Γαμημένα crowds

Το πιστεύω πια, πως έχω προλάβει και έχω γίνει γεροπαράξενος Σκρουτζ, όχι στη τσέπη αλλά στη σκέψη.

Η πρώτη ταινία που είδα στις 15ες Νύχτες Πρεμιέρας ήταν η δημοσιογραφική (και καλά...) προβολή του 20000 Miles Ahead: A Last Drive Story, ένα ντοκιμαντέρ χωρίς φαντασία και με φοβερά ελλειμματική παραγωγή του οποίου η μόνη επιτυχία είναι να σε κάνει να βαριέσαι ενώ ακούς κομμάτια όπως το Shakedown και Blue Moon. Μια ντροπιαστική προσπάθεια που πραγματικά αδικεί ένα από τα πιο γαμάτα συγκροτήματα της Ελλάδας. Ευτυχώς αργότερα το απόγευμα αποφάσισα να δω και τους δύο ελληνικού ενδιαφέροντος ποδοσφαιρικούς αγώνες παρόλο την ιλαροτραγωδία του πρώτου και τη ντροπιαστική βαρεμάρα του δεύτερου, με την ελπίδα να κλείσω τη βραδιά μου με μια ήρεμη μεταμεσονύχτια προβολή.

Φευ όμως, αφού η γκρίνια μου στο φουαγιέ του Απόλλωνα βάρεσε μπιέλες. Η πρώτη φράση που ακούω ενώ κατεβαίνω τα σκαλιά είναι από μια λούγκρα που με έμπειρο ύφος λέει σε μια staffer πως 'είναι η πρώτη κουλή ταινία του φεστιβάλ, λογικό είναι να έχει κόσμο'. Σκατά λέω από μέσα μου. Κι όμως, το γνώριμο πλέον περιβάλλον με περικυκλώνει άμεσα. Φερέλπιδες fashion-setters που τρώνε nachos, φλώροι με ράστα, κοκάλινα γυαλιά, αξύριστες μασχάλες, γελάκια και ειρωνικά σχόλια, ρέτρο φωτογραφικές, γυαλιστερές γαλότσες, αγοράκια με ψιλή φωνή που δεν τα παίζανε στα αθλητικά τα άλλα παιδιά, πνίχτρα δηλαδή στους απολιτίκ συριζαίους που βρωμάνε Ικαρία και δεν ξέρουν τι σχήμα έχει η κάλπη παρόλο που στις αίθουσες του φεστιβάλ θα σχημάτιζαν αυτοδύναμη πλειοψηφική κυβέρνηση.

Συνειδητοποιώ άμεσα πως όλα τα φρικιά έχουν εξαφανιστεί, όλα τα cool άτομα έχουν αντικατασταθεί από τις hip κόπιες τους, από εκείνους που έχουν κάνει το attitude αξεσουάρ και βαράνε ένσημα σε οτιδήποτε φεστιβαλικό και alternative, με πρώτο θύμα τη μια από τις εφηβικές μου πατερίτσες, τις Νύχτες Πρεμιέρας ή τις Νύχτες Σαλμονέλας όπως τις λέω εγώ. Που χαθήκανε όλες εκείνες οι μοναχικές φιγούρες με τις μικρές παραξενιές τους, το αποσβολωμένο από τους καφέδες και τις μπύρες βλέμμα τους, και φυσικά το αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον τους για τις ταινίες. Τώρα όμως υπάρχουν μονάχα οι ανυπόφοροι κλώνοι του free press, ένα τσούρμο από μαλακισμένα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να με πείσουν για τη διαφορετικότητα τους (αυτοσκοπός πια) μονάχα από τη προσοχή που δίνουν στην εξωτερική τους εμφάνιση. Κατά τρόπο περίεργο καταφέρνουν εκτός από να είναι εκνευριστικοί να γίνονται και άσχημοι νάρκισσοι που είναι απίστευτος συνδυασμός Μέχρι και οι γκόμενες είναι χειρότερες από ότι θυμόμουνα.

Βέβαια φταίω εγώ. Όπως και η Αθήνα, έτσι και το φεστιβάλ με έχει κουράσει, ασχήμυνε στα μάτια μου και απομυθοποιήθηκε στο μυαλό μου. Δεν φταίει το φεστιβάλ, το οποίο παρόλο την χιλιοστή επαναφορά του γαμημένου όρου cult, έχει ίσως την καλύτερη διαλογή των τελευταίων τριών ετών, αλλά εγώ που είμαι συντούρα, ανυπόφορα αντικοινωνικός και περίεργος, που γουστάρω να βγαίνει κόσμος από τις αίθουσες και να βρίζει μια ταινία και όχι να διασκεδάζει με μια λάθος επιλογή, που θέλω για μια φορά να μην υπάρχουν 5 sold-out τρεις μέρες πριν από την κανονική έναρξη, που θέλω ένα φεστιβάλ ψυχοφθόρο, αντρίκιο και σοβαρό.

Τα γαμημένα τα crowds, μου γαμήσανε το Σεπτέμβρη.