Είμαστε όλοι χούλιγκαν!!!

Στη καφρίλα!!!!

Η ψυχολογία των μαζών, ή καλύτερα του όχλου, έχει αρχίσει να με απασχολεί ακόμα περισσότερο από σήμερα, ιδιαίτερα το πόσο η συμπεριφορά του ατόμου μπορεί να μεταλλαχθεί κατά την γέννηση και λειτουργία του όχλου, καθώς και η αμφίδρομη σχέση μεταξύ των δύο. Και για να γίνω πιο σαφής: ομιλώ για τη ποδοσφαιρική καφρίλα.

Όχι φυσικά για τα επεισόδια που έγινα πριν τον αγώνα ΠΑΟ-ΑΕΚ (η εξόριστη 13 και η Οriginal είναι απλά αρρωστημένες καταστάσεις), αλλά αντίθετα για τη προσωπική μου συμμετοχή στην κατά τη διάρκεια του αγώνα καφριλο-εκδήλωση. Με πάσα ειλικρίνεια και μεταμέλεια ομολογώ πως:

- Έριξα περίπου 10 μπινελίκια (άντα κανά δυο παραπάνω, σίγουρα όχι λιγότερα).

- Έριξα 2 με 3 μούντζες και ένα κωλοδάχτυλο.

- Έβρισα μόνο (μπράβο μου!) 1 παίχτη, κι αυτό γιατί ήταν προκλητικός (όχι ότι δικαιολογούμαι). Ο πολύ καλός σήμερα Sorrentino πήγε να ζητήσει το λόγο από το Βύντρα σε κάποια φάση (ένα definite no-no όταν είσαι φιλοξενούμενος) υπερασπιζόμενος τον ψευδο-τραυματία Cirilo.

- Του Κασναφέρη του σφύριξα μερικά φωνήεντα, αλλά πιο πολύ ήταν κυρίως υποδείξεις για την γενικώς κακή και αντι-επαγγελματική διαιτησία του (αλήθεια, έχουν γίνει ποτέ επεισόδια σε αγώνα που είχε σφυρίξει ο Collina;).

- Τους οπαδους της ΑΕΚ τους έβρισα μονάχα μια φορά κατά τη διάρκεια του κλασσικού πλέον: ‘ΑΕΚ’ – ‘Πο*στ$δ#ς’ και μαθαίνοντας a posteriori την έκταση των επεισοδίων, μάλλον καλά έκανα....

- Κατά τα άλλα τα ειρωνικά σχόλια και τα ‘εεε!!!’ και ‘οοο!!!’ έπεφταν σύννεφο, όπως φυσικά και οι παροτρύνσεις πρός την ομαδάρα....

Εννοείται πως η φωνή έκλεισε και η πίεση είχε ανέβει ιδιαίτερα φηλά (παρόλο που ήμουν ξάγρυπνος), αλλά τώρα είμαι απόλυτα ήρεμος και νηφάλιος και προσπαθώ να αξιολογήσω τον όλο μετασχηματισμό σε demi-κάφρο καθώς και την επαναφορά στην φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά.

Φυσικά πολύ γρήγορα θα καταφύγω στη εξήγηση της ελέγχομενης (για μένα και τους υπολοίπους φυσιολογικούς ανθρώπους ελπίζω, όχι τους εγκληματίες των γηπέδων) εκτόνωσης και καταφυγής σε πιο ζωώδη ένστικτα, χωρίς καμμία διάθεση φυσικά να χαλάσουμε την γενικότερη αθλητική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού (θα επανέλθω σε αυτό, αλλά γενικώς για μια πρώτη αποδεκτή γηπεδική συμπεριφορά τέτοιου επιπέδου σας παραπέμπω στο Τρίτο Μάτι της ΕΡΑ sport). Είναι ένα είδος διαδραστικής ψυχανάλυσης άμα θέλετε, όπου ορισμένες αβρότητες και τυπικότητες μένουν εκτός γηπέδου, την οποία μάλιστα δεν ελέγχεις και πλήρως. Έτσι με λίγες βρισιές, φωνές και χειρονομίες, γλυτώνεις ας πούμε φαινόμεντα τύπου Falling Down.

