Το μετεώρο βήμα του κάπελα...

Παράσταση τέλος. Αύριο φεύγουν και οι τελευταίοι πελάτες, θα βάλουμε και τις ανακοινώσεις ‘Καλό Χειμώνα’, θα μαζέψω ένα κάρο πράματα, θα βάλουμε και τις εκτροπές κλήσεων και θα τα κλείσουμε όλα πάλι. Γενικά η όλη φάση θυμίζει κάτι από σκηνές του Αγγελόπουλο...πολύ άδεια όλα. Αλλά ότι είναι να γίνει θα γίνει.

Τηλεγράφημα

Τα νέα εν συντομία:

Πολύς χρόνος και μπόλικο χρήμα ξοδεύτηκε για τον ρημάδι τον σκληρό. STOP. Εν τέλει όλα αποκασταθήκαν. STOP. Θα πυρπολήσω το ΠΛΑΙΣΙΟ. STOP. Δεν το εννοούσα αγαπητέ πράκτορα. STOP. Υπάρχει ένα glitch. STOP. Το MediaPlayer 11 beta τα παίζει όλα ασπρόμαυρα (!). STOP. Για ταπετσαρία (wallpaper) έβαλα το σφυροδρέπανο. STOP. Δεν είμαι ο πρώτος (και ούτε ο τελευταίος) που έκανε τον κομμουνισμό μόδα. STOP. Μισώ τις μετακομίσεις STOP. Και τις αϋπνίες. STOP. Τις δικές μου, όχι της Αννίτας. STOP. Οι αθλητικές εφημερίδες μας δουλεύουν ψιλό γαζί. STOP.

Υ.Γ. Ο Διαμαντίδης δεν είναι Θεός. Αλλιώς θα λυπόταν τους Ολυμπιακούς....

Open up your eyes and the dark ages become bright...

Sometimes, two or more completely different things, meet, and they do so in many strange ways, which even sometimes lead to surprise.

In this case, the first one is the Internet Governance Forum which is taking place in Athens, as we speak (or write…). I only found out about it just a couple of days ago, and I don’t know a single thing about it; as I write these stupid lines I am listening to the live Q&A webcast of the forum, and so far it does not seem to be much more than a stupid, lacking influence and importance convention, contrary to it’s participants, who so seem to be interesting and leaning on the bright side of intelligence, and motivated to say the least. Still, it is just at it’s beginning (3 more days to go) and everyone is just getting acquainted both with each other but with the ‘grounds’ so to speak (or write again…).

The other thing, is the (probably first European) censorship of a blog. In fact it is not a blog, but instead an RSS service indexing all greek blogs. Again I just found out about this a few days ago; the arrest and shut down of the service took place about a year ago. Apparently, the site was indexing a blog which was being overtly critical and satirical of a specific person who went on to sue and so forth and so on… I don’t know the details (well not more than what you can find out for yourselves), but you can immediately see how the 2 things connect.

People being prosecuted for their thoughts is deep-to-the-bone stupid whatever the means used to express these thoughts; on the other hand the IGF is a UN body trying to discover, define and perhaps work on the boundaries of control and inter-region interaction with regards to internet access and usability and policies, within the context of globalization and civil societies.

If we take these two different issues and merge them together, what do we get? The freedom of speech issue on the Internet. Still, I think it goes beyond that. Especially with regards to blogs (really, what is a blog?). It is a matter of freedom of thought, which although this might sound absurd, it is being restricted every day, a process by which we become more tame and predictable. Don’t get confused; it is not a point as to whether it is allowed for someone to write whatever comes up to his/her mind. It is a question as to whether we have the faculties to think and judge for ourselves, criticize, analyze and decide on what we are listening and reading. It is a subject as to whether we are going to entrust ourselves to global systems of communication and thought, or are we going to take the risk and endeavor into a world of subjectivity, diversity, and yes, in fact a lot of garbage, but with a few gems as well. This issue obviously transcends the internet, and is a question of society, politics, and of ourselves. What answers and resolutions we give to this, as many other things that oversee our live, is our legacy and responsibility.

I really don’t know where or how those 2 different (but with many commonalities) things will end up. Nonetheless I am keen to keep my eye open….

P.S. 1: The IGF is a good opportunity for us to realize how lucky we are with regards to other developing countries…

P.S. 2: I believe that there is a workshop in the IGF that will be dealing with spam. As a chronic victim of these kind people, who loose their sleep over my need for a greater penis, whiter sperm, and fast winning stocks, I have a very sincere proposition: book them a hotel room, let them sleep, and when they wake up let them find their room filled with piles paper ads (the original paper spam!), so many, that they cant leave their room!

P.S. 3 (Greek) Οι τσαμπουκάδες των μηνύσεων και των ασφαλιστικών μέτρων είναι ο τραμπουκισμός των θρασύδειλων του 21^ου αιώνα.

Είμαστε όλοι χούλιγκαν!!!

Στη καφρίλα!!!!

Η ψυχολογία των μαζών, ή καλύτερα του όχλου, έχει αρχίσει να με απασχολεί ακόμα περισσότερο από σήμερα, ιδιαίτερα το πόσο η συμπεριφορά του ατόμου μπορεί να μεταλλαχθεί κατά την γέννηση και λειτουργία του όχλου, καθώς και η αμφίδρομη σχέση μεταξύ των δύο. Και για να γίνω πιο σαφής: ομιλώ για τη ποδοσφαιρική καφρίλα.

Όχι φυσικά για τα επεισόδια που έγινα πριν τον αγώνα ΠΑΟ-ΑΕΚ (η εξόριστη 13 και η Οriginal είναι απλά αρρωστημένες καταστάσεις), αλλά αντίθετα για τη προσωπική μου συμμετοχή στην κατά τη διάρκεια του αγώνα καφριλο-εκδήλωση. Με πάσα ειλικρίνεια και μεταμέλεια ομολογώ πως:

- Έριξα περίπου 10 μπινελίκια (άντα κανά δυο παραπάνω, σίγουρα όχι λιγότερα).

- Έριξα 2 με 3 μούντζες και ένα κωλοδάχτυλο.

- Έβρισα μόνο (μπράβο μου!) 1 παίχτη, κι αυτό γιατί ήταν προκλητικός (όχι ότι δικαιολογούμαι). Ο πολύ καλός σήμερα Sorrentino πήγε να ζητήσει το λόγο από το Βύντρα σε κάποια φάση (ένα definite no-no όταν είσαι φιλοξενούμενος) υπερασπιζόμενος τον ψευδο-τραυματία Cirilo.

- Του Κασναφέρη του σφύριξα μερικά φωνήεντα, αλλά πιο πολύ ήταν κυρίως υποδείξεις για την γενικώς κακή και αντι-επαγγελματική διαιτησία του (αλήθεια, έχουν γίνει ποτέ επεισόδια σε αγώνα που είχε σφυρίξει ο Collina;).

- Τους οπαδους της ΑΕΚ τους έβρισα μονάχα μια φορά κατά τη διάρκεια του κλασσικού πλέον: ‘ΑΕΚ’ – ‘Πο*στ$δ#ς’ και μαθαίνοντας a posteriori την έκταση των επεισοδίων, μάλλον καλά έκανα....

- Κατά τα άλλα τα ειρωνικά σχόλια και τα ‘εεε!!!’ και ‘οοο!!!’ έπεφταν σύννεφο, όπως φυσικά και οι παροτρύνσεις πρός την ομαδάρα....

Εννοείται πως η φωνή έκλεισε και η πίεση είχε ανέβει ιδιαίτερα φηλά (παρόλο που ήμουν ξάγρυπνος), αλλά τώρα είμαι απόλυτα ήρεμος και νηφάλιος και προσπαθώ να αξιολογήσω τον όλο μετασχηματισμό σε demi-κάφρο καθώς και την επαναφορά στην φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά.

Φυσικά πολύ γρήγορα θα καταφύγω στη εξήγηση της ελέγχομενης (για μένα και τους υπολοίπους φυσιολογικούς ανθρώπους ελπίζω, όχι τους εγκληματίες των γηπέδων) εκτόνωσης και καταφυγής σε πιο ζωώδη ένστικτα, χωρίς καμμία διάθεση φυσικά να χαλάσουμε την γενικότερη αθλητική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού (θα επανέλθω σε αυτό, αλλά γενικώς για μια πρώτη αποδεκτή γηπεδική συμπεριφορά τέτοιου επιπέδου σας παραπέμπω στο Τρίτο Μάτι της ΕΡΑ sport). Είναι ένα είδος διαδραστικής ψυχανάλυσης άμα θέλετε, όπου ορισμένες αβρότητες και τυπικότητες μένουν εκτός γηπέδου, την οποία μάλιστα δεν ελέγχεις και πλήρως. Έτσι με λίγες βρισιές, φωνές και χειρονομίες, γλυτώνεις ας πούμε φαινόμεντα τύπου Falling Down.

