Ένα κυριακάτικο δειλινό

Ένα καυτό Κυριακάτικο δειλινό δειλινό διαλέξανε μερικές χιλιάδες αστοί (μεταξύ αυτών και εγώ φυσικά) για να διαμαρτυρηθούν για τις πρόσφατες πυρκαγιές και την κρατική αναποτελεσματικότητα. Στην αρχή ήταν λίγο νευρικά τα πράματα, αφού κανείς δεν ήξερε πόσοι θα έρθουν, και τι ακριβώς θα γίνει, ενώ η αστυνομική δύναμη ήταν ελάχιστη. ήρεμα πράματα δηλαδή.

Στη συνέχεια φυσικά ο κόσμος μαζεύτηκε, και σχετικά απότομα μάλιστα. Σαν καλοί αστοί πήραν μαζί τους τις κάμερές τους (όπως κι εγώ), τα κινητά τους (όπως κι εγώ), τα τσιγάρα τους (όπως κι εγώ), τα μαύρα τους γυαλιά (όχι εγώ), τις σφυρίχτρες τους (πολύ λίγοι, ούτε εγώ) και ξεχάσαν τα πλακάτ, τη συνθηματολογία, τη μαζικότητα, τον παλμό και γενικότερα την οργάνωση. Έφεραν μαζί τους όμως, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τις γυναίκες τους και τους φίλους τους.

Έφεραν ακόμη τον αυθορμητισμό, την ευχάριστη διάθεση, τα happening (με το salata.wordpress.com να κλέβει την παράσταση άνετα) και .... τη διάρκεια. Όταν έφυγα κατά τις εννιάμιση, πρέπει να ήταν ακόμα τα 3/4 του κόσμου (το μέγιστο που έφτασε δεν πρέπει να ξεπερνούσε τις πέντε χιλιάδες), το οποίο απλά καθότανε, μιλούσε (τα γιουχαίσματα, τα φάσκελα και τα μονολεκτικά συνθήματα είχαν επιτέλους κωπάσει), κοιτούσε τη βουλή, σκεφτόταν τι θα κάνει μετά, γενικά ρέμβαζε.

Μερικοί κόβανε βόλτες με τα ποδηλατά τους, ενώ άλλοι απλά απολάμβαν τις λίγες αυτές ώρες που η Πανεπιστημίου ήταν ελεύθερη για τους πεζούς. Γενικά όλοι μας χαμογελούσαμε, γελούσαμε, μιλάγαμε, τραβούσαμε φωτογραφίες και ανυσηχούσαμε (ελαφρώς). Οι μόνοι που φαινόντουσαν απτόητοι από την ατμόσφαιρα ήταν τα τσολιαδάκια, που εκτός από τον καιρό έπρεπε να υπομείνουν τη βαβούρα. Βέβαια η υπομονή τους ανταμείφθηκε με ένα θερμό χειροκρότημα στην αλλαγή. Μερικά επίπεδα καλύτερο το κλίμα από τότε που κάηκε το κουβούκλιο.

Σε αυτό το γενικά πρωτόγνωρο για διαμαρυρία πλαίσιο, τα πρωτοσέλιδα μερικών εφημερίδων μιλούν για την αφύπνιση του πολίτη, αντιπαραθέτωντας την απουσία οποιοδήπουτε οργανισμού ή φορέα (με εξαίρεση το WWF φυσικά) με την αυτοργάνωση(;) των πολιτών μέσω των κινητών και των blogs. Βέβαια δεν θα πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Όσο εχάριστη και πολιτισμένη και να ήταν η διαδήλωση, δεν υπήρξε ούτε μαζική, ούτε ‘ενοχλητική’, σίγουρα σημαντική αλλά όχι μαχητική.

Τα πακέτα μέτρων του ΥΠΕΧΩΔΕ είχαν ήδη σχεδιασθεί και ετοιμασθεί μέσα στην εβδομάδα, ενώ η επικαιρότητα περιστράφηκε κυρίως γύρω από το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος. Κοινώς ψιλο-χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Άλλωστε ο μικρός αριθμός του κόσμου μαρτυρά τη γενικότερη στάση του κόσμου απέναντι στα περιβαλλοντικά προβλήματα που συνήθως περιστρέφεται γύρω από την άγνοια, την αδιαφορία και την απάθεια. Το κυριακάτικο δειλινό που πέρασε υπήρξε ευδιάθετο, αλλά και αναποτελεσματικό. Νερόβραστο και γλυκόπικρο.

Βέβαια στην γενικότερη τάση μου να αποφεύγω συνειδητά την υιοθέτηση δημόσιων θεμάτων ως σκεπάστρω που θα υπερκαλύψουν το δικό μου mood, θα προτιμήσω να είμαι ελάχιστα αισιόδοξος. Η συγκέντρωση μπορεί να απέτυχε να είναι θεαματική, αλλά για αυτό μπορεί να φταίνε ένα σωρό τεχνικοί λόγοι. Τα μπάνια του λαού, η απουσία οργανισμών και φορέων (σωστά, ποιός δουλεύει Κυριακή απόγευμα;), η χρονική απόσταση από τις πυρκαγιές, ακόμα και η έλλειψη πίστης πως μια τέτοια κίνηση θα μάζευε κόσμο. Κι όμως μάζεψε. Όχι πολύ, πολύ μακριά από οποιοδήποτε critical mass, αλλά μάζεψε. Και μάλιστα με όμορφο τρόπο. Άμα έπεισε, αυτό είναι στη κρίση του καθενός. Αφύπνισε και ευαισθητοποίησε τον κόσμο; Πιθανώς στο ελάχιστο. Αλλά τουλάχιστον έγινε. Ακόμα και αυτό το λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα.

Τώρα μένει η πρόκληση της συνέχειας. Οι επόμενες διαμαρτυρίες. Ο έλεγχος των εξαγγελιών. Η άρνηση του εφήμερου, και η διατήρηση της μνήμης. Μπορεί το δάσος να καίγεται εν μια νυκτί, αλλά το πρόβλημα δεν σβήνει ποτέ. Είναι διαρκές και καλπάζων. Πόσο μάλλον η αναγκαιότητα για την επίλυσή του.

Υ.Γ. Εγώ ένα ξέρω. Χωρίς το ΠΑΜΕ, δεν γίνεται διαμαρτυρία.