Βέβαια από την άλλη πρέπει να αναλογισθεί κανείς πως τέτοιες συμπεριφορές οι οποίες είναι οριακά αποδεκτές, μπορεί να ενθαρύννουν και να συγκαλύπτουν άλλες, πολύ χειρότερες, οι οποίες άλλοτε είναι κατευθυνόμενες και άλλοτε αυθόρμητες, αλλά πάντα εγκληματικές, όπως αυτές που προηγήθησαν του παιχνιδιού. Με απλά λόγια: καμμία μερίδα των οπαδών (από όσο διέκρινα εγώ) δεν έκραξε φωναχτά ή έντονα τους κάφρους της εξόριστης 13 που συμμετείχαν στα επεισόδια, για το φόβο βέβαια μην αρχίσουν να μεταφέρονται τα επεισόδια μεταξύ των πράσινων οπαδών. Όσο σιωπηρά συνεχίζουμε να τουυς ανεχόμαστε και όσο συμμετέχουμε μαζί τους, σε διαφορετικό μεν, αλλά πιθανώς εξίσου καταστροφικό, βαθμό στις διάφορες μορφές της καφρίλας, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτος λόγος να μένουμε έκπληκτοι από τα επισόδια και τις εκτάσεις αυτών.

Εμένα φυσικά δεν με ανυσηχεί αυτό. Σιγά μην κάτσω να χάσω τον ύπνο μου επειδή οι ομάδες έχουν οργανωμένους στρατούς των οποίων τα στελέχη είναι άρρωστα θύματα. Το πολύ πολύ δεν ξαναπάω γήπεδο. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι γενικά το πάθος το οποίο με καταλαμβάνει σε κάθε αθλητική διοργάνωση (εκτός από το στίβο φυσικά). Ειλικρινά δεν μπορώ να απαριθμήσω πόσσες φορές φώναξα ‘Πάμε!’, ‘Πρέσσινγκ!’ και ‘Έλα ρε Πανάθα!!!’, ενώ ακόμα θυμάμαι τη ζέση με την οποία παρακολουθύσα τους αγώνες handball της εθνικής ομάδας στους ολυμπιακούς αγώνες. Τι να λέμε τώρα; Εδώ είχα παθιαστεί και με ένα αγώνα της εθνικής γυναικών στο handball!!!

Φυσικά αυτά έχουν σχέση και με τον τρόπο που έπαιζα handball. Πάντα ήμουν αν θέλετε ο ψυχολογικός καθοδηγήτης των ομάδων μου (ιδιαίτερα στην άμυνα), ακόμα και αν δεν έπαιζα καλά ο ίδιος (τις πολυ λίγες αυτές φορές :p). Θυμάμαι μια φορά που ένας συμπαίχτης μου είχε μαρκάρει καλά τον αντίπαλο του με αποτέλεσμα αυτός να πέσει, και ενώ βγαίναμε στην αντεπίθεση πήγε να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Εγώ εκείνη τη στιγμή του είπα ‘Παίξε, τον σηκώνεις μετά το τέλος του αγώνα’ ή κάτι τέτοιο. Φυσικά και τώρα να έπαιζα, πάλι το ίδιο θα έλεγα, αλλά παρόλα αυτά, κάτι σημαίνει αυτό. Νομίζω ο λόγος είναι πως πάντα ήθελα να δίνω ότι καλύτερο είχα μέσα στο γήπεδο (το οποίο σίγουρα μου λείπει) και πως την ίδια απαίτηση είχα και από τους συμπαίχτες μου. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα όλα αυτά.

Πίσω στα ποδοσφαρικά λοιπόν και καταλήγω αυτή την ακούραστη φλυαρία, τονίζοντας πως δεν με χαρακτηρίζει καμμία απολύτως γκρίνια. Σούπερ Λίγκα και τα μυαλά στα κάγκελα, αλλά πολύ αμφιβάλλω άμα θα ξαναπάω σε ντέρμπι....Όχι μόνο για τα επεισόδια, αλλά και επειδή κι εγώ παθιάζομαι χωρίς σοβαρό λόγο.