Βέβαια από την άλλη πρέπει να αναλογισθεί κανείς πως τέτοιες συμπεριφορές οι οποίες είναι οριακά αποδεκτές, μπορεί να ενθαρύννουν και να συγκαλύπτουν άλλες, πολύ χειρότερες, οι οποίες άλλοτε είναι κατευθυνόμενες και άλλοτε αυθόρμητες, αλλά πάντα εγκληματικές, όπως αυτές που προηγήθησαν του παιχνιδιού. Με απλά λόγια: καμμία μερίδα των οπαδών (από όσο διέκρινα εγώ) δεν έκραξε φωναχτά ή έντονα τους κάφρους της εξόριστης 13 που συμμετείχαν στα επεισόδια, για το φόβο βέβαια μην αρχίσουν να μεταφέρονται τα επεισόδια μεταξύ των πράσινων οπαδών. Όσο σιωπηρά συνεχίζουμε να τουυς ανεχόμαστε και όσο συμμετέχουμε μαζί τους, σε διαφορετικό μεν, αλλά πιθανώς εξίσου καταστροφικό, βαθμό στις διάφορες μορφές της καφρίλας, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτος λόγος να μένουμε έκπληκτοι από τα επισόδια και τις εκτάσεις αυτών.

Εμένα φυσικά δεν με ανυσηχεί αυτό. Σιγά μην κάτσω να χάσω τον ύπνο μου επειδή οι ομάδες έχουν οργανωμένους στρατούς των οποίων τα στελέχη είναι άρρωστα θύματα. Το πολύ πολύ δεν ξαναπάω γήπεδο. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι γενικά το πάθος το οποίο με καταλαμβάνει σε κάθε αθλητική διοργάνωση (εκτός από το στίβο φυσικά). Ειλικρινά δεν μπορώ να απαριθμήσω πόσσες φορές φώναξα ‘Πάμε!’, ‘Πρέσσινγκ!’ και ‘Έλα ρε Πανάθα!!!’, ενώ ακόμα θυμάμαι τη ζέση με την οποία παρακολουθύσα τους αγώνες handball της εθνικής ομάδας στους ολυμπιακούς αγώνες. Τι να λέμε τώρα; Εδώ είχα παθιαστεί και με ένα αγώνα της εθνικής γυναικών στο handball!!!

Φυσικά αυτά έχουν σχέση και με τον τρόπο που έπαιζα handball. Πάντα ήμουν αν θέλετε ο ψυχολογικός καθοδηγήτης των ομάδων μου (ιδιαίτερα στην άμυνα), ακόμα και αν δεν έπαιζα καλά ο ίδιος (τις πολυ λίγες αυτές φορές :p). Θυμάμαι μια φορά που ένας συμπαίχτης μου είχε μαρκάρει καλά τον αντίπαλο του με αποτέλεσμα αυτός να πέσει, και ενώ βγαίναμε στην αντεπίθεση πήγε να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Εγώ εκείνη τη στιγμή του είπα ‘Παίξε, τον σηκώνεις μετά το τέλος του αγώνα’ ή κάτι τέτοιο. Φυσικά και τώρα να έπαιζα, πάλι το ίδιο θα έλεγα, αλλά παρόλα αυτά, κάτι σημαίνει αυτό. Νομίζω ο λόγος είναι πως πάντα ήθελα να δίνω ότι καλύτερο είχα μέσα στο γήπεδο (το οποίο σίγουρα μου λείπει) και πως την ίδια απαίτηση είχα και από τους συμπαίχτες μου. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα όλα αυτά.

Πίσω στα ποδοσφαρικά λοιπόν και καταλήγω αυτή την ακούραστη φλυαρία, τονίζοντας πως δεν με χαρακτηρίζει καμμία απολύτως γκρίνια. Σούπερ Λίγκα και τα μυαλά στα κάγκελα, αλλά πολύ αμφιβάλλω άμα θα ξαναπάω σε ντέρμπι....Όχι μόνο για τα επεισόδια, αλλά και επειδή κι εγώ παθιάζομαι χωρίς σοβαρό λόγο.

Στα αγωνιστικά και εξω-αγωνιστικά συγκρατώ:

- Κάποιες μυστήριες εμμονές και ρίσκα του Μουνιόθ, όπως π.χ. η προτίμηση να παίξει ένα επιθετικό χαφ στη φυσική του θέση (Ρομέρο) και τα άλλα δύο στις ποιο ‘κουλές’ τους θέσεις (Ίβαντσιτς στα αριστερά αντί στο κέντρο και Βίκτορ στο κέντρο αντί δεξιά) ή ο περιορισμός των ακράιων back στο να μην υπερκεράζουν τους αντίστοιχους ακραίους τους.

- Η γενικότερη βελτίωση της ομαδάρας τόσο ατομικά όσο και ομαδικά.

- Τον ψιλο-καμμένο αλλά ταυτόχρονα συμπαθή οπαδό της ομαδάρας ο οποίος μπούκαρε στο γήπεδο κάπου στο δεύτερο μισό, πλησίασε τον Emerson, και του πέταξε το φανέλακι του (σαν να αναγνώριζε το εξαιρετικό παιχνίδι που έκανε στη μεσαία γραμμή) και ύστερα έριξε μέχρι το απέναντι κόρνερ ένα sprint που θα ζήλευε και ο Κεντέρης, πριν τον μαζέψουν οι υπεύθυνοι του γηπέδου.

- Η μικρή συνεργασία του επιθετικού δίδυμου με τους αντίστοιχους ακραίους μεσοεπιθετικούς.

- Η αδυναμία στις στημένες φάσεις και η γενικότερη αγχωτική αμυντική λειτουργία.

- Το καταπληκτικό παιχνίδι του Έμερσον, κι ας λένε άλλοι.

- Ο Γκέκας θα έχανε την ευκαιρία του Σαλπιγγίδη; (Αιρετικό, το ξέρω....)

- Το γεγονός ότι χάσαμε από μια ομάδα που είχε μέσα τον Κονέ, τον Μαντούκα και αυτή τη συμπαθητική παρουσία των γηπέδων, των Καπάνταη.

- Τον σχεδόν ολοκληρωτικό γύρο του Ολυμπιακού Συγκροτήματος που ρίξαμε με τον Τάσο επειδή ο σταθμός της Νερατζιώτισσας ήταν εξαφανισμένος....για να καταλήξουμε στον παλιό καλό σταθμό της Ειρήνης...

- Τους αστείους ελέγχους και γενικότερη εποπτία της αστυνομίας (κατά λάθος πέρασα ένα στυλό Bic….).

- Τα δακρυγόνα που έριξε στην προ-είσοδο του σταδίου (μπροστά από τη θύρα 1) η αστυνομία για λίγους μ@λάκ3ς και ‘έπνιξε’ εκαντοντάδες χωρίς λόγο και αιτία.

- Τους τελείως ανίκανους stewards του Παναθηναϊκού που αγκαλλιαζόντουσαν και χαριεντίζονταν με τους κάφρους που είχαν πλυμμηρίσει το γήπεδο λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας....Όμορφα.

- Το πολύ καλό πρώτο ημίχρονο της ομαδάρας (με το σχεδόν full press) και την αντίστοιχη πολύ καλή ατμόσφαιρα που δημιούργησε ομολογουμένως η ΠΑΛ.Ε.ΦΙ.Π.

- Την απλή αλλά αποτελεσματική κυκλοφορία της μπάλλας από την ΑΕΚ στο δεύτερο μισό.

- Η αδυναμία αντίδρασης στο 1-2 κυρίως λόγω της κόπωσης αλλά και της έλλειψης σοβαρών ευρωπαϊκών παιχνιδιών (βλέπε κύπελλο UEFA…).

- Το πιο αστείο: πλήρωσα 25 ευρώ για να καούν τα μάτια μου από τα δακρυγόνα, να βραχνιάσω από τις φωνές και να συγχυστώ πάλι από τους διάφορους ηλίθιους. Άσε που χάσαμε.

Υ.Γ. 1 Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γιατί έχουν γίνει τόσο βίαιοι;

Υ.Γ. 2 Πρός Ελληνική Αστυνομία: Πόσσες φωτοβολίδες πρέπει να ρίξουν με το πιστόλι οι οπαδοί μιας ομάδας μέχρι να αποφασιστεί να εκκενωθεί μια θύρα;

Υ.Γ. 3 Η φωτογραφία είναι ‘κλεμμένη’ από το www.sportime.gr

Υ.Γ. 4 Καλύτερα φλώρος παρά αλήτης.

Εν συντομία....

