Σκατά με ροδάκινα;

Τα σκατά με ροδάκινα είναι κάτι σαν τα παπάρια μάντολες, μόνο λίγο πιο διατροφικά. Σίγουρα ένα πιο λαϊκό πιάτο από τον γλάρο με σύκα. Το τρως βασικά όταν όλα σου πηγαίνουν πρίμα, αλλά εσύ επιμένεις να χώνεις το κεφάλι σου στη θάλασσα να δεις μέχρι πόσο μπορείς να αντέξεις με τη τελευταία αναπνοή που πήρες. Ωωωω, τι έγραψα πάλι ο 'πούστης'! Σε εισαγωγικά, δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση πως οι πούστηδες γράφουν το ίδιο καλά όσο τρώνε ή πηδάνε. Ευτυχώς που γράφω χάλια δηλαδή. Φυσικά αυτά τα λένε οι κάφροι και οι κρετίνοι, σπέρνοντας την ανοργάνωτη προπαγάνδα τους. Ασυναρτησίες. Σκατά με ροδάκινα δηλαδή. Σκατά με ροδάκινα λοιπόν.

Ένταξει, έχω κράξει την μετεωρολογική μοιρολατρία ουκ ολίγες φορές, αλλά ρε πούστη μου (νάτος πάλι) δεν βοηθάει και ο καιρός. Είμαι σε μια δουλειά που κατά το δοκούν μπορώ να είμαι από 6 έως 16 ώρες, συνήθως σε μια καρέκλα μπροστά από έναν υπολογιστή. Άμα οι ασφάλεις κάποτε είχαν καεί, τώρα έχουν λιώσει για τα καλά. Όση ώρα τα άντερά μου επεξεργάζονται το πρωινό μου (γαλλικός σχεδόν σκέτος και κανένα τσουρεκάκι στα πολλά κέφια), το λιπόσαρκο σώμα μου σκεβρώνει σαν μπετόβεργα διαλυμένου ορόφου. Την ίδια στιγμή το μυαλό μου σκέφτεται ένα κάρο λεπτομέρειες, μικροπράματα που στο συνολό τους κάνουν το ξενοδοχείο δυνητικά πιο λειτουργικό, πιο σωστό, πιο εξυπηρετικό, πιο μαλακίες. Πόσα πλυντήρια πρέπει να βάλω το βράδυ, αν τελικά πλήρωσε το χψ δωμάτιο, να φωνάξω τον Α. να φτιάξει μια πρίζα, να ανανεώσω τις τιμές και τη διαθεσιμότητα σε δεκαπέντε χιλιάδες διαφορετικά κανάλια πωλήσεων, να στείλω e-mail στο υω πρακτορείο να τους εξήγησω ότι είναι μεγάλη μαλακία να πληρώσω 6 ευρώ έμβασμα για κατάθεση προμήθειας 10 ευρώ και να περιμένουν για τους επόμενους μήνες, να πάρω την Ολυμπιακή να τους κράξω που ακόμα δεν ξέρουν που είναι η γαμώ-βαλίτσα του πελάτη πο φεύγει αύριο, να εξηγήσω στον κάθε ανέμελο πελάτη πως 'όχι η κάρτα σας δε χρεώθηκε ακόμα, τα στοιχεία χρησιμοποιούνται για λόγους εγγύησης', να στείλω για εβδομηκοστή όγδοη φορά αίτηση στο δήμο για ένα δεύτερο κάδο απορριμάτων, να, να, να. Πολλές φορές ούτα τα μισά δεν κάνω. Σκατά με ροδάκινα.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως περιστοιχίζομαι από κάφρους και κρετίνους, αλλά ευτυχώς γρήγορα ενθυμούμαι πως κι εγώ έτσι είμαι. Βασικός εχθρός μου η τεμπελιά και η αδιαφορία μου, παρόλο που από αυτό ζω, τη δουλειά όχι την αδιαφορία. Είναι μια δουλειά κουραστική, σχεδόν περιττή, μια δουλειά που την απεχθάνομαι, μια δουλειά που δεν μου ταιριάζει. Αλλά δεν παραπονούμαι. Αν είναι δυνατόν κιόλας, να παραπονούμαι, στα 25 μου με σίγουρη και καλή δουλειά, που με συντηρεί και με το παραπάνω. Ποιά θα με πρωτοπάρει ρε κουφάλες! Σίγουρα κάποια που θα τρελλαίνεται για θρησκευτικό γάμο, για να τσακώνομαι με τον παπά για τον ορισμό του 'όσο θέλετε' και για το άμα το ρύζι είναι βιολογικό ή όχι. Σκατά με ροδάκινα. Σιγά το κόλπο, να πιάνεις κάτι ευτελές (τον παπά όχι το γάμο) και να το σατιρίζεις, να το καυτηριάζεις με τα επιτηδευμένα (;) λογοπαίγνια και αστειάκια, μόνο και μόνο για να αποφύγεις να κοιταχθείς στον καθρέφτη. Τα οίκο μη εν δήμο, λένε, ο δήμος μη εν οίκο λέω εγώ. Αποκυρρήσω τα παλιά μου ιδεολογικά σκευάσματα, και διατείνω πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι όργανο συλλογικής διακυβέρνησης αλλά ο πολιτειακός κηδεμόνας που μας επιτρέπει να αναζητούμε ουμανιστικές υπαρξιακές θεωρήσεις στο Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα. Σαν να λέμε Σουβλάκι, μπύρα και γρανίτα ένα πράμα.
Δηλαδή τι καθρέφτη εδώ που τα λέμε. Πρώτα πρέπει να τον καθαρίσεις, ή μήπως όχι; Γιατί αν ναι, έχουμε πρόβλημα. Αν και είμαι τρελλό ρεμάλι και θεωρώ τη καθαριότητα και την τάξη ρομαντικά μάταιες καταπιεστικές δυνάμεις της φυσικής ροής των πραμάτων, όταν είναι να υποκύψω σε αυτή τη κοινωνική σύμβαση, όλα ωραία και καλά, εκτός από τους καθρέφτες και τα τζάμια. Ρε τι εφημερίδες, τι wax-οn wax-off, τι Mr. Muscle, χέσε με σου λέω, το αποτέλεσμα θολό και μουτζουρωμένο. Δεν υπάρχει κάποιος συμβολισμός εδώ πέρα. Απλά, δεν μπορώ να καθαρίσω τζάμια. Ακαμάτης παιδί μου. Σκατά με ροδάκινα.
Σε αυτό το ευχάριστο κλίμα είναι σαφές πως η διπλωματική έχει πάρει τον κατήφορο. Δε λέω, έχω γράψει μερικές matlabιές που δουλεύουν (fucking hell) αλλά έχω να γράψω άλλες τόσες (multiple inverse knot insertion and removal, flow variables derivatives heuristic, coupling codes with optimisation software, stop-start switches) και ύστερα να τα μεταγλωττίσω όλα σε Fortran και αφού γίνουν όλα αυτά να δοκιμάσω την τρισάθλια θεωρία μου σε πραγματικές συνθήκες optimization. Α, και να δουλέψω στο γράψιμο, τουλάχιστον της θεωρίας. Κοινώς χαιρέτα μου τον πλάτανο (καμένος και αυτός), shit high and watch. Πάνε οι εποχές που έκανα αεροδυναμική...
Η ζωή έχει 3 ταχύτητες: happy, unhappy και idle. Σε γεύσεις βγαίνει σε πολύ περισσότερες. Συνήθως λέω πως είμαι σε idle, αλλά δεν πρέπει να είναι αλήθεια. Ή τουλάχιστον μπορεί να είμαι σε idle αλλά συγχρόνως είμαι και happy. Σαν τους τύπους που κολλάνε στη κίνηση και αντί να βρίζουν θεούς κια δαίμονες, χαμογελάνε απλά. Και πως να μην χαμογελάω δηλαδή όταν έχω την υγεία μου και τους φίλους μου (και τι φίλους! the bestest και το εννοώ). Όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και τους αγαπάς όλα είναι εντάξει. Η αλήθεια να λέγεται η μπακουρίαση με έχει ξεκάνει (θα 'γραφα ειδάλλως όλες αυτές τις μακροσκελείς μπούρδες;), αλλά θα το βολέψουμε κι αυτό. Πόσο να αντισταθεί πλέον ο γυναικείος πληθυσμός στο άτριχο στήθος μου, τις κοκκαλιασμένες πλάτες μου, το σημαδεμένο αστραγγαλό μου (οι ουλές είναι τρελλά trendy), τον αριστερό λυρισμό μου και την ακατάσχετη φλυαρία μου για ταινίες;
Και αυτό το AXE ρε πούστη μου (νάτος πάλι σαν τον Mickey Mouse στη τουαλέτα) όλο υποσχέσεις....

