Σκατά με ροδάκινα;

Τα σκατά με ροδάκινα είναι κάτι σαν τα παπάρια μάντολες, μόνο λίγο πιο διατροφικά. Σίγουρα ένα πιο λαϊκό πιάτο από τον γλάρο με σύκα. Το τρως βασικά όταν όλα σου πηγαίνουν πρίμα, αλλά εσύ επιμένεις να χώνεις το κεφάλι σου στη θάλασσα να δεις μέχρι πόσο μπορείς να αντέξεις με τη τελευταία αναπνοή που πήρες. Ωωωω, τι έγραψα πάλι ο 'πούστης'! Σε εισαγωγικά, δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση πως οι πούστηδες γράφουν το ίδιο καλά όσο τρώνε ή πηδάνε. Ευτυχώς που γράφω χάλια δηλαδή. Φυσικά αυτά τα λένε οι κάφροι και οι κρετίνοι, σπέρνοντας την ανοργάνωτη προπαγάνδα τους. Ασυναρτησίες. Σκατά με ροδάκινα δηλαδή. Σκατά με ροδάκινα λοιπόν.

Ένταξει, έχω κράξει την μετεωρολογική μοιρολατρία ουκ ολίγες φορές, αλλά ρε πούστη μου (νάτος πάλι) δεν βοηθάει και ο καιρός. Είμαι σε μια δουλειά που κατά το δοκούν μπορώ να είμαι από 6 έως 16 ώρες, συνήθως σε μια καρέκλα μπροστά από έναν υπολογιστή. Άμα οι ασφάλεις κάποτε είχαν καεί, τώρα έχουν λιώσει για τα καλά. Όση ώρα τα άντερά μου επεξεργάζονται το πρωινό μου (γαλλικός σχεδόν σκέτος και κανένα τσουρεκάκι στα πολλά κέφια), το λιπόσαρκο σώμα μου σκεβρώνει σαν μπετόβεργα διαλυμένου ορόφου. Την ίδια στιγμή το μυαλό μου σκέφτεται ένα κάρο λεπτομέρειες, μικροπράματα που στο συνολό τους κάνουν το ξενοδοχείο δυνητικά πιο λειτουργικό, πιο σωστό, πιο εξυπηρετικό, πιο μαλακίες. Πόσα πλυντήρια πρέπει να βάλω το βράδυ, αν τελικά πλήρωσε το χψ δωμάτιο, να φωνάξω τον Α. να φτιάξει μια πρίζα, να ανανεώσω τις τιμές και τη διαθεσιμότητα σε δεκαπέντε χιλιάδες διαφορετικά κανάλια πωλήσεων, να στείλω e-mail στο υω πρακτορείο να τους εξήγησω ότι είναι μεγάλη μαλακία να πληρώσω 6 ευρώ έμβασμα για κατάθεση προμήθειας 10 ευρώ και να περιμένουν για τους επόμενους μήνες, να πάρω την Ολυμπιακή να τους κράξω που ακόμα δεν ξέρουν που είναι η γαμώ-βαλίτσα του πελάτη πο φεύγει αύριο, να εξηγήσω στον κάθε ανέμελο πελάτη πως 'όχι η κάρτα σας δε χρεώθηκε ακόμα, τα στοιχεία χρησιμοποιούνται για λόγους εγγύησης', να στείλω για εβδομηκοστή όγδοη φορά αίτηση στο δήμο για ένα δεύτερο κάδο απορριμάτων, να, να, να. Πολλές φορές ούτα τα μισά δεν κάνω. Σκατά με ροδάκινα.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως περιστοιχίζομαι από κάφρους και κρετίνους, αλλά ευτυχώς γρήγορα ενθυμούμαι πως κι εγώ έτσι είμαι. Βασικός εχθρός μου η τεμπελιά και η αδιαφορία μου, παρόλο που από αυτό ζω, τη δουλειά όχι την αδιαφορία. Είναι μια δουλειά κουραστική, σχεδόν περιττή, μια δουλειά που την απεχθάνομαι, μια δουλειά που δεν μου ταιριάζει. Αλλά δεν παραπονούμαι. Αν είναι δυνατόν κιόλας, να παραπονούμαι, στα 25 μου με σίγουρη και καλή δουλειά, που με συντηρεί και με το παραπάνω. Ποιά θα με πρωτοπάρει ρε κουφάλες! Σίγουρα κάποια που θα τρελλαίνεται για θρησκευτικό γάμο, για να τσακώνομαι με τον παπά για τον ορισμό του 'όσο θέλετε' και για το άμα το ρύζι είναι βιολογικό ή όχι. Σκατά με ροδάκινα. Σιγά το κόλπο, να πιάνεις κάτι ευτελές (τον παπά