Επιστρέφω...

Επιστρέφω στα λάθη με ρυθμό σπασμωδικό και βηματισμό νευρωτικό, μια προσφορά φθαρμένη στο θόρυβο του χρόνου. Η σπείρα της επανάληψης έχει σπάσει, με τα κομμάτια της να κατρακυλάνε σε μια κακοτράχαλη κατηφόρα ενός δρόμου βρώμικου, κουρασμένου από την ξεχασιά της πόλης. Όπως τώρα τα φθινοπώρια, που οι πρώτες βροχές ασθενικά προσπαθούν να μαζέψουν τη σκόνη του θέρους από τους δρόμους, μα όπως και στη νωπή μνήμη, δεν καθαρίζει, μα μια λάσπη πικρή και άσχημα σχηματοποιημένη μαζεύεται μέχρι να έρθουν οι δυνατές βροχές του Νοέμβρη εκδικητικά σχεδόν να τη διώξει.

Η βία είναι παρεξηγημένη. Χωρίς την καταστροφή, δημιουργία δεν γεννάται, η βία λύνει τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τον χώρο, τον πάντα κορεσμένο που ψάχνει εκτονώσεις και ανατάσεις. Υπάρχουν πολλές μορφές βίας, οι περισσότερες χυδαίες, τρομακτικές και τραυματικές, μα είναι και εκείνες οι στιγμές που γίνεται απαραίτητη. Μια έκρηξη στον καταστρεπτικό της αέρα δίνει μια ώθηση απότομη, μια αναδιοργάνωση στον χώρο, και εδράζει ένα ορόσημο επιβλητικό στον χρόνο. Ο έξυπνος νους δεν υπηρετεί το παζλ της καταστροφής, αλλά στο αντίβαρο της βίαιης τυχαιότητας προτάσσει την σύνθεση και την μεθοδικότητα, την σκέψη και την υπομονή, τον μόχθο. Η έκρηξη μπορεί να είναι παντού. Στο μυαλό, στη καρδιά αλλά και στο φυσικό κόσμο.

Μετά την έκρηξη στη Eurobank στη Βουλιαγμένης, οι εργολάβοι επιδιόρθωσαν τις ζημιές ταχύτατα θέλοντας έτσι να αναιρέσουν το υπαρκτό της τρομοκρατικής ενέργειας και να επιβεβαιώσουν τη μονολιθικότητα των κεφαλαιοκρατών. Στη Γερμανία, οι Βερολινέζοι επέλεξαν να διατηρήσουν στην ημιθανή της από τους βομβαρδισμούς κατάσταση της Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche, και ακριβώς δίπλα της να χτίσουν μια τολμηρή αρχιτεκτονικά προοπτική για το μέλλον. Το παρελθόν δεν ξεχνιέται, ούτε σβήνεται, μονάχα ξεβάφει σιγά σιγά, αφήνει τα σημάδια του που μετράνε εκεί που χρειάζονται, μια μάκα που κρατιέται στους πόρους του νου, μια στρώση που υποδέχεται την επόμενη, μέχρι μια έκρηξη να ανακινήσει τη σκόνη του.

Τον χρόνο ο καθένας τον αντιμετωπίζει αλλιώς. Όποιος τον πηλό πλάθει το τέλος του διαλέγει, ενώ ο ζωγράφος μικρές στιγμές θανάτου μαζί ενώνει με σπάνιο αντίτιμο την αθανασία. Ο φωτογράφος παλεύει να παγιδεύσει την στιγμή, με αγωνία αναζητώντας εκείνη τη μοναδική που γύρω της στρέφονται όλες οι άλλες, όσο ο ποιητής το απόσταγμα του χρόνου πάντα προσφέρει, άλλοτε γλυκό, μα πιο συχνά με γεύση πικρή. Πόσο κουραστικές είναι οι σκέψεις αυτές, άχρηστες, αδηφάγες στην κατανάλωση του χρόνου και της προσπάθειας, υποκριτικές και δειλές, φθηνές στη παρουσία τους.

Ανακυκλώνοντας λοιπόν το σκεπτικό τους, έτσι και αυτές χρειάζονται μια έκρηξη, να εκτοξεύτουν στον χρόνο και το χώρο, να ανασυνταχθούν άτακτα και να εξαντληθεί η αδράνειά τους στις μικρές σκόρπιες διαστάσεις τους.