Που πήγανε όλοι οι φίλοι μας;

Έχοντας μόλις γυρίσει από το Αν, και αναλογιζόμενως πόσα λίγα ουσιαστικά πράματα κάνω, ενώ συγχρόνως περιποιούμαι μια αλμυρή κρέπα από τα Crepexarheia, μέσα σε όλα, προσπαθώ να συγκρατήσω σε λέξεις το τρίπτυχο d-fault, matisse, και Liarbirds. Προσπερνάω φυσικά το γεγονός πως οι διαφημιζόμενοι headliners (matisse) έπαιξαν 2οι (!), και επικεντρώνομαι στη λεγόμενη ελληνική (αγγλόφωνη) rock σκηνή.

Θυμάμαι το 99 ή το 00 (πολύ παππούς έγινα!!!) μια καταπληκτική συναυλία στο An, με τους φοβερά ταλαντούχους Make Believe, τους εκπληκτικούς Bokomolech, και τους πάντα ηρωικούς Closer (με αυτή τη σειρά), με έναν απίστευτο τύπο στη πίστα, που ήταν λες κι είχε να πιάσει στεριά 6 μήνες, με 2 μέτρα μπόι τυλιγμένος στα πέτσινα, να στριφογυρνάει όλη την ώρα χωρίς να έχει ιδέα τι γίνεται ή τι ακούει. Το Αν ήταν γεμάτο, σχεδόν ανυπόφορα γεμάτο.

Δυστυχώς απόψε, ήμουν σε μια συναυλία που δεν ήξερα ποιος έκανε support σε ποιόν, που ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση, κράτησε μέχρι τις 01:30 (Τετάρτη!!! δουλεύουμε ρεεε!!!), και το venue ήταν τραγικά άδειο (90 άτομα το μέγιστο, με 30 άτομα να μένουν στο τέλος, και φυσιολογικά όλοι ήμαστε πολύ 'κρύοι'). Συγγνώμη παιδιά αλλά άμα κάποιος με ρωτήσει για την αγγλόφωνη ελληνική rock σκηνή, θα του πω πως απλά δεν υπάρχει. 'Σκηνή' με 5-10 συγκροτήματα δεν γίνεται όσο καλά κι αν είναι. Άμα υπήρχε 'σκηνή' το Αν απόψε έπρεπε να ήταν γεμάτο, αλλά αντιθέτως είχε μόνο γνωστούς των μελών των group (με ίσως μοναδική εξαίρεση τον Σέργιο, την Alex και εμένα!!!). Αλλά και πάλι, στο συνολό τους ήταν 14 άτομα, ο καθένας τους δεν μπορεί να βρεί 10 φίλους, γνωστούς;;;Γαμώτο δηλαδή!

Όπως κι να έχει, για τους d-fault δεν μπορώ καν να θυμηθώ πως έπαιζαν (όπως είπε η Alex 'δεν είναι κακοί') ενώ για τους ελπιδοφόρους matisse, τους προδίδουν ακόμα οι επιρρόες τους (φυσιολογικό) ενώ τους έσφαξε ο ήχος (καθόλου φυσιολογικό και απαράδεκτο με τις φωνές να μην ακούγονται σχεδόν καθόλου), αλλά σαφέστατα οι καλύτεροι της βραδιάς (προσωπικά). Τέλος οι Liabirds ήταν πολύ pop για τα γούστα μου οπότε δεν μπορώ να κρίνω, αν και οποιανού του αρέσουν οι Raining Pleasure, οι Calexico και τα 70's, μάλλον θα αναγνωρίσει οικείους ήχους.

Αλλά βέβαια όλα αυτά είναι παπαρίες. Και τα 14 παιδιά των τριών συγκροτήματων, τα ζηλεύω απίστευτα. Κάνουν αυτό που γουστάρουν και τους αρέσει, κι ας μην ζούν από αυτό, αλλά τουλάχιστον όσο το υπηρετούνε, ζούνε το όποιο όνειρό τους, ακόμη κι αν έχει ένα άτομο κάτω να τους ακούει. Αρκεί. Τους χαίρομαι και τους ευχαριστώ.

Υ.Γ. 1 Στο έρωτημα της Astra 'Έχεις κορόϊδο 45 ευρωπουλάκια για να δεις το θρυλικό Morrissey;' απαντάει η ίδια η Astra με Διάφανα Κρίνα στο Gagarin 205. Έτσι απλά.

Υ.Γ. 2 Πρέπει επειγόντως να ψάξω και να βάλω μια τάξη στα CD μου.... κατάρα!!!

Υ.Γ.3 Θα ασχοληθώ ποτέ με τίποτα σοβαρό;

Υ.Γ.4 Μπράβο και στις 3 μπάντες που την παλέψαν με το τόσο μικρό και κρύο κοινό από κάτω.