Για αυτό σας λέω, να αρχίσουν τα φιλικά, να μπούμε και στην αγωνιστική περίοδο να 'χουμε να ασχολούμαστε και με τίποτα σοβαρό.

Homo urbanis athenaeum

(Όπου ο,του,τον εννοείται και η,της,την)

Είδος τοπικό, σχετικά ακίνδυνο, σε διαρκή εξέλιξη, μετάλλαξη του νεοέλληνα. Ευδοκιμεί ανατολικά του Κηφισσού, νότια της Πάρνηθας, βόρεια της Βούλας και ανατολικά της Ραφήνας. Αν και δεν προέρχεται από το κέντρο, συχνάζει εκεί με βασικά hotspots το Γκάζι, τα Εξάρχεια, Ψυρρή, Μοναστηράκι, Θησείο και άντε ολίγη από Κολωνάκι. Βασικό μέσο μετακίνησης είναι οι συγκοινωνίες αλλά και τα ταξί και το μηχανάκι. Άμα αποκτήσει αμάξι, αυτομάτως μεταλάσσεται και διαγράφεται από το είδος.

Είναι φοβερός αποψάκιας, γουστάρει κουβέντα και συζήτηση, με βασικότερα θέματα την ομορφιά των νεοκλασσικών κτιρίων, τη τσιμεντοποίηση της Αθήνας (άσχετα που δεν τη γνώρισε ποτέ του) και που βρίσκονται τα καλύτερα βρώμικα. Συνήθως δεν έχει σπουδάσει κάποια δημιουργική τέχνη ή επιστήμη και αυτό του έχει βγάλει απωθημένο το οποίο το συντηρεί με ακριβές συναυλίες στο Gagarin και το Fuzz, βιβλία της Taschen, και φωτογραφίζοντας stencil και συνθήματα στους δρόμους. Κυκλοφορεί πάντα με άνετα, alternative αλλά όχι απαραίτητα trendy ρούχα, με τα λευκά ακουστικά του iPod, βασικό αξεσουάρ στην ένδυσή του. Μπορεί να μην φοράει Fred and Perry ή Lacoste, αλλά ένα σκισμένο τζην 200 ευρώ από το Diesel το έχει στη ντουλάπα του. Αρκετά συχνά ακόμη, τυπώνει τις δικές του μπλούζες. Τρώει όπως ντύνεται με ελαφρείς μεζέδες από τα διάφορα τσιπουράδικα και κρέπες από τα CrepeXarcheia (αλλά ποτέ από το Au Grande Zinc).

