Δωροκούμαι με ένα PDA εύκολα...

Σε άκρα αντίθεση με τον καιρό, εμένα δεν με διακατέχει καμμία διαύγεια, αν και μια ψύχρα την συμμερίζομαι. Για μια ακόμη φορά τα πράματα πηγαίνουν πολύ αργά, και βρίσκω ελαφρά διασκέδαση σε προκυρήξεις και πολιτικές αρλούμπες. Ο Βερέμης προτείνει δημοψήφισμα για τη παιδεία, αλλά αυτό θα μπορούσε να ήταν σκόπιμο και για τα υπόλοιπα υπό αναθεώρηση άρθρα του συντάγματος, αν και μια τέτοια εκλογική διαδικασία θα ήταν αρκετά περίπλοκη.

Οι Archive εχθές ήταν καταπληκτικοί, αλλά κάτι δεν μου κολλάει.... ενώ θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό συγκρότημα για τα γούστα μου (trip-hop beats με prog-rock διαθέσεις) για κάποιο λόγο (οι πολλές κιθάρες, τα λίγα samples, ποιός ξέρει...) κάθε φορά που τους ακούω, κάτι φωνές ουρλιάζουνε μέσα μου: ‘Massive Attack, Portishead, Tricky, σύνθεση, παραγωγή!!!’ Τέλος πάντων, μόνο η αντριχίλα που ένιωσα με την διασκευή του Roads των Portishead μου φθάνει. Για το Fuzz, τι να πει κανείς, πολύ καλός χώρος, αλλά 6 ευρώ για μια σόδα και 12 ευρώ για ουίσκι φτάνει στα όρια του αστείου, διότι τα όρια της κερδοσκοπίας τα έχει προ πολλού ξεπεράσει.

Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά να κάνω, αλλά προφανώς ελέω της τεμπελειάς μου δεν κάνω τίποτα. Αυτά σκεφτόμουνα χθες στη συναυλία, ορκιζόμουνα μάλιστα πως θα έκανα μια λίστα για όσα πράματα πρέπει να κάνω (τελείως πρόχειρα: τα video από τη Γαλλία, να περάσω από το Αιγάλεω να πάω με το Γιώργο να φάμε τίποτα, για την πτυχιακή να ετοιμάσω τις υπορουτίνες για τα NURBS, για το ξενοδοχείο να ορίσω τις θέσεις προσωπικού που χρειαζόμαστε καθώς και κανόνες λειτουργίες, να ζητήσω προσφορές για φωτοβολταϊκή εγκατάσταση, κι άλλα πολλά που θα έκαναν αυτή τη παρένθεση ανυπόφορη). Βέβαια τη λίστα.... ακόμα να τη κάνω.

Μετά τη διαγώνια ανάγνωση της προκύρηξης του επαναστατικού αγώνα, δεν νιώθω πολύ καλά. Τουλάχιστον με τη 17Ν, μπορούσαμε όλοι να ταχθούμε όλοι εναντίον μιας εγκληματικής ομάδας, ενώ τώρα επιχειρήται η υιοθέτηση μιας επιχειρηματολογίας που, αν και μικρή, αποτελεί κομμάτι μιας ολόκληρης ιδεολογίας που έχει ισυρή βάση στην Ελλάδα. Έχει σημασία να καταλάβουμε πως όσο καλλογραμένη και επικοινωνιακή είναι αυτή η προκύρηξη, εδώ μιλάμε για ανθρώπους που εγληματούνε, βάζουν σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων και καταδικάζουν την Ελλάδα σε υποτέλεια στους πλανητο-μπάτσους Αμερικάνους. Και εξηγούμαι: μια μέρα πριν τη προκύρηξη, για πρώτη φορά στα χρονικά, ο πρέσβης της Αμερικής είναι καλεσμένος από το προεδρείο της Ένωσης Αστυνομικών, όπου μεταξύ των άλλων ζητά επιπλέον συμμετοχή της χώρας στο Αφγανιστάν. Δύο μέρες μετά μαθαίνουμε από τη Μπακογιάννη την ικανοποίηση καριβώς αυτών των απιτήσεων και κανένας δεν είπε τίποτα. Ώραια λοιπόν τα λογάκια αυ΄των των δήθεν επαναστατών, αλλά τα αποτελέσματα είναι αυτά που μετράνε. Δεν τρέφω αυταπάτες πως η Υπ. Εξ. δεν θα έλεγε ‘yes, sir’ έτσι κι αλλιώς, αλλά σε μια δημοκρατία δεν υπάρχει χώρος για σκανδάλες.

