Εκείνο

Είναι εκείνο που κυλάει ακόμα και τις τελευταίες στιγμές, αυτό που ανάβει φωτιές και σκοτώνει αναμονές, αυτό τελικά που πάντα ζητάμε και στους ρυθμούς του ζούμε. Κι όμως τόσες φορές, χωρίς σκοπό χάνεται σε τόσα μέρη, παγώνει και ξεθωριάζει κοιτώντας πίσω στο χρόνο με την ηχώ του να πλανάται σιωπηλή σε επίπεδα και έρημα τοπία, και μια στο τόσο κάνει την απελπισία να μοιάζει με όνειρο και τον κίνδυνο πιστό σύντροφο.

Στο μυαλό δεν πλησιάζει με ψίθυρο, αλλά με κραυγή ηλεκτρική γκρεμίζει προκαταλήψεις και αναστολές, μεταφέροντας τελεσίγραφα παράλογα και απειλές μιας καρδιάς τρελής. Κανείς με καρδιά δε σχεδίασε ποτέ του καρέκλα. Είναι αυτό που σε κάνει απρόσεκτο και αυθόρμητο, αυτό που σε οδηγεί και στη πορεία σε προδίδει για να σε παρασύρει ακόμη περισσότερο. Τρέχει, τρέχει, τρέχει γρήγορα και ασταμάτητα, ένα ποτάμι με νου δικό του, διαλέγει τη πορεία του, τις περίεργες διαδρομές του και σε αφήνει ξοπίσω του να αγωνιάς. Όπου περνάει κάνει ένα θόρυβο γνώριμο, ένας χαρακτήρας εγωιστής και αλλόκοτος, αδιάφορος και πρόσκαιρος, ποτέ αδικημένος, πάντα τυχερός στη ξέφρενη πορεία του. Μα και πώς να το αδικήσεις;

Μόνο στα παραμύθια έχει μια λάμψη παιδική και είναι σημάδι ζωής. Στα αλήθεια είναι πιο σκοτεινό και έγκλειστο, βάρβαρο, ακόμη και καταστρεπτικό, ήσυχο αλλά ποτέ σιωπηλό, περιμένει πότε να ξυπνήσει, και να αρπάξει στο διάβα του ότι μπορέσει, να σβήσει σκέψεις και προθέσεις. Μόνο στα παραμύθια δεν πεινάει, μόνο εκεί προσφέρει, μονάχα εκεί συνεισφέρει, αλλά ποτέ εκεί δεν θα το βρεις. Πράγματι δεν το βρίσκεις πουθενά, αυτό βρίσκει εσένα.

Όταν σε αφήσει όμως, τότε ξεχνάς ακόμη και τη γεύση του, και προσπαθείς χαζά και μάταια να το θυμηθείς πως ήταν πριν, οι αναμνήσεις σου άξια αναιμικές. Ωχρός πια τη ιδέα του μονάχα ζητάς, με κινήσεις μελετημένες και αστείες, λυπηρές. Για αυτό λοιπόν όταν το συναντάς, δεν πρέπει να το προσπερνάς, ούτε ακόμη και όταν το φοβάσαι.

Γαμημένα crowds

Το πιστεύω πια, πως έχω προλάβει και έχω γίνει γεροπαράξενος Σκρουτζ, όχι στη τσέπη αλλά στη σκέψη.

Η πρώτη ταινία που είδα στις 15ες Νύχτες Πρεμιέρας ήταν η δημοσιογραφική (και καλά...) προβολή του 20000 Miles Ahead: A Last Drive Story, ένα ντοκιμαντέρ χωρίς φαντασία και με φοβερά ελλειμματική παραγωγή του οποίου η μόνη επιτυχία είναι να σε κάνει να βαριέσαι ενώ ακούς κομμάτια όπως το Shakedown και Blue Moon. Μια ντροπιαστική προσπάθεια που πραγματικά αδικεί ένα από τα πιο γαμάτα συγκροτήματα της Ελλάδας. Ευτυχώς αργότερα το απόγευμα αποφάσισα να δω και τους δύο ελληνικού ενδιαφέροντος ποδοσφαιρικούς αγώνες παρόλο την ιλαροτραγωδία του πρώτου και τη ντροπιαστική βαρεμάρα του δεύτερου, με την ελπίδα να κλείσω τη βραδιά μου με μια ήρεμη μεταμεσονύχτια προβολή.