Υμνεί την ομορφιά της Αυγουστιάτικης Αθήνας που λείπει ο πολύς ο κόσμος, αλλά κι αυτός για διακοπές την κάνει είτε για το εξοχικό-χωριό, ή για camping σε κάποιο νησί με άτομα του είδους του. Δεν bloggάρει απαραίτητα, αλλά σίγουρα διαβάζει, όπως διαβάζει την Lifo ή την Athens Voice (ή και τις δύο) από όπου ενημερώνεται για τα πολιστικά δρώμενα της αγαπημένης του πόλης. Μικρός έριχνε κλεφτές ματιές στο Αθηνόραμα της μάνας του (όπως και στα καλλυντικά της....), αλλά τώρα το διαβάζει μόνο στο internet. Χάρη σε αυτό (το σύμπλεγμα των ευρυζωνικών λεοφώρων) έχει ανακαλύψει παλιές και νέες σειρές (24, Lost, Faulty Towers και πάει λέγοντας....) τις οποίες φυσικά και προτιμά από την ελληνική τηλεόραση, από την οποία βλέπει κυρίως το πολεμικό ρεπορτάζ του Star για να γελάσει λίγο.

Είναι ιδιαίτερα κοινωνικός, και έχει ανάγκη τον κόσμο, ιδιαίτερα για να τον θαυμάσει για τον urbanισμό του, αλλά δεν ξέρει να επικοινωνεί πολύ καλά, ενώ η ειλικρίνεια δεν είναι και το φόρτε του. Δύσκολα θα βγει μόνος του για βόλτα, αλλά δεν το αποκλείει κιόλας. Δεν είναι απαραίτητα άεργος ή φοιτητής, αλλά συνήθως είναι. Είναι γενικά drug free, αλλά είναι υπέρ της αποποινικοποίησης των ‘ελαφριών’. Πίνει Heineken και mojitos, και γουστάρει party, φεστιβάλ και promotions. Ακούει κατά βάση indy μουσική, πολύ λιγότερο ηλεκτρονική, εκτός και άμα μιλάμε για τους Air, τον Κ. Βήτα και τους Basement Jaxx, ενώ στα κρυφά θα ακούσει και κανένα ελληνικό (οι γονείς του λατρεύουν Πάριο και Μητροπάνο). Ακούει Raining Pleasure, αλλά αγνοεί τον πρώτο τους δίσκο, όπως και τους make believe. Γενικά είναι ψαγμένος στα καλλιτεχνικά και τοποθετεί τον εαυτό του στο cutting edge του αθηναϊκού κοινού.

Μαζί του θα βρεις φωτογραφική μηχανή, αναπτήρα, flyers, στυλό και mp3 player. Είναι βασικά αδιάφορος για τη πολιτική, αν και αριστερίζει, ενώ στις εθνικές εκλογές συνήθως καταθέτει ‘οικογενειακή’ ψήφο. Γκομενίζει αρκετά αν και δεν είναι το πρώτο πράμα στο μυαλό του, και άμα είναι άνδρας είναι άνετος με τον όρο metrosexual, ενώ καταπιέζει την ομοφυλοφοβία του. Βασικοί του εχθροί είναι η ακριβή είσοδος, το γήπεδο, το ποτό μπόμπα, τα ζάκια και η εκπληκτικά μικρή πιθανότητα να μην έχει ενημερωθεί για το τελευταίο event της πόλης. Φίλοι του οι θερινοί κινηματογράφοι, τα graffiti, οι πλανόδιοι πωλητές, οι δωρεάν παραλίες, και ο freddo.

Μιλάω από προσωπική πείρα (και μπύρα).

Ένα κυριακάτικο δειλινό

Ένα καυτό Κυριακάτικο δειλινό δειλινό διαλέξανε μερικές χιλιάδες αστοί (μεταξύ αυτών και εγώ φυσικά) για να διαμαρτυρηθούν για τις πρόσφατες πυρκαγιές και την κρατική αναποτελεσματικότητα. Στην αρχή ήταν λίγο νευρικά τα πράματα, αφού κανείς δεν ήξερε πόσοι θα έρθουν, και τι ακριβώς θα γίνει, ενώ η αστυνομική δύναμη ήταν ελάχιστη. ήρεμα πράματα δηλαδή.

Στη συνέχεια φυσικά ο κόσμος μαζεύτηκε, και σχετικά απότομα μάλιστα. Σαν καλοί αστοί πήραν μαζί τους τις κάμερές τους (όπως κι εγώ), τα κινητά τους (όπως κι εγώ), τα τσιγάρα τους (όπως κι εγώ), τα μαύρα τους γυαλιά (όχι εγώ), τις σφυρίχτρες τους (πολύ λίγοι, ούτε εγώ) και ξεχάσαν τα πλακάτ, τη συνθηματολογία, τη μαζικότητα, τον παλμό και γενικότερα την οργάνωση. Έφεραν μαζί τους όμως, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τις γυναίκες τους και τους φίλους τους.

