Απάλευτος...

Ελέω αυτολογοκρισίας το ‘όμορφο’αναστέλλεται μέχρι νεοτέρας. Κατά τα άλλα σαπίζω κυριολεκτικά, και ευτυχώς που υπάρχουν οι Dresden Dolls και με σώζουν από την τελειωτική βλακεία.

Όπως έχω ήδη αποκαλύψει στην ομύγυρη (έτσι γράφεται;;;) περνάω φάση εσωστρέφειας (scrivere μαλακίας). Κοινώς έχω να ξυριστώ από το καιρό της λάσπης (ξέρεις μωρέ, τότε που το τρόλλεϋ το έσερναν πουλάρια), λιώνω με τη πρεζο-τηλεόραση και συφιλιάζομαι με τα ‘κοινά’ (πως λέμε οι κοινές οι πουτάνες), όπως τον ποιητικό αυταρχισμό του monsieur Polydora, τα σκάνδαλα του πα-ΣΟΚ (αυτά που καταγέλλει, όχι τα δικά του!!!), τα οικονομικά σκέρτσα του Horsecap και άλλα γελοία που σε κάνουν να ντρέπεσαι για το σύνολο και ξεχνάς να ντραπείς για τα δικά σου χάλια. Σωστός;

*-*

Όποιος με ξαναρωτήσει για τη διπλωματική θα φάει παντόφλα!!! Όχι πως στα άλλα μέτωπα υπάρχει ελπίδα, αλλά να, όταν η Ρώμη καίγεται είναι μαλακία να ρωτάς τον Νέρωνα που είναι ο πυροσβεστήρας. Πόσο μάλλον να ρωτάς ένα αστυνομικό που είναι η ζαρντινιέρ. Πάντως η φαντασία είναι μεγάλο πράμα. Άμα το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής (λευτεριά σε όλους ρεεεεε!!!), τότε προτείνω τη φαντασία να είναι εκείνη η σιδερένια μπάλλα με τη καδένα των πράξεων. Τι έγραψα πάλι ο πούστης.

Αλλά αλήθεια τώρα, έχω γίνει αυτό που απεχθανόμουν. Πάντα έβρισκα γελοίους, και ακόμα και τώρα δηλαδή, όλους αυτούς που οργανώνονται, κρατάνε contacts, έχουν καθαρές ατζέντες και PDA και σημειώνουν και δείχνουν και προ-μελετάνε ραντεβού και εργασίες και ... στο τέλος δεν κάνουν τίποτα. Έτσι και εγώ τώρα, όχι πως είμαι super αμόλυβδη οργανωμένος (προκαλώ τον οποιοδήποτε να περπατήσει στο δωματιό μου), αλλά το να μην κάνω τίποτα το έχω καλύψει πλήρως!!! Η περίφημη λίστα που λέγαμε έχει ψιλο-συμπληρωθεί (και αυτή ατελείωτη), αλλά στα αντίστοιχα κελιά που πρέπει να συμπληρώσω τις εκτελεσθείσες (α τα τα τα) ενέργειες, επικρατεί το λευκό του κενού, σαν κάτι καμβάδες θηρία που πρέπει να γεμίσεις με χρώματα. Η δύναμη του κενού είναι μεγάλο πράμα παιδιά.

Με άλλα λόγια, μιλάμε για τρελλή τεμπελιά, σε αρρωστημένο επίπεδο. Μπορεί να φταίει το γεγονός πως αυτές τις μέρες είμαι στη τραγική Γλυφάδα (που οπτικά φτιάχνεται χάρη στη πεζοδρόμηση της Μεταξά). Ποιός ξέρει. Μπορεί να φταεί και η ερωτική απογοήτευση με τη Condolesa Rice (που τελικά κάνει ρίμα με το price!).

Επειδή όμως είμαι η τραγική ανταπόδειξη του ρητού ‘όποιος γράφει έχει κάτι να πει’, σταματώ εδώ.

Υ.Γ.1 Ένα σωστό, για να μην ξεχνιόμαστε.

Υ.Γ.2 Κάποτε ακούγαμε για κρατικό φασισμό και γελάγαμε με δήθεν αναχρονισμούς. Αλλά πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις την προφυλάκιση ατόμων για 8 μήνες, στερώντας τους το δικαίωμα στη δίκη;

Υ.Γ.3 Δεν είναι μεγάλη μαλακία να θες γράψεις άλλα, και στο τέλος να γράφεις άλλα;