Επισκέπτες...

Έρχονται στο μυαλό μου, κυριολεκτικά βαδίζουν πάνω στην επιφάνειά του σαν δαιμονισμένα Lego ή Playmobil, κατάσκοποι ενός άλλου εαυτού μου, εικόνες από έναν στοπ καρέ εφιάλτη. Στα χέρια τους κραδαίνουν αναμμένες δάδες και στις λευκές κοιλάδες της ανατομίας του εγκεφάλου μου χάνονται, μικραίνουν και σήματα ηλεκτρικά γίνονται, γελώντας περίτρανα στα προβληματισμένα μούτρα του Schrodinger, όσο στα νευρωνικά μου δίκτυα παρεισρφύουν.

Πως βρίσκουν το δρόμο δεν ξέρω, ίσως να έχουν ξανάρθει, ίσως να είναι μιλημένα από κάπου, όπως και να έχει δύσκολο να πάνε χαμένοι σε εμένα τέτοιοι επισκέπτες. Οικειοποιούνται και καταλαμβάνουν χώρους και χρόνους, αποστάσεις, διαστάσεις άρρηκτες και άγνωστες στην όψη. Και χωρίς να το καταλάβω, πριν καν μια υποψία να τους τρατάρω, κάτι για λίγο να τους παγίδεψω, έχουν κιόλας φύγει αφήνοντας μονάχα χαρακιές βαθιές χαραγμένες σε σημεία άγνωστα σε μένα, τα οποία όμως για καιρό με ακολουθούν. Δεν γνωρίζω άμα με οδηγούν, μπορεί ορισμένες φορές να με στέλνουν σε λάθος μονοπάτια, δεν το ξέρω ακόμα.

Που πηγαίνουν όμως; Πότε και γιατί επιστρέφουν; Που πηγαίνετε επισκέπτες, ποιοί είστε και τι ζητάτε;