Έφεραν ακόμη τον αυθορμητισμό, την ευχάριστη διάθεση, τα happening (με το salata.wordpress.com να κλέβει την παράσταση άνετα) και .... τη διάρκεια. Όταν έφυγα κατά τις εννιάμιση, πρέπει να ήταν ακόμα τα 3/4 του κόσμου (το μέγιστο που έφτασε δεν πρέπει να ξεπερνούσε τις πέντε χιλιάδες), το οποίο απλά καθότανε, μιλούσε (τα γιουχαίσματα, τα φάσκελα και τα μονολεκτικά συνθήματα είχαν επιτέλους κωπάσει), κοιτούσε τη βουλή, σκεφτόταν τι θα κάνει μετά, γενικά ρέμβαζε.

Μερικοί κόβανε βόλτες με τα ποδηλατά τους, ενώ άλλοι απλά απολάμβαν τις λίγες αυτές ώρες που η Πανεπιστημίου ήταν ελεύθερη για τους πεζούς. Γενικά όλοι μας χαμογελούσαμε, γελούσαμε, μιλάγαμε, τραβούσαμε φωτογραφίες και ανυσηχούσαμε (ελαφρώς). Οι μόνοι που φαινόντουσαν απτόητοι από την ατμόσφαιρα ήταν τα τσολιαδάκια, που εκτός από τον καιρό έπρεπε να υπομείνουν τη βαβούρα. Βέβαια η υπομονή τους ανταμείφθηκε με ένα θερμό χειροκρότημα στην αλλαγή. Μερικά επίπεδα καλύτερο το κλίμα από τότε που κάηκε το κουβούκλιο.

Σε αυτό το γενικά πρωτόγνωρο για διαμαρυρία πλαίσιο, τα πρωτοσέλιδα μερικών εφημερίδων μιλούν για την αφύπνιση του πολίτη, αντιπαραθέτωντας την απουσία οποιοδήπουτε οργανισμού ή φορέα (με εξαίρεση το WWF φυσικά) με την αυτοργάνωση(;) των πολιτών μέσω των κινητών και των blogs. Βέβαια δεν θα πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Όσο εχάριστη και πολιτισμένη και να ήταν η διαδήλωση, δεν υπήρξε ούτε μαζική, ούτε ‘ενοχλητική’, σίγουρα σημαντική αλλά όχι μαχητική.

Τα πακέτα μέτρων του ΥΠΕΧΩΔΕ είχαν ήδη σχεδιασθεί και ετοιμασθεί μέσα στην εβδομάδα, ενώ η επικαιρότητα περιστράφηκε κυρίως γύρω από το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος. Κοινώς ψιλο-χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Άλλωστε ο μικρός αριθμός του κόσμου μαρτυρά τη γενικότερη στάση του κόσμου απέναντι στα περιβαλλοντικά προβλήματα που συνήθως περιστρέφεται γύρω από την άγνοια, την αδιαφορία και την απάθεια. Το κυριακάτικο δειλινό που πέρασε υπήρξε ευδιάθετο, αλλά και αναποτελεσματικό. Νερόβραστο και γλυκόπικρο.

Βέβαια στην γενικότερη τάση μου να αποφεύγω συνειδητά την υιοθέτηση δημόσιων θεμάτων ως σκεπάστρω που θα υπερκαλύψουν το δικό μου mood, θα προτιμήσω να είμαι ελάχιστα αισιόδοξος. Η συγκέντρωση μπορεί να απέτυχε να είναι θεαματική, αλλά για αυτό μπορεί να φταίνε ένα σωρό τεχνικοί λόγοι. Τα μπάνια του λαού, η απουσία οργανισμών και φορέων (σωστά, ποιός δουλεύει Κυριακή απόγευμα;), η χρονική απόσταση από τις πυρκαγιές, ακόμα και η έλλειψη πίστης πως μια τέτοια κίνηση θα μάζευε κόσμο. Κι όμως μάζεψε. Όχι πολύ, πολύ μακριά από οποιοδήποτε critical mass, αλλά μάζεψε. Και μάλιστα με όμορφο τρόπο. Άμα έπεισε, αυτό είναι στη κρίση του καθενός. Αφύπνισε και ευαισθητοποίησε τον κόσμο; Πιθανώς στο ελάχιστο. Αλλά τουλάχιστον έγινε. Ακόμα και αυτό το λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα.

Τώρα μένει η πρόκληση της συνέχειας. Οι επόμενες διαμαρτυρίες. Ο έλεγχος των εξαγγελιών. Η άρνηση του εφήμερου, και η διατήρηση της μνήμης. Μπορεί το δάσος να καίγεται εν μια νυκτί, αλλά το πρόβλημα δεν σβήνει ποτέ. Είναι διαρκές και καλπάζων. Πόσο μάλλον η αναγκαιότητα για την επίλυσή του.

Υ.Γ. Εγώ ένα ξέρω. Χωρίς το ΠΑΜΕ, δεν γίνεται διαμαρτυρία.

What a fucking freak!!!

