Άτιτλο 1

Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που γυρνάει από το Λονδίνο, και το πρώτο που γράφει είναι για τη σχετική τουριστική έκθεση για τη οποία αφιέρωσε 10 ολόκληρες ώρες (λιγότερες από όσες αφιέρωσε για κάποιους από τους φίλους του);

Ενώ ακούω τον 3D να καλεί τις μάζες σε επανάσταση (False Flags), κι ανοίγω τη δεύτερη μου μπύρα (Leffe) σκέφτομαι πως πολλές φορές δεν κάνω το σωστό. Να ας πούμε τώρα. Πριν συναντήθηκα με τους γνωστούς αντιεξουσιαστές, ταραξίες και γενικά αντικοινωνικά στοιχεία, Γιώργο, Αποστόλη και Θάνεια, και σε λίγο θα τους ξαναβρώ, κι αντί να γράψω για το πως πέρασα στο Λονδίνο, πόσο ωραία, αλλά και μελαγχολικά ήταν, πόσο έχουν προχωρήσει όλοι οι φίλοι μου σε όλους τους τομείς, η περιπέτεια μου με την έκθεση του Rodin, το backpack μπαούλο που έσκιζε τη πλάτη του, την συγκάτοικο της Άννας, το χωριό του Κώστα και της Βίργως, τα (καταπληκτικά) CD του Σπύρου, το congestion charge, τα τρένα, η πτήση με την EasyJet, το Hertford, και γενικώς διάφορα ανέμελα πράματα τα οποία θα προσπαθώ να θυμάμαι με ένα σβηστό χαμόγελο στο όχι τόσο μακρινό μέλλον, αντιθέτως μπλουζάρω εγκεφαλικά.

Σφηνωμένη στο μυαλό μου η επετηρίδα του σχολείου μου, και η ρίγη που ένιωσα καθώς διάβαζα το σχόλιο του horselover: 'Κράτα αυτό το βιβλίο, οι αναμνήσεις είναι οτι πιο σημαντικό έχουμε.' Πόσο μπροστά ήσουνα ρε μπαγάσα τότε, όταν εγώ έκαιγα ότι έγραφα ή απέφευγα τις φωτογραφίες.

Τώρα έχω γυρίσει πια, βγήκα με τα παιδιά, κάναμε τις βόλτες μας στη Πλάκα, ήπιαμε τις μπύρες μας, εγώ γύρισα, έφαγα κουλούρι και πήρα κυριακάτικες φρέσκες, φρέσκες. Κοιμήθηκα. Και τώρα γράφω ξύπνιος. Άλλη φορά.