Φευ όμως, αφού η γκρίνια μου στο φουαγιέ του Απόλλωνα βάρεσε μπιέλες. Η πρώτη φράση που ακούω ενώ κατεβαίνω τα σκαλιά είναι από μια λούγκρα που με έμπειρο ύφος λέει σε μια staffer πως 'είναι η πρώτη κουλή ταινία του φεστιβάλ, λογικό είναι να έχει κόσμο'. Σκατά λέω από μέσα μου. Κι όμως, το γνώριμο πλέον περιβάλλον με περικυκλώνει άμεσα. Φερέλπιδες fashion-setters που τρώνε nachos, φλώροι με ράστα, κοκάλινα γυαλιά, αξύριστες μασχάλες, γελάκια και ειρωνικά σχόλια, ρέτρο φωτογραφικές, γυαλιστερές γαλότσες, αγοράκια με ψιλή φωνή που δεν τα παίζανε στα αθλητικά τα άλλα παιδιά, πνίχτρα δηλαδή στους απολιτίκ συριζαίους που βρωμάνε Ικαρία και δεν ξέρουν τι σχήμα έχει η κάλπη παρόλο που στις αίθουσες του φεστιβάλ θα σχημάτιζαν αυτοδύναμη πλειοψηφική κυβέρνηση.

Συνειδητοποιώ άμεσα πως όλα τα φρικιά έχουν εξαφανιστεί, όλα τα cool άτομα έχουν αντικατασταθεί από τις hip κόπιες τους, από εκείνους που έχουν κάνει το attitude αξεσουάρ και βαράνε ένσημα σε οτιδήποτε φεστιβαλικό και alternative, με πρώτο θύμα τη μια από τις εφηβικές μου πατερίτσες, τις Νύχτες Πρεμιέρας ή τις Νύχτες Σαλμονέλας όπως τις λέω εγώ. Που χαθήκανε όλες εκείνες οι μοναχικές φιγούρες με τις μικρές παραξενιές τους, το αποσβολωμένο από τους καφέδες και τις μπύρες βλέμμα τους, και φυσικά το αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον τους για τις ταινίες. Τώρα όμως υπάρχουν μονάχα οι ανυπόφοροι κλώνοι του free press, ένα τσούρμο από μαλακισμένα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να με πείσουν για τη διαφορετικότητα τους (αυτοσκοπός πια) μονάχα από τη προσοχή που δίνουν στην εξωτερική τους εμφάνιση. Κατά τρόπο περίεργο καταφέρνουν εκτός από να είναι εκνευριστικοί να γίνονται και άσχημοι νάρκισσοι που είναι απίστευτος συνδυασμός Μέχρι και οι γκόμενες είναι χειρότερες από ότι θυμόμουνα.

Βέβαια φταίω εγώ. Όπως και η Αθήνα, έτσι και το φεστιβάλ με έχει κουράσει, ασχήμυνε στα μάτια μου και απομυθοποιήθηκε στο μυαλό μου. Δεν φταίει το φεστιβάλ, το οποίο παρόλο την χιλιοστή επαναφορά του γαμημένου όρου cult, έχει ίσως την καλύτερη διαλογή των τελευταίων τριών ετών, αλλά εγώ που είμαι συντούρα, ανυπόφορα αντικοινωνικός και περίεργος, που γουστάρω να βγαίνει κόσμος από τις αίθουσες και να βρίζει μια ταινία και όχι να διασκεδάζει με μια λάθος επιλογή, που θέλω για μια φορά να μην υπάρχουν 5 sold-out τρεις μέρες πριν από την κανονική έναρξη, που θέλω ένα φεστιβάλ ψυχοφθόρο, αντρίκιο και σοβαρό.

