Το μανιφέστο των Μπακουριών

Σε ανύποπτο χρόνο και πριν πολλά χρόνια ο ad-one = Ant1, είχε προβάλλει μια σύντομη εν ζωή σειρά η οποία με χάραξε for years to follow. Τα Μπακούρια. Ένα επεισόδιο έχω δει όλο κι όλο, και το μόνο που θυμάμαι είναι πως παίζαν ο Πιατάς (έκανε τον κάφρο πατέρα...) και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (ένας από τους κάφρους γιούς).

Για να συντομέυω όμως, διαλέγω την σημερινή αυτή ημέρα των ερωτευμένων, δεσμευμένων και ενεπλοκομένων σε μάταιες υποκριτικές σχέσεις (εντάξει, το παρατραβάω τώρα....) για να τοποθετήσω με το δικό μου ξεχωριστό τρόπο στο κοινωνικό και αισθηματικό χάρτη , μια κοινωνική και ψυχολογική ομάδα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στοιχεία. Τα Μπακούρια.

Καταρχήν μερικά βασικά στοιχεία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων και για να τεθούνε οι σωστές βάσεις. Τα Μπακούρια δεν είναι μόνα τους ή μοναχικά, και όταν τύχει και είναι, αυτό δεν συμβαίνει κατόπιν επιλογής τους. Είναι απλώς μια φάση. Άρα δεν πρέπει να μπερδεύετε τα Μπακούρια με κάτι εργένηδες και μονόχνωτους. Επίσης, τα Μπακούρια ανήκουν σε εκείνη την τάξη κοινωνικών ομάδων των οποίων τα μέλη επιθυμούν τον εξοστρακισμό τους από αυτές. Το Μπακούρι, αν και κατά βάση πρόκειται για ένα θεϊκά cool άτομο, συνάμα κουβαλά στη πλάτη ένα στίγμα (και στη τσέπη του ένα μαχαίρι αλλά αυτό είναι from another song), μια ντροπή άμα θέλετε, την οποία επιζητεί, άλλοτε ζωηρά και άλλοτε ... όχι τόσο ζωηρά να ξεφορτωθεί. Σαν προέκταση των τελευταίων, καταλαβαίνουμε πως δυνητικά όλοι οι άντρες ήταν, ή είναι, ή θα είναι μπακούρια. Τέλος να σημειωθεί πως στους εσωτερικούς κύκλους των μπακουριών δεν υπάρχει σχεδόν κανενός είδους αλληλεγγύης, συνοχής ή τέλος πάντων οποιοδήποτε στοιχείο εσωτερικών δεσμών.

Το μανιφέστο αυτό καθ’ αυτό είναι απίστευτα απλό, κατανοήτο, και σύντομο:

..........................

Θα σας το αποκάλυπτα αλλά έχω πάρει όρκο σιωπής. Επειδή όμως τα ευκόλως εννοούμενα βλάπτει να τα επαναλαμβάνουμε, είναι σαφέστατα καλύτερο να τοποθετηθώ επί των προεκτάσεων του μανιφέστου σε σχέση με την αποφράδα σημερινή μέρα, τονίζοντας το εξής εξαιρετικά σημαντικό και μοναδικό.

Η σημερινή μέρα είναι απίστευτα σάπια. Όσοι από εμάς καταφέρνουν και είναι μια σπιθαμή πιο έξυπνοι από τον άνθρωπο που εμπνέυστηκε τη διαφημιστική καμπάνια της TIM (έλεος με το βρωμόσκυλο που μας παροτρύνει να κατεβάζουμε παρανόμως ταινίες και μουσική από το internet!!!), καταλαβαίνουμε πως δεν χρειαζόμαστε κανένα Βαλεντίνο (όχι τον Ροδόλφο, άλλος αυτός) και καμμία Ερμού και καμμία στημένη γιορτή και τέλος πάντων καμμία κερδοσκοπική επιχείρηση να μας πει πότε θα γιορτάσουμε τον έρωτά μας. Γιατί λίγο στη πλάκα, λίγο στο εθιμικό, πέφτεις στη λούπα. Πάρε δωράκι, δείξε αγάπη!! Πάρε δωράκι, δείξε αγάπη!! Πάρε δωράκι, δείξε αγάπη!!