Αναζητώντας τη σωτηρία της ψυχής μου σε διάφορους ημι-κατεστραμμένους σκληρούς δίσκους, διαπιστώνω με δυσαρέσκεια πως δεν ακούω τόσο πολύ μουσική όπως κάποτε. Βέβαια πολλά άλλα δεν κάνω όπως κάποτε, και μάλλον το πρόβλημα δεν είναι εκεί, αλλά στο γεγονός πως δεν κάνω άλλα πράματα τώρα, για να έχω να λέω σε 5 χρόνια πως δεν κάνω πολλά πράματα που έκανα κάποτε. Βγάζει τώρα αυτή η πρόταση νόημα; Κατόπιν σοβαρών συζητήσεων (λέμε τώρα), μάλλον έχω μια μικρή πετρούλα στο αριστερό νεφρό. Αλλά μάλλον δεν θα κάνω τίποτα (δύο είναι τα γιατροσόφια για οποιαδήποτε πάθηση, πολύ νερό και μολόχα), αφού άλλωστε σκέφτομαι να κάω το laser στα μάτια. Είδωμεν ... (το πιάσατε το ειρωνικό, ε;)

Και για να κλείσω αυτές τις βαρετές παραγράφους, επιλέγω μια καταπληκτική ταινία, το Modigliani με τον Andy Garcia. Μην αναζητείτε ιστορικές ακρίβειες ή σοβαρές τεχνικές βιογραφικές λεπτομέρειες, απλά μια πολύ καλή και συγκινιτική ιστορία, πλούσια και όμορφη εικαστικά.

Υ.Γ 1. Όχι ρε φίλε!! Εμείς θέλουμε να πηγαίνουμε στις Η.Π.Α. με VISA, και άσε τους υπόλοιπους ευρωπαίους να πηγαίνουν αυτόματα. Σιγά μην κάτσουμε να σας παρακαλάμε.

Υ.Γ. 2 Παρατηρώ μια ανέραστη γκρίνια σε ότι γράφω. Υπόσχομαι την άλλη φορά να γράψω για κάτι όμορφο...

Στην αυλή της διχόνοιας τα παιδιά μαθαίναν γράμματα

Πολλές φορές έχει ενδιαφέρον να βλέπεις τα ζητήματα με τη χρήση ενός παραμορφωτικού φακού, ή δανειζόμενος το μυαλό ενός τρελλού. Σε μια χώρα που απαξιώνει και συγχρόνως αποθεώνει επικοινωνιακά τα πάντα, όπου τελικά ο παροξυσμός είναι το εθνικό σπόρ, όλοι, μα όλοι, με κάποιο μυστήριο τρόπο ασχολούνται με τη παιδεία. Καλώς ή κακώς, η περιρέουσα της παιδείας κουβέντα είναι μαζική, σε κανάλια, ραδιόφωνα, internet και ‘χτυπάει’ πρωτοσέλιδα διαρκώς τις τελευταίες ημέρες. Μαζί με αυτή, μας απασχολεί συγχρόνως το θέμα των καμερών και του ασύλου.

Οι ερμηνείες πολλές, από όλες τις πλευρές, από την ψηφοθηρική συκοφαντία του ΛΑ.Ο.Σ., τις φιλελέυθερες παράτες διάφορων που ανήκουν στη ‘σύγχρονη παράταξη του μεσαίου χώρου’ μέχρι τον ανυποχώρητο δογματισμό και τις μολότωφ. Σε αυτό τον εννοιολογικό καννιβαλισμό που κυριαρχεί είναι καταδικαστικά δύσκολο να συγκρατήσει κανείς τίποτα, αλλά προσωπικά για εμένα ξεχωρίζει ένα πράμα, το οποίο έχει σχέση και με την παιδεία, και με τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης και με τη δημοκρατία. Η επικοινωνία, και η έλλειψη αυτής.

Μάντης δεν είμαι και δεν ξέρω τι θα γίνει αν (ή καλύτερα όταν) περάσει το επίμαχο άρθρο 16., που παρεπιπτόντως, στη σκιά του οποίου υπάρχουν κι άλλα άρθρα υπό αναθεώρηση, αλλά αυτό είναι αλλού τραγουδιστή άσμα (ποιός παπάς και ποιό Ευαγγέλιο τώρα....). Αυτό που καταλαβαίνω όμως εγώ, είναι πως υπάρχει ένα σαφές κενό επι-κοινωνίας στη σύγχρονη Ελλάδα.