Τα γαμημένα τα crowds, μου γαμήσανε το Σεπτέμβρη.

Επιστρέφω...

Επιστρέφω στα λάθη με ρυθμό σπασμωδικό και βηματισμό νευρωτικό, μια προσφορά φθαρμένη στο θόρυβο του χρόνου. Η σπείρα της επανάληψης έχει σπάσει, με τα κομμάτια της να κατρακυλάνε σε μια κακοτράχαλη κατηφόρα ενός δρόμου βρώμικου, κουρασμένου από την ξεχασιά της πόλης. Όπως τώρα τα φθινοπώρια, που οι πρώτες βροχές ασθενικά προσπαθούν να μαζέψουν τη σκόνη του θέρους από τους δρόμους, μα όπως και στη νωπή μνήμη, δεν καθαρίζει, μα μια λάσπη πικρή και άσχημα σχηματοποιημένη μαζεύεται μέχρι να έρθουν οι δυνατές βροχές του Νοέμβρη εκδικητικά σχεδόν να τη διώξει.

Η βία είναι παρεξηγημένη. Χωρίς την καταστροφή, δημιουργία δεν γεννάται, η βία λύνει τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τον χώρο, τον πάντα κορεσμένο που ψάχνει εκτονώσεις και ανατάσεις. Υπάρχουν πολλές μορφές βίας, οι περισσότερες χυδαίες, τρομακτικές και τραυματικές, μα είναι και εκείνες οι στιγμές που γίνεται απαραίτητη. Μια έκρηξη στον καταστρεπτικό της αέρα δίνει μια ώθηση απότομη, μια αναδιοργάνωση στον χώρο, και εδράζει ένα ορόσημο επιβλητικό στον χρόνο. Ο έξυπνος νους δεν υπηρετεί το παζλ της καταστροφής, αλλά στο αντίβαρο της βίαιης τυχαιότητας προτάσσει την σύνθεση και την μεθοδικότητα, την σκέψη και την υπομονή, τον μόχθο. Η έκρηξη μπορεί να είναι παντού. Στο μυαλό, στη καρδιά αλλά και στο φυσικό κόσμο.

Μετά την έκρηξη στη Eurobank στη Βουλιαγμένης, οι εργολάβοι επιδιόρθωσαν τις ζημιές ταχύτατα θέλοντας έτσι να αναιρέσουν το υπαρκτό της τρομοκρατικής ενέργειας και να επιβεβαιώσουν τη μονολιθικότητα των κεφαλαιοκρατών. Στη Γερμανία, οι Βερολινέζοι επέλεξαν να διατηρήσουν στην ημιθανή της από τους βομβαρδισμούς κατάσταση της Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche, και ακριβώς δίπλα της να χτίσουν μια τολμηρή αρχιτεκτονικά προοπτική για το μέλλον. Το παρελθόν δεν ξεχνιέται, ούτε σβήνεται, μονάχα ξεβάφει σιγά σιγά, αφήνει τα σημάδια του που μετράνε εκεί που χρειάζονται, μια μάκα που κρατιέται στους πόρους του νου, μια στρώση που υποδέχεται την επόμενη, μέχρι μια έκρηξη να ανακινήσει τη σκόνη του.

Τον χρόνο ο καθένας τον αντιμετωπίζει αλλιώς. Όποιος τον πηλό πλάθει το τέλος του διαλέγει, ενώ ο ζωγράφος μικρές στιγμές θανάτου μαζί ενώνει με σπάνιο αντίτιμο την αθανασία. Ο φωτογράφος παλεύει να παγιδεύσει την στιγμή, με αγωνία αναζητώντας εκείνη τη μοναδική που γύρω της στρέφονται όλες οι άλλες, όσο ο ποιητής το απόσταγμα του χρόνου πάντα προσφέρει, άλλοτε γλυκό, μα πιο συχνά με γεύση πικρή. Πόσο κουραστικές είναι οι σκέψεις αυτές, άχρηστες, αδηφάγες στην κατανάλωση του χρόνου και της προσπάθειας, υποκριτικές και δειλές, φθηνές στη παρουσία τους.