Τόσα πολλά να γράψω, μα τόσος λίγος χρόνος για να φτιάξω λίγες γραμμές. Ξημερώματα Δευτέρας στη μαρίνα της Βάρκιζας να χαζεύω τα ψαράδικα, β' γύρος εκλογών, ΠΑΟ-ΑΕΚ, Χατζηδάκις, Expert Medicine, το soon to be κλείσιμο για το χειμώνα της δουλειάς, μια διπλωματική για τα μπάζα, εν αναμονή του (ημί) σκληρού δίσκου, αϋπνίες, και η σχέση μεταξύ του trip hop και των προσωπικών μας εχθρών. Βλακείες δηλαδή...

Πιο κουραστικό πράμα από την απραξία δεν υπάρχει.

Πως να χάσετε 18 ώρες από τη ζωή σας....

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιαν κοσμογονική, υπέρτατη δικαιοσύνη κάπου στο σύμπαν και φροντίζει για αυτό που ο απλός ο κόσμος λέει μοίρα. Νομίζω πως μπορώ και αρχίζω να το φαντάζομαι, ναι, κάπου σε μέρη συννεφιασμένα αλλά ποτέ σκοτεινά, κάθεται ένας γεράκος με κοστούμι και γυαλιά, πίνει τσάι και χασκογελάει κάθε φορά που γίνεται κάποια στραβή στο κόσμο. Βέβαια το αντιμετωπίζω ψύχραιμα, αφού τα πράματα πάντα μπορούν να είναι και χειρότερα. Φανταστείτε αύριο να γίνει πόλεμος με τη Β. Κορέα ή σταματήσει το Παρά Πέντε, φοβερά πράματα, μακριά από εμάς.

Βέβαια έχω αποσυντονιστεί αρκετά τόσο για τη δουλειά όσο και για τη πτυχιακή, αλλά που θα πάει θα περάσει. Άσε που το μάθημα μου το έχω μάθει τώρα. Πάθε και μάθε, δε λένε;

Status:

160 GB primary master HDD with crucial work files crashed.

Sent to data recovery company, awaiting progress.

Cost: unknown for now, but definitely high.

Υ.Γ.1 Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ένας NTFS δίσκος εν παρακμή μπορεί και διαβάζεται από Linux και όχι από Windows ή DOS;

Υ.Γ.2 Καλός ο Μουνιόθ, αλλά σαν τη κόρη του Σουμ, τίποτα άλλο στο (ποδοσφαιρικό) κόσμο!

Siamo tutti i vincitori!!!

Σε ένα προηγούμενο post είχα εκθειάσει την φοβερή μαεστρία με την οποία η κυβέρνηση της Φραππεδοχώρας μας, μας είχε ταξιδέψει σε μέρη μαγικά και παραισθησιογόνα, αλλά είχα αμελήσει την συνεισφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτοί κι αν βρίσκονται στη χώρα των θαυμάτων. Και γίνομαι πιο σαφής: Άμα παίζουμε πάσκετ (κανένα ορθογραφικό λάθος για όσους ξέρουν...), με 5 λεπτά για το τέλος (οι νομαρχίες που πάνε στο β’ γύρο) και χάνει η Α ομάδα 84-57 από την ομάδα Β με τη βοήθεια μάλιστα της διαιτησίας (λέγε με αριστερές συνεργασίες...), τι θα λέγαμε όλοι; Μα φυσικά οτι η ομάδα Β κερδίζει. Τώρα γιατί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. θριαμβολογούνε, μπορεί κάποιος πολιτικός αναλυτής να μας το εξηγήσει;

Στα μετά των εκλογών τηλεοπτικά μαζώματα (panel ελληνιστί) είχαν βαλθεί όλοι οι πασόκοι να μας πείσουν πως υπάρχει ανατροπή του πολιτικού κλίματος, και πως ο λαός έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα (SMS, MMS, e-mail, δεν μας το ξεκαθαρίσαν αυτό..) στη κυβέρνηση Καραμανλή, κι άλλα τέτοια κουλά ενώ ο περίφημος εκλογικός χάρτης ήταν σχεδόν όλος μπλε (μέχρι και το Άγιο Όρος, που δεν ψηφίζει!!!). Είπαμε ρε τσακάλια του εκσυγχρονισμού, έχετε τα μέδια (σόρρυ, τα media) αλλά ούτε χαζούς θα μας βγάλετε, ούτε και τυφλούς.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Με το που κλείνουν οι κάλπες, σκάνε απανωτά τα έξζιτ πωλς (exit poll για αυτούς που δεν γνωρίζουν σύγχρονα ελληνικά), με μια γενικότερη συμφωνία στα αποτελέσματά τους, και χωρίς καμία ιδιαίτερη έκπληξη, με εξαίρεση ίσως τη πιθανότητα την οποία έδιναν μερικά στον Παπαγεωργόπουλο να κατεβαίνει για β’ γύρο στο δήμο Θεσσαλονίκης. Η άλλη δήθεν έκπληξη (το πάνω από 10% του Τσίπρα) απασχόλησε ιδιαίτερα στην αρχή, με αρκετούς από τους πολιτικούς και δημοσιογράφους να τα χάνουν σχετικά αλλά παρόλα αυτά να διατηρούν τη ψυχραιμία τους. Καθώς ερχόντουσαν όμως τα επίσημα αποτελέσματα του ΥΠΕΣ, και περνούσαν οι ώρες οι homo-medius άρχισαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Ο περίπατος της Φώφης ξαφνικά γινόταν ανώμαλος δρόμος (για να καταλήξει σε αξιοπρεπέστατη νίκη τα ξημερώματα), ο δήμος της Θεσσαλονίκης είχε μετατραπεί σε πραγματικό θρίλερ, με το Μπουτάρη να εκπροσωπεί το θρίαμβο της ανεξάρτητης σκέψης, αλλά και συγχρόνως να αποτελεί και το μήλο της έριδος μεταξύ Άκη και Σκυλλάκο (τελικά μήπως ο Μπουτάρης ανήκει στο Μπουτάρη και σε κανένα μπαράκι της όμορφης μπασκετομάνας και σε όχι σε κάποιο κόμμα;), τα ποσοστά της αποχής γινόντουσαν σιγά-σιγά αντιληπτά, οι πασόκοι συνειδητοποιούσαν την ήττα αλλά δεν το ομολογούσαν, και οι δεξιοί συνειδητοποιούσαν την νίκη αλλά και αυτοί δεν την ομολογούσαν (!).

Εν μέσω των σχετικών και κακόγουστων πλάνων από τα διάφορα εκλογικά κέντρα (ύμνος του Ολυμπιακού στο Πειραιά, ο Πανίκας σε παροξυσμό προσωπικού μεγαλείου, η Πατουλίδου να κλαίγεται πως 4 μήνες εκστρατείας, κουμπάροι και πλημμύρες δεν είναι αρκετά για να κάνει ουσιαστική φθορά στον προαναφερόμενο, και στο τέλος οι μόνοι διασωθέντες και αξιοπρεπείς να είναι ο Ντινόπουλος, που χαμογελαστός συνεχάρη το Φωφάκι και ο κολυμβητής Παπαγεωργόπουλος που με ένα σύντομο λόγο που θα ζήλευε και η Πυθία, έδωσε τον σωστό τόνο της αναμέτρησης στο δήμο του) υπήρξαν διάφορες εντάσεις και ευτράπελα στα studio (στούντιο) των τηλεοπτικών καναλιών. Από τη μια είχαμε τον Alpha που δεν την πάλευε καθόλου με τις κάρτες (σε κάποιες φάσεις, ειδικά την πρώτη ώρα, έβγαζε κάποια αλλοπρόσαλλα νούμερα) και από την άλλη το Mega με τον Νικολακόπουλο να νιώθει τη καυτή ανάσα του ανταγωνισμού σε έναν τομέα που κάποτε θεωρείτο ο πρώτος, και τον Πρετεντέρη να ωρύεται επειδή τα επίσημα αποτελέσματα ερχόντουσαν πολύ αργά από το ΥΠΕΣ και δεν θα προλάβαινε να έλεγε τα αποτελέσματα με σιγουριά. Κοινώς παρανομαστής σε όλα τα κανάλια όμως, ήταν η δημοσκόπηση πρόθεσης ψήφου που έκανε ο ANT1 στην καφρίλα τελείως. Εμ βέβαια, γιατί εκλογές χωρίς Στάη δεν γίνονται, και σου λεει ο τριχωτός παρουσιαστής να το ξεφτιλίσουμε τελείως με μια πρόθεση ψήφου (ποιος τις χέζει τις δημοτικές μωρέ...). Φυσικά για λόγους ανταγωνισμού και δεοντολογίας καταδικάστηκε αυτή η κίνηση σχεδόν από όλους...

