Αγαπητό μπατσόπουλο

Καλησπέρα, ελπίζω να είσαι καλά αν και είμαι σίγουρος πως έχεις σοβαρά προβλήματα να κοιμάσαι τα βράδια. Σου γράφω γιατί τις προάλλες που σου 'λεγα να χαλαρώσεις λίγο επειδή υπήρχε τραυματίας στο δρόμο που την είχες ψεκάσεις εξ' επαφής, παρατήρησα πως δεν έδινες και μεγάλη σημασία.

Βλέπεις καλό μου μπατσόπουλο τις ξέρω καλά όλες τις δικαιολογίες. Και 'συ τι δουλειά σου κάνεις, και πως θα ζήσουν τα παιδιά σου, και 'συ άνθρωπος είσαι, οι άλλοι τα ξεκινάνε, πως να την αντέξεις τόση πίεση και τόσα πετρίδια που σου πετάνε κι άλλα τέτοια. Όμως αγαπητέ μου, μονάχα εντολές εκτελείς, να το ξέρεις, εντολές των ανωτέρων σου, που και αυτοί με τη σειρά τους παίρνουν εντολές από τους ανωτέρους τους που την έχουν βολεμένη την καρέκλα στο γραφείο γωνία. Κάνεις τα θελήματα του του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που την ώρα που έκλαιγε κόσμος στη πλατεία Συντάγματος αυτό χαριεντιζόταν με την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Κάνεις τη βρωμοδουλειά των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, που παίζουν τη μοίρα ανθρώπινων ζωών σε ανεξέλεγκτες αγορές και στέλνουν κόσμο στην αυτοκτονία. Επιβάλεις τον τρόμο και την υποταγή στις προσταγές του χρήματος, προστατεύεις προδότες, νταβατζήδες και κλέφτες οι οποίοι πίστεψε με πολύ που χέστηκαν για την πάρτη σου. Δεν είναι οι κουκουλοφόροι και οι αναρχικοί και οι μπάχαλοι, και εγώ δεν ξέρω ποιοι άλλοι δαίμονες της φαντασίας των μέσων μαζικής υστερίας, αλλά ο απλός ο κόσμος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο μεροκαματιάρης, αυτός που σου σερβίρει την μπύρα σου, αυτός που φτιάχνει τα υδραυλικά σου, αυτός που καθαρίζει τον δρόμο σου, αυτός που μαθαίνει γράμματα στα παιδιά σου. Πρώτος και καλύτερος το ξέρεις αυτό καλέ μου, και δεν χρειάζεται να δεις τα δεκάδες βίντεο που κυκλοφορούν για να το θυμηθείς.

Την γραμμένη στα χαρτιά αποστολή σου, ούτε καν την γνωρίζεις και κάθε μέρα που κυκλοφορείς χωρίς διακριτικά παρανομείς εις βάρος όλων, όπως φυσικά και όταν τσαμπουκαλεύεις κοριτσάκια και ανυποψίαστους, όταν χτυπάς κάποιον αβοήθητο ή βαράς με την ανάποδη μεριά του γκλομπ, όταν παρασέρνεις κοσμάκι με τη μηχανή σου ή όταν προκαλείς με κωλοδάχτυλα. Να το ξέρεις όμως καλό μου μπατσόπουλο κάθε φορά που κάνεις κάτι τέτοιο, γεννιούνται όχι ένας αλλά 10 αναρχικοί-κουκουλοφόροι-μπαχαλάκηδες-αγανακτισμένοι-διαδηλωτές-απεργοί και γενικά όλοι αυτοί που σε κοιτάνε και σε φτύνουν. Κακό στον εαυτό σου κάνεις καημένε μου, γιατί κάθε φορά που χτυπάς, δεν προστατεύεις τη φυσική ύπαρξη των αφεντικών σου, αλλά μετουσιώνεις τη βία των αριθμών σε κάτι απτό, γίνεσαι το πρόσωπο αυτής βίας, έλκοντας αναπόφευκτα το μένος δικαίων και αδίκων. Μα να ξέρεις καλό μου μπατσόπουλο, όσο κι αν είναι αυτό τρομοκρατικό τόσο ο κόσμος δυναμώνει, με κάθε μελανιά που του χαρίζεις, τόσο αυτός σκυλιάζει και εμψυχώνεται. Η τρομοκρατία ,σου είναι μονάχα τεχνική, κενή και τζούφια σαν τα ληγμένα χημικά που πετάς όταν αρχίζουν και σου τελειώνουν.