Είναι τραγικό το σύνολο της αριστεράς να αρνείται στο σύνολό του τον νόμο πλαίσιο του Υπουργείου Παιδείας και Παραθρησκευμάτων και μην αντι-προτείνει τίποτα, όσο τραγικό είναι βέβαια και το ποσοστό των δαπανών της χώρας για τη Παιδεία. Είναι θλιβερό να υπάρχουν μαγαζάκια των κομμάτων στα πανεπιστήμια όπως είναι θλιβερό οι πελάτες των να μην τους απασχολεί να ενισχύσουν το έργο των διδασκόντων τους αλλά στη πλειονότητα των περιπτώσεων η εκδρομή και η κατάληψη. Είναι ντροπή κανείς να μην παραδέχεται τα λάθη του και τις ευθύνες του, όπως είναι ντροπή κανείς να μην θέλει να ακούσει μια διαφορετική γνώμη. Είναι γελοίο τα δύο μεγάλα κόμματα εφόσων συμφωνούν σε βασικά σημεία, να μην έρχονται σε διάλογο ώστε να καταθέσουν μια πρόταση σύνεναισης, όσο γελοίο είναι και τα μέλη ΔΕΠ να αρνούνται την αξιολόγηση και να παραπέμπουν την κοινωνία σε εποχές ... έδρας. Είναι ανεύθυνο να κατατάσσουμε όλους τους αστυνομικούς ως ‘μπάτσους’ όσο ανεύθυνη είναι η ατιμωρησία των ... ζαρντινιέρηδων.

Το χειρότερο όμως είναι, πως στη πραγματικότητα κανείς μας δεν ξέρει, κανείς μας δεν γνωρίζει τις θέσεις του άλλου. Έχουμε αντικαταστήσει την αλήθεια με τη φήμη, την ειλικρίνεια με την παραπλάνηση, το διάλογο με τις τηλεοπτικές κραυγές, τον αντίλογο με την αντίδραση, την ασφάλεια με ην υστερία, την επικοινωνία με τις παρωπίδες. Τα παραπάνω δεν είναι υπερβολές αλλά η καθολική πραγματικότητα που άνθρωποι σαν κι εμένα είναι δύσκολο να αναγνωρίζουμε. Κι εξηγούμαι.

Προσωπικά εγώ ήμουν μαθητής σε ιδιωτικό σχολείο (όχι επιλογή μου) και σπουδαστής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού (επιλογή μου). Είμαι αστός, σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση, με το σπιτάκι μου, τον υπολογιστάκο μου, το τηλεφωνάκι μου, τα ρουχαλάκια μου, τους φίλους μου, το παρόν σκατοblog και γενικώς με την άνεσή μου και χωρίς ιδιαίτερα παράπονα από τη κοινωνία όσο αναφορά τη πάρτη μου. Γιατί να ενδιαφερθώ για τη παιδεία; Για την υγεία; Για τις συγκοινωνίες; Για το διπλανό μου; Ακούω για τις αστείες (ως προς το ύψους του ποσού) δαπάνες για τη σίτηση και τη στέγαση των φοιτητών. Εγώ μια ζωή σαν φοιτητής τα πλήρωνα από τη τσέπη μου. Στα αρχίδια μου κιόλας δηλαδή. Και πως άλλωστε να ενδιαφερθώ, όταν βλέπω την Πολυτεχνειούπολη σε άθλια κατάσταση και βρώμικη πέρα από κάθε φαντασία, ή όταν ακούω κάθε τόσο και λιγάκι για καταλήψεις και απεργίες, όταν εγώ η μόνη φορά που έχασα μάθημα ήταν επειδή είχα πάθει black-out από το ποτό. Στα αρχίδια μου κιόλας δηλαδή. Γιατί να ενδιαφερθώ για ένα φοιτητή ή φοιτήτρια από τη Καβάλα, παιδί πολύτεκνης οικογένειας μισθωτών ή συνταξιούχων οι οποίοι από τα πέντε του μέχρι τα εικοσιπέντε του πληρώνουν για τις σπουδές του και τώρα κάθεται σπίτι του άνεργος με μισθοδοτικές προσφορές κάτω του βασικού και χωρίς ασφάλιση; Γιατί;

Φυσκά δεν σκέφτομαι έτσι, και δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς που σκέφτεται τόσο ατομικά. Δυστυχώς όμως, έχω την αίσθηση, πως η μαζική πλειοψηφία του κόσμου σκέφτεται με φόβο και ανασφάλεια, και παραδίδει την κριτική του ικανότητα στο δίπολο της παραπολιτκής και των Μ.Μ.Ε. Έχω την αίσθηση πως ο περισσότερος κόσμος παρακολουθεί την εκπόρνευση της Παιδείας ένθεν και κείθεν για μικροπολιτικούς λόγους και δεν το συνηδειτοποιεί, αλλά αντιθέτως υπνωτισμένος υιοθετεί την γνώμη κάποιου (της Γιαννάκου, του Τσίπρα, του Μαρτάκη, ένας θεούλης ξέρει) και την αναμεταδίδει σαν δικιά του. Ίσως, κριτικά και πνευματικά, ίσως να έχουμε γίνει πομποί και δέκτες.