Λοιπόν, εχθές χάρη κυρίως στη συμβολή του dj Σ (χαχα), έκανα μια τεράστια ανακάλυψη. Εκεί που καθόμαστε και τρώγαμε κρέπες στο γνωστό 24ωρο spot της Βάρκιζας μετά το Open Ar Gagarin της Παρασκευής, και μιλούσαμε γενικότερα για μουσική, αναφέρθηκε το γνωστό ανά την υφήλιο δεδομένο, δηλαδή πως είμαι αριστερόχειρας στα μουσικά όργανα. Αυτό που λέτε, το συνηδειτοποίησα πρώτη φορά περίπου στα 14, 15 όταν είχαμε μια κιθάρα σπίτι και αυθόρμητα, όποτε και καλά ήθελα να ξεκινήσω μια άσκηση από ένα βιβλίο που είχα πάρει από το Νάκα (από το μήκος της πρότασης καταλαβαίνετε πως όχι μόνο δεν έμαθα ποτέ κιθάρα, αλλά ούτε την πρώτη άσκηση δεν τελείωσα ποτέ), την έπιανα ως αριστερόχειρας. Εκείνα τα χρόνια αυτό με ενθουσίασε αφάνταστα, αφού αριστερόχειρες υπήρξαν ο Jimy Hendrix, ο Kurt Cobain και ο Paul McCartney, και ένιωθα κάπως προνομιούχος και ευλογημένος. Τώρα γιατί πρέπει νιώθει κανείς έτσι επειδή δεν ξέρει καθόλου κιθάρα με το αριστερό δεν έχει καθόλου σημασία.

Συγχρόνως κατάλαβα, ή τουλάχιστον πίστεψα, πως ήμουν ένας καταπιεσμένος αριστερόχειρας. Αν και γράφω - ή καλύτερα ορνιθοσκαλίζω - με το δεξί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να πρωτοπορεί κειμενογραφικά (Εγώ και η Γλώσσα μου) πάντα έσπαζα τον καρπό προς τα μέσα σχεδόν τελείως, ενώ πάντα κρατώ το πηρούνι με το δεξί και το μαχαίρι με το αριστερό. Να τονίσω ακόμη πως μου πήρε ακόμα περισσότερα χρόνια για να καταλάβω γιατί δεν έμαθα ποτέ τη γαμώ-φλογέρα (τώρα οι μόνες φλογέρες που με απασχολούν είναι εκείνες με το τυρί). Ήταν μόλις πριν λίγα χρόνια όταν I connected the dots και κατάλαβα πως ενώ η δασκάλα της μουσικής με υποχρέωνε να κρατώ αυτό το γελοίο ποιμενικό όργανο ως δεξιόχειρας, εγώ κανονικά έπρεπε να την κρατώ ανάποδα. Μην με ρωτήσετε ποιό χέρι πάει που, θα σας γελάσω. Χα! Σας γέλασα.....
Αυτό όμως που έχει σημασία, και αποτελεί το μεγάλο θέμα για ψυχολογική ανάλυση, είναι η ανακάλυψη η οποία προέκυψε απαριθμώντας τι κάνω με το αριστερό. Και για να μην χρονοτριβώ, ιδού η συμπτωματολογία: Οποιαδήποτε ενέργεια απαιτεί ταυτόχρονη χρήση και των δύο χεριών και δεν είναι συμμετρική (π.χ. άρση βαρών), και απαιτεί κάποιο είδος κατεύθυνσης (π.χ. τοξοβολία), την εκτελώ σαν αριστερόχειρας. Επί παραδείγματι στο μπιλιάρδο στερεώνω τη στέκα στο δεξί και παίζω με το αριστερό ενώ στο πινγκ-πονγκ παίζω με το δεξί. Όπως ανέφερα, στα μουσικά όργανα (ακόμα και στο τρίγωνο) παίζω - ή καλύτερα, θα έπαιζα αν ήξερα- με το αριστερό, αλλά τη φυσαρμόνικα, όποτε τη κρατώ με ένα χέρι, αυτό είναι το δεξί! Θέλετε κάτι πιο κουλό; Στο μπάσκετ σουτάρω σαν αριστερόχειρας, αλλά έχω μονάχα δεξί layup (το αριστερό βγαίνει πλάγιο άουτ....). Το περίστροφο με το δεξί στη σκανδάλη, αλλά τη καραμπίνα με το αριστερό, όχι πως έχω κάποιο από τα δύο, αλλά ενθυμούμαι από τότε που παίζαμε καουμπόηδες. Τα ίδια και με την αξίνα και τη τσάπα. Τα ίδια ισχύουν και για τα πόδια. Στο ποδόσφαιρο το αριστερό πόδι είναι για τον πούτσο, αλλά όταν έκανα εμπόδια πατούσα με το δεξί και 'πέταγα΄το αριστερό πάνω από το εμπόδιο (το οποίο συνήθως έριχνα....). Το θέμα της κατεύθυνσης το αναφέρω γιατί όταν ας πούμε αδειάζω τις μπαταρίες από ένα τηλεκοντρόλ (θεϊκή λέξη), το κρατώ με το αριστερό και το ανοίγω με το δεξί. Το ίδιο και με τη μπύρα, και με τα σπίρτα (κουτάκι στο αριστερό, σπίρτο στο δεξί και τσιγάρο στο στόμα!). Το μόνο πράμα που μπορεί και κάνει μόνο του το αριστερό καλύτερα το δεξί είναι να χτυπάω τα δάκτυλά μου (finger snapping or fillip).
Από την άλλη όταν χουφτώνω, προτιμώ με το αριστερό, αλλά το απολαμβάνω καλύτερα με το δεξί. Μάλιστα, κατόπιν μιας σύντομης τηλεφωνικής μου έρευνας φαίνεται πως ασχέτως άμα κάποιος είναι αριστερόχειρας ή δεξιόχειρας ο κανόνας είναι δεξί χέρι στο κώλο και αριστερό στο βυζί (το ίδιο και εγώ, αλλά έχω την αίσθηση πως στις γυναίκες είναι ανάποδα, what did you expect?). Όπως είπε χαρακτηριστικά και ένας αριστερόχειρας που ακολουθεί τον ίδιο ενστικτώδη κανόνα, 'μακάρι να είχα 2 δεξιά χέρια' θέλοντας να μου επισημάνει την υπεροχή που έχει η αίσθηση της αφής στο δεξί. Βέβαια υπήρξε και μια εξαίρεση μέσα στα πλαίσια του στατιστικού λάθους (του ιδίου λάθους που προβλέπει αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΠΑ-shock.......).
Λογικά λοιπόν αναρωτιέμαι: Μα πόσο κομπλεξικό μπορεί να είναι το αριστερό μου χέρι όταν χρειάζεται τη βοήθεια του δεξιού για να κάνει κάτι και να πάρει τα ηνία;;; Πόσα κρυφά προβλήματα κρύβω στο ψυχικό μου καβούκι; Πόσο σημαντικό είναι να κτυπάω τα δάκτυλά μου; Για αυτό παρακαλώ, προσκαλώ και προκαλώ όλους τους ψυχολόγους και τους ψυχαναλυτές, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, να το ψάξουνε το ζήτημα και να με ενημερώσουνε τι πρόβλημα έχω και τι πρέπει να κάνω ρε παιδί μου. Να ψάξω να βρω τη δασκάλα της μουσικής που διέλυσε τη καριέρα μου σαν περίλαμπρο αριστερόχειρα κιθαρίστα και να τη λιανίσω; Μήπως για αυτό είμαι πολύ δεξιός για να είμαι αριστερός; Για βοηθήστε ρε παιδιά.

