Παγκράτι, Μαρούσι, Κυψέλη, Παττήσια, Γλυφάδα, Ηλιούπολη, Κηφισιά, Περιστέρι, Πειραιάς, Εξάρχεια, Νίκαια, Βούλα, Βουλιαγμένη, Χολαργός, Κερατσίνι, Ψυχικό, Λυκαβηττός, Κορυδαλλός, από που ερχόμαστε και που συναντιόμαστε; Έτσι λοιπόν μια μικρή (γιατί;) παρέα συναντήθηκε στο An Club στη Σολωμού να απολαύσουμε τους Beloved Binge (μόνο από το όνομα , τους συμπαθείς) και φυσικά τους Film.
Είχα να πάω Αν από το καιρό της λάσπης (βλέπε τελευταία συναυλία Τρύπες) κι δεν ήξερα τι θα με περίμενε. Είναι ένα μέρος που έχω πάει με σπασμένο πόδι, έχω μπει και έχω βγει τύφλα στο μεθύσι, έχω διασκεδάσει και έχω μάθει, κι όλα αυτά πριν πολλά χρόνια. Όπως περάσαν τα χρόνια, έτσι μεγάλωσε και το υπογειάκι στα μάτια μου, αλλά γρήγορα συνήθισα. Βέβαια πρώτη φορά ερχόμουν τόσο νωρίς, αλλά και πρώτη φορά είχε λίγο κόσμο. Βρήκα την Άλεξ αφού είχα περάσει δύο φορές να δω άμα οι πόρτες είχαν ανοίξει, ενώ τους φίλους της τους βρήκαμε μετά μέσα.
Οι Beloved Binge είναι ένα περίεργο ντουέτο (ζευγάρι, αδέλφια;) drums και κιθάρα (στα οποία εναλλάσσονται άνετα), το οποίο σίγουρα έχει ιδανικά ακούσματα (επιρροές από desert rock και Sonic Youth τα πιο προφανή) και είναι απρόσμενα καλό παρά τα γνωστά ήθη και έθιμα του ήχου στο Αν. Άσε που από ότι φαίνεται αγαπάνε την Ελλάδα (η κοπελιά ήξερε κάποια ελληνικά και μάλλον έχει ζήσει). Γενικά αξιοπρεπέστατο και συμπαθητικό support.
Αφού ζεσταθήκαμε όμορφα και καλά με τα παιδιά απο το Seatlle, ανέβηκαν στη σκηνή οι Film, και παρουσίασαν ένα σετ σχεδόν με όλα τα κομμάτια από το Angel B, και μερικά από το πρώτο τους album. Απαλλαγμένοι από οποιοδήποτε κόμπλεξ διακατέχει τη σκηνή την αγγλόφωνη rock, επιδείξαν φοβερό επαγγελματισμό για τα μέτρα τους, άνεση και κυρίως μια ήρεμη ευτυχία για τη συναυλία. Μέσα στα happening της βραδιάς ήταν και το happy birthday για τον εκπληκτικό μπασίστα τους, τον Δημήτρη Μπόρση που γιόρταζε τα γενέθλια του, ενώ για μια ακόμη φορά μας παρέσυραν σε κόσμους διαφορετικούς, σε νοερές αλλά και εκρηκτικές μελωδίες, σε ρυθμούς γεμάτο ζωή και αναπνοή. Αυτό που τους ξεχωρίζει δεν είναι μονάχα το γεγονός ότι είναι απλά καλοί (και μην ακούσω μαλακίες για mainstream και παπαρίες), αλλά και πως για πρώτη φορά ένα ελληνικό συγκρότημα είναι ‘εν ρυθμώ’ με ότι συμβαίνει μουσικά στην Ευρώπη, αλλά συγχρόνως διατηρώντας την μοναδικότητά τους. Για μια ακόμη φορά το Red Song με γοήτευσε.... Προσωπικά δεν τους φοβάμαι καθόλου, θα κουραστούν αλλά και θα σκίσουν στη περιοδεία τους.
Υ.Γ. 1 Αυτοί οι μαλάκες οι υποψήφιοι έχουν περπατήσει ποτέ μόνοι τους στις πόλεις τους;
Υ.Γ. 2 Χίλια ευχαριστώ στην Ηρώ και στην Άννα για το εκπληκτικό video της Τριφύλλη με το Γκλέτσο. Βάσια σε αγαπάμε γιατί είσαι σαν τα άγρια λιοντάρια της ΕΡΤ3 που ποτέ δεν καταλάβαμε.
Υ.Γ. 3 Α ναι...ξυρίστηκα.
No comments:
Post a Comment