Ανακυκλώνοντας λοιπόν το σκεπτικό τους, έτσι και αυτές χρειάζονται μια έκρηξη, να εκτοξεύτουν στον χρόνο και το χώρο, να ανασυνταχθούν άτακτα και να εξαντληθεί η αδράνειά τους στις μικρές σκόρπιες διαστάσεις τους.

Όταν εκνευρίζομαι, γράφω εμπεριστατωμένες μαλακίες

Είχα να αγοράσω εφημερίδα αθλητική πάρα πολύ καιρό, ίσως παραπάνω και από χρόνο, όχι μόνο γιατί είναι πέταμα χρημάτων και απάτη, αλλά και επειδή την ποδοσφαιρολάγνα μου αρρώστια την εξυπηρετώ με τα αντίστοιχα ηλεκτρονικά μέσα όποτε χρειάζομαι το φιξάκι μου. Χθες όμως ήμουν στη Λαμία, τα πόδια μου ήταν κουρασμένα από την πολύ περιήγηση και ήξερα πως μονάχα με την Καθημερινή δε θα τι πάλευα. Έτσι, με τη χαρά του τουρίστα αφού είχα πλήρη άγνοια για τη μεταγραφή Σεϊταρίδη και ύστερα από ενδελεχής μελέτη των διάφορων εξωφύλλων αγόρα την SportDay, την έντυπη έκδοση του sport-fm.gr.

Σε μια μικρή παράγραφο διάβασα πως ο Κλέιτον και ο Μάντζιος φεύγουν από το ατομικό πρόγραμμα προπόνησης και πως ενσωματώνονται στο κανονικό πρόγραμμα με τους υπολοίπους λόγω καλής συμπεριφοράς χωρίς όμως να υπάρχει καμία εγγύηση για χρόνο συμμετοχής. Ωραία λέω, φυσιολογικά πράματα. Αντίστροφα, ο Τζιόλης (παίχτης που έπαιξε πέρσι τελικό UEFA και μέλος της εθνικής που τον ήθελαν δύο ομάδες μέχρι τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου) και ο Δημούτσος (υποτίθεται το νέο παναθηναϊκό αίμα επί cacho-cacho-cacho Μαλεζάνι, και μέλος της εθνικής Ελπίδων) συνεχίζουν να υπομένουν την τιμωρία των ατομικών προπονήσεων γιατί οι ιθύνοντες του τριφυλλιού είναι δυσαρεστημένοι με τη συμπεριφορά τους. Και εκεί είναι λοιπόν που η αντίστοιχη βλέννα του δηλητηριασμένου μου οργανισμού άρχισε να εκκρίνει τη γνωστή παναθηναϊκή δόση σουρεαλισμού, αφού παρακολουθώντας το ρεπορτάζ (δηλαδή τα ανεπίσημα δελτία τύπου...) του Παναθηναϊκού με ταλαιπωρημένη οπαδική ευλάβεια πρώτη φορά ακούγα κάτι τέτοιο αρχής γενομένης της προετοιμασίας της ομάδας.

Αναρωτιόμουν τι μπορεί να κάνανε αυτά τα δύο μαύρα πρόβατα που ενόχλησε τον Παναθηναϊκό πέραν του φυσιολογικού τους δικαιώματος να έχουν λέγειν για το που θα συνεχίσουν την καριέρα τους, αλλά ευτυχώς γρήγορα εγκατέλειψα την εφημερίδα και συνέχισα να καπνίζω και να πίνω το δεύτερο διπλό espresso μου σαν κάποιον μπακούρη ντεντέκτιβ από φθηνό νουάρ τσέπης που μόλις έχει φθάσει σε μια ξένη πόλη και περιμένει να έρθουν τα στοιχεία του εγκλήματος μόνα τους αντί να κάνει οτιδήποτε άλλο αυτός. Όμως σήμερα η απορία μου λύθηκε με τον πιο εκνευριστικό τρόπο αφού δεν θέλω να δίνω συνέχεια σε τέτοιες αηδίες που μου κλέβουν τον χρόνο και μου καταστρέφουν τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα.