Συν τοις άλλοις, είναι και βαθύτατα αντιδημοκρατική και παραπλανητική η σημερινή μέρα. Πρώτον, δεν είναι η ημέρα των ερωτευμένων, αλλά η ημέρα των αμοιβαία ερωτευμένων. Διότι εντάξει, εγώ είμαι ερωτευμένος με τη Condi, αλλά αυτή είναι με εμένα; Δεν το νομίζω.... Δεύτερον, είναι μια ημέρα που δεν σέβεται τις μειονότητες, δηλαδή τα μπακούρια, αφού τους τρίβει τους έρωτες και τις γλύκες στα μούτρα και σχεδόν σου φωνάζει περιπαιχτικά: ‘Κοίτα τι δεν έχεις, χα – χα –χα, κοίτα, τι δεν έχεις!!!’. Τρίτον, η απαράδεκτη αυτή μέρα αποτελεί επιτύμβιο taboo στα παντρεμένα ζευγάρια, αφού συνήθως κάπου στο 3^ο ή 4^ο χρόνο γάμου, η εορταστική ανοχή εξαντλείται με τον ακόλουθο διάλογο:

Γυναίκα: Αγάπη μου, σήμερα είναι του Αγ. Βαλεντίνου. Με αγαπάς;

Άντρας: Ναι, ναι. Φτιάξε τώρα ένα καφέ γιατί πρέπει να πάω να πληρώσω τις δόσεις στο εστιατόριο που σ’ έβγαλα για την επέτειό μας.

Τέλος, δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τους συναθρώπους μας, που αναζητούνε τον έρωτα στις εναλλακτικές του μορφές, όπως λόγου χάρη, τους κτηνοβάτες και τους παλαμοβάτες (τι γλωσσοπλαστής που είμαι!!!).

Και στο κάτω κάτω ρε παιδί μου, σαν γνήσιοι χριστιανορθόδοξοι μουτζαχεντίν που είμαστε, δεν δύναται να χαριεντιζόμαστε με έναν καθολικό άγιο. Ας χαρούμε τον έρωτα με ένα Άγιο Χρυσόστομο, με ένα Άγιο Ανδρέα, με ένα άγιο δικό μας ρε παιδί μου!

Τέλος πάντων.... δεν είναι σωστό επειδή εγώ είμαι μπακούρι, να βγάζω όλο το δηλητήριό μου για τις σχέσεις, και τα λοιπά και τα λοιπά, και για αυτό συγκρατώ το μπακουρο-μαίνος μου (άλλωστε τα μπακούια είναι γενικά χαμηλών και ήπιων τόνων).

Τι να πω τώρα; Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους. Άντε να το πω. Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους. Αλλά (με τον ίδιο τόνο που ο Μαρκεζίνης είπε το ‘αλλά’ όταν υποστήριξε την κυβέρνηση Νόβα, αφού πρώτα την είχε χαντακώσει μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε) θα πω και Χρόνια Πολλά στα Μπακούρια. Χρόνια Πολλά, αλλά και λίγες μέρες παραμονής εις τον σύλλογο τον πικρό αυτό, των Μπακουριών.

Α! Και να μην το ξεχάσω.

Τα Μπακούρια αναλαμβάνουν τη τρομοερωτική επίθεση στη Πρεσβεία, η οποία απότερο σκοπό είχε την κατάργηση των φραγμών που μπαίνουν μεταξύ των Μπακουριών και των Αμερικανίδων size B and upwards. Φέρτε τις γυναίκες του FBI στην Ελλάδα τώρα!

Υ.Γ.1 Ευελπιστώ όσοι με γνωρίζουν έστω και ελάχιστα, να αντιληφθούν πως τα παραπάνω ψείγματα της καφρίλας μου δεν αντικατοπτρίζουν το πραγματικά ευαίσθητο και ρομαντικό χαρακτήρα μου (Είμαι Καρκίνος στο ζώδιο, ωροσκόπο δεν ξέρω...). Λέμε τώρα.

Υ.Γ. 2 Αναζητώ επειγόντως party μασκέ, πρός αξιοποίηση χρυσοποίκιλτων (thanx Pan) ράσων τα οποία κατέσχεσα από κανονιέρη ψευτο-διάκονο.

Τραγούδια που ταιριάζουν με την ημέρα: ‘Δως μου λίγη ακόμα αγάπη’ by The Τρύπες και The End of the Wolrd από τους Δε Κιούρ που θα έλεγε και η Ελυθεροτυπία.

Κατόπιν μιας σύντομης αναζήτησης βρήκα τα ακόλουθα λιιιιινκς (isto-syndesmous) σχετικά με το θέμα:

http://argyrenia.wordpress.com
http://keimgreek.wordpress.com/2007/02/12/valent/
http://aerogaz.pblogs.gr/tags/pensees-privees.html
http://homepages.pathfinder.gr/mpakouriaon/home.htm

Τώρα αποσύρομαι να δω τι-βι για ένα καλό σκοπό.