Ο Τιραμόλας

Άμα κάποιος νομίζει ότι δεν γίνεται να κάνεις bungee jumping με ατσαλόσυρμα, τότε δεν έχει ανοίξει ποτέ κουβέντα με τον Τιραμόλα.

'Είχα δύο επιλογές' μου λέει, ενώ απλώνει το χέρι του 15 μέτρα παρά πέρα για να πάρει τη μπύρα του από τη μπάρα. 'Ή να σκιστώ στη μέση και να διακοσμήσω το οδόστρωμα με τα σωθικά ή να γίνω έτσι.' Με ανακατεύει λίγο η ιδέα, αλλά μετά θυμάμαι τα κορεάτικα splatter και χαμογελάω. Την ίδια ώρα φυσικά ένα μικρό μέρος του μυαλού μου κυριεύεται από μια παράνοια. Ανησυχώ μήπως πιεί πολύ, τρέμω με την πιθανότητα και το βλέμμα μου ανιχνεύει με αγωνία να βρώ κάτι μακρύ και στέρεο. Όταν πίνει ο Τιραμόλας χαλαρώνει, χαλαρώνει υπερβολικά και είναι δύσκολο να τον μαζέψεις.

Κάποια στιγμή ευτυχώς επικρατεί το λογικό μου κομμάτι και τον ρωτώ πως διάολο βρέθηκε να κάνει bungee jumping με ατσαλόσυρμα. Αναστενάζει, επεκτείνει λίγο το λαιμό του, με πλησιάζει και με ρωτάει: 'Όχι, εσύ πες μου. Πες μου πως γίνεται στα τελευταία μέτρα ο Αστραχάν να χάνει τρεις θέσεις; Μπορείς να μου το πεις αυτό;' Τρομάζω λίγο, αλλά γρήγορα διώχνει την αμηχανία μου με ένα μικρό χαμόγελο και μια ρουφηξιά από τη μπύρα του. 'Βέβαια μετά δεν είχα παράπονο, εντάξει, δεν έγινα καρτούν στο χαζοκούτι, αλλά κυκλοφορούσα για πολλά χρόνια στα περίπτερα κι ας μην ήμουν ο πιο αγαπημένος ήρωας των παιδιών. Έβγαλα λεφτά, πολλά, ξεχρέωσα και έφτιαξα και τη ζωή μου. Είμαι εξασφαλισμένος, καταλαβαίνεις.'

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι και αναρωτιέμαι τι κάνει ο 'εξασφαλισμένος' πλην αποσυρμένος από τα περίπτερα Τιραμόλας μαζί μου στο φθηνό αυτό μπαρ. Του το αναφέρω. 'Δε βαριέσαι' μου κάνει. 'Στα αρχίδια μου τα γράφω όλα. Ούτε καν ξέρω τι παίρνουν οι μετανοιωμένες μανάδες στα παιδιά τους να χαζεύουν όση ώρα αυτές θα μετράνε αντίστροφα τα χρόνια μέχρι την εμμηνόπαυση.' Του προτείνω να μαλακώσει λίγο, αλλά γρήγορα συνειδητοποιώ την ατυχή μου έκφραση. Γελάει. 'Είσαι σίγουρος;'

Του προτείνω να συνεχίσουμε την κουβέντα μας καμιά άλλη φορά, άλλωστε πάντα για τον εαυτό του μιλάει. Νομίζει πως είναι ξεχωριστός επειδή με ευκολία και διακριτικότητα μπορεί και γέρνει το κεφάλι του κάτω από τα φουστάνια περαστικών γυναικών. Τι φρικιό, βλάκας Ιταλός. Κι αυτό το καπέλο, αυτό το γαμημένο καπέλο, αποικία μούχλας και ξεχασμένων από την επιστήμη επιδιημιών. Διακρίνει τη δυσαρέσκειά μου, αλλά με συγχωρεί και μου λέει να μη χαθώ. Του αντιπροτείνω πως τόσα χρόνια που είμαι χαμένος μου είναι λίγο δύσκολο να χαθώ περισσότερο. Προσπαθεί να ψελλίσει κάτι έξυπνο σαν απάντηση, αλλά έχω ήδη απομακρυνθεί πολύ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ο καημένος ο μπάρμαν που θα πρέπει να τον ανεχθεί για τις επόμενες ώρες. Τα ίδια χάλια κι αυτός.