Είμαστε εξοπλισμένοι με τόσες γνώσεις και απόψεις για τα πάντα, εμείς με τον εξατομικευμένο ελιτισμό μας, τις ιστορίες μας, τα ψαγμένα γούστα μας, το ύφος μας, τα φτηνά ή όχι τόσο φθηνά μα πάντα καλαίσθητα ρούχα μας, την εξυπνάδα μας, το χιούμορ μας, που στο τέλος το υπέροχο μαυσωλείο -μιας φανταστικής ύπαρξης- που έχουμε οικοδομήσει στα πιο γερά θεμέλια απλά γκρεμίζει όποιες λίγες γέφυρες είχαμε. Η εικόνα μας είναι εκθαμβωτική, που ακόμα και ο εγωισμός έχει καταντήσει να είναι υπερφίαλος. Μάλιστα, η εικόνα μας είναι τόσο εκκωφαντικά υπέροχη, που δεν θυμόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που εξηγήσαμε σε κάποιον τι σημαίνει ειλικρίνεια. Αυτή η εικόνα είναι πιθανόν τόσο στημένη, στυλαρισμένη, ποζαρισμένη που άμα είμαστε τυχεροί κάποτε θα την κοιτάμε και θα γελάμε με την αφέλειά μας. Αλλά μάλλον δεν θα γίνει έτσι. Όχι για κάποιους από εμάς.
Όλα αυτά που κάποτε τα βρίσκαμε επιφανειακά, ανούσια, απογοητευτικά στο χαρακτήρα άλλων, συνήθως μεγαλύτερων μας, όλα αυτά τα έχουμε ενστερνιστεί και τα έχουμε ενσωματώσει στιγμή με τη στιγμή, στην αγωνιώδη μας απόπειρα να επιβεβαιώσουμε κάτι το οποίο δεν είναι εκεί. Έχουμε γίνει όλα αυτά που απεχθανόμασταν, όλα αυτά που δεν θέλαμε να γίνουμε, κι από την αντίπερα όχθη έχουμε παρατήσει όλα αυτά που μας συγκινούσανε, που μας αμφισβητούσανε, που μας πετούσαν στο πάτωμα, μόνο και μόνο για να σηκωθούμε και να τα κυνηγήσουμε ξανά. Όλα αυτά που σε όλη την αθωότητά και τη γελοιότητα τους κρατούσαν το σύμπαν μας κρεμασμένο από μια λεπτή κλωστή. Έχουμε σταματήσει να αγαπάμε τις μικρές μας αδυναμίες και ατέλειες που μας ξεχώριζαν και μας όριζαν. Τώρα, μονάχα κακότεχνα χτίζουμε τοπία που δεν μας ανήκουν. Δεχόμαστε μικρές ήττες τις οποίες δεν καταλαβαίνουμε, μα τις πανηγυρίζουμε και τις απολαμβάνουμε.
Άμα αναρωτηθούμε τι έχει σημασία, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε απάντηση. Είμαστε τόσο τυχεροί στη επίπλαστη ευτυχία μας, που δεν έχουμε καν το κουράγιο να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Κάποιοι από εμάς. Μακάρι να γίνουμε πάλι χαζοί και γεμάτοι ερωτήσεις, ευκολόπιστοι σε ότι ακούμε και ειλικρινείς σε ότι λέμε.
Έρχονται απόκριες.
Όλα καλά.
Sunday, February 03, 2008
(Κάποιοι από εμάς)
Πότε γίναμε τόσο έξυπνοι άραγε; Πότε γίναμε τόσο κυνικοί; Τόσο άνετοι;Πλέον είμαστε τόσο φοβεροί και τόσο ανέγγιχτοι από τη πραγματικότητα, που θεωρούμε το σαρκασμό και τα αστεία μας ανώτερα ακόμη και από τη συμπάθεια.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Και μένα μού πέρασε από το μυαλό αυτό πρόσφατα, αλλά προσπέρασε... Αυτό τώρα εσένα, πώς σου ήρθε;
γι' αυτό ας μην αγοράσουμε τίποτα για ένα μήνα, ε ντοτ??
@dot: Ε, όπως έφυγε από έσενα, έτσι μάλλον ήρθε κι από ' μένα.
@colpo: Άμα δεν αγοράζεις, τίποτα, μπορείς ακόμα να τη ψωνίζεις;
Η ειλικρίνεια από μια ηλικία και πέρα τραυματίζει και πολλές φορές κοστίζει ακριβά. Όταν αρχίσεις να νιώθεις πως δεν είναι πια σύμμαχός σου τότε ξέρεις πως τα χρόνια της αθωότητας ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Μπορείς πάντα να θυμάσαι με νοσταλγία και θαυμασμό τις εποχές που είχες την εσωτερική δύναμη να απορρίπτεις κάθετι το επιφανειακό, το ψεύτικο. Τώρα όμως δέσμιος των αστικών σου αντιλήψεων καταθέτεις τα όπλα του επαναστατικού σου εαυτού και συμβιβάζεσαι συνειδησιακά με την όχι τόσο σκληρή καθημερινότητα σου. Οι ιδεαλιστικές προσεγγίσεις και ο νεανικός ενθουσιασμός δίνουν τη θέση τους ανώδυνα αλλά όχι ανεπαίσθητα στον ρεαλισμό και την πραγματιστική στρατηγική.
P.S.
Α) Η εξέλιξη της προσωπικότητας μας σε κάτι λιγότερο ρομαντικό και αληθινό δεν συνιστά απαραίτητα παρακμή.
Β) Όταν ήσουν περισσότερο αθώος δεν είχες τη σοφία και τη διάθεση ίσως να αναγνωρίσεις την αξία της αθωότητας, τώρα πιο ώριμος μπορείς να μετρήσεις κάποια πράγματα διαφορετικά και να προβληματιστείς. Αυτό το τελευταίο ήταν πολυτέλεια κάποτε όταν αντιδρούσες εύκολα σε ό,τι σου φαινόταν ανούσιο και επιφανειακό.
Γ) Είσαι πολύ νέος ακόμη για να απογοητεύεσαι τόσο εύκολα, αλλά σίγουρα όχι τόσο για να μην προβληματίζεσαι με τις αλλαγές που νιώθεις και αναλύεις.
Post a Comment