όχι το γάμο) και να το σατιρίζεις, να το καυτηριάζεις με τα επιτηδευμένα (;) λογοπαίγνια και αστειάκια, μόνο και μόνο για να αποφύγεις να κοιταχθείς στον καθρέφτη. Τα οίκο μη εν δήμο, λένε, ο δήμος μη εν οίκο λέω εγώ. Αποκυρρήσω τα παλιά μου ιδεολογικά σκευάσματα, και διατείνω πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι όργανο συλλογικής διακυβέρνησης αλλά ο πολιτειακός κηδεμόνας που μας επιτρέπει να αναζητούμε ουμανιστικές υπαρξιακές θεωρήσεις στο Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα. Σαν να λέμε Σουβλάκι, μπύρα και γρανίτα ένα πράμα.
Δηλαδή τι καθρέφτη εδώ που τα λέμε. Πρώτα πρέπει να τον καθαρίσεις, ή μήπως όχι; Γιατί αν ναι, έχουμε πρόβλημα. Αν και είμαι τρελλό ρεμάλι και θεωρώ τη καθαριότητα και την τάξη ρομαντικά μάταιες καταπιεστικές δυνάμεις της φυσικής ροής των πραμάτων, όταν είναι να υποκύψω σε αυτή τη κοινωνική σύμβαση, όλα ωραία και καλά, εκτός από τους καθρέφτες και τα τζάμια. Ρε τι εφημερίδες, τι wax-οn wax-off, τι Mr. Muscle, χέσε με σου λέω, το αποτέλεσμα θολό και μουτζουρωμένο. Δεν υπάρχει κάποιος συμβολισμός εδώ πέρα. Απλά, δεν μπορώ να καθαρίσω τζάμια. Ακαμάτης παιδί μου. Σκατά με ροδάκινα.
Σε αυτό το ευχάριστο κλίμα είναι σαφές πως η διπλωματική έχει πάρει τον κατήφορο. Δε λέω, έχω γράψει μερικές matlabιές που δουλεύουν (fucking hell) αλλά έχω να γράψω άλλες τόσες (multiple inverse knot insertion and removal, flow variables derivatives heuristic, coupling codes with optimisation software, stop-start switches) και ύστερα να τα μεταγλωττίσω όλα σε Fortran και αφού γίνουν όλα αυτά να δοκιμάσω την τρισάθλια θεωρία μου σε πραγματικές συνθήκες optimization. Α, και να δουλέψω στο γράψιμο, τουλάχιστον της θεωρίας. Κοινώς χαιρέτα μου τον πλάτανο (καμένος και αυτός), shit high and watch. Πάνε οι εποχές που έκανα αεροδυναμική...
Η ζωή έχει 3 ταχύτητες: happy, unhappy και idle. Σε γεύσεις βγαίνει σε πολύ περισσότερες. Συνήθως λέω πως είμαι σε idle, αλλά δεν πρέπει να είναι αλήθεια. Ή τουλάχιστον μπορεί να είμαι σε idle αλλά συγχρόνως είμαι και happy. Σαν τους τύπους που κολλάνε στη κίνηση και αντί να βρίζουν θεούς κια δαίμονες, χαμογελάνε απλά. Και πως να μην χαμογελάω δηλαδή όταν έχω την υγεία μου και τους φίλους μου (και τι φίλους! the bestest και το εννοώ). Όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και τους αγαπάς όλα είναι εντάξει. Η αλήθεια να λέγεται η μπακουρίαση με έχει ξεκάνει (θα 'γραφα ειδάλλως όλες αυτές τις μακροσκελείς μπούρδες;), αλλά θα το βολέψουμε κι αυτό. Πόσο να αντισταθεί πλέον ο γυναικείος πληθυσμός στο άτριχο στήθος μου, τις κοκκαλιασμένες πλάτες μου, το σημαδεμένο αστραγγαλό μου (οι ουλές είναι τρελλά trendy), τον αριστερό λυρισμό μου και την ακατάσχετη φλυαρία μου για ταινίες;
Και αυτό το AXE ρε πούστη μου (νάτος πάλι σαν τον Mickey Mouse στη τουαλέτα) όλο υποσχέσεις....

Για αυτό σας λέω, να αρχίσουν τα φιλικά, να μπούμε και στην αγωνιστική περίοδο να 'χουμε να ασχολούμαστε και με τίποτα σοβαρό.