Υ.Γ.1 Για τους πολύ ψαγμένους να αναφέρω πως το δεξί είναι το υπερισχύων μάτι, και για αυτό μπορώ και κλείνω το αριστερό πιο εύκολα.
Υ.Γ.2 Για να προλάβω τους χυδαίους και τους πρόστυχους, η απάντηση είναι και με τα δύο, αλλά όχι συγχρόνως εννοείται....
Υ.Γ.3 Εν συνεχεία της έρευνας για το χούφτωμα feel free to contribute, αναφέροντας πάντα άμα είστε δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας (ή και αμφίχειρας).

Γιατί;

Όποιος επιχειρήσει να βάλει στη ζυγαριά τις άνανδρες επιθέσεις θρασύδειλων και τις καταχρήσεις ένστολων, παίζει με τη φωτιά και επιδίδειται σε λογικές 'βεντέτας'. Τόσο η κατάχρηση εξουσίας, όσο και οι τυφλοί τραμπουκισμοί είναι εκφάνσεις του ακριβώς ίδιου προβλήματος.

Αντί-δραση

Ελπίζω να κάνω λάθος. Δεν νομίζω πως ξαφνικά αποκτήσαμε οικολογική συνείδηση χάρη στις πρόσφατες πυρκαγιές, ούτε πιστεύω πως σε λίγα χρόνια θα μας ζηλεύει ο κόσμος όλος για τη περιβαλλοντική μας ευαισθησία ή πολιτική. Θες από πανικό, από φόβο, από το μέγεθος της καταστροφής, από το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ιδεολογικά εκ βάθρων με τη προστασία του περιβάλλοντος, υπάρχει μια σχεδόν αισιόδοξη κινητοποίηση του κόσμου για διαμαρτυρία απέναντι στο οργανωμένο (;) κράτος και την ως τώρα διαχείριση του φυσικού μας πλούτου. Μέχρι στιγμής εκδηλώνεται κυρίως από τα SMS και τα blogs, αλλά σίγουρα θα λάβει σάρκα και οστά με τις οργανωμένες κινητοποιήσεις οι οποίες έχουν ήδη προγραμματιστεί. Τώρα από που προέρχονται αυτές οι ενέργειες, λίγη σημασία έχει, αφού τουλάχιστον συμβάλλουν στην αφύπνιση και στη δραστηριοποίηση του κόσμου, το οποίο είναι σίγουρο από τα κροκοδείλια δάκρυ της τηλεόρασης.

Από την άλλη ένα πολύ ενδιαφέρον post, στο οποίο με κατεύθηνε ένας anonymous (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, Π.Α. κάτοικε Π., ύψος 1,88 με κοντό μαλλί και ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους πελεκάνους), το οποίο αν και γραμμένο το 2001 στο Γαιόραμα, προειδοποιεί επίκαιρα για τα προβλήματα τα οποία εμπεριέχει μια αναδάσωση, τόσο τεχνικά, όσο και εννοιολογικά σε σχέση με τις αντιλήψεις του κοινού αλλά και των υπεθύνων. Φυσικά δεν μπορεί να κριθεί από τον οποιονδήποτε ως προς την επιστημονικές του τοποθετήσεις, αλλά τουλάχιστον είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό ως προς την πιθανώς εσφαλμένη αναγκαιότητα της αναδάσωσης.