Μα δεν θέλω να μου ανησυχείς, δε σε στήνω στον τοίχο, το ξέρω ότι φοβάσαι, αλλιώς γιατί να φοράς επικαλαμίδες, επιγονατίδες, πλαστικό, κράνος και ασπίδα; Γιατί άλλωστε μου τρελαίνεσαι στα γυμναστήρια και χαπακώνεσαι σαν πρεζάκι; Φοβάσαι καημένο μου γιατί μέσα σου βαθιά ξέρεις πως δεν είσαι στη σωστή πλευρά, και ας μην το αναγνωρίζεις, φοβάσαι γιατί τόσο εύκολα θα μπορούσες και εσύ να είσαι στους απέναντι. Είναι όμως κρίμα καλό μου, διότι από την πλύση εγκεφάλου που έχεις υποστεί σου έχουν μείνει μονάχα δύο συναισθήματα, ο φόβος και ο θυμός. Ξεπερνάς τον πρώτο μονάχα με τον δεύτερο, και σε αυτή σου την στρεβλή ψυχανάλυση σκορπάς τρόμο και σπασμένα κεφάλια και στο τέλος δε σου μένει τίποτα, αδειάζεις ψυχολογικά και παγιδεύεσαι στον εθισμό της αδρεναλίνης, στον ίλιγγο της μικροσκοπικής σου εξουσίας.

Μα καλό μου μπατσόπουλο, όσο κι αν σε δικαιολογώ έχεις και εσύ ευθύνες, δεν είσαι πια παιδί, κι ας είσαι μικρός σε ηλικία. Εδώ που τα λέμε είσαι κοτζαμάν γαιδούρι και μου κάθεσαι και χτυπάς τον αδερφό σου, την αδερφή σου,, τον γείτονά σου, το συμμαθητή σου, τη μάνα σου, τον παππού σου. Ναι καλό μου μπατσόπουλο, θα έπρεπε να ντρέπεσαι για τη δουλειά που κάνεις, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που χτυπάς ανέργους, συνταξιούχους, ανθρώπους που καθημερινά διεκδικούν το μέλλον τους και το μέλλον σου, ανθρώπους που παρά με τα ελάχιστα μέσα προσέφεραν ελπίδα στον κόσμο, ανθρώπους που σε περικύκλωσαν σε απόσταση αναπνοής προσφέροντας σου ανθρώπινη ασπίδα απέναντι στις πέτρες, ανθρώπους που όταν σε παράτησε η διμοιρία σου και χάθηκες σε φυγάδευσαν σε πολυκατοικία (29/6/2011), που φυγάδευσαν τροχονόμο όταν ξαφνικά βρέθηκε στη μέση των συμπλοκών (16/6/2011), που όταν τους παρακαλούσες να προσφέρουν πρώτες βοήθειες σε ένα παιδί που του είχε γυρίσει η γλώσσα ανταποκρίθηκαν αμέσως (Δεκέμβρης 2008 στην Τζωρτζ). Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που χτυπάς ρεπόρτερ που σε ξεμπροστιάζουν, γιατρούς που περιθάλπουν τα θύματα της τυφλής σου βίας και βγήκαν με τη σημαία του ερυθρού σταυρού μπας και νοιώσεις καθόλου (28/6/2011). Λένε πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Κάνουν λάθος καλό μου μπατσόπουλο, γιατί η δικιά σου δουλεία είναι όντως ντροπή, όσο κι αν δεν θες να το πιστέψεις.

