Καμένα μυαλά

Πλέον δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι διαδραματίστηκε πριν δύο μόλις χρόνια στην Ελλάδα, ίσως να φταίει και ο χρόνος που ηρέμησε κάπως και αποστασιοποίησε τη σκέψη. Οι τρομακτικές σε διαστάσεις και επιπτώσεις πυρκαγιές του 2007 έκαψαν κάτι παραπάνω από δάση, σπίτια και ανθρώπους. Έκαψαν και συνειδήσεις.

Όπως μέσα στο βράδυ η πύρινη αντανάκλαση του έναστρου ουρανού σκοτώνει ένα βουνό από πλαγιά σε πλαγιά, έτσι και το τι γίνεται μετά τις πυρκαγιές αντανακλά το πραγματικό σου ενδιαφέρον, την παιδεία σου και το ειλικρινές σου ένστικτο για επιβίωση. Τι κάναμε εμείς εδώ στην Ελλάδα;

Μοιράσαμε χρήματα, ευχαριστήσαμε εργολάβους για τα αναχωματικά τους έργα (τρομερή δήλωση Σουφλιά το χειμώνα του 2007-2008), διατηρήσαμε τις χιλιάδες παράνομες χωματερές, συνεχίσαμε να χαϊδεύουμε αυτιά διαφόρων παρανομούντων εξακολουθώντας να καλλιεργούμε την εκβιαστικά από το κράτος ορμώμενη μικρο-παραβατικότητα του Έλληνα (1), με λογής λογής νομιμοποιήσεις, κρυφτούλι στους αποχαρακτηρισμούς και το γνωστό εισπρακτικό παιχνίδι των υμιπαίθριων. Παράλληλα καθησυχαστήκαμε με ένα τυχερό καλοκαίρι του 2008, κάποιες σπασμωδικές αναδασώσεις και φυσικά την διαβόητη πια πολιτική άνοδο της οικολογίας, όσο τα άχρηστα σώματα της χωροφυλακής και των θυροφυλάκων κάνουν το κενό της δασοφυλακής να φαντάζει ακόμα πιο μεγάλο. Πνιγμένοι σε μια σειρά γενικότερων απογοητεύσεων απόρροια της ακυβερνησίας του πολιτικού όχλου, ήταν και παραμένει δύσκολο στη δυσωδία των κομμάτων και των ταπεινών συμφερόντων να μυριστούμε τι πραγματικά καιγόταν.

Μέσα σε δύο χρόνια οι αταξικές ευαίσθητες μάζες των ηλεκτρονικά δικτυωμένων στα facebookάκια και blogs Αθηναίων κατάφεραν και μάζεψαν τόσο λίπος πάνω στο μαυρισμένο δέρμα τους, που πλέον αδιαφορούν ολοκληρωτικά για τον αναπνευστικό πνιγμό τους και το βιασμό του περιβάλλοντός τους, διοργανώνοντας ανέραστες συγκεντρώσεις συναίνεσης στο μαζικό έγκλημα. Αντίθετα τους βγήκε η μνησικακία τους, κλείνοντας πονηρά το ματάκι στους βιλλάτους και σκαφάτους πυρόπληκτους που από παλιά είχαν ξεκινήσει την αργή μα σταθερή κατάκτηση του βουνού. Ποιός θα το πίστευε πως οι πυρκαγιές θα γινόντουσαν τόσο γρήγορα μπανάλ, αφήνοντας τους διευθυντές προγράμματος των καναλιών να τραβάνε τα μαλλιά τους από την ατυχία, όπως και οι δημοσιογράφοι στις απίστευτες απαντήσεις του μεγάλου διδάσκαλου Αντώναρου. Ούτε μια ελληνική σημαιούλα δεν είδαμε αυτή τη φορά, παρόλο που ο στρατηγός άνεμος και οι πρακτοράκοι που ζητάνε το κακό μας είχαν ζώσει το λεκανοπέδιο με πύρινα μέτωπα εξαναγκάζοντας ανασφάλιστους πρακτικάριους γραφίστες να πατάνε το Ctrl-V με μαίνος πάνω από το χάρτη της Αττικής.

Το μόνο που αναρωτιέμαι τώρα όμως, είναι τι έχει μεγαλύτερη σημασία και τι με ενοχλεί περισσότερο. Μήπως είναι τα αναρίθμητα στρέμματα δασικών εκτάσεων που εξαφανίζονται σαν αστείο, ή μήπως η σταδιακή λοβοτομή εκατομμυρίων μυαλών και ο ευνουχισμός άλλων τόσων ψυχών. Διότι ακόμη και το τέρας της Mary Shelley και του Dr. Frankenstein, αν και το μυαλό του ήταν ανήμπορο να σκεφτεί με τη λογική του αναγνωστή λόγω των επιπλοκών της δημιουργίας του, είχε ευτυχώς ακόμη το ψυχικό σθένος να επιδιώξει την ελεύθερη διαβίωσή του. Στο μυαλό υπάρχουν πολλά πράματα με κυρίαρχα τη λογική και τη μνήμη, αλλά στη ψυχή υπάρχει το κουράγιο, ο θυμός και το δίκιο, όμως φαίνεται πως διαρκώς καταφέρνουμε βρίσκουμε νέα όρια στην έλλειψη και απουσία τους. Αν η παρακαταθήκη των οικοπεδοφάγων και των πολιτικών είναι καμένη γη, τότε η δική μας κληρονομία είναι τα εχέγγυα και οι βάσεις εκείνες που θα επιτρέψουν την επανάληψη του ίδιου εγκλήματος στο διηνεκές, είναι η αναισθητοποίηση της συλλογικής ευθύνης, είναι ο απενεχοποιημένος ξεπεσμός σε ένα κόσμο-καθρέφτη της αρρώστιας μας.

'History is all about forgiving, but not forgetting.'
Me, myself and that other craaaaaazy person in my head.