Τελικά όμως, έχω μείνει με την απορία ο χαζός: ποιος κέρδισε; Καταρχήν να ξεκινήσω να δω ποιος έχασε.

Έχασαν οι δημοσκοπήσεις, τα exit polls και οι δημοσιοκάφροι, που προσπαθούσαν τεχνηέντως να κάνουν αναγωγές για εθνικές εκλογές. Έχασε σίγουρα το ΛΑ.Ο.Σ. (τι να κάνουμε κ. Καρατζαφέρη, δεν μπορείτε να κατεβαίνετε σαν πρόσωπο σε ΚΑΘΕ εκλογική αναμέτρηση που γίνεται και να μην περιμένετε την φθορά του κόμματός σας) και τα παρεμφερή ακροδεξιά στοιχεία, έχασε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (κι άρα κέρδισε η Ν.Δ.;), και ίσως (μεγάλο αυτό το ίσως) να κέρδισε η τοπική αυτοδιοίκηση όσο αναφορά τη διαδικασία (με τους διάφορους αντάρτες και ανεξάρτητους).

Η αριστερά μάλλον κέρδισε, αλλά μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα προδίδοντας την αστυφιλία της και την αδυναμία της να αγκαλιάσει τις παραγωγικές τάξεις της επαρχίας, ενώ άμα το ποσοστό αποχής ήταν μικρότερο, πολύ πιθανό τα ποσοστά της να ήταν μικρότερα επίσης, η αποχή σίγουρα κέρδισε, ιδιαίτερα στο Δ. Αθηναίων, ενώ οι εντυπώσεις κέρδισαν (και άρα η ουσία έχασε) στους δήμους Πειραιά και Θεσσαλονίκης (όπου οι απώλειες οφείλονταν σε τοπικές συγκυρίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα περισσότερο παρά σε πολιτικές πεποιθήσεις).

Σίγουρα κέρδισαν όσοι (λίγοι) απομακρύνθηκαν από τους κομματικούς τους προσανατολισμούς και ψήφισαν πρόσωπα, όπως και οι απανταχού εκτυπωτές με τόσες αφίσες που γεμίσαμε, ενώ ακόμη κέρδισε και η ΝΕΤ, το μόνο κανάλι που δεν γκάριζαν και γενικά επικρατούσε μια πολιτισμένη και ρεαλιστική ανάγνωση των αποτελεσμάτων. Κέρδισε ο μπουλούκος ο πρωθυπουργός της Φαντασμοχώρας, άνετος, ψύχραιμος, με ένα σακάκι που επιτέλους να τον χωρά, να διαμηνύει πως τέλος ο φαύλος κύκλος των θυσιών και παροχών (πλέον μόνο θυσίες...), όπως και το δικομματικό πολιτικό σύστημα που παρόλο τις διάφορες φθορές, κατάφερε και πάλι να αποκοιμίσει και να εκβιάσει το εκλογικό σώμα.

Τέλος οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι δημότες και πολίτες και η τοπική αυτοδιοίκηση στη λειτουργία της. Οι κεντρικές εξουσίες έχουν εκχωρήσει όσα δικαιώματα χρειάζονται οι τοπικοί άρχοντες για να μετατρέπουν το δήμο (μια αστεία διοικητική έννοια) σε κατάστημα εκδουλεύσεων και ανήθικων συναλλαγών, παραρτήματα των κομματικών υπερ-καταστημάτων άμα θέλετε, αδιαφορώντας πλήρως για τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας, απογυμνώνοντας μας σταδιακά από οποιαδήποτε σοβαρή εναλλακτική τοποθέτηση ή σκέψη χάρη στις υπόγειες και διαπλεκόμενες μεθοδεύσεις των Μ.Μ.Ε.. Χάσαμε όλοι εμείς γιατί ψηφίσαμε όχι πιστεύοντας γελοίες υποσχέσεις ή επειδή μας σαγήνευσαν τα photoshop χαμογελά τους στις αφίσες, αλλά επειδή ελπίζαμε πως θα στρώσουν το κωλαράκι τους (όπως κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς) και θα ‘καναν και πέντε πράματα, αλλά μάλλον πάλι θα καλοφάνε και θα καλοπιούνε.

Αλλά δεν πειράζει, δεν υπάρχει λόγος να γίνομαι τόσο σοβαρός και δραματικός! Τελικά εισπράττουμε ότι μας αξίζει και τίποτα λιγότερο, και πρέπει ο καθένας μας να το αντιμετωπίσει όπως νιώθει καλύτερα. Στο κάτω-κάτω της γραφής (κυριολεκτικά) την μεγαλύτερη ευθύνη την φέρουμε εμείς: στο παραβάν μόνοι μας μπαίνουμε. Άμα δεν καλυτερεύσουμε εμείς οι ίδιοι, είναι γελοίο και ανακόλουθο να ζητάμε να καλυτερεύσουν αυτοί που μας διοικούν.

Αστάυρωτα πήγαν...

Τελικά τα ακουστικά μου είναι μεγάλη ανάγκη, και το συνειδητοποίησα σήμερα. Το προ-τελευταίο μου ζευγάρι διαλύθηκε εχθές (το κλασσικό, χάθηκε ο ήχος από ένα από τα δύο ακουστικά) και έτσι σήμερα που ανέβηκα για τις εκλογές, δεν είχα καθόλου μουσική. Από την άλλη βέβαια αυτό μπορεί να είναι και καλό, αφού τις τελευταίες μέρες περνάνε μια μίνι ίωση τα αυτάκια μου (πρώτα στο αριστερό, τώρα στο δεξί...). Αυτό φυσικά δεν αποκλείει την απόλυτη βεβαίωση πως αύριο θα πάω να πάρω 3 ξεχωριστά ζευγάρια(!!!), όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται. Και μια και μιλάμε για υπέρμετρο καταναλωτισμό (απίστευτο αλλά ο καπιταλιστής ορθογράφος μου δεν την έχει την λέξη...), για μια κόμη φορά κατάλαβα πως όσο συνειδητοποιημένος και ‘πονηρός’ να είσαι, πάντα θα πέφτεις στη λούμπα του marketing. Ευτυχώς που είμαι κι λίγο σπαγκοραμμένος κι έτσι γλίτωσα την αγορά νέου κινητού. Μα καλά, πόσο μαλάκας είμαι (δεν θέλω απαντητικά e-mail για αυτό...); Έψαχνα να βρω 3 μέρες καινούριο κινητό, και ευτυχώς δεν είχα μεγάλη επιχορήγηση και δεν πήρα τίποτα. Ευτυχώς! Αφού δεν το χρειάζομαι το ρημάδι το νέο κινητό, τι σκατά πάω και ψάχνομαι. Κουφάλες manager, παραλίγο να με τουμπάρετε...

Δεν βαριέσαι...Σήμερα ευτυχώς, η κωμωδία των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών λαμβάνει τέλος για τις περισσότερες περιφέρειες. Τελικά τρελό ξενέρωμα. Πήγα, ψήφισα (μια χαρά οργάνωση να λέμε και του στραβού το δίκιο), ούτε πολύς κόσμος, ούτε τίποτα, αλλά το κωλόπαιδο του MEGA δεν με σταμάτησε για exit poll!!! Δεν το κρύβω καθόλου, εγώ αυτό περίμενα περισσότερο, να αρχίσω να αραδιάζω του κόσμου τα ψέματα (ναι βέβαια ΛΑ.Ο.Σ. ψήφισα, δεν φαίνεται;), και το σημερινό βράδυ να είχαμε ανατροπές. Αλλά εις μάτην, ούτε καν ενδιαφέρθηκε ο φέρελπις εκλογικός αναλυτής, μάλλον έψαχνε για πιο αφελείς και ειλικρινείς ανθρώπους. Πήγα απογοητευμένος στου Μπάρμπα-Γιάννη κι έφαγα, αλλά ούτε αυτό το ευχαριστήθηκα. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά έχετε ξανακούσει βραστά καρότα στο κοκκινιστό κοτόπουλο; Τέλος πάντων...Κατέβηκα μετά Μοναστηράκι, πήρα 2 πραματάκια, και στη συνέχεια γύρισα πίσω σπίτι σκεφτόμενος αεροτομές (ελλείψει μουσικής...) με κάνα διό κυριακάτικες στο χέρι (4 ταινίες ήταν ένα ιδιαίτερα καλό κίνητρο...).