Πρέπει να καταλάβεις καλό μου μπατσόπουλο πως δε σε μισώ και ούτε θέλω το κακό σου, αλλά σε οικτίρω. Είσαι μια θλιβερή περίπτωση με ελάχιστες πιθανότητες σωτηρίας, την οποία μονάχα εσύ μπορείς να εξασφαλίσεις. Πως, αναρωτιέσαι; Κάνε στροφή 180 μοιρών και πέτα ασπίδες, γκλόμπ, χημικά και όλα σου τα προστατευτικά και δες την αλήθεια κατάμουτρα όσο κι αν πονάει. Διότι καλό μου μπατσόπουλο, δεν υπάρχει κανένας εξοπλισμός στον κόσμο που να προστατεύει την ψυχή. Μονάχα η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη, έννοιες που δεν χάνονται από τον κόσμο όσο κι αν τρομοκρατείς. Μα αν έχεις επιλέξει να μείνεις κουφάρι αδειανό, ένα κτηνώδες όργανο των τυράννων σου, τότε βάρα, χτύπα με όλη σου τη λύσσα, φλόμωσε με στα χημικά, γίνε το διαφημιστικό της ανθρώπινης εξαθλίωσης, γίνε η γελοία φιγούρα μιας υπόθεσης χαμένης. Δε σε φοβάμαι καημένε μου, σε λυπάμαι.

Γιατί ο Σταύρος πρέπει να τιμωρηθεί

Σε μια κοινωνία της οποίας ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά είναι μια επωάζουσα στα σπλάχνα του μικροαστισμού επιχειρηματική οικογενειοκρατία, σε μια κοινωνία η οποία εθελοτυφλεί στο επιστέγασμα στης ανηθικότητας με την ανεξέλεγκτη παραβίαση τύπων, κανόνων και νόμων, σε μια κοινωνία όπου η ατιμωρησία είναι φυσικός νόμος για τους έχοντες και κατέχοντες χρήμα, εξουσία και μπράβους, σε αυτή λοιπόν την κοινωνία, έστω και για συμβολικούς λόγους ο Σταύρος Ψωμιάδης πρέπει να τιμωρηθεί (1).

Ο Σταύρος Ψωμιάδης συντελεί μαζί με τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους στο σκάνδαλο των στημένων αγώνων στην σχεδόν πιστή αποτύπωση της ελληνικής κοινωνίας. Ανάμεσά τους θα βρεις λούμπεν στοιχεία και στυγνούς εγκληματίες(Μάκης Ψωμιάδης, Τσακογιάννης) μεγάλους εφοπλιστές (Μαρινάκης), αγράμματους νεόπλουτους (Μενδρινός, Αβραάμ Παπαδόπουλος), αυτοδημιούργητους 'γαμάω και δέρνω' (Αχιλλέας Μπέος), αχυράνθρωπους (Παπακώστας), ανώνυμους δημοσίους υπαλλήλους (ΕΠΟ και πολιτεία) που μονάχα κατόπιν πιέσεων και καταγγελιών ξένων δυνάμεων, τόσο θεσμικών (UEFA) όσο και οικονομικών (διεθνείς στοιχηματικοί οργανισμοί) ξεκινούν μια προσπάθεια κάθαρσης και φυσικά γιους που αναλαμβάνουν την οικογενειακή επιχείρηση (Σταύρος Ψωμιάδης).

Όσο αναφορά τον ίδιο, ο Σταύρος Ψωμιάδης αποτελεί τυπικό παράδειγμα της επόμενης γενιάς των νεόπλουτων. Χωρίς κάποιο πραγματικό επαγγελματικό προσανατολισμό, αναμειγμένος από μικρός στην οικογενειακή επιχείρηση χωρίς κάποια ουσιαστική συνεισφορά ή επιρροή, είναι τόσο χρήσιμος όσο και η υπογραφή του μπροστά στις ανάγκες του καταμερισμού και της απόκρυψης του πραγματικού πλούτου της οικογενείας. Και επειδή ακριβώς δεν πρόσεχε που έβαζε την υπογραφή του, βρίσκεται κατηγορούμενος ως πρόεδρος της ΠΑΕ Καβάλας, παρόλο που η αρχή, το τέλος και η μέση στα πράματα ήταν και είναι ο πατέρας του Μάκης Ψωμιάδης. Το χειρότερο όμως είναι πως στο απολογητικό του υπόμνημα ο υιός Σταύρος Ψωμιάδης υιοθετεί την ομφάλια πραγματικότητα ως δικαιολογία, ενώ παράλληλα αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 250.000 Ευρώ, δηλαδή με χρήματα του πατέρα του τα οποία με τη σειρά τους κατά πάσα πιθανότητα είναι προϊόν εγκληματικών ενεργειών (2), βαθαίνοντας το χάσμα μεταξύ αξιοπρέπειας και υποκρισίας.



