*-*-*
Στην αρχή της ημέρας αλλά και στη συνέχειά της, ήθελα να γράψω για άλλα πράματα. Για την τριχόπτωσή μου, για τον Richard Pryor, για την άλλη όψη σχετικά με την ελευθερία και τα blogs (βλέπε πολύ ενδιαφέρον editorial Lifo), την ευθύνη την οποία (ιδεατά) εμπεριέχει ο δημόσιος διάλογος, το πόσο δύσκολο είναι να διαλέγεις δώρα για τους φίλους σου, την τέχνη και τον ελιτισμό που έχει οδηγήσει στην απομόνωση, αλλά και την επιληπτική επαναληψιμότητα των μέδια στο χώρου του θεάματος και της διασκέδασης και την απενεχοποιημένη απουσία απο το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, την θαραλλέα και πολύπονη προσπάθεια των Φίλων του Περιοδικού Αντί με την έκδοση της συλλογής βαλκανικής ποίησης Αίμος, την ανεβασμένη εκτίμηση μου στο πρόσωπο του Ρουσσόπουλου (πολύ που χέστηκε θα μου πείτε....), το βουλγάρικο κόκκινο κρασί, το πόσο αργά μπορεί να μεταφερθεί μια γραμμή ADSL από ένα τηλέφωνο σε ένα άλλο, το ταξίδι που θα κάνω στο Λονδίνο (που στο θκιάλο είναι η φωτογραφική μου λέτε;;;), το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ (μάλλον χρωστάω εμφάνιση στον Τάσο...), το Μένη Κουμανταρέα, την Αθήνα και πως να ακούει κανείς μουσική, την ανθρώπινη τάση να δημιουργούμε πράματα τα οποία περιορίζουν τις ελευθερίες μας, αντί να τις αυξάνουν, γενικά είχα διάθεση για διάφορα, είχα κρατήσει και σημειώσεις. Έλα μου όμως που κάποιος έκανε το μοιραίο σφάλμα και πάνω στο ζάπινγκ έπεσε στον Πρεντέρη. Σκατά.
Περισυλλογή.
Γιατί εγκληματούμε εναντίον ανηλίκων; Γιατί τυμβορυχούμε; Μην είναι η κοινωνική ανυσηχία; Μην είναι τα φράγκα; Μην είναι οτι είμαστε βάρβαροι; Γιατί ξεχνάμε τις δικές μας σχολικές αμαρτίες και καταδικάζουμε τους σημερινούς μαθητές στην αδιαφορία, στην απαξίωση και τους εξοστρακίζουμε απο την υπόλοιπη κοινωνία; Σχολείο, ιδιαίτερα, φροντιστήρια, προπόνηση, και πάλι απο την αρχή. Γιατί όταν κάνουν κατάληψη τους βρίζουμε και τους βαφτίζουμε αλήτες; Γιατί άλλοι τους κατηγορούν για ανευθυνότητα (ποιούς;! Τους μαθητές!!!) και άλλοι καπελώνουν τα όνειρα τους, τις αγωνίες τους και τον χαβαλέ τους σε ταξικούς αγώνες του χρονοντούλαπου; Γιατί τους ταίζουμε με ψέμματα και ύστερα τους λέμε και χαζούς και ανεπαίδευτους; Εμείς, ρομαντικοί δεν υπήρξαμε ποτέ;
Ποτέ οι ‘μεγάλοι’ δεν καταλάβαιναν τους ‘μικρούς’ και ντούμπαλιν. Όμως οι μαθητές δεν είναι συνδικαλιστές, αν και μερικοί ενεργούν έτσι. Οι μαθητές δεν είναι αλήτες, αν και μεταξύ των υπάρχουν μερικοί. Οι μαθητές δεν έχουν πολιτικό λόγο, και ας προσπαθούν. Οι μαθητές δεν είναι υπέθυνοι κι ας αδικούν άλλους συνομηλίκους τους, την σιωπηρή πλειοψηφία ή μειοψηφία, αδιάφορο, με τις καταλήψεις.