Είναι απαισιόδοξα αυτά; Δεν νομίζω. Η κυρία Βικτωρία στο υπέροχο ‘Η γυναίκα που πετάει’ του Μένη Κουμανταρέα λέει πως ‘..δεν υπάρχουν αισιόδοξες και απαισιόδοξες ιστορίες. Αυτό είναι μια εφέυρεση όσων η σκέψη τους είναι μόνο στη διασκέδαση’ και την πιστεύω. Είναι πομπώδη και βαρύγδουπα; Μάλλον, άλλωστε αστός είμαι. Άμα δεν πω και εγώ την παπαρία μου, τι θα κάνω;

Αλλά πέρα από τη πλάκα, δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει καθόλου επικοινωνία στις μέρες μας. Άμα κάποιος αρχίσει να λέει ένα υπολογιστή και μια δωρεάν σύνδεση internet για κάθε μαθητή και φοιτήτη, μια βιβλιοθήκη για κάθε σχολείο, 6% του ΑΕΠ για τη Παιδεία, ο κόσμος θα γελάσει μαζί του και θα συνεχίσει να στέλνει SMS για να διαλέξει τραγούδι για τη Eurovision. Δεν είναι τυχαίο που δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, όταν χαρακτηρίζουμε τους εγκληματίες της 17Ν ως ρομαντικούς επαναστάτες και ιδεολόγους και ξεχνάμε με ευκολία τον Λαμπράκη και τον Παναγούλη. Δεν είναι τυχαίο που δεν επικοινωνούμε όταν προσκολυννομιλοτικολούμε στο δογματισμό, στη μικροπολιτική, στις εντυπώσεις, στο make-up και η αποχώρηση από το διάλογο θεωρείται πράξη ηθική ευθύνης. Για μένα, η αποχώρηση από το διάλογο, η στείρα αντίδραση, η εξουσιαστική αλαζονεία και η κουκούλα είναι το ίδιο πράμα: δειλία.

Η επικοινωνία, ο αλληλοσεβασμός, η ελεύθερη ανταλλαγή (αφιλτράριστων) απόψεων και ιδεών, ίσως (ίσως και όχι), να αποτελούν τα συστικά της κοινωνικής συνοχής, ενώ όταν αυτά απουσιάζουν ή παραμορφώνονται τότε οδηγούμαστε σε φαινόμενα κοινωνικής συννενοχής. Αφού δεν μπορούμε να δουλέψουμε μαζί, αφού δεν μπορούμε να εξισωθούμε σε ένα συνδιαλεκτικό επιπέδο, τουλάχιστον ας φέρουμε μαζί την ευθύνη και την ενοχή για την αποτυχία μας. Αφού τη κοινωνική αλληλεγγύη την έχουμε αναγάγει σε μια ανέμελη ιδέα και κενό σύνθημα λίγων, τότε ας εγκλωβιστούμε στους τοίχους μας και ας παρακολουθήσουμε την αποσύνθεση μας στη τι-βι.

Προσωπικά, είμαι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 (με την έννοια του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υπό την αυστήρη αξιολόγηση και οικονομική εποπτεία του κράτους) και υπέρ της αναδιάρθωσης του νόμου πλαισίου, αν και η πρόταση του υπουργείου έχει πολλά κενά, παγίδες, λάθη, αντικοινωνικές διατάξεις και ύποτα σημεία.

Όπως βέβαια είμαι και υπέρ ενός πραγματικού εθνικού υπερ-πολιτικού και διακλαδικου ειλικρινούς διαλόγου για τη παιδεία με κύριο άξονα την αύξηση των δαπανών, τη διαφάνεια των διαδικασιών, την πραγματική επένδυση στη νέα γενιά, την πάταξη της παραπαιδείας και την ανάδειξη της εκπαίδευσης ως το κύριο αν όχι μόνο δρόμο για την πραγματική κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας μας. Γιατί οποιοδήποτε άλλο μέσο, δάνεια, ξένοι επενδυτές, φούσκες, στρατηγικά σχέσια δήθεν σοφών, οτιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Φυσικά όμως, κάτι τέτοιο, ένας πραγματικός διάλογος, δεν θα γίνει ποτέ...

Ξέρω πως δεν έχω πει πολλά, θες το κίνητρο των επιχειρήσεων, θες τα συνδικαλιστικά, θες τον φασισμό των καναλιών, θες την έλλειψη πρωτογενούς πληροφόρησης, θες την ταξική ερμηνεία των καταστάσεων, αλοαλακν εξεκαλιστικαθες τον εξευτελισμό του ασύλου, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία. Είπαμε, φανφάρες και μαλακίες, σκέψεις ενός βολεμένου μυαλού, ενός ιδιώτη, ένα φύσημα του καπνού. Άλλωστε, πάλι σαν τα μούτρα μου το έκανα το κείμενο.

Μέρα.....