Άρα σε ηλικία 26 ετών, ο Σταύρος Ψωμιάδης βάζει την υπογραφή του όπου να 'ναι, αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης καταστρατηγώντας βασικές νομικές έννοιες, και κρύβεται πίσω από τον πλούτο του πατέρα του τον οποίο υπηρετούσε και υπηρετεί από τη στιγμή που ενηλικιώθηκε. Από την αντιπέρα όχθη, μια όχι πολύ μεγαλύτερή του, η Πόπη Παπανδρέου σε ηλικία 32 ετών είναι Εισαγγελέας Πρωτοδικών και υπό την εποπτεία και καθοδήγηση της προϊσταμένης της Ελένης Ράικου, καλείται να βγάλει εις πέρας την τρίτη κατά σειρά υπόθεση διαφθοράς μετά την υπόθεση των υποβρυχίων και την υπόθεση Μαρκογιαννάκη (ενοικίαση πυροσβεστικών ελικοπτέρων σε ασύλληπτο κόστος για το δημόσιο), ενώ έχει ήδη κερδίσει τις καρδιές των άρρωστων ποδοσφαιρόφιλων που τόσα χρόνια υπέμειναν το φιάσκο του ελληνικού αθλητισμού.

Εγώ με τη σειρά μου, σε ηλικία αισίως 29 ετών αναρωτιέμαι ποια πρέπει να είναι το ηθικό συμπέρασμα της δικής μου γενιάς σε αυτή τη συμβολική αναμέτρηση. Πρέπει άραγε να συμπάσχω με τον Σταύρο με τον οποίο μοιράζομαι πολλά κοινά και να τον παραμερίσω ως ασήμαντο και αδιάφορο, ως έναν νεαρό που στην πραγματικότητα δεν έφταιξε σε τίποτα και να στρέψω όλο μου το μένος προς τη μεριά του πατέρα του; Ή μήπως θα έπρεπε να ευελπιστώ σε μια πιστή εφαρμογή των νόμων η οποία θα θέσει τον Σταύρο Ψωμιάδη προ των ευθυνών του και θα τον καλέσει να κάνει ίσως το πρώτο ενήλικο πράμα στη ζωή του;

Το να ζητάς την φυλάκιση κάποιου είναι σκληρό, διότι είναι σίγουρα από τις χειρότερες τιμωρίες και δεν χρειάζεται να έχεις κάνει φυλακή για να το ξέρεις, Στον δικό μου το νου όμως δε χωρά αμφιβολία πως η τιμωρία του Σταύρου Ψωμιάδη όχι μόνο επιβάλλεται από τους νόμους που καλώς ή κακώς μας διέπουν όλους, αλλά είναι και αναγκαία για τη γενιά του και τη γενιά μου, μια γενιά που με τόση ευκολία μεταφέρει τις ευθύνες στο παρελθόν, το οποίο όσο απομυζεί τόσο αντιγράφει, το οποίο όσο καταγγέλλει τόσο σε αυτό καταφεύγει για λύσεις. Και μια από τις στρεβλώσεις που αντιγράφουμε είναι και η ατιμωρησία, η οποία όχι μόνο βλάπτει το κοινωνικό σύνολο πολύ περισσότερο από όσο η τιμωρία το άτομο, αλλά είναι και μάστιγα στην διαμόρφωση ήθους και πολιτισμού. Μπορεί ο Σταύρος Ψωμιάδης να μην κόψει ποτέ την σχέση εξάρτησης απέναντι στον πατέρα του, μα πέραν των προσωπικών συσχετισμών του καθενός, η γενιά μας οφείλει να ενηλικιωθεί, όχι απλά ζητώντας το, αλλά επιδιώκοντας το μη την ανάλογη στάση και συμπεριφορά. Για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να καταδικαστεί ο Σταύρος Ψωμιάδης.