Την ευθύνη, την έχουμε εμείς. Για τα σπασμένα τζάμια. Για τους βαμμένους τοίχους (1). Για τις ζημιές στα σχολεία. Για τις χαμένες διδακτικές ώρες. Για τα λουκέτα. Για τις μολότωφ. Για το ξύλο. Για τους βιασμούς. Για τους στιγματισμούς. Για το ρατσισμό. Την ευθύνη την έχουμε αποκλειστικά εμείς. Όταν προτιμάμε να παραγγέλνουμε όπλα από τους ‘συμμάχους’ μας με το μεγαλύτερο αμυντικό προϋπολογισμό επί του ΑΕΠ από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. και με το μικρότερο αντίστοιχα για την Παιδεία. Όταν προάγουμε τη παραπαιδεία. Όταν φοιτητές και καθηγητές συναλλάσονται. Όταν στη θέση του Χατζηδάκι, του Ξενάκη, και του Βαμβακάρη βάζουμε τη Βίσση, τον Κιάμο και τη Πάολα (2). Όταν ο Περάκης κάνει την ταινία του σήριαλ. Όταν οι υποψήφιοι παντός τύπου αφήνουν τις αφίσες τους να βρωμίζουν τις πόλεις για τις οποίες δήθεν νοιάζονται (3). Όταν η δουλειά του δικηγόρου θεωρείται πιο αξιοπρεπής από αυτή του χτίστη. Όταν αρνούμαστε να κοιταχτούμε στο καθρέφτη. Όταν κανείς δεν έχει το θάρρος της άποψης του και όταν κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του. Όταν το reality της tv γίνεται πιο σημαντικό από την δική μας πραγματικότητα. Όταν προτιμούμε την εικονική πραγματικότητα. Όταν η τηλεόραση εγκληματεί και δικάζει συγχρόνως. Όταν κλαιγόμαστε για την ελευθερία του λόγου αλλά κανείς μας δεν θα λυπόταν αν ‘κοβόταν’ ο Ευαγελλάτος. Όταν δεν αναζητούμε τις ευθύνες στο πρόσωπό μας. Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας χρησιμοποιεί στη φρασεολογία του τον όρο ‘νταβατζήδες’ (4). Όταν κάνουμε τη χρήση της επιλεκτικής μνήμης. Όταν κάθε μέρα μας φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά το ‘ωχ αδερφέ’ το έχουμε στο χειλάκι δίπλα στο καλαμάκι του freddo μας. Όταν πατάμε σε πτώματα και ας ακούμε τις κραυγές τους. Όταν ακρωτηριάζουμε το δημόσιο και γινόμαστε ιδιώτες(5).
Φυσικά και φταίμε εμείς. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι μαθητές. Δεν είναι δυνατόν σε αυτή τη κοινωνία την οποία έχουμε χτίσει (αυθαίρετη και παράνομη όπως τα σπίτια μας), όταν παράγουμε αυτό το πολιτισμό να έχουμε απαιτήσεις. Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το κοινωνικό φασισμό που έχουμε δημιουργήσει (οι Βουλγάρες είναι πουτάνες, οι Αλβανοί κλέφτες, οι Πακιστανοί απαγάγουν ο ένας τον άλλο) να περιμένουμε οι νεοτεροί μας να είναι καλύτεροι (άσχετο που θα αποδειχθεί οτι θα είναι...). Δεν είναι δυνατόν σε μια κοινωνία όπου όλοι μας κλέβουμε από την εφορία, το ΙΚΑ, το δήμο και από οτι άλλο μπορούμε να βρούμε, οι νεοτεροί μας να βγούνε αγγελούδια. Δεν είναι δυνατόν σε μια κοινωνία όπου η ατιμωρησία είναι νόμος, να μην εγκληματίσουν οι νεότεροι. Απλά, δεν είναι δυνατόν.