Αυτή, η ‘αναδάσωση’, ήταν η λέξη κλειδί από τη πρώτη στιγμή που οι ιθύνοντες άρχισαν να σκέπτονται την επικοινωνιακή διαχείρηση της πρόσφατης καταστροφής, αντί να ασκούν την απαραίτητη αυτοκριτική. Προφανώς ήλπιζαν πως με την ίδια βεβαιότητα με την οποία ‘εξαφάνισαν’ τη διαφθορά, θα ‘εμφάνιζαν’ ένα δάσος ενός ολίγων ετών. Ευτυχώς όμως, και γρήγορα κιόλας, η λέξη ‘κλειδί’ μεταπήδησε στον κόσμο, ο οποίος από υπόσχεση τη μετέτρεψε σε απαίτηση, κάτι το οποίο ελπίζω θα φανεί δυναμικά την Κυριακή. Ίσως να υπάρχουν έγκυρες επιστημονικές βάσεις οι οποίες να αμφισβητούν την ορθότητα μιας τέτοιας απαίτησης. Σίγουρα υπάρχουν σοβαρές τεχνικές δυσκολίες και πρακτικά εμπόδια, όπως η έλλειψη προϋπολογισμού, ορθολογικής μελέτης και διαθεσιμότηας κατάλληλων για το οικοσύστημα σπόρων και δενδρυλλίων. Όμως πίσω από αυτή τη λέξη κλειδί, κρύβεται μια σοβαρή αντίθεση αλλά και μια σοβαρή αγανάκτηση.

Η αντίθεση προκύπτει από το γεγονός πως ουδέποτε σαν λαός είχαμε σοβαρή παιδεία γύρω από τα θέματα της οικολογίας, του περιβάλλοντος, της ανακύκλωσης, ακόμα και της υγιεινής. Θαρρώ πως από τις στάχτες της Πάρνηθας και του Πηλίου, και των υπολοίπων περιοχών που καήκαν, δεν θα ξεπηδήσει ως άλλος μυθικός Φοίνιξ η οικολογική ευαισθησία των Ελλήνων. Ίσως όμως, και μακάρι, να δώσει το έναυσμα (καμμία ειρωνική διάθεση εδώ) για μια δόκιμη ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων γύρω από τα περιβαλλοντικά θέματα με απώτερο σκοπό τη λήψη άμεσων μεν, όρθων δε, μέτρων. Η περίφημη ελληνική σχιζοφρένεια, μπορεί μας βοηθήσει προσωρινά, από τη άλλη όμως ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος και να χρυσώσει το χάπι του καθενός.

Η αγανάκτηση είναι άμεσα σχετική με το παραπάνω. Εν τη απουσία των ενδιάμεσων σταθμών, δηλαδή της ενημέρωσης, του γονικού παραδείγματος, των πρωτοβουλιών, των μαζικών οικολογικών κινημάτων και των μεμονωμένων καταγγελίων, ο απλός κόσμος δείχνει να έχει εξαντλήσει το ‘απόθεμα’ της απάθειάς του, και αναζητεί ενόχους για να ξεσπάσει για ένα έγκλημα, μεταξύ πολλών, το οποίο ανέχθηκε για χρόνια αλλά και για το οποίο έχει συνενοχή. Είναι σαν να αποπέμπουμε ένα κατά συρροήν δολοφόνο, αγνοώντας όμως τους μικρούς φόνους που έχουμε διαπράξει εμείς οι ίδιοι. Η μαζικότητα και το εύρος τόσο της αντίθεσης όσο και της αγανάκτησης μένουν να φανούν.

Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή, οι προγραμματισμένες κινητοποιήσεις και όσες είναι να ακολουθήσουν, δεν χωράνε εννοιολογική ή ιδεολογική αμφισβήτηση. Ίσως να μην διδαχθούμε αυτά που χρειαζόμαστε, πολύ πιθανό οι τελικές πολιτικές κατευθύνσεις να μην είναι της αρεσκείας μας, πολύ πιθανό επίσης το επί του πρακτέου προσδόκιμο κέρδος να μην είναι το επιθυμητό, αλλά η παράλειψη της αντίδρασης θα ήταν ένα ακόμη τεράστιο σφάλμα. Υπήρχε, υπάρχει, και θα υπάρχει δυστυχώς βαθιά ανάγκη για διαμαρτυρία τόσο απέναντι στην προσωπική στάση του καθενός μας, αλλά και ακόμη περισσότερο απέναντι στους εκπροσώπους μας και διαχειριστές της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Ασχέτως πολιτικών ή προσωπικών πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός μας, η προστασία του περιβάλλοντος, είναι από τα λίγα ζητήματα στα οποία μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε. Αναμφίβολα, αν ακόμα και την ύστατη στιγμή, τώρα που αισθάνθηκαμε τον κόμπο που έχει φτάσει στο χτένι εδώ και χρόνια, προτιμήσουμε την αδιαφορία, το νέκταρ της ασυδοσίας, θα είναι σαν ανάβουμε το φυτίλι στα χέρια των εμπρηστών τόσο των φυσικών, όσο και αυτών που τους ανέχονται και τους ευνοούν.