Έμαθα ποιά είναι η Τάμτα. OVER. Αυτή να στείλουμε στη Eurovision! OVER. Το παλιό la mentira, νύν Trip έχει γίνει πολύ χάλια. OVER. Είμαι κι εγώ χάλια. OVER. Γράφτηκα σε video club (ουάου, τηλεκάρτα!). OVER. Δεν έχω δει ούτε έναν αριστερό να 'ναι υπέρ του άρθρου 16. OVER. Τη μαζική φερεφωνία την λέμε αλληλεγγύη τώρα. OVER. Ενδιαφέρον: http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=95384532. OVER. Έσεις άμα θέλατε να αλλάξει η φύση του ασύλου, θα κάνατε ή δεν θα κάνατε επεισόδια σε ακαδημαϊκά ιδρύματα; OVER. Παναγιώτη, η προκύρηξη της ΔΕΗ είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε εσένα και τη κουβέντα που κάναμε για τις διάφορες προκυρήξεις. OVER. Γιατί γράφω τηλεγραφικά; OVER. Βαρέθηκα. OVER and OUT.

Η αποβιταμίνωση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή...

Αν μια μέρα δείτε ένα τσίγγινο ιππότη στην Ομόνοια, μην ξαφνιστείτε, μην δίνετε σημασία. Προϊόν της φαντασίας μου θα είναι.

Οι τελευταίες μέρες κύλησαν πολύ ζοφερά, ανέμελα, ανεύθυνα και γενικώς απροσδιόριστα, σε ένα moments-from-crashing αυτόματο πιλότο κινέζικης αντιγραφής, Νιγηριανής κατασκευής και νεοελληνικής εκμετάλλευσης, όπως για παράδειγμα κυλάει ο τέντζερης κάθε φορά και βρίσκει το καπάκι ένα πράμα. Σάπιος Ιανουάριος, πέρσι είχαμε τη γρίππη των πτηνών και εφέτο τις ιώσεις των ανθρώπων. Τουλάχιστον δεν θα μαζεύω ψόφια περιστέρια από τη ταράτσα πάλι. Ενώ τώρα θα μου πείτε μαζεύω τη πάρτη μου από το Deca (μια φαρσοκωμωδία του εαυτού του όπως του αρμόζει βέβαια) και το πάω στο Σπέϊς Μπάρ (το διπλανό καφε-μπαρ-κλάφτα-Χαράλαμπε) για να προσγειωθώ (σχεδόν...) βουλιμικά στα CrepeXarchia. Σωστός. Είπαμε, ο Ιανουάριος είναι άθλιος, όπως και οι αναιμικές προσπάθειές μου να τελειώσω τη διπλωματική ('κρατάω σημειώσεις, κρατάω σημειώσεις'....). Κατά τα άλλα τη παλεύω με ταινίες του Κούτρα και του Νικολαΐδη, με ένα ρουφιάνο δίσκο που δεν λέει να γίνει back-up, το 'Με λένε Πόπη' του Τζίμη (merci Τάσο) και με 5-6 διαφορετικές διανομές Linux για να περνάει η ώρα, μεγάλες συγκινήσεις δηλαδή!
Όμως το ομολόγω, μίστερ πρόεδρε, παραμένω αισιόδοξος. Και πως άλλωστε όχι, όταν χάρη στο νέο άρθρο 24 που 'ψήνεται', η Πίνδος θα πουληθεί στο IKEA και θα παραχωρηθεί ο λόφος του Στρέφη σε ιδιώτη για να το κάνει αιγιαλό, και επιτέλους μετά από χρόνια θα αποκτήσει και η Αθήνα τη δική της παραλία. Με αυξήμενο λοιπόν το θετικό τσι, οι γνωστοί πασίγνωστοι θα προτιμήσουν τα θαλάσσια σπορ και οι μολότωφ θα γίνουν επιτέλους μπόμπες στα τίμια και πρόσφιλα μπαράκια των Αθηνών. Τα Εξάρχεια θα γίνουν Κάννες με ολίγη Florida, το Κολωνάκι θα σκάσει από τη ζήλια του με αποτέλεσμα ορδές μόδιστρων, στυλιστριών, πρώην πολιτικών και δημοσιογράφων να ξεχυθούν στη Πανεπιστημίου απαιτώντας τη δημιουργία χιονοδρομικού κέντρου στο Λυκαββητό υποστηρίζοντας πως η επερχόμενη νέα περίοδος παγετώνων θα ευνοήσει την οποιαδήποτε επιχειρηματική επένδυση. Βασικό σύνθημα: 'Ποιό Aspen και παπαρίες, εδώ είναι Βαλκάνια!' Το ελπιδοφόρο πλήν τίμιο αίτημά τους θα γίνει τελικά αποδεκτό όταν η Marfin, μετά την Πειραιώς, την Coca-Cola, τη Milan, τους ΚαιΕσύ (U2) και το περίπτερο του Σάκη στου Γκύζη, αγοράσει επιτέλους και το κράτος του Yunanistan με μειοδοτικό διαγωνισμό και βάλει λίγη τάξη στα πράματα, γιατί άντε σαν να το παραξυλώσαμε μου φαίνεται! Την ίδια περίπου εποχή θα γίνει και η εξαγορά της Εκκλησίας της Ελλάδος από τη Wallmart.
Και μιας και μιλάμε για εξαγορές, δεν μου γαμιέστε όλοι και το άρθρο 16 σας, και οι μεν και οι δεν. Εδώ ρε κουφάλες έφυγε ο Χατζηνικολάου από τον Alpha, και ασχολείστε με τη Παιδεία και με άλλες τέτοιες φθήνιες. Πραγματικά δηλαδή, δεν αντέχω τέτοια απαξίωση του μεγίστου επικοινωνιακού, εκπαιδευτικού, διοικητικού, δικαστικού, εργατικού, χαλαρωτικού, ψυχαγωγικού, οικονομικού και σεξουαλικού οργάνου της χώρας, της τηλεόρασης. Αίσχος! Και όχι μόνο αυτό, αλλά πληρώνω και το κόμπλεξ του Έλληνα πολιτικού, που θέλει να αποδείξει στον Αμερικάνο πως θα πατάξει κάθε είδους αναρχικού, αντιεξουστιαστικού στοιχείου (κάποτε είχαμε το πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων, τώρα θα έχουμε την απόδειξη από τα McDonalds), με διάφορα επεισόδια από εδώ και από εκεί. Το αποτέλεσμα; Όχι μόνο δεν μπορώ να πάω να πιώ το καφεδάκι μου σαν καλός τεμπέλης, αλλά έχω και αυτό το φρικιό τον ελικοπτερά να κάνει κύκλους πάνω από το κεφάλι μου. Για αυτό, στο διάολο όλοι σας με το άρθρο 16. Προσωπικά εγώ δεν είμαι ούτε 'Ναι' ούτε 'Όχι'.... είμαι 'ίσως'.