Στα αγωνιστικά και εξω-αγωνιστικά συγκρατώ:

- Κάποιες μυστήριες εμμονές και ρίσκα του Μουνιόθ, όπως π.χ. η προτίμηση να παίξει ένα επιθετικό χαφ στη φυσική του θέση (Ρομέρο) και τα άλλα δύο στις ποιο ‘κουλές’ τους θέσεις (Ίβαντσιτς στα αριστερά αντί στο κέντρο και Βίκτορ στο κέντρο αντί δεξιά) ή ο περιορισμός των ακράιων back στο να μην υπερκεράζουν τους αντίστοιχους ακραίους τους.

- Η γενικότερη βελτίωση της ομαδάρας τόσο ατομικά όσο και ομαδικά.

- Τον ψιλο-καμμένο αλλά ταυτόχρονα συμπαθή οπαδό της ομαδάρας ο οποίος μπούκαρε στο γήπεδο κάπου στο δεύτερο μισό, πλησίασε τον Emerson, και του πέταξε το φανέλακι του (σαν να αναγνώριζε το εξαιρετικό παιχνίδι που έκανε στη μεσαία γραμμή) και ύστερα έριξε μέχρι το απέναντι κόρνερ ένα sprint που θα ζήλευε και ο Κεντέρης, πριν τον μαζέψουν οι υπεύθυνοι του γηπέδου.

- Η μικρή συνεργασία του επιθετικού δίδυμου με τους αντίστοιχους ακραίους μεσοεπιθετικούς.

- Η αδυναμία στις στημένες φάσεις και η γενικότερη αγχωτική αμυντική λειτουργία.

- Το καταπληκτικό παιχνίδι του Έμερσον, κι ας λένε άλλοι.

- Ο Γκέκας θα έχανε την ευκαιρία του Σαλπιγγίδη; (Αιρετικό, το ξέρω....)

- Το γεγονός ότι χάσαμε από μια ομάδα που είχε μέσα τον Κονέ, τον Μαντούκα και αυτή τη συμπαθητική παρουσία των γηπέδων, των Καπάνταη.

- Τον σχεδόν ολοκληρωτικό γύρο του Ολυμπιακού Συγκροτήματος που ρίξαμε με τον Τάσο επειδή ο σταθμός της Νερατζιώτισσας ήταν εξαφανισμένος....για να καταλήξουμε στον παλιό καλό σταθμό της Ειρήνης...

- Τους αστείους ελέγχους και γενικότερη εποπτία της αστυνομίας (κατά λάθος πέρασα ένα στυλό Bic….).

- Τα δακρυγόνα που έριξε στην προ-είσοδο του σταδίου (μπροστά από τη θύρα 1) η αστυνομία για λίγους μ@λάκ3ς και ‘έπνιξε’ εκαντοντάδες χωρίς λόγο και αιτία.

- Τους τελείως ανίκανους stewards του Παναθηναϊκού που αγκαλλιαζόντουσαν και χαριεντίζονταν με τους κάφρους που είχαν πλυμμηρίσει το γήπεδο λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας....Όμορφα.

- Το πολύ καλό πρώτο ημίχρονο της ομαδάρας (με το σχεδόν full press) και την αντίστοιχη πολύ καλή ατμόσφαιρα που δημιούργησε ομολογουμένως η ΠΑΛ.Ε.ΦΙ.Π.

- Την απλή αλλά αποτελεσματική κυκλοφορία της μπάλλας από την ΑΕΚ στο δεύτερο μισό.

- Η αδυναμία αντίδρασης στο 1-2 κυρίως λόγω της κόπωσης αλλά και της έλλειψης σοβαρών ευρωπαϊκών παιχνιδιών (βλέπε κύπελλο UEFA…).

- Το πιο αστείο: πλήρωσα 25 ευρώ για να καούν τα μάτια μου από τα δακρυγόνα, να βραχνιάσω από τις φωνές και να συγχυστώ πάλι από τους διάφορους ηλίθιους. Άσε που χάσαμε.

Υ.Γ. 1 Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γιατί έχουν γίνει τόσο βίαιοι;

Υ.Γ. 2 Πρός Ελληνική Αστυνομία: Πόσσες φωτοβολίδες πρέπει να ρίξουν με το πιστόλι οι οπαδοί μιας ομάδας μέχρι να αποφασιστεί να εκκενωθεί μια θύρα;

Υ.Γ. 3 Η φωτογραφία είναι ‘κλεμμένη’ από το www.sportime.gr

Υ.Γ. 4 Καλύτερα φλώρος παρά αλήτης.