(1) Το τεκμήριο της αθωότητας είναι επιθυμητό αλλά όχι απαραίτητο έξω από τα δικαστήρια εντός τον οποίων επιβάλλεται από τον δικονομικό μας πολιτισμό.

(2) Σε μια από τις συνομιλίες που έχουν διαρρεύσει, ο ίδιος ο Μάκης Ψωμιάδης λέει πως πλήρωσε για περαίωση 49.000 Ευρώ, ποσό το οποίο δεν δικαιολογεί την ευκολία με την οποία δεσμεύθηκαν 250.000 Ευρώ για την αποφυλάκιση του Σταύρου Ψωμιάδη.

Έχουμε τον αθλητισμό που μας αξίζει

Ευτυχώς που χάρη που υπάρχει και η δουλειά και μαθαίνω κάποια νέα, διότι το μενού των μέσων μαζικής εξαθλίωσης δεν συμπεριλαμβάνει πια τίποτα άλλο παρά οικονομική τρομοκρατία και σκάνδαλα, με πιο επίκαιρο το ποδοσφαιρικό με τους πικάντικους διαλόγους για τους οποίους όλοι μας τρελαινόμαστε.

Κι όμως σήμερα Σάββατο 25/6 ξεκινά στη το μοναδικό για φέτος αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας και κανένας μας δεν ξέρει ποιο είναι αυτό, ενώ ολωσδιόλου δεν έχουν ασχοληθεί μαζί του τα μαγαζιά αθλητικής ενημέρωσης. Ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας που δεν χαίρει των τρομερών χορηγιών των πολυεθνικών και των φαρμακευτικών ενισχύσεων. Ένα αθλητικό γεγονός για το οποίο κανένας μπούκι δεν πρόκειται να πάρει κανένα στοίχημα. Ένα αθλητικό γεγονός στο οποίο οι συμμετέχοντες είναι ουσιαστικά άγνωστοι και δεν πρόκειται ποτέ να συμμετάσχουν στο επόμενο διαφημιστικό της NIKE ή της Gilette, ούτε πρόκειται να αποτελέσουν θέμα κάποιας μελλοντικής βιογραφίας κι ας έχουν ξεπεράσει εμπόδια ανήκουστα για εμάς. Ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας το οποίο δεν προβλήθηκε σχεδόν καθόλου, αν και σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα έχει περίπου 25.000 εθελοντές και έχει εκδώσει 3.000 δημοσιογραφικές διαπιστεύσεις, αλλά μπροστά στα ανδραγαθήματα του Μάκη, του Αχιλλέα, του Βαγγέλη και των υπόλοιπων βοειδών ζήτημα άμα αποσπά ένα μονόστηλο.

Ποιο είναι αυτό το αθλητικό γεγονός; Τα Special Olympics 2011 μαλάκες.



(Όχι πως εγώ είμαι καλύτερος.)

Συγκλονίστηκα

Εννοείται πως το θέμα με τους στημένους ποδοσφαιρικούς αγώνες δεν είναι κάτι ενδιαφέρον ή πρωτάκουστο. Στις λεπτομέριες κάτι μπορεί να ισχύει, και κάτι όχι, αλλά το ζουμί είναι το ίδιο βρωμερό και τη μυρωδιά του την ξέρουμε χρόνια. Όλοι μας το είχαμε κρυφό καμάρι και οι μπούκις τελικά το 'κάνανε τούμπανο γιατί βαρέθηκαν να ξεπλένουν (και με ζημιά) το βρώμικο χρήμα του κάθε τραμπούκου κεντρά και τον εγωισμό του κάθε θαλασσοπνίχτη. Είναι άλλωστε πικάντικο και προσφέρει εύκολο αποπροσανατολισμό στον κάθε αφελή και υποκριτή, αρκετά για ξεχαστεί για λίγο από τον πολυεπίπεδο οικονομικό εφιάλτη που ζούμε. Παλιά ήταν η Τζούλια και το μουνί της, και τώρα είναι κάτι μουνιά που γαμάνε τη μπάλα εδώ και χρόνια. Αναρωτιέμαι πως θα αντέχαμε το υπαρξιακό μας μελόδραμα, άμα δεν υπήρχαν οι υποκλοπές κάθε δύο τρία χρόνια.