Τώρα το απόγευμα θα αρχίσει κι η καφρίλα του exit poll. Άλλο ξενέρωμα κι αυτό...Μα που ξανακούστηκε να ξέρεις το αποτέλεσμα στις εφτά το απόγευμα; Είναι ντροπή. Είναι ένα είδος εκλογικού fast food! Θυμάμαι μικρός, εποχές που έπρεπε να μείνεις όρθιος μέχρι τις τέσσερις τα ξημερώματα για να έχεις μια κάποια σιγουριά στα αποτελέσματα, και με τους παρουσιαστές να μην την παλεύουν καθόλου (νάϊντις παιδί μου...). Πάντως ευτυχώς που έβαλαν κι οι δεξιοί και το πρόκριμα του 42%, γιατί αλλιώς δεν θα την παλεύαμε με τόση αφίσα και βρωμιά. Αλήθεια, τόσα λεφτά για τις προεκλογικές εκστρατείες που τα βρίσκουν;

Άστο καλύτερα κι βαριέμαι... Πάω να ψήσω καφέ, να κάτσω να λιώσω μπροστά από την τηλεόραση (θέλω να βλέπω πολύχρωμους χάρτες, μπάρες με ποσοστά και πανηγυρικές δηλώσεις!) και γενικά να απολαύσω την υπέροχη τηλεοπτική δημοκρατία μας...

Υ.Γ.1 Διπλωματική, δουλειά; Τι είπατε; Πάρτε το μηδέν....

Μαυρίστε τους!

Δεν θέλω να ασχολούμαι με το blog αυτές τις μέρες γιατί κυρίως δεν έχω κάνει την απαραίτητη σούμα για το φεστιβάλ, και επειδή ασχολούμαι τόσο με τη διπλωματική όσο και με κάποιες εκκρεμότητες στη δουλειά. Όμως κάποια πράματα ρε παιδιά, είναι αδύνατο να τα αγνοήσω!

Πριν 4 χρόνια περίπου είχε έρθει ένα συνεργείο του δήμου με ένα τεράστιο φοίνικα (τρέμε Κασσιδόκωστα!) για να τον βάλει στη περίφημη πλατεία Γ. Ρίτσου. Για όσους δεν γνωρίζουν, η πλατεία Ρίτσου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα έξοχο παράδειγμα προχειρότητας, κακοτεχνίας και φειδωλών υποσχέσεων, μια πραγματική προσβολή στο όνομα του ποιητή. Εμείς φυσικά βγήκαμε να τους κράξουμε (‘θα ξεραθεί!’, ‘είναι κοροϊδία να βάζετε φοίνικα χωρίς σύστημα ποτισμού’, ‘αντί να βάλετε λίγο χώμα να στεριώσει, βάζετε καυλιά’, κι άλλα τέτοια), αλλά εις μάτην. Ο αντι-δήμαρχος έκανε πλακίτσες λέγοντας πως θα φέρει καμιά δεκαριά φοινικάκια του μισού μέτρου. Λίγες μέρες μετά τσούπ κάτι φωτογραφήσεις και μετά, όταν βγήκαν τα εκλογικά φυλλάδια, να ‘σου ο φοίνικας να εντάσσεται στα πλαίσια προγραμμάτων ανάπλασης (μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά...)!!! Φυσικά μέσα σε ένα χρόνο ο φοίνικας ξεράθηκε εντελώς...Κανά δύο χρονάκια μετά βάλανε ένα πολύ μικρότερο σε καλύτερη θέση (όπου μπορεί να μαζεύει τα νερά της βροχής) τον οποίο τον ποτίζανε με μια μάνικα που έβγαινε έξω από ένα φρεάτιο (απλά πράματα παιδί μου...).

Πρόσφατα όμως, ήρθε νέος φοίνικας στη θέση του παλιού και μοιραίου. Πάλι πολύ πιο μικρός και με τάφρο (μαθαίνουνε, μαθαίνουνε). Όπως είχε γράψει και ο ποιητής ‘Ότι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο’.

Φέτος όμως ο προεκλογικός αγώνας έχει ανέβει επίπεδο. Βάλανε και πινακίδα με τους διάφορους υποψηφίους! Δηλαδή συγγνώμη, αλλά ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα εδώ πέρα:

1. Όποιον και να ψηφίσετε πάλι σκατο-φοίνικες θα πάρετε.
2. Είμαστε όλοι το ίδιο αστείοι με το τωρινό δήμαρχο.
3. Άμα θέλετε σοβαρούς φοίνικες να μετακομίσετε στη Βουλιαγμένη.
4. Ποια ρυμοτομικά σχέδια και κουραφέξαλα, φοίνικας και τα μυαλά στα κάγκελα!
5. Ρίτσος; Ποιος είναι ο κύριος αυτός;

Όποιο και να ‘ναι το κλού της υπόθεσης, την καλύτερη απάντηση την έδωσε ένας σκύλος. Απλά.

'One day you will be succesful'

Well thanks a lot stupid fortune cookie!!! It would be more useful if you told me which day. That way I could just sit on my back and wait...At least for once, my lucky number was not 13, despite the fact that it is in fact my favorite number.
No worries though. In the future (implement american voice here!) there will AFC's, Advanced Fortune Cookies (updated with the latest patch). They will be much more personalised and specific. An example from the beta tests: 'Hi Jason! You are looking fine. Enjoyed those shrimp noodles? In 3 days you will find a note bill on the street. The way of Confucius is with you.' Note for developers: ambiguity and clarity will gradually be abolished, but sincereity still remains at the same old levels; zero that is.

P.S. What do I have to do to get chop-sticks with my noodles? Seriously you guys....

I 've been (and still am) searching for a switch....

Παγκράτι, Μαρούσι, Κυψέλη, Παττήσια, Γλυφάδα, Ηλιούπολη, Κηφισιά, Περιστέρι, Πειραιάς, Εξάρχεια, Νίκαια, Βούλα, Βουλιαγμένη, Χολαργός, Κερατσίνι, Ψυχικό, Λυκαβηττός, Κορυδαλλός, από που ερχόμαστε και που συναντιόμαστε; Έτσι λοιπόν μια μικρή (γιατί;) παρέα συναντήθηκε στο An Club στη Σολωμού να απολαύσουμε τους Beloved Binge (μόνο από το όνομα , τους συμπαθείς) και φυσικά τους Film.

Είχα να πάω Αν από το καιρό της λάσπης (βλέπε τελευταία συναυλία Τρύπες) κι δεν ήξερα τι θα με περίμενε. Είναι ένα μέρος που έχω πάει με σπασμένο πόδι, έχω μπει και έχω βγει τύφλα στο μεθύσι, έχω διασκεδάσει και έχω μάθει, κι όλα αυτά πριν πολλά χρόνια. Όπως περάσαν τα χρόνια, έτσι μεγάλωσε και το υπογειάκι στα μάτια μου, αλλά γρήγορα συνήθισα. Βέβαια πρώτη φορά ερχόμουν τόσο νωρίς, αλλά και πρώτη φορά είχε λίγο κόσμο. Βρήκα την Άλεξ αφού είχα περάσει δύο φορές να δω άμα οι πόρτες είχαν ανοίξει, ενώ τους φίλους της τους βρήκαμε μετά μέσα.

Οι Beloved Binge είναι ένα περίεργο ντουέτο (ζευγάρι, αδέλφια;) drums και κιθάρα (στα οποία εναλλάσσονται άνετα), το οποίο σίγουρα έχει ιδανικά ακούσματα (επιρροές από desert rock και Sonic Youth τα πιο προφανή) και είναι απρόσμενα καλό παρά τα γνωστά ήθη και έθιμα του ήχου στο Αν. Άσε που από ότι φαίνεται αγαπάνε την Ελλάδα (η κοπελιά ήξερε κάποια ελληνικά και μάλλον έχει ζήσει). Γενικά αξιοπρεπέστατο και συμπαθητικό support.

Αφού ζεσταθήκαμε όμορφα και καλά με τα παιδιά απο το Seatlle, ανέβηκαν στη σκηνή οι Film, και παρουσίασαν ένα σετ σχεδόν με όλα τα κομμάτια από το Angel B, και μερικά από το πρώτο τους album. Απαλλαγμένοι από οποιοδήποτε κόμπλεξ διακατέχει τη σκηνή την αγγλόφωνη rock, επιδείξαν φοβερό επαγγελματισμό για τα μέτρα τους, άνεση και κυρίως μια ήρεμη ευτυχία για τη συναυλία. Μέσα στα happening της βραδιάς ήταν και το happy birthday για τον εκπληκτικό μπασίστα τους, τον Δημήτρη Μπόρση που γιόρταζε τα γενέθλια του, ενώ για μια ακόμη φορά μας παρέσυραν σε κόσμους διαφορετικούς, σε νοερές αλλά και εκρηκτικές μελωδίες, σε ρυθμούς γεμάτο ζωή και αναπνοή. Αυτό που τους ξεχωρίζει δεν είναι μονάχα το γεγονός ότι είναι απλά καλοί (και μην ακούσω μαλακίες για mainstream και παπαρίες), αλλά και πως για πρώτη φορά ένα ελληνικό συγκρότημα είναι ‘εν ρυθμώ’ με ότι συμβαίνει μουσικά στην Ευρώπη, αλλά συγχρόνως διατηρώντας την μοναδικότητά τους. Για μια ακόμη φορά το Red Song με γοήτευσε.... Προσωπικά δεν τους φοβάμαι καθόλου, θα κουραστούν αλλά και θα σκίσουν στη περιοδεία τους.