Μέσα σε μια μέρα λοιπόν ο Τζιόλης και ο Δημούτσος πρόλαβαν και απέδειξαν τι παλιο-χαρακτήρες είναι. Ο μεν Δήμουτσος είχε κληθεί (άκου τώρα) να προπονηθεί με την διαβόητη Golden Team -το ατσικό του Ρότσα που σκορπάει τον τρόμο στις αντίπαλες ομάδες του πρωταθλήματος νέων- αλλά αντ' αυτού πήγε στη προπόνηση της πρώτης ομάδας και μάλιστα με καθυστέρηση (με φυσικό επακόλουθο να των διώξουν), ο δε Τζιόλης αρνήθηκε να μιλήσει στον Τεν Κατε για το 'θέμα του' παρόλο που ο τεχνικός διευθυντής Αντωνίου του το πρότεινε, ή κάπως έτσι τέλος πάντων γιατί σε τέτοιες ιστορίες ποτέ δε βγάζεις πραγματικά άκρη.

Επειδή λοιπόν το κεφάλι βρωμάει από το ψάρι, καλό είναι να θυμόμαστε και να κατανοούμε ορισμένα πράματα. Ο Παναθηναϊκός έχει μια μακρά και αλαζονική παράδοση σε παίχτες του που θέλουν να φύγουν ή είναι προς παραχώρηση διαρκώς απαξιώνοντας τους (Μπασινάς, Κυργιάκος και Παπαδόπουλος μερικά από τα πρόσφατα παραδείγματα). Και οι τέσσερις από την εν λόγω ιστορία ήταν γνωστό πως δεν υπολογίζονταν στην ομάδα, πολύ πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, και οι τρεις εξ αυτών είχαν προτάσεις από ξένους συλλόγους που είτε τις αρνήθηκε ο Παναθηναϊκός λόγω υποτίθεται χαμηλής τιμής (Τζιόλης) είτε τις αρνήθηκαν οι παίχτες (Μάντζιος και Κλέιτον), ενώ για τον Μάντζιο φημολογείτο πως τον ήθελε η ΑΕΚ έναντι όμως μικρού ποσού. Μπορεί όντως να θέλει να έχει μικρό ρόστερ ο Τεν Κάτε -και καλά κάνει- αλλά το κόλπο της απομόνωσης παιχτών από την υπόλοιπη ομάδα επειδή δεν πετυχαίνουν οι προς τα έξω μεταγραφές τους είναι καθαρά παναθηναϊκή πατέντα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παίχτες (οι 3 εξ' αυτών) οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι βασικοί σε οποιαδήποτε ομάδα της Superleague. Είναι να απορεί κανείς πως περιμένουν στον Παναθηναϊκό να πουλήσουν παίχτες, αφού από την αρχή βγαίνουν στη μεταγραφική αγορά και διαλαλούν πως δεν τους υπολογίζουν καθόλου αλλά κι από την άλλη απαιτούν ποσά τριπλάσια και τετραπλάσια των ετήσιων αποδοχών τους. Οι υπόλοιπες -φυσιολογικές- ομάδες όταν δεν υπολογίζουν ένα παίχτη, και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μεταγραφή του, του λύνουν το συμβόλαιο και τελείωσε η υπόθεση, είτε κοινή συναίνεση, είτε με αποζημίωση. Ειρήσθω εν παρόδω, έτσι έμεινε ελεύθερος και ο Σεϊταρίδης για να μην ξεχνιόμαστε, ένας παίχτης που έβαλε λεφτά στα ταμεία της ΠΑΕ, αλλά δε του πλήρωναν τα δεδουλευμένα και τον ανάγκσαν σε προσφυγή. Ω τέμπερες, ω Μόρα.