Για αυτό το λόγο, πρώτα και κύρια:

"ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ. ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ. ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ. ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!!!"

Επιπλέον, από όσο έχω ενημερωθεί, θα γίνουν και οι παρακάτω εκδηλώσεις:

3/7 Προπύλαια 7 μ.μ Ελληνικό Κοινωνικό φόρουμ

8/7 ΤΕΛΕΦΕΡΙΚ 8 πμ Ποδηλατοπορεία

8/7 Αγ. Τριάδα 9 πμ Προπόνηση - Διαμαρτυρία δρομέων

12/7 Τελεφερίκ Απόγευμα Συναυλία Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ

Ακόμη έχει προγραμματισθεί μαζική και ταυτόχρονη επιστολή e-mail για τις 5 και 6 Ιουλίου για τις 12 το μεσημέρι με βάση το παρακάτω προσχέδιο κειμένου:

''

Εδώ και μισό αιώνα νομιμοποιείτε την αυθαιρεσία μας και εμείς σε αντάλλαγμα στηρίζουμε και οικοδομούμε την χυδαία ιδιοτέλεια σας. Πολίτες και επαγγελματίες της εξουσίας καταφέραμε να επεκτείνουμε το αβίωτο αστικό χάος σε βάρος της ίδιας της ύπαρξης μας, περιορίζοντας δραματικά, οτιδήποτε ανταγωνιστικό στα «τσιμεντένια» όνειρά μας. Δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα την καταστροφή της γης και την συνακόλουθη «αξιοποίηση» της από τους καταπατητές, τους οικοπεδοφάγους, τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς σε τέλεια συνεργασία και διαπλοκή με συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Ο στόχος της καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου επετεύχθη. Η αττική γη αποτελεί παρελθόν και η διάχυση της ασχήμιας στην ελλαδική γη είναι ζήτημα χρόνου παρά θέλησης.

Φτάνει πια

Η συνείδησή μας και το ένστικτό της επιβίωσης μας είναι πιο δυνατά από τα τσιμεντένια όνειρα, την «αξιοποίηση», τις διαπλοκές των «αποχαρακτηρισμών». Τα βουνά και οι θάλασσες είναι κοινωνικό κεφάλαιο και μοναδικό στόχο έχουμε να το διατηρήσουμε, ότι έχει απομείνει, ανέπαφο.

Ως πολίτες

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και αναζητούμε τρόπους δράσης. Δεν θα ανεχτούμε την επανάληψη των φαινομένων «Πεντέλης», των «αξιοποιήσεων» των ακτών, της υποβάθμισης των πόλεων, την εγκληματική έλλειψη σχεδίων πρόληψης και αντιμετώπισης "κρίσεων", την αμέλεια και ανικανότητα φορέων και επιχειρήσεων, τους "κομματικούς φίλους", την αναποτελεσματικότητα της διοίκησης.

Πολλοί απο μάς εκφράζουν την επιθυμία να αυτενεργήσουμε καλύπτοντας τα κενά που ηθελημένα αφήνει η πολιτική βούληση.

Ως πολιτικοί

Αναλάβετε και εσείς τις ευθύνες των λόγων και των πράξεων σας δείχνοντας μας ότι είστε άξιοι της εμπιστοσύνης μας. Η έλλειψη σχεδίου και η εγκληματική αμέλεια (ο αρμόδιος υπουργός προτίμησε την θερινή σύναξη υποψηφίων αγροφυλάκων) στην διαχείριση των πρόσφατων "κρίσεων" αποδεικνύει ότι στόχος σας, είναι η ικανοποίηση των ανίκανων και ανήθικων πολιτικών "φίλων". Αξιοποιείστε αξιοκρατικά το πλούσιο "ανθρώπινο κεφάλαιο" που διαθέτει ο τόπος μας και δώστε σημασία στην πρόληψη, στα μείζονα και όχι στα ελάσσονα. Η πρόσφατη ανεύθυνη συμπεριφορά σας δεν εμπνέει καμία ελπίδα για το μέλλον, ωστόσο αυτήν την ύστατη ώρα αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων. Επιτέλους σταματήστε τις "εκ των υστέρων" δηλώσεις, την ανεύθυνη "τηλεοπτική δημοκρατία", μοιραστείτε μαζί μας τα πολιτικά σας οράματα, εάν έχετε.

Δημοσιοποιείστε άμεσα,

Τους τρόπους, τους πόρους, τα μέτρα και τα μέσα που εγγυώνται την διαφύλαξη και αποκατάσταση όλων των πρόσφατα καμένων εκτάσεων.
Την προετοιμασία και την πρόληψη για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων.
Δώστε στούς πολίτες το δικαίωμα και τις ευκαιρίες να συμμετέχουν ενεργά στην πρόληψη και τη διαχείριση.

Περιμένουμε,

Η απόγνωση, η αγανάκτηση και η θλίψη μας, περιορίζουν τα περιθώρια της υπομονής μας.

''

Για το κείμενο, και λίστα σχετικών διευθύνσεων αποστολής, επισκεφθείτε το ιστολόγιο Αθήνα – Οδηγός Επιβίωσης. Περισσότερες πληροφορίες μπορούν να αντληθούν επίσης από τις παρακάτω σελίδες:

http://magicasland.com/

http://arxediamedia.blogspot.com/2007/07/blog-post.html

http://anadasosi.blogspot.com/