Πολλοί φαντάζονται, έτσι σαν παιχνίδι, πως η γη σχεδιάστηκε είτε από ένα μεγαλοφυή μυαλό, με γκρίζα κατσαρά μαλλιά και φουντωτό μουστάκι, είτε από μια υπέροχα οργανωμένη ομάδα λιγότερο μεγαλοφυών αλλά σίγουρα φιλότιμων μυαλών. Δεν ξέρω, και δεν νομίζω πως έγινε κάτι τέτοιο, αλλά όποιος σκέφθηκε τα παράκτια βραχάκια ήταν πραγματικά εκπληκτικός στη δουλειά του.
Υπάρχει μια κρυφή ειρωνεία όπως κοιτάς έναν βράχο σε μια παραλία. Φαντάζει τόσο ισχυρός και δυνατός, άγρια αλαζόνας, ανυπότακτος σε ότι τολμήσει να τον πλησιάσει. Στιβαρός. Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική, άμα αναλογισθείς τα κύματα που τον χτυπάνε και τον γλύφουνε διαρκώς. Αυτή η βλαμμένη μάχη κρατά εκατοντάδες χρόνια, και ο βράχος χάνει, διαρκώς και από την αρχή. Αργά μα σταθερά η θάλασσα τον τρώει, τον τυραννά, τον εξοντώνει, και σαν αντίτιμο τον χαρίζει τραύματα και πληγές, μια σύνθεση όμορφη στα μάτια αφελών.
Ίσως να φταίει και το ανθρώπινο μάτι, η ελαττωματική ψυχολογία μας. Η τάση που ‘χουμε να ταυτιζόμαστε κρυφά με τον αδύναμο, τον καταδικασμένο, τον συμπαθητικά τρελό, φθηνές απομιμήσεις του Δον Κιχώτη. Ή απλά η διαφορά στους χρόνους, τους ρυθμούς. Στα μάτια μας η θάλασσα και ο βράχος, δεν αλλάζουν ποτέ. Μένουν αναλλοίωτα, σταθερά στη σχετικά μικρή ζωή μας, τόσο μέχρι που βάζουμε ατάλαντους και τα ζωγραφίζουνε. Κι όμως, έχουν τη δική τους ιστορία, μια ιστορία διαφορετική από αυτή που εμείς λέμε, μια ιστορία που δε μετριέται σε λεπτά ή ώρες ή ακόμη και εποχές, αλλά γενεές. Αυτή η σχέση μίσους και αγάπης, δυνάστη και θύματος κρατά αιώνια, για πάντα ή έτσι νομίζουμε εμείς τουλάχιστον. Κάποτε όμως θα ΄ρθει και η στιγμή που ο βράχος δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά ένα μικρό βότσαλο σε μια μελλοντική παραλία.
Σαν αντίθεση λοιπόν κοιτάμε τον βράχο και τη θάλασσα; Από τη μια ο ακίνητος όγκος, η πληγωμένη μάζα, και από την άλλη η ατέρμονη, θεϊκά εμπνευσμένη κίνηση των κυμάτων, σοφή στην δολοφονική της τυραννία. Και μετά η λιγότερο συχνή αντίθεση, ανάμεσα στον παρατηρητή και το θέαμα, εκεί που η σιωπηλή αναπνοή του ενός είναι μια ολόκληρη ζωή για τον άλλο. Και οι αντιθέσεις συνεχίζουν, και όσο τις παρατηρούμε τόσο σκορπάμε το χρόνο μας, τόσο στεκόμαστε σαν ένας ηλίθιος βράχος, κωμικοί σε μάτια νοσηρά, ρομαντικοί σε αλλά πιο θλιβερά.
Ποιοί είναι αυτοί που άραγε ασχολούνται με βραχάκια και τη θάλασσα; Τα βράχια είναι καλά μονάχα για να κάνεις βουτιές και να τραυματίζεις τα πόδια σου, ή να κάθεσαι και να ακούς τη θάλασσα κι άλλα τέτοια. Ότι δεις το αρπάζεις από τα μαλλιά, και άσε τους βράχους και τη θάλασσα να τσακώνονται. Αυτά θα υπάρχουν για πολύ, εμείς όχι τόσο. Απλά. Τώρα χαμογέλα.
1 comment:
Ενδιαφέρουσες οι αναλογίες σου με τη θάλασσα και τα θαλασσοδαρμένα βράχια. Συμφωνώ απόλυτα, ο άνθρωπος πάντα θα αναζητά σημάδια αφθαρσίας εκεί που η φθορά διαρκεί χρονικά μια περίοδο που ο νους του δεν μπορεί να συλλάβει. Η ιδέα της φθοράς θα είναι πάντα ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου που αναζητά μάταια την τελειότητα στην ατελή του φύση.
Post a Comment