Βλέπετε λοιπόν γιατί εγώ παραμένω αισιόδοξος; Όχι ε; Ούτε κι εγώ. Για αυτό σας λέω, άμα δείτε κάποτε ένα τσίγγινο καβαλάρη, μην ξαφνιαστείτε. Χαμογελάστε. Έλα με χάρη, χαμογέλα ... χαμογέλα ρε κρετίνε, τι σου ζητάνε; ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕΕΕ!!!!



Υ.Γ. Σίσσυ μην φοβάσαι!!! Άμα χρειαστεί, έρχομαι εγώ για μάρτυρας υπεράσπισης, για καθαρά ιδεολογικούς λόγους. Πολύ καθαρά....

Μα καλά ... με κινέζικο;

Εεεε.... δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό, ή ακόμα καλύτερα εγώ δεν είμαι καλά. Χτύπα ξύλο μια χαρά είμαι, αλλά να, είμαι αντιδραστικός τύπος. Βλέπω δηλαδή ένα αρθράκι κάπου, και δεν μπορώ, με τρώνε τα δαχτυλά μου να γράψω μια μπουρδίτσα.
Για παράδειγμα, έχουμε τα ονόματα της Eurovision. Πιστέψτε με, δεν τα αναζητούσα, απλά σκόνταψα και έπεσα πάνω τους. Και αναρωτιέμαι, ποιός είναι ο Σαρμπέλ και ποιά είναι η Τάμτα;;; Εντάξει, τον Δάντη τον ξέρουμε και τους C-Real επίσης. Αλλοί οι άλλοι 2;; Μα καλά, Τάμτα; Και Σαρμπέλ; Ποιοί είναι ρε παιδιά αυτοί;;;; Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, μπορούμε να κάνουμε το διαγωνισμό όπως τότε με την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, να γίνει δηλαδή μια συγχώνευση Τάμτα και Σαρμπέλ. Και τώρα που λέω Σαρμπέλ, θα πάει και ο Ζαρντέλ στην Ανόρθωση... Πρωτοπορίες παιδί μου..... Βέβαια εδώ που τα λέμε, να στείλουνε όποιον θέλουνε. Εμένα λόγος δεν μου πέφτει.
Το άλλο φυσικά που με κάνει και βγάζω σπυριά υστερίας (πως λέμε δεύτερης εφηβείας.... καμμία σχέση) είναι η επίθεση στη Πρεσβεία (είπαμε, μια η Πρεσβεία όπως ένα είναι το Κόμμα). Προσωπικά, με τίποτα δεν πιστεύω τα περί προβοκάτσιας. Η επίθεση έχει την υπογραφή (Χ) του σάπιου φραπεδολόγου νεοέλληνα . Πρώτον, που πάς ρε Καραμήτρο με το κινέζικο, ε μου λες; Δεύτερον, ήταν αποτυχία αφού πήγαινε για το θυραιό και πέτυχε τουαλέτα. Εκτός βέβαια αν μιλάμε για ένα συμβολισμό άνευ προηγουμένου του στυλ, 'δεν μας χέζετε ρε Αμερικάνοι' 'η 'σας έχουμε χεσμένους ρε Αμερικάνοι' και άλλα τέτοια.
Είδατε; Τι κατάλαβα τώρα που τα έγραψα τα παραπάνω; Μου φαίνεται προτιμότερο να αρχίσω να μελετώ σκατολογία ... όχι τιποτά άλλο, αλλά να γυαλίζουν τα σκατά που γράφω.