Υ.Γ. 1 Αυτοί οι μαλάκες οι υποψήφιοι έχουν περπατήσει ποτέ μόνοι τους στις πόλεις τους;

Υ.Γ. 2 Χίλια ευχαριστώ στην Ηρώ και στην Άννα για το εκπληκτικό video της Τριφύλλη με το Γκλέτσο. Βάσια σε αγαπάμε γιατί είσαι σαν τα άγρια λιοντάρια της ΕΡΤ3 που ποτέ δεν καταλάβαμε.

Υ.Γ. 3 Α ναι...ξυρίστηκα.

Περπατώ εις την πόλη όταν ο δήμαρχος δεν είναι εδώ!

Σήμερα δεν έχει cinema, και από ότι φαίνεται δεν έχει Αγγλικά, κι όλα αυτά χάρη στο Αττικό Μετρό στη Κατεχάκη ελέω φωτιάς. Το πηρά ποδαράτο λοιπόν που λέτε, όπως το 2000 με το μεγάλο σεισμό, που στη Πανόρμου είχαν βγει όλοι από τα σπίτια τους (προσφυγικά βλέπετε, πιο ύποπτα για τίποτα σοβατο-ρωγμούλες) και είχα καταλήξει σε ένα κατάμεστο Μπαρμπά-Γιάννη στη Δερβενιών. Λεωφορείο δεν υπήρχε να περίπτωση να πάρω, όλοι από το μετρό είχαν εισβάλει σε διάφορα δύστυχα λεωφορεία και γινόταν σαρδελοποίηση που όμοια της είχα να δω από την προηγούμενη δεκαετία. Άσε καλύτερα! Τα ‘χω φαει στη μάπα αυτά όταν πήγαινα σχολείο.

Με τα πολλά-πολλά και κατόπιν διάφορων περίεργων ελιγμών (αν είστε βάζελος και περνάτε από τη Λεωφόρο, βάλτε στα ακουστικά το ‘A Bitter Sweet Symphony’ των Verve και θυμηθείτε όλες τις στιγμές παροξυσμού του γηπέδου, είναι υπέροχα) κατέληξα στον Λυκαβηττό, και πέρασα από τα γραφεία του Αντί να πω μια καλησπέρα στον κ. Χ., τον μεγαλύτερο μεγαλοεκδότη μετά τον Λαμπράκη, όπως είχε πει εύστοχα και ένας ταβερνιάρης. Τους πέτυχα Τετάρτη βέβαια, μέρα που κλείνουν το τεύχος, αλλά εν αντιθέσει με άλλα τέτοια απογέματα, επικρατούσε ψυχραιμία και χαλαρότητα. Το γραφείο ακόμα πιο πνιγμένο με παλιά τεύχη και τόμους, ένας Θεός ξέρει πως θα 'ναι όταν ξαναπάω, αλλά το ηθικό πάντα ακμαιότατο και προσηλωμένο. Ξεφύλλισα και ένα παλιό τεύχος του '87 με τον κόκκινο Πάνο (μην ανυσηχείτε, πολλοί βουλευτές και υπουργοί και από τα δύο κόμματα έχουν αποφοιτήσει από το σχολείο του κ. Χ.) να παίρνει συνέντευξη από τον Έβερτ, και κάποια άλλα θεματάκια, που πραγματικά και αύριο να τα βάζαν πρωτοσέλλιδο, δεν θα το καταλάβαινε κανείς. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Κάτσαμε, είπαμε τα δικά μας, συμφωνήσαμε ότι οι 3 μεγάλοι δήμοι (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη) θα κριθούν από το πρώτο γύρο, βρίσαμε το κράτος, προσπάθησα να τον ψαρέψω για καμία είδηση, αλλά εις μάτην, μόνο κάτι ανεπιβεβαίωτα που θα δημοσιευθούν αύριο στο σχετικό τεύχος, και τελικά έφυγα περίπου 1 ώρα πριν το περίφημο συσσίτιο και τράβηξα προς Ερμού μεριά όπου και πήρα την ισχυρή δόση σουρεαλισμού για την εβδομάδα: Χλιαρή προεκλογική συγκέντρωση του Ντινόπουλου και των υπολοίπων του συνδυασμού του για την Υπερνομαρχία, με επίτιμη προσκεκλημένη τη Φάνη Πάλλη Πετραλιά (όπως έχει πει και ο Τζιμάκος, όπου ακούς διπλά ονόματα να φοβάσαι). Μιλάμε για απίστευτο θέαμα. Κάτι φυντάνια (αχ τα γλυκούλια μου!) της ΟΝΝΕΔ να μοιράζουν φυλλάδια, την Πετραλιά να λεει τα τρελά τα δικά της, και από πίσω της κορμοστασιά οι 3 του συνδυασμού να χαίρονται, σαν μαθητούδια του Γυμνασίου που πήραν Αριστείο! Απίστευτα σκηνικά...Την κοπάνησα ταχέως.

Αλλά αλήθεια τώρα, υπάρχει κανείς που μπορεί να μου εξηγήσει το θεσμό του Υπερνομάρχη; Δηλαδή, τι ακριβώς κάνει αφού υπάρχουν οι νομάρχες; Όπως είπε και ο φίλτατος Παναγιώτης σε μια κουβέντα υψηλού επιπέδου, το Φωφάκι το μόνο που έχει να επιδείξει είναι 2 γέννες (να της ζήσουν να τα χαίρεται κιόλας)! Βέβαια η αλήθεια είναι πως γενικότερα στο κλίμα απορροίας ευθυνών στην τοπική αυτοδιοίκηση ούτε οι Νομάρχες ούτε οι δήμαρχοι κάνουν τίποτα. Μονάχα παίρνουν ένα φοίνικα από μια νησίδα και τον παν σε κανένα πάρκο, και τούμπαλιν. Αποκέντρωση εξουσιών και κουραφέξαλα. Για αποκέντρωση ρουσφετιού πρόκειται, αλλά τέλος πάντων... Βέβαια για να μην υπερβάλλω (εγώ;!;!), τα πράματα είναι καλύτερα από ότι ήταν πριν 10 χρόνια (ηρωικές μέρες με παρκόμετρα), αλλά τους βλέπεις ότι τους περισσότερους τους ενδιαφέρει περισσότερο ο θώκος παρά να κάνουν 5 πραματάκια κι ας είναι κι λάθος. Κι πάλι για το πράσινο και τα παρκάκια και τα σκουπίδια και κουραφέξαλα θα λένε και θα κάνουν, αγνοώντας φυσικά του Φιξ (θυμάμαι όταν είχε εκλεγεί ο δήμαρχος-κάγκελο, κάποιος υποψήφιος είχε προτείνει να γίνει χώρος για πατινάζ επί πάγου!), τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας (ή τα διατηρούμε όπως στο Νέο Κόσμο ή τα γκρεμίζουμε, δεν υπάρχει μέση λύση για μένα), τα προβλήματα στη Κοτζιά, την έλλειψη (φθηνού) parking, την ανυπαρξία και τις ελλείψεις της δημοτικής αστυνομίας (αστείος θεσμός), τις πιθανότητες λαθών στην ανάπτυξη του Ελαιώνα και του Βοτανικού (όπου μπλέκει ο Παναθηναϊκός να τρέμεις!), τις μελλοντικές χρήσεις του γηπέδου στην Λεωφόρο, την εγκατάλειψη του Πεδίου του Άρεως κι άλλα πιο σοβαρά (στήριξη πολιτιστικών δράσεων, οριοθέτηση πολεοδομικών ζωνών, αναπαλαίωση και διατήρηση νεο-κλασσικών, νέο σχέδιο πεζοδρομήσεων, ανανέωση του Ο.Ν.Α., διαφάνεια στα οικονομικά και στις προσλήψεις). Αλλά βέβαια τι λεω ο άσχετος και απολίτιστος; Μα καλά που ζω; Στην τριτοκοσμική Ολλανδία ή Σουηδία;

Ρε ‘σεις, στη φοβερή και τρομερή Ελλαδάρα ζω (γεια σου ρε Άδωνη κατεβαίνεις και για νομάρχης!), που ο κουφο-Σουφλιάς θέλει σώνει και καλά 4 στάσεις μετρό για το Κολωνάκι (Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο, Ευαγγελισμός, και συντόμως ... Κολωνάκι), που ο Πολύδωρας παρακαλά τον Παλαιοκώστα να παραδοθεί, που εν μια νυχτί οι πουτάνες ρίχνουν το έλλειμμα και συγχρόνως μας κόβουν τα ΚΠΣ, που ο ΟΑΣΑ απεργεί μια μέρα πριν την μέρα των δωρεάν μετακινήσεων (!), που τα σκάνδαλα των υποκλοπών και των Πακιστανών εξαφανίστηκαν πριν καλά-καλά να ξεστομίσουμε ‘Αμερικάνοι’ (κάπου στο ‘Αμερ...’ σταμάτησαν οι υποθέσεις....), που ο freddo έχει διαολοστείλει το φραππέ, που ο Καψής δέχεται κλήση για την Εθνική (γεια σου ρε Όθωνα μεγάλε, έχεις μπει στο πνεύμα), που, που, που...Δεν κάνω πλάκα, έγκυρες πληροφορίες θέλουν τον Copperfield να έρχεται, όχι μόνο για τις παραστάσεις του, αλλά και για να πάρει μαθήματα από τον Αλογουσκούφη και τον Καραμανλή. Μαγικές καταστάσεις!!!