Αληθινή μπαλίτσα:


Στα αρχίδια μου κυριολεκτικά όλοι τους. Έχω πάει γήπεδο αρκετές φορές, μια χρονιά μάλιστα τα 'κλαψα τα λεφτά μου σε διαρκείας, αλλά χαζός δεν υπήρξα ποτέ. Το 'ξερα το παραμύθι απ' έξω και ανακατωτά, και όπως όλα τα καλά παραμύθια, το διασκέδαζα περισσότερο κάνοντας πως το πιστεύω -για τα ενενήντα του λεπτά φυσικά. Και στησίματα υπάρχουνε, και απάτες υπάρχουνε, και ντόπες υπάρχουνε, και ότι θες, μα πάνω απ' όλα χρήματα παίζονται. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς περίμενε ο κόσμος και γιατί εντυπωσιάζεται από τη στιγμή που το πρωτάθλημα διοργανώνεται εξ' ολοκλήρου από ιδιωτικές εταιρείες. Ξεχάστηκα, πρέπει να πουλήσουν οι αθλητικές εφημερίδες ζουμερές ιστορίες, γιατί μάλλον με τις τρεισήμισι χιλιάδες μεταγραφές που θα γίνουν πάλι του χρόνου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν πουλιούνται τα φύλλα. Όχι φυσικά πως παλαιότερα όταν τα πρωταθλήματα τα διοργάνωνε η ΕΠΟ τα πράματα ήταν καλύτερα, αλλά πια και με τις ευλογίες του UEFA, οι 'παράγοντες΄ και οι μπράβοι τους μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε άλλα πρωταθλήματα, αλλά με πιο τακτ βρε αδερφέ. Έτσι κι αλλιώς πάλι πρωτάθλημα είναι, μόνο που δεν παίζεται στο χορτάρι, αλλά στα τηλέφωνα και στις τσάντες με τα λεφτά.

Καλύτερα να μην τιμωρηθεί κανείς, ταλαιπωρία, άλλωστε πάντα αυτοί οι 'παράγοντες' παθαίνουν μια ανίατη αρρώστια που μετά από 6 μήνες θαυματουργά την έχουν ξεπεράσει. Μόνο τα πρεζάκια πεθαίνουν στη φυλακή. Απλά να κοπεί πλήρως οποιαδήποτε δημόσια επιχορήγηση και εμπλοκή, είτε μέσω ΟΠΑΠ, είτε μέσω ΕΠΟ, και να κάτσουν να βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους, και με τα δικά τους φράγκα. Και κυπελλάκι κομμένο, είναι αστειότητα. Άμα γουστάρεις μπάλα, είτε θα το φας το παραμύθι -αλλά να το ξέρεις ότι τρως- είτε πάρε τη μπαλίτσα σου και τράβα σε αλάνα με τους φίλους σου να παίξεις, όπως όταν ήσουν μικρός που άμα δεν είχαν σκιστεί και τα δύο γόνατα δεν είχες κλάσει μια. Δηλαδή, πως να το πω – γουστάρουμε μπαλίτσα βρε αδερφέ αλλά το 'χετε γαμήσει το θέμα. Έτσι απλά.

Ειρωνική Δημοκρατία

Ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν θα μπορούσε να πιστέψει την τροπή που είχε η συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται τελικά μονάχα πως στον κομματικό πάτο υπάρχουν οι επιταγές της κατά το Σύνταγμα Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός προσήλθε, απολογήθηκε, ενέπνευσε (λέμε και κάνα αστείο να περνάει η ώρα δηλαδή), κλαψούρισε, μισή ώρα ολόκληρη ξεμαλλιάστηκε η γλώσσα του και μονάχα πέντε χειροκροτήματα (1) απέσπασε. Από την άλλη η κοινοβουλευτική ομάδα του μπατσόκ τόσο πριν με τις παραιτήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις και δηλώσεις, όσο και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασής της με μπροστάρισα την συνώνυμη Βάσω, τον κατσάδιαζε και τον απειλούσε με εκλογές στέλνοντας την διαβόητη κοινοβουλευτική πειθαρχία στα βάθη του χρονοντούλαπου.