Όμως εκεί που αναδύεται η πραγματική βρώμα και λέρα, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αθλητικογράφοι αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα. Μετά τα ευφάνταστα περί καλής και κακής συμπεριφοράς, συνειδητοποίησαν οι του Παναθηναϊκού και του ρεπορτάζ του πως όσοι τα διαβάζουν αυτά τα κουλά δεν είναι και τόσο βλαμμένοι (αν και είναι αφού διαβάζουν αθλητικά....) και πως χρειάζεται περισσότερη σάλτσα η υπόθεση, όπερ και βγήκαν την επομένη τα ανέκδοτα περί Golden Team, και 'μου είπε' και 'του είπα'. Καταλαβαίνω πως είναι αναγκασμένες οι εφημερίδες να εμπλουτίζουν την αλήθεια με διάφορες ατάκες και ανεκδοτολογίες που θα ερεθίσουν το μέσο ανεγκέφαλο οπαδό, όπως επίσης και τις de facto πελατειακές σχέσεις που πρέπει να έχει ένας ρεπόρτερ με την ομάδα την οποία καλύπτει, αλλά να μαγειρεύεις αβάσιμα παραμύθια ή να κάνεις προβοκάτσιες μέσα στην ίδια σου την ομάδα αποτελεί πλέον μαλακία ενός άλλου επιπέδου, τελείως αρρωστημένου...

Υ.Γ.1 Ο Τζιόλης, ανεξαρτήτου ποδοσφαιρικής αξίας, υποτίθεται πως είναι επαγγελματίας και όχι κάποιος επαίτης. Άμα είναι να μιλήσει κανείς με τον Τεν Κάτε, αυτός είναι ο Αντωνίου, ο υπεύθυνος δηλαδή τόσο για τις προς τα μέσα όσο και για τις προς τα έξω μεταγραφές της ομάδας, όσο φυσικά και για τις διαστάσεις του ρόστερ. Το sport.gr προσφέρει και την εκδοχή από την πλευρά του παίχτη που πλησιάζει περισσότερο στη λογική…

Υ.Γ.2 Για ποιό λόγο η ομάδα προτιμά τους Κλέιτον και Μάντζιο από τους άλλους δύο, δε μπορώ να το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η εκτελεστική οργάνωση του Παναθηναϊκού θυμίζει καφενείο Γ' Εθνικής με συμμετέχοντες παράγοντες αναλόγου επιπέδου του Κούγια και Ψωμιάδη, ενώ η επιλογή τους να τιμωρούν παίχτες που δεν πηγαίνουν σε όμαδες - επιλογές της δίοικησης αντικατοπτρίζει την ηθική τους στάθμη.

Υ.Γ. 3 To contra.gr τραβάει το σκοινί ακόμη περισσότερο, αφού κλείνει την αναπαραγωγή των παραμυθιών της ΠΑΕ σημειώνοντας πως 'εδώ και μέρες σας είχαμε ενημερώσει πως η διοίκηση του Παναθηναϊκού είναι ιδιαίτερα ενοχλημένοι με τη γενικότερη συμπεριφορά των δύο ποδοσφαιριστών...'. Να γράφεις τέτοιες πατάτες, σε χαμηλής κυκλοφορίας έντυπο μέσο πάει στο διάολο, αλλά να τα γράφεις σε γνωστό ηλεκτρονικό μέσο όπου το αρχείο ειδήσεων είναι προσβάσιμο ανά πάσα στιγμή είναι γκάφα ολκής. Όταν όμως η πριν μέρες αναφορά σου (στις 5/9) σε αυτούς τους δύο παίχτες λέει τα ακόλουθα:

‘Ο Βαγγέλης Μάντζιος με τον Σίλβα Κλέιτον επέστρεψαν στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού καθώς το απόγευμα της Παρασκευής πήγαν στην Παιανία την ίδια ώρα με την πρώτη ομάδα και ακολούθησαν ατομικό πρόγραμμα, αφού βρίσκονται πίσω στον τομέα της φυσικής κατάστασης.
Το ίδιο θα γίνει και με τους Αλέξανδρο Τζιόλη και Ελίνι Δημούτσο όταν ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με τις Εθνικες ομάδες Ανδρών και Ελπίδων, αλλά όπως σας έχουμε ενημερώσει εδώ και μέρες, οι τέσσερις ποδοσφαιριστές δεν υπολογίζονται για τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του Παναθηναϊκού.’