Τελικά λοιπόν είμαστε πολύ μαλάκες....

Υ.Γ. 1 Τσίπρα (τελικά η αριστερά έγινε aristera) δεν ψηφίζω που να μου κοπεί το χέρι!!! Άμα το παλλικαράκι θέλει να ‘μπει στο παιχνίδι’ της πολιτικής (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται), άσε καλύτερα. Δεν γουστάρουμε κι άλλα illustration και επικοινωνιακά παιχνιδάκια, έχουμε βαρεθεί.

Υ.Γ. 2 Δεν έχετε ιδέα πόσο σιχτίρησα που δεν είχα τη φωτογραφική μαζί...

Pick up those daisies!

Sometimes things can be so funny, I mean really funny like Daisies, the movie I watched at (again almost empty) Attikon. I know I was bit moody yesterday, but I am really glad to have seen this one, a true gem. In this 1966 Checkslovak New-Wave art nouveau movie, two bohemian sisters live their funny little life through a series of social experiments, teasing boys into falling in love with them and writing their telephone numbers in their walls, pondering abut the great meanings of life, getting hilariously drunk in restaurants, convincing middle aged men to pay for their lunches, dressing up, destroying a banquet and generally just doing whatever they want and having fun. The movie is hilarious, anti-conformist and even anarchist at times, visually beautiful with the alternating photography, offering not only a magnificent impromptu funky comedy but also an admiration for everything peculiar and unstrained in life. If Charlie Chaplin and Pier Paolo Pasolini were alive, they would be really proud for this one.

You see, one o fthe reasons that I really liked in the movie, is because it seriously attempts to bring new elements into cinematography not compromising to any typical forms or procedures, but rather relying heavily on impressionist and expressionist elemts, that eventually create a fantastic and harmonious collage of stills, colour, dialogues, and interaction, proving the amazing space there is out there to explore while making a movie.

By the way, recap notes are yet to be made, so it will take plenty of time to make a relevant post, not to mention Film are palying at An Club on Thursday.

Other exciting things are police officers using iron fists in demonstrations. Public order never seizes to amaze me. Other not so exciting news is my Depeche Mode Live in Athens double CD that finally arrived (and paid a hefty 30 euros for it); the live was great, these old geasers being strong and professional as ever, but the live CD 's are just ludicrous. I have heard plenty of bootlegs that are much better in terms of sound quality. Still, that does not mean I am not listening to it...

Withdrawal syndromes...

Although I have promised myself a recap, I still have not put down any notes about it; instead I had withdrawal syndrome and went to Apollon-Attikon to watch two of the offered repeats. There were 2 main things I realized: contrary to last year, this year I really suck at picking movies. Secondly, I now know for sure that I must be having some kind of issues, no matter how small, because the average attendance tonight was 20 persons and trust when I say that I saw no familiar faces.

There 4 movies in total, Unfaithfully Yours, Hana, Performance and 9 Souls. Instead of watching Unfaithfully Yours and 9 Souls, I watched Hana and Performance; I shouldn’t have.

Hana is set in Japan, just about the time when the samurai code becomes essentially obsolete, and the last of them have really taken a serious decline. Our hero ahs left the clan and resides in a lower class slum, trying to find his father’s killer, and avenge his death, although as the movie progresses he sees that the life of the samurai is not for him, falls in love with a neighbor in the slums, forgives his father’s killer, and becomes friends with various ‘degenerates’. If you like Japanese movie, there are two main reasons why you should not watch this one. First it debunks the cinematic samurai legacy as well the theme of dignity, reveange, self-respect honour and determination, providing miserable characters and a shallow story. The second reason, is because it is essentially not good. In fact it is lukewarm, with unnoticed directing and bad performances. It reminded me more of a TV soap rather than a movie. However, I am giving it the benefit of the doubt as the theatre was almost empty, and that makes it always weird to watch a movie. Nonetheless, I was wishing I was at the Attikon watching Daisies.

Of course, I did go to Attikon, but afterwards, to see Performance, an over the top artistic film about an east Londoner pushover, that seeks hideout in the home of an eccentric rock star (Mick Jagger) who is trapped in his creative block for the past years. Generally, it is not half as bad as you would expect, it does not become boring, and it is fairly interesting as far as the juxtaposition of the characters, and the notion of the ultimate performance and the spirit of creative inspiration. Don’t expect anything much here, or anything of serious structure. To be honest, the movie does not have much value, but it was OK for me to watch in again an almost empty theatre with a couple of beers.

Anyways that’s it for tonight.

Day 11: It is sad, is it not?

I know that many of the posts have been dog shit, hasty and unimaginative, but I am pretty sure tonight’s will be one of the drabbest. It is only natural I guess, since tonight was the last night of the 12 International Athens Film Festival, Premiere Nights. I also have a lot in my mind right now, indifferent to the festival itself, plus I am worried about the extent of my recap (will be posted in the next few days) already, and so I do not have much of an appetite for writing much tonight. Anyways, I guess I have to start from somewhere, and that will be from approximately two thirty at Apollon, where I watched Delta, the greek documentary I was talking about in one of my earlier posts. My original intention was to write this par of the post in Greek, and although my notes were also in Greek, I can’t be arsed to force my brain to think back into my mother tongue so late at night.

Delta is about the dramatic disasters the oil business has brought in the region of the delta of Niger river in Nigeria. There are 2 things that impress you straight ahead. The first is obviously the amazing scene where the journalist team meets up with a team of MEND militia on their boats in the river, and the second is the interesting digitized sharp high contrast photography which contributes to the film’s journalistic and professional character as well as fitting to its distant theme. In relation to past Exandas productions, in this one it is made clear that Avgeropoulos and his colleagues are in search of a meaningful and appropriate directing approach and the careful montage which we are not only fitting to the theme and the tone, but also determine the pace of the narrative. Delta has a clear, simple and intelligent structure, which although creates questions that are progressively covered and answered, leading to a complete presentation of the issue. Avgeropoulos remains always professional and objective, without however not hiding his surprise for what he observes, focusing his camera at those elements, like the broken pump that has been spilling crude oil for the past 3 years and nobody if fixing it, it’s terrible sound reminding of dirty breath, but always completely inexplicable.

At the beginning the impression is given that MEND is the first ecological fighting group in the world, but in fact their guerilla and intimidating history through their terrorizing of the elections and their subsequent involvement in oil stealing kidnapping and opposing the politicians is revealed, which however is slowly heading at becoming the military voice and representatives of the people of the delta through the adaptation of sound ideological grounds. These are found thanks to the history of the region and the world shocking story of the execution of Ken Saro-Wiwa by the state in 1995, a peace activist protesting against the demise of the Delta and the vast influence of the oil companies. The story itself was a PR disaster for Shell, who had to limit their expanding plans due to the unsettling environment. Freedom fighters or terrorists, that is a question that the documentary is not answering but is instead providing all the necessary information to make up your own mind without judging siding with MEND.

The documentary is not justifying the creation of MEND, but instead looks deeper at finding the true roots of their appearance, which inevitably leads to the dire ecological and socio-economical disaster, the farce of a democracy Nigeria is applying, the high level of corruption, the derelict symptoms of a post-colonial country and of the entrapment of the vast majority of the country’s GDP in the hands of the multi-nationals. Like the man behind it, Delta is deeply communicational, revealing, to the point but also modest at the same time, guiding the audience according to essential facts, which are presented both in narrative and visually, into creating its own opinion and perception of the situation, but also into really questioning the economical backbone of the western world, first resources, which in their vast majority lie outside the westerns borders.

The editing and the directing was so good, that in fact it kept me thinking of Conrad’s highly influential novel, The Heart of Darkness; the militia seemed very organized and outlandish, that it is only an eccentric spiritual leader that they are missing.