Με άλλα λόγια, για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης, η πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική ομάδα άσκησε κυβερνητικό έλεγχο, όπως πραγματικά ορίζει το σύνταγμα και η διαίρεση των εξουσιών, αφήνοντας στο μελλοντικό αποτέλεσμα της ψήφου εμπιστοσύνης να αιωρείται η υποψία της απόρριψης.

Άραγε, μήπως κάποιοι βλέπουν πως δεν θα επανεκλεγούν ούτε ... με πλαστική χειρουργική και φλερτάρουν από τώρα με τους μελλοντικούς τους βιογράφους;


(1) Το τρίτο που αφορούσε το πατριωτικό χρέος των πολιτών να μην φοροδιαφεύγουν ήταν ιδιαιτέρως χλιαρό... όπως και το τέταρτο που ήταν επανάληψη του πρώτου ('στηριχτείτε πάνω μου'). Το τελευταίο παρεμπιπτόντως δε μετράει.

Ούτε βίδα!

Εν μέσω οικονομικής κρίσης και κοινωνικής αναδιάταξης απέναντι στο σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα, το ΓΕΣ προσπαθεί επαίσχυντα να περάσει από την πίσω πόρτα άλλη μια εκβιαστική μέγκενη στη ελληνική κοινωνία, ευγενική χορηγία πάντα των υπερατλαντικών συμμάχων μας.

Συγκεκριμένα, το ΓΕΣ βρίσκεται σε διαβουλεύσεις με τα αντίστοιχα κλιμάκια του Αμερικάνικου Στρατού για δωρεάν παραχώρηση μεταχειρισμένου αλλά λειτουργικού υλικού, με σκοπό την απόσυρση και αναβάθμιση του τεχνολογικά παρωχημένου του ήδη υπάρχοντος. Το εν λόγω υλικό σε αριθμούς είναι 400 αρμάτων μάχης Μ1Α1 Abrams, 225 τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού Μ113Α2 και 106 Βελτιωμένων Οχημάτων αντιαρματικών βλημάτων TOW (ITV) Μ901A2.

Για την όποια τακτική εγκυρότητα της συγκεκριμένης κίνησης υπάρχει ευτυχώς πλήθος πρόθυμων στρατηγών του καναπέ και ευφάνταστων ηρώων που θα επιχειρηματολογήσουν με πάχη θωράκισης, διαμετρήματα, ταχύτητες και τις ικανότητες του υλικού να γκρεμίζει σπίτια ιρακινών αμάχων με ακρίβεια και επιτυχία, έτοιμοι πάντα να διαφημίσουν τα ετερόκλητα συμφέροντα των αφεντικών τους. Όμως οι στρατιωτικές αρετές του υλικού είναι ουσιαστικά άσχετες με την πραγματικότητα, η οποία έχει καθαρά ένα χαρακτήρα εκμετάλλευσης σε γεωπολιτικό επίπεδο και αντίστοιχα απάτης σε κοινωνικό, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν με το σκάνδαλο των υποβρυχίων να αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Συγκεντρωτικά:

1. Η είσοδος ενός νέου τύπου άρματος στη φαρέτρα (τρομάρα μας!) του ΕΣ θα επιβαρύνει το ελληνικό δημόσιο με τη δημιουργία μιας νέας γραμμής υποστήριξης παράλληλα με αυτήν των ήδη υπαρχόντων Leopard που πρακτικά σημαίνει διαρκής προμήθεια ανταλλακτικών, καυσίμων και επιπλέον νέων πυρομαχικών (λόγω της ομογενοποίησης του διαμετρήματος των 120mm). Άρα η δήθεν 'δωρεάν' παραχώρηση υλικού είναι στην πραγματικότητα μια ετήσια οικονομική υποχρέωση του ελληνικού δημοσίου απέναντι στις ΗΠΑ, δηλαδή άλλο ένα δάνειο σχεδιασμένο να πνίγει την ελληνική κοινωνία.
   