Υ.Γ. 1 Βρε αγωνία με τη προστασία της Πρεσβείας ο Πρετεντέρης. Μήπως στην Επανάσταση εκεί θα πάει να κρυφτεί;

Y.Γ. 2 Θα σας αποκάλυπτα σατανική συνομωσία της ΔΕΗ και των απανταχού SATA δίσκων εναντίον του προσώπου μου... αλλά φοβάμαι μην προκαλέσω το μαίνος του mojo μου.

Μισητός μήνας ο Ιανουάριος...

Έχω επιστρέψει τώρα από τη Γαλλία και σιγά σιγά αναρωτιέμαι γιατί έφυγα... αλλά όλα αυτά σε άλλο .... πόνημα. Όπως και να έχει είμαι τελείως jazz αυτές τις ημέρες, υπολειτουργώ σαν Zastava στη Σαχάρα, και γενικά μου τη σπάει ο Ιανουάριος.

Ε ναι ρε πούστη! Μήνας είναι αυτός ή παγκοσμιοποιημένο hang-over; Ξέρεις τώρα μωρέ, τέλος των γιορτών, επιστροφή στις υποχρεώσεις και στη δουλειά, γνωστοί και άγνωστοι επιστρέφουν στη ξενιτιά πάλι, κι άλλα τέτοια σάπια θλιβερά. Βεβαιώς βεβαιώς κάποιοι από εμάς πέφτουνε στο τριπάκι, ότι ‘ξέρεις τι; Να πάει να γαμηθεί, εγώ θα συνεχίσω τα ξενύχτια!’. Το γεγονός πως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου αποτοξίνωση βέβαια το παραμερίζουμε, άσε που στη Γαλλία δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην ήπια τουλάχιστο 2 ποτήρια κρασί και 1 ποτήρι σαμπάνια. Κι αν σε κάποιο αυτό φαίνεται λίγο, ας το δοκιμάσει 7 μέρες συνεχόμενες μετά από δεκαήμερη εορτινή κρεπάλη. Είναι να απορείς όμως με αυτή τη χώρα, πως είναι τόσο αυτάρκης, ενώ όλοι την ώρα πίνουν...

Λοιπόν για να συνοψίσω .... January sucks που λένε και οι Αγγλοκελτογοτθοσάξονες.

Περισσότερα συντόμως....

Υ.Γ. Νικόλα, thanx για τη διόρθωση, όντως ο τσάτσος ο πρέσβης δωροδοκούσε με Ferrero και όχι με Baci, αλλά θα το αφήσω αδιόρθωτο. Άμα ήταν να διόρθωνα όλα τα χαζά που έχω γράψει (πόσο μάλλον όλα τα χαζά που έχω κάνει...), τότε καλύτερα να έσβηνα όλο το blog!

Αϊ Βασίλη, δεν μαζεύεις κανά σκουπίδι;

Ο Μανωλιός φόρεσε τη σκούφια του αλλιώς, και μακάρι να μην είναι καμμιά καθυστέρηση εκ του πονηρού, πολιτικό παραπέτασμα για μιντιακούς λόγους. Μακάρι. Βέβαια μπορείς να το δεις και από τη θετική πλευρά του, αφού υπήρχε μια πτώση 10% περίπου στην εμπορική κίνηση εξαιτίας των απεργιακών κινητοποιήσεων στα λιμάνια της χώρας. Δηλαδή ποιά απεργιακή κινητοποίηση, απλά δεν κάναν υπερωρίες οι άνθρωποι, αλλά τέλος πάντων. Και που είναι το θετικό στη μειωμένη κίνηση: μα φυσικά 10% λιγότερα σκουπίδια στη χώρα! Δυστυχώς όμως παρόλο τις φιλότιμες προσπάθειες τόσο των απεργών των λιμανιών, όσο των αριστοκρατών που σκεφτήκαν να πετάξουν τα σκουπίδια τους στην Ελβετία, ο ΧΥΤΑ των Λιοσίων έπαθε αυτό που λέγαμε ότι θα πάθει εδώ και 10 χρόνια: ξεχείλισε.