ε, τότε δε μιλάμε για γκάφα, αλλά για οργανωμένο έγκλημα με άτεχνους θύτες.

Επισκέπτες...

Έρχονται στο μυαλό μου, κυριολεκτικά βαδίζουν πάνω στην επιφάνειά του σαν δαιμονισμένα Lego ή Playmobil, κατάσκοποι ενός άλλου εαυτού μου, εικόνες από έναν στοπ καρέ εφιάλτη. Στα χέρια τους κραδαίνουν αναμμένες δάδες και στις λευκές κοιλάδες της ανατομίας του εγκεφάλου μου χάνονται, μικραίνουν και σήματα ηλεκτρικά γίνονται, γελώντας περίτρανα στα προβληματισμένα μούτρα του Schrodinger, όσο στα νευρωνικά μου δίκτυα παρεισρφύουν.

Πως βρίσκουν το δρόμο δεν ξέρω, ίσως να έχουν ξανάρθει, ίσως να είναι μιλημένα από κάπου, όπως και να έχει δύσκολο να πάνε χαμένοι σε εμένα τέτοιοι επισκέπτες. Οικειοποιούνται και καταλαμβάνουν χώρους και χρόνους, αποστάσεις, διαστάσεις άρρηκτες και άγνωστες στην όψη. Και χωρίς να το καταλάβω, πριν καν μια υποψία να τους τρατάρω, κάτι για λίγο να τους παγίδεψω, έχουν κιόλας φύγει αφήνοντας μονάχα χαρακιές βαθιές χαραγμένες σε σημεία άγνωστα σε μένα, τα οποία όμως για καιρό με ακολουθούν. Δεν γνωρίζω άμα με οδηγούν, μπορεί ορισμένες φορές να με στέλνουν σε λάθος μονοπάτια, δεν το ξέρω ακόμα.

Που πηγαίνουν όμως; Πότε και γιατί επιστρέφουν; Που πηγαίνετε επισκέπτες, ποιοί είστε και τι ζητάτε;

Η Γλάστρα

Τι γίνεται όταν μια ψωνάρα – που από καιρό έχει σταματήσει να γράφει- φωνάζει τους φίλους του να γυρίσουν ένα μικρό video γύρω από μια πολύ θεμελιώδης ιδέα, αφού πρώτα έχουν απορριφθεί σωρεία άλλων πολύ πιο ρηξικέλευθων προτάσεων, με αντάλλαγμα κέρασμα στην Αυλή; Μια ανισόρροπη τριλογία, που από ταινιάκι έγινε video και από video πλέον το αποκαλούμε σπουδή...

Οι ακλαφτοι προντακσιονς με τη περίσσεια αδιαφορία για τον εγωισμό και την αξιοπρέπειά τους, παρουσιάζουν την Γλάστρα, ένα ψηφιακό χορόδραμα σε τρεις πράξεις και παστέλ αποχρώσεις όπως επιμένει να λέει ο άκλαφτος 1 (εγώ δηλαδή). Η σύντομη ιστορία ενός ζηλιάρη που για ανεξήγητους λόγους αράζει στο δώμα ενός φιλικού ζευγαριού (του οποίου η σύνθεση αλλάζει για πάρα πολύ εξηγημένους λόγους, αλλά όχι στα πλαίσια της ταινίας) και φθονεί μια γλάστρα. Και την επόμενή της, γιατί στο ενδιάμεσο γίνεται κάτι συγκλονιστικό. Επειδή όμως δε μπορώ να αποκαλύψω παραπάνω, παραθέτω το τελικό αποτέλεσμα (ε..;) προς τέρψιν ολονών.

Υ.Γ. 1 Οι ακλαφτοι προντακσιονς ευχαριστούν πραγματικά όσους είδαν τις αρχικές προτάσεις για το μοντάζ και βοήθησαν με τα σχόλιά τους, όπως και όσους άντεξαν τη διαδικασία παραγωγής της.

Γλάστρα - Final Cut from Aklaftoi Productions on Vimeo.