Η αλήθεια (δεν) είναι στους Sex Pistols

Ή: Δεν έχω ζωή και βλέπω ταινίες.

Είναι από εκείνες τις ημέρες πάλι που ένα από τα μικρόβια μου αναζωογονούνται, κινούνται, και επιπλέουν στο βούρκο της ύπαρξής μου. Ξύνομαι και το μόνο που μπορώ να σκεφθώ είναι γυαλόχαρτο. Θέλω τα δάκτυλα μου να γράψουν στο addressbar του browser μου www.athensfilmfestival.grκαι να δω το πρόγραμμα, να το εκτυπώσω, να αρχίσω να ψάχνω ταινίες, συντελεστές, παραγωγούς, κριτικές, βραβεία, να κυκλώνω πιθανές επιλογές, να κάνω συνδυασμούς στο ξερό μου το κεφάλι. Αλλά επιδεικνύω αυτοσυγκράτηση.

Καταραμένες ταινίες.

Ακόμη και τώρα που κουράζω το πληκτρολόγιό μου έβαλα στον υπολογιστή να παίξει το The Darjeeling Limited. Αν φυσικά αποφασίσουν ποτέ ο σκληρός μου δίσκος και το VLC να συνεργαστούν. Ανάθεμα στις ταινίες. Αν και πολλοί θα πίστευαν πως ο οπτικός εθισμός στις ταινίες και γενικότερα στην τηλεόραση είναι θέμα γενεών, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Θυμάμαι ακόμη τα μεσημέρια με τις κουρτίνες κλειστές τη γιαγιά μου να βλέπει Καρολάϊν. Μάλλον ακόμη το ίδιο κάνει. Φυσικά εγώ δεν κόλλησα με τέτοιου επιπέδου θεάματα, αν και το Dallas είχε πάντα κάποιο ενδιαφέρον. Αν και η αρρώστια με τις ταινίες πρέπει να το απέκτησα όταν σαν παιδιά ο πατέρας μου μας πήγαινε στο βίντεοκλαμπ - για να επουλωθούν οι πληγές του διαζυγίου κλαψ κλαψ- και νοικιάζαμε μαλακίες. Καλά, εγώ νοίκιαζα μαλακίες, αλλά συνήθως παίρναμε western και μετά αγοράζαμε σουβλάκια μέχρι που μια μέρα μια κασέτα βρέθηκε τελείως λαδωμένη και ο τύπος στο μαγαζί κατηγόρησε πως το κάναμε εμείς, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια ή τουλάχιστον δεν ξέρουμε ακόμα και σήμερα. Όπως και να έχει μετά από πολλά χρόνια, χιλιάδες ώρες βάναυσης ακτινοβολίας στα μάτια μου, αμέτρητα ξενύχτια και εκατοντάδες εισιτήρια κινηματογράφου βρίσκομαι εδώ, στη δουλειά, 31 Ιουλίου του σωτήριου έτους 2008. Καταραμένες ταινίες. (5 Αυγούστου. Ακόμα δείχνω αυτοσυγκράτηση.)

Οι ταινίες γενικά είναι καλές. Είναι τέλειες για παντομίμα. Δεν έχω παίξει ποτέ παντομίμα με βιβλία ή θεατρικά έργα, αν και μάλλον αυτή η θεματολογία είναι στο advanced level. Γαμημένες ταινίες. Υπάρχουν φυσικά οι κλασσικές, και επαληθευμένες θεωρήσεις για τον κινηματογράφο και τις ταινίες, πως γνωρίζεις νέους κόσμους, και συγκινητικούς χαρακτήρες, απίθανες ιστορίες και όλα αυτά τα εκπληκτικά και λουσμένα με αστρόσκονη στοιχεία πάντα σε βρίσκουν σε ανύποπτες στιγμές και ανυποψίαστα στοιχεία, σε αρπάζουν και σε κλονίζουν και όπως σε καταβροχθίζουν, έτσι και εσύ τις ασπάζεσαι, τις τεμαχίζεις και τις φυλάς σε ξύλινα σεντούκια. Όλα ωραία και σωστά, αλλά σταδιακά συνειδητοποιώ πως άμα μου αρέσουν οι ταινίες λίγο παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο θεάμα, δεν είναι μονάχα χάρη στο χαμηλό μου μορφωτικό μου επίπεδο και τον βάρβαρο ψυχισμό μου, αλλά και στην αφοπλιστική ικανότητα των ταινιών να υπενθυμίζουν τη χλιαρή και τυπική μετριότητα μου. Αν και απίθανο, υπάρχουν στιγμές που βρίσκω τον εαυτό μου πιο βαρετό και από τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, και λογικά λοιπόν, σαν γνήσιο τέκνο της τηλεβιζιονικής γενεάς καταφεύγω σε οτιδήποτε μπορεί να έχει κάτι που να θυμίζει έστω στο ελάχιστο τη δομή, τη σεναριακή πλοκή, τη σκηνοθετική μοναδικότητα και τη δραματουργία μιας ταινίας προς ευχαρίστηση της φαντασιόπληκτης ύπαρξης μου και προς νάρκωση της ηττοπάθειάς μου. Σε αντίθετη περίπτωση, απλά παίρνω σβάρνα τα bar και κάνω τους παραγωγούς του Southern Comfort πλουσιότερους. και ευτυχέστερους φαντάζομαι, αλλά σίγουρα όχι περήφανους. Τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί μου αρέσουν οι dEus.

Πουτάνες ταινίες.

Μισώ να τις αγαπώ.