Και ύστερα μου λένε κάποιοι για ανακύκλωση και άλλα τέτοια ρομαντικά ... κάτι σαν τον έρωτα κάτω από το μισοφέγγαρο με τραγούδια του Χατζηδάκι και καλοκαιρινό αεράκι. Όλο κάδους βάζουμε και κανείς δεν τα μαζεύει! Βλέπεις, δεν καταλαβαίνουμε πως εδώ στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε τέτοιου είδους περιβαντολλογικά προβλήματα με πιο έξυπνους τρόπους: ανεβάζουμε τις τιμές των καταναλωτικών αγαθών. Και γίνομαι πιο σαφής:

Εκεί που τα έξυνα μπροστά από την τηλεόραση (για να λέμε και καμμιά αλήθεια που και που) βλέπω reportage για τις τιμές των προϊόντων στην Ελλάδα και αλλού στην Ευρώπη., και φυσικά τα πήρα στο κρανίο και είπα μέσα μου (με προφορά του κάμπου): 'Ψάξτο λίγο!'
όπερ και έκανα για περίπου 1 ώρα σε ένα κυκεώνα ακαταλαβίστικων στατιστικών μελετών από όπου και συγκράτησα τα εξής απλά πραματούφκια:
Υπάρχει κάτι στην Ε.Ε. το οποίο λέγεται Harmonised Index of Consumer Prices, το οποίο έχει σαν βάση το έτος 2005, και άρα ουσιαστικά μετράει την αλλαγή των τιμών και όχι οικονομικό βάρος των τιμών στα εισοδήματα, αλλά και πάλι κάτι μετράει. Η αριθμητική βάση για το 2005 είναι το 100, και γενικά ο συγκεκριμένος δείκτης έχει να κάνει με το λεγόμενο καλάθι της νοικοκυράς, ο οποίος είναι υπερκάλαθος αμα σκεφτείς πόσα προϊόντα και υπηρεσίες μετριώνται, και από την άλλη τελείως σεξιστικός, αφού συνήθως τα ψώνια από του νοικοκύρη την τσέπη βγαίνουν.
Τώρα για την Ψωροκώσταινα, το σχετικό νουμεράκι είναι 104,57, που την καταττάσει τελευταία στην Ευρώπη των 12 και των 15, αλλά σε ελαφρώς καλύτερη θέση σε σχέση με τις νεοεισαχθείσες χώρες (με εξαίρεση φυσικά τη Κύπρο), όπου η ταχύρυθμη οικονομική εναρμόνιση έχει επιβάλλει πολύ υψηλούς πληθωρισμούς. Μάλιστα, άμα κάποιος κοιτάξει το σχετικό πίνακα, θα δει πως ο μέσος όρος της ευρωζώνης (όχι και οι 25) είναι 102,64 ενώ υπάρχουν και χώρες με HICP κάτω 102. Άμα κάνεις τον κόπο και ρίξεις μια ματιά και στο κόστος εργασίας (σχετικό με τους μισθούς, τις αποζημιώσεις και την ασφάλιση), θα δεις πως η Ελλάδα εκεί έχει πτωτική τάση.
Σύμπερασμα:
Λιγότερα χρήματα για ακριβότερα προϊόντα, συνεπάγεται λιγότερες αγορές και άρα λιγότερα σκουπίδια! Άσε που γλυτώνεις και τη διαδρομή από το καλάθι του καταναλωτή (γιατί έτσι λέγεται κανονικά...) στο καλάθι των αχρήστων. Και ύστερα σου λέει ο ευρο-πέος ότι δεν είμαστε προοδευτικοί και δημιουργικοί. Εδώ ρε είναι Βαλκάνια, και έχουμε και ομάδα που λέγεται Προοδευτική. Χα!

Τι σχέση έχει το μοιρογνωμόνιο με τη γλυκόζη;

Καλά απορώ πως ακομή δεν έχει βρεθεί κανένας φιλότιμος φίλος μου, ή έστω γνωστός ρε παιδάκι μου να μου πει: 'Ρε ψηλέ τι μαλακίες είναι αυτές που πας και γράφεις;' Τελικά στις μέρες μας είμαστε πολύ καλοί και ανεκτικοί...σαν εκείνο το πρέσβη με τα baci που μας κακομαθαίνει. Φάε και εσύ ένα σοκολατάκι, μπορείς, εκτός κι αν είσαι διαβητικός.

Φήμες θέλουν το Sadam να πέθανε, αν και ένας της 'κίτριονης φυλής' διατύπωσε τη θεωρία πως αυτόν που κρεμάσανε ήταν σωσίας του. Από την άλλη, Ρουμανία και Βουλγαρία μπήκαν στην νόθα 'ευρωπαϊκή οικογένεια', ο πόλεμος μαίνεται στη Σομαλία, ενώ ο Ριβάλντο είναι η προσωπικότητα του 2006. Με την ίδια λογική, η Σιγκαπούρη και η Χιλή θα μπούνε στην Ε.Ε. το 2007, θα αρχίσει εμφύλιος πόλεμος στο Texas, θα εκτελέσουν τον Μπερλουσκόνι, ενώ προσωπικότητα της χρονιάς.... ποιός αλλός; Ο Ριβάλντο πάλι!!!
Άντε καλή χρονιά να έχουμε....