Οι Archive εχθές ήταν καταπληκτικοί, αλλά κάτι δεν μου κολλάει.... ενώ θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό συγκρότημα για τα γούστα μου (trip-hop beats με prog-rock διαθέσεις) για κάποιο λόγο (οι πολλές κιθάρες, τα λίγα samples, ποιός ξέρει...) κάθε φορά που τους ακούω, κάτι φωνές ουρλιάζουνε μέσα μου: ‘Massive Attack, Portishead, Tricky, σύνθεση, παραγωγή!!!’ Τέλος πάντων, μόνο η αντριχίλα που ένιωσα με την διασκευή του Roads των Portishead μου φθάνει. Για το Fuzz, τι να πει κανείς, πολύ καλός χώρος, αλλά 6 ευρώ για μια σόδα και 12 ευρώ για ουίσκι φτάνει στα όρια του αστείου, διότι τα όρια της κερδοσκοπίας τα έχει προ πολλού ξεπεράσει.
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά να κάνω, αλλά προφανώς ελέω της τεμπελειάς μου δεν κάνω τίποτα. Αυτά σκεφτόμουνα χθες στη συναυλία, ορκιζόμουνα μάλιστα πως θα έκανα μια λίστα για όσα πράματα πρέπει να κάνω (τελείως πρόχειρα: τα video από τη Γαλλία, να περάσω από το Αιγάλεω να πάω με το Γιώργο να φάμε τίποτα, για την πτυχιακή να ετοιμάσω τις υπορουτίνες για τα NURBS, για το ξενοδοχείο να ορίσω τις θέσεις προσωπικού που χρειαζόμαστε καθώς και κανόνες λειτουργίες, να ζητήσω προσφορές για φωτοβολταϊκή εγκατάσταση, κι άλλα πολλά που θα έκαναν αυτή τη παρένθεση ανυπόφορη). Βέβαια τη λίστα.... ακόμα να τη κάνω.
Μετά τη διαγώνια ανάγνωση της προκύρηξης του επαναστατικού αγώνα, δεν νιώθω πολύ καλά. Τουλάχιστον με τη 17Ν, μπορούσαμε όλοι να ταχθούμε όλοι εναντίον μιας εγκληματικής ομάδας, ενώ τώρα επιχειρήται η υιοθέτηση μιας επιχειρηματολογίας που, αν και μικρή, αποτελεί κομμάτι μιας ολόκληρης ιδεολογίας που έχει ισυρή βάση στην Ελλάδα. Έχει σημασία να καταλάβουμε πως όσο καλλογραμένη και επικοινωνιακή είναι αυτή η προκύρηξη, εδώ μιλάμε για ανθρώπους που εγληματούνε, βάζουν σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων και καταδικάζουν την Ελλάδα σε υποτέλεια στους πλανητο-μπάτσους Αμερικάνους. Και εξηγούμαι: μια μέρα πριν τη προκύρηξη, για πρώτη φορά στα χρονικά, ο πρέσβης της Αμερικής είναι καλεσμένος από το προεδρείο της Ένωσης Αστυνομικών, όπου μεταξύ των άλλων ζητά επιπλέον συμμετοχή της χώρας στο Αφγανιστάν. Δύο μέρες μετά μαθαίνουμε από τη Μπακογιάννη την ικανοποίηση καριβώς αυτών των απιτήσεων και κανένας δεν είπε τίποτα. Ώραια λοιπόν τα λογάκια αυ΄των των δήθεν επαναστατών, αλλά τα αποτελέσματα είναι αυτά που μετράνε. Δεν τρέφω αυταπάτες πως η Υπ. Εξ. δεν θα έλεγε ‘yes, sir’ έτσι κι αλλιώς, αλλά σε μια δημοκρατία δεν υπάρχει χώρος για σκανδάλες.
Αναζητώντας τη σωτηρία της ψυχής μου σε διάφορους ημι-κατεστραμμένους σκληρούς δίσκους, διαπιστώνω με δυσαρέσκεια πως δεν ακούω τόσο πολύ μουσική όπως κάποτε. Βέβαια πολλά άλλα δεν κάνω όπως κάποτε, και μάλλον το πρόβλημα δεν είναι εκεί, αλλά στο γεγονός πως δεν κάνω άλλα πράματα τώρα, για να έχω να λέω σε 5 χρόνια πως δεν κάνω πολλά πράματα που έκανα κάποτε. Βγάζει τώρα αυτή η πρόταση νόημα; Κατόπιν σοβαρών συζητήσεων (λέμε τώρα), μάλλον έχω μια μικρή πετρούλα στο αριστερό νεφρό. Αλλά μάλλον δεν θα κάνω τίποτα (δύο είναι τα γιατροσόφια για οποιαδήποτε πάθηση, πολύ νερό και μολόχα), αφού άλλωστε σκέφτομαι να κάω το laser στα μάτια. Είδωμεν ... (το πιάσατε το ειρωνικό, ε;)
Και για να κλείσω αυτές τις βαρετές παραγράφους, επιλέγω μια καταπληκτική ταινία, το Modigliani με τον Andy Garcia. Μην αναζητείτε ιστορικές ακρίβειες ή σοβαρές τεχνικές βιογραφικές λεπτομέρειες, απλά μια πολύ καλή και συγκινιτική ιστορία, πλούσια και όμορφη εικαστικά.
Υ.Γ 1. Όχι ρε φίλε!! Εμείς θέλουμε να πηγαίνουμε στις Η.Π.Α. με VISA, και άσε τους υπόλοιπους ευρωπαίους να πηγαίνουν αυτόματα. Σιγά μην κάτσουμε να σας παρακαλάμε.
Υ.Γ. 2 Παρατηρώ μια ανέραστη γκρίνια σε ότι γράφω. Υπόσχομαι την άλλη φορά να γράψω για κάτι όμορφο...
No comments:
Post a Comment