The short Q&A session that followed afterwards, was amazingly enough very creative and thought provoking, but also very direct and friendly thanks to Avgeropoulos good nature (he didn’t even want to use a microphone!), making a prime example of how creators and journalists should not be considered as stereotypes of social power and influence, but the means of communication and cultural exchange that can strengthen and enhance our communities.

With plenty of time at hand, I left Apollon, and went to Panormou, where I lunched again at the Epi tis Panormou taverna (fairly expensive but worth its money comparing to other restaurants, tavernas and fast food), and when into Danaos, for my last film there for the festival, La Battaglia di Algeri. As you can imagine, it goes without saying that I indulged myself at one of those terrific apple pies once again.

The movie itself is a still modern and didactic account of the events that led to the independence of Algeria in the 60’s, an emphatic historical epic, mainly focusing on the armed urban conflict between the Algerian resistance and the special paratroop division of the French forces.

The film is a massive production that makes use of historical footage a few times, essentially paying tribute to the determination of the Algerian people, while at the same time providing an insight in the dirty detail of one of the last European colonial conflicts. It does not get stuck in the cultural and religious differences, although ample time is given to them too, but instead points out to the utter simplicity and magnitude of the desire of freedom and dignity. Without being controversial, it achieves at being fairly objective and not heavily sided with the Algerians, narrating the story from both sides, while being one of the few movies to actually give a true face to both the ‘terrorists’ and the victims. The director goes further and further inside the vicious circle of violence, with blunt, violent and sometimes raw scenes of explosions and public shooting, constantly reminding us that in a conflict, there is no black white, just the harsh and dirty reality of warfare. La Battaglia de Algerie is not only bold and daring with its shots but also daring at the approach itself; don’t forget this moie was shot right after Algeria got it’s independence. The performances could be said to be rather rigid or stereotypical if you want, but is what you come to expect from a movie like this. Although it is was made in 1966, the directing and the photography remain powerful, but they still have this peculiar allure if you want, those odd moment and techniques that are not used any more (extreme zoom in or a much more free to move camera amongst the crowds and others) that make it a bit peculiar to watch, but also unique.

As mentioned, despite its age, the movie is very current and interesting for the modern crowd due to the obvious analogies that can be drawn between the Algerian independence and the conflict between the western and the muslim world today. It is becoming clear in this movie, that interpretation of events and cause simply rely on which side you find yourself on, and not so much the opposite. The terms ‘terrorists’, ‘freedom fighters’ or ‘revolutionaries’ depend only on the outcome: it they win they are heroes, and the if they loose they are criminals. There is no middle ground.

Anyways, Gillo Pontecorvo’s film is thought to be some sorts of a masterpiece, and I guess back in 1966 it must have been, but seeing it today, you can’t but admire it’s technique and boiling intensity, but at the same time it does not imprint you enough as you would have wished perhaps. Those were my last thought about it as I was leaving Danaos, taking the metro back to Apollon to watch my last film (not screening) for the festival, This Film is Not Yet Rated, an independent American exposé of the importance and the workings of the MPAA ratings system (PG, PG13, NC17, etc…).

The principal idea behind it is that it is a completely uncontrolled mechanism, which does it’s work in secret, basically influenced by one person (the MPAA chairman), bending it’s own rules, ruling in favour of the big studios, leading filmmaking to the wrong directions and failing the principal cause for which it was created, protecting children and teenagers from unwanted film material. The documentary debate focuses mainly on directors’ and producers’ experiences on the matter, does try to expand the discussion on whether such a system is needed or not (but not very much, trying not be controversial), while it offers almost no proper response from the other side, that is the MPAA and of course a good majority of reserved and puritan Americans who think the system is good. Some major points are made, like the fact that anything truly sexual or related to sexual pleasure is essentially branded as NC-17, while other movies are being terribly violent but still get PG-13 or R, the way that homosexuality scenes are always branded in more conservative way than heterosexual scenes, the fact that the MPAA and the ratings system is a creation of the big studios, and inevitably serves their interest, the ratings board unjustifiable secrecy and unquestionable authority and so. Essentially it drags on and on about a subject that has no importance for European crowds at all, just showing once again those peculiar aspects of American cooperate culture, where Puritanism and uneasiness with sexuality work hand by hand with the promotion of violence and personal success at any cost, resulting in amazing inte-social contradictions and paradoxes, especially regarding adulthood and personal responsibility (as far as I know, in some states at least, you can operate heavy machinery, drive a fast car, marry, make your own business, have children, shoot a gun with armor piercing bullets, get drafted and go to Iraq, vote, all before you reach an age you are allowed to have a beer!). Nonetheless, I would be really interested in listening to other side of the story more carefully, something which Kirby Dick completely fails to do (TV segments of Jack Valenti simply wont do it), resulting in what is essentially a self-gloating one-sided presentation of the issue.

Of course the movie is fun to watch, thanks to some of the outrageous stories described but mainly to the ‘action backdrop’ if you want, where Dick hires a PI to track down the names of the members of the rating board, submits the documentary itself for rating, instantly receives an NC-17, and then causes a number of moderate reactions and hilarious phone conversations (the one with the MPAA lawyer and chairman of the appeal board is simply astounding with the way the guy can be so childishly authoritative and rigid). By the way the final edit obviously got an NC-17, without a single vote for downgrading it to an R. My reaction towards the film: way too American, always stating the way too bobvious, shallow, uninteresting, I would not have missed it had it not been screened, but is saved by the smart gimmick that the movie interacts with the real world (the detective and its own rating story) and the story is shown in the same movie. My feeling towards the whole issue: it is silly, and anyone working with the big studios should just accept it really and not whine about it. Obviously any rating system of that sorts is bound to be a form of censorship (especially the PG-14 and NC-17 ratings), and it all boils down to the fact that parents cannot guide their children appropriately and protect from bad movies or encourage them towards the right one. The system is an obvious control handle for the big studios and the American film industry (you don’t have anything similar for books let’s say, correct?) and thus it is all related to what you want to sell and how.

Honestly, I am disappointed that this was last movie for the festival, I would have preferred a fiction film, you know, possibly something touchy or like that to go with the melancholic mood I was in. Thankfully that came in the form of my repeat viewing of Wild Tigers I Have Known, which I enjoyed watching with a couple of beers, and found and realized a couple of things more (a strong suspicion that Rodeo is becoming himself homosexual as well, thanks to his narcissm, although that still remains an ambiguity nicely in accordance with the mood of the movie), reaffirmed some notions I had (the intelligent use of photography as a narrative, the use of leaves as a sign of comfortable places for Logan and the usage of the spider, and the general possibly unintentional references to Carrie) as well as a misinterpretation I had of a scene from the first time I watched it (I thought that some scenes were chronically misplaced, mainly because I linked the very last scene with the caves scene, not noticing the clothes Logan was wearing). After the end, I found myself again in a Q&A session with the director Cam Archer, mainly because the festival was definitely over and because he is a fun guy, while surprisingly enough the questions were not all that stupid. After that I went at the closing party (not much of a party really) at the bacaro bar in Sofokleous, realized how good a spot it is (situated and occupying almost a whole arcade, had myself a Glenfidich and just walked from here to there thinking some stuff over, or not thinking at all actually.

Well it is over, and it is sad, mainly because I have to go back to the real world, which sucks, but it is the right thing to do. There are some repeats happening at the Apollon and the Attikon until their regular Thursday premieres arrive, but obviously it is not the same thing (not that I wont go…). I wont write much more now, because I will try and write something better about the festival as a festival and the feeling and my feelings toward it and cinema in general. Trust me, that will take some time….

Didn’t like:

- The way Americans can be so shallow and dragging like in This Film is Not Yet Rated.

- The festival being over.

Liked:

- The mini photo exhibition from the photography students in bacaro.

- The plentiful references to other movies in This Film is Not Yet Rated.

- How some movies can remain so on-topic and current like La Battaglia De Algerie.

- The many things you can discover in cinema in the second, third, fourth….viewing.

- The chance Wild Tigers I Have Known to look around the cinema, and see the rows of faces stuck to the screen; always a beautiful sight.

- The fact that I did not see any of the five award winning movies!!! Damn you pamphlet!

- Greek journalistic documentaries being of the highest standard.

- The informal discussion after Delta.

Blackberry award for the night:

This Film is Not Yet Rated but it is awarded…get a life.

Best movie of the night:

Tough call, but it will go to La Battaglia de Algerie (Wild Tigers I Have Known is not considered since it was a repeat).

Blackberry award for the festival so far:

Will be decided at the re-cap, but The Lost look very strong for it.

Best movie of the festival so far:

Will be decided at the re-cap.

Schedule pamphlet status at the time of writing:

Sad and void of anything more to offer.