2. Ο νέος τύπος στο ίδιο διαμέτρημα ανοίγει την πόρτα στους αμερικανούς κατασκευαστές πυρομαχικών στους αντίστοιχους 'διαγωνισμούς' προμηθειών του ΓΕΣ.
3. Παρόλο τις διαψεύσεις και τις υποσχέσεις του ΓΕΣ, τίθεται σοβαρό θέμα υγείας κληρωτών και έμμισθων, αφού τύποι του υλικού έχουν χρησιμοποιηθεί από τον Αμερικάνικο Στρατό στο παρελθόν με θωράκιση απεμπλουτισμένου ουρανίου.
4. Στις ισορροπίες του τρόμου και στις ζυγαριές του κέρδους μόνος κερδισμένος είναι πάντα ο προμηθευτής, οι ΗΠΑ δηλαδή, και μόνος χαμένος οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας, η οποία αναμφισβήτητα στα δικά της εθνικιστικά πλαίσια θα προβεί σε αντίστοιχες προμήθειες ως στρατηγική απάντηση διαιωνίζοντας τον παραλογισμό των στρατιωτικών δαπανών.

Τι θα έπρεπε να απαντήσει σε όλα αυτά ένας υπεύθυνος νους; Ούτε ... βίδα από τους συμμάχους νταβατζήδες. Τόσο απλά. Τώρα που ακόμη και ο πιο συγχυσμένος του παρελθόντος αναγνωρίζει την επιτακτική ανάγκη για δημοσιονομικό πάγωμα των αμυντικών δαπανών, η προκλητική αυτή μεθόδευση πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία ξεσκεπάσματος της αθλιότητας του συστήματος των αμυντικών προμηθειών και την έναυση της πλήρης απόρριψής του. Είναι ευκαιρία να εξοστρακίσουμε την εθνικιστική παραμυθολογία και την στρατολαγνεία, ευκαιρία να αξιολογήσουμε τις αμυντικές δαπάνες με ορόσημο τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κοινωνίας, και όχι την την κερδοφορία των εταιρειών και των μιζαδόρων εκπροσώπων τους, όχι την την γεωπολιτική εκμετάλλευση των ΗΠΑ.

Είναι καιρός να πούμε όχι στην διαιώνιση αυτής της εσκεμμένης κοροϊδίας.

Αισιοδοξία

Αν χρειαζόταν κανείς να χαρακτηρίσει με μια λέξη την κινηματική συνάθροιση του Συντάγματος τότε αυτή θα ήταν αισιοδοξία.

Αισιοδοξία επειδή μετά από τόσες μέρες η πλατεία Συντάγματος γεμίζει ακόμα κόσμο σε μεγάλους αριθμούς και φοβερή δυναμική, επειδή η συνέλευση υπάρχει και λειτουργεί. Επειδή το κίνημα οργανώνεται σε επιτροπές, ψηφίσματα και καλέσματα. Επειδή - κι αυτό είναι το εκπληκτικό - δεν έχουν υπάρξει ρήξεις και ξεσπάσματα βίας. Επειδή επικρατεί μια καθολική άπωση απέναντι σε όλες τις πολιτικές και κινηματικές ταυτότητες του παρελθόντος, και επειδή αυτές οι φωνές, μικρές ή μεγάλες συμπεριλαμβανομένου του υπογράφοντος, παρατηρούν νευρικά, διστακτικά, ακόμη και καχύποπτα το φαινόμενο χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν, ακόμη και να το σκιαγραφήσουν με ακρίβεια. Επειδή η αφέλεια του μετατρέπεται σε πολιτική παιδεία, επειδή η έντασή του θέτει σε πραγματική αμφισβήτιση την επιβίωση του δικομματισμού. Επειδή όλες οι προσπάθειες καπελώματος έχουν ουσιαστικά αποτύχει μέχρι τώρα όπως και οι απόπειρες επικοινωνιακού πακεταρίσματός του, επειδή σιγά σιγά η μετριοπάθεια γίνεται συμμετοχή, η απονεύρωση σκέψη και η απάθεια αντίδραση.

Μπορεί να μην βγει και τίποτα βέβαια, αλλά ακόμη και αυτό το άυλο εφήμερο, η αισιοδοξία, είναι ένα κέρδος, συλλογικό και πάνω από όλα αξιοπρεπές.