Φυσικά και φταίμε εμείς. Γιατί, εν αντιθέση με τον καπιταλισμό όπου ο ισχυρότερος εκμεταλλέυεται τον πιο αδύναμο, στη δημοκρατία ο ισχυρότερος έχει την υποχρέωση να βοηθήσει και να στηρίξει τον πιο αδύναμο. Λέγεται κοινωνική αλληλεγύη για όσους το ξεχάσαν, και όχι, δεν είναι προεκλογικό τέχνασμα. Έτσι λοιπόν όπως κάποτε για εμάς την ευθύνη την είχαν οι μεγαλύτεροί μας για να μας προστατεύσουν, να μας νουθετήσουν και να μας εκπαιδεύσουν, έτσι και εμείς έχουμε την υποχρέωση να προστατέψουν όλα τα παιδιά, ανεξαιρέτως, αριστούχους και σκράπες, καταληψίες και μή, δικά μας και όχι δικά μας παιδιά. Όπως θα κληθούν και αυτά στο μέλλον να πράξουν το ίδιο.
Δυστυχώς, προτιμούμε να τα ταίζουμε με Diesel παντελόνια, von Dutch μπλουζάκι, Prada παπούτσια, McDonalds χωριάτικη, Nitro περιοδικό, και Nokia κινητό(6) και να ζητάμε απο δασκάλους και καθηγητές τα ρέστα. Όχι πως δεν είναι άμοιροι ευθυνών και αυτοί. Αλλά το ψάρι απο κεφάλι βρωμάει. Ναι, οι πολιτικές ηγεσίες. Το πολιτικό σύστημα το οποίο εμείς ενισχύουμε με την ψήφο μας και την τηλεθέασή μας. Το πολιτικό σύστημα το οποίο εμείς γεννάμε και τρέφουμε. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή. Εμείς φταίμε.
Εμείς φταίμε. Αποδεικνύεται άλλωστε απο την υποκριτική μας στάση, όταν καταγγέλουμε τους μαθητές και όχι τους γονείς, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια θησαυρίζουν στην πλάτη νέων ανθρώπων, και όταν εμείς τα βοηθάμε. Αναζήτηση ευθυνών. Δεν βοηθάει σε τίποτα. Μονάχα στο να κλείνουμε τα μάτια, να ανοίγουμε το δείκτη και να παίζουμε την τυφλόμυγα, σαν μικρά παιδιά.
Και θα έρθουν και εκείνες οι μέρες που, εν μέσω τηλεοπτικών καναλιών, θα φωνάζουν οι πατριώτες για το Αλβανάκι-Βουλγαράκι-Ρωσάκι-Τσιγγανάκι που θα γίνει σημαιοφόρος, και θα κρατά στη μέση του το κοντάρι στο οποίο θα στηρίζεται το σύμβολο του έθνος, άλλωτε κουρέλι και άλλωτε αιματοβαμμένη, η ελληνική σημαία...
Άραγε πόσο εύστοχος, όταν για τη μουσική του Ξαρχάκου για το ‘Ρεμπέτικο’ του Φέρη, ήταν ο Γκάτσος όταν έγραφε:
‘ ...και δεν δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς’
Είναι μοίρα μας φαίνεται, στιγμές να την πονάμε και να την αγαπάμε την Ελλάς, και στιγμές να τη μισούμε.
Υ.Γ. Δεν μου αρέσουν αυτές οι βαρύγδουπες παπαριές, αλλά είναι φορές που δεν διαθέτω το κατάλληλο humour για να διασκεδάσω τη πραγματικότητα, και έτσι καταφεύγω στη σοβαροφάνεια.
Επεξηγήσεις:
(1) Που έχουν και αμίαντο για να μην ξεχνιόμαστε.
(2) Χωρίς να φταίνε σε τίποτα φυσικά. Και αυτοί το μεροκάματο και την επιτυχία θέλουνε.
(3) Τον εξουσιαστή πολλοί εμίσησαν, την εξουσία ουδείς.
(4) Εμείς είμαστε οι πουτάνες, το ξέρετε αυτό ε;
(5) Idiots
(6) Μην ανησυχείτε, και εγώ καταναλωτής-πολίτης είμαι.
*-*-*
No comments:
Post a Comment