Γεωπονικοί προβληματισμοί και τοξικομανία

Έχω κάνει τα φυτά μου αλκοολικά.

Τώρα που θα φύγω από το κέντρο για να κατηφορίσω για μια ακόμη φορά προς Βάρκιζα, τα σκέφτομαι τα έρημα. Καλά εντάξει, για να έχει και μια δόση ειλικρίνειας αυτό το blog δεν τα σκέφτομαι και τόσο πολύ. Γενικά οποιαδήποτε μορφή ζωής έχει περιέλθει στην ευθύνη μου είχε άσχημη κατάληξη, με εξαίρεση τις γάτες μου, με τη μια να με εγκαταλείπει στο άσχετο (πάντα ατίθαση αυτή) και την Άρτεμις να έχει συμβιβαστεί με ανευθυνότητα μου και την παλαβομάρα της από πάνω να τη ταΐζει μακαρόνια. Είμαι τόσο ανίκανος που μέχρι και τα αγριόχορτα ξεραίνονται στη παρουσία μου.

Πριν λίγο καιρό πήρα από τη κυρά Λούλα τρεις από ‘κείνες τις κρεμαστές τις γλάστρες με ένα ωραίο φυτό (μη με ρωτάτε όνομα, θα σας γελάσω), οι οποίες μέχρι στιγμής πάνε καλά. Το ‘καλά’ για εμένα φυσικά είναι μια σχετική και πάντα προσωπική έννοια η οποία εν προκειμένω σημαίνει πως τα φύλλα έχουν αρχίσει να ξεραίνονται αλλά ακόμα δεν έχουν πέσει. Πραγματικά έχω αρχίσει να φοβάμαι πως η κυρά Λούλα τα ντοπάρει μέχρι να τα πουλήσει σε ανυποψίαστους σαν κι εμένα. Παίρνω φυτά πρεζάκια και τα κάνω αλκοολικά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένα πλατύφυλλο που διέσωσα (έκλεψα να λέμε καλύτερα) από ένα διαμέρισμα που φτιάχνουμε στον τέταρτο. Έχει σημασία να καταλάβετε πως τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα κανείς δεν το πότιζε και ήταν μια χαρά το χρυσό μου. Έτσι λοιπόν κι εγώ συνέχισα την ίδια τακτική, μέχρι που άρχιζε να κιτρινιάζουν στις άκρες τα φύλλα του, οπότε περάσαμε στο σχέδιο βου (Β), το οποίο βασικά εμπεριέχει την ταπεινή μου ύπαρξη να χύνει οτιδήποτε άχρηστο υγρό στη γλάστρα του. Αυτά είναι σπανίως κάποιος τελειωμένος χυμός, ή ένας μουχλιασμένος καφές, αλλά πολύ πιο συχνά είναι ξεχασμένα southern comfort, ξινά κρασιά και μισοτελειωμένες μπύρες.

Κατά μια σατανική σχεδόν συνωμοσία όμως, το σχέδιο αυτό όχι μόνο απέτυχε, αλλά αντιθέτως έχει επιταχύνει τον κατά τα άλλα βασανιστικά ποιητικό θάνατο του φυτού μου το οποίο μάλλον δεν συμμερίζεται τη δική μου οπτική γωνία για τη ζωή και τις λεπτομέρειες της. Με διασκεδάζει η ιδέα πως μπορεί να είναι αλκοολικό, αλλά άμα έκανα το σύνηθες σφάλμα μου και έβαζα το κυνικό μου προσωπείο θα συνειδητοποιούσα πως μάλλον το δηλητηριάζω μέχρι την τελική του εξόντωση. Άμα είχε φωνή θα με έκραζε σε όλη τη γειτονιά, και άμα είχε πόδια θα έτρεχε να κρυφτεί. Σημάδι μοναδικό της ανεξήγητης μα συγχρόνως αναπόφευκτης αποτυχίας μου τα κιτρινιασμένα και ξεραμένα φύλλα του. Η μεταξύ μας σχέση είναι τόσο οκνηρά αργή και στατική, που μήτε μια τύψη δε με καταδιώκει, ούτε στα όνειρα μου το βλέπω να με καταδιώκει ζητώντας μου εξηγήσεις για την προδιαγραφόμενη μοίρα του. Άραγε, όλα αυτά τα φυτά που έχω σκοτώσει θα με εκδικηθούν σε μιαν άλλη πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος θα είναι λιγότερο έξυπνος από τον φίκο;

Σκουπίδια μαϊ λωβ

Τελικά η περιβαλλοντική συνείδηση του Έλληνα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ότι χρειάστηκε η κεντρική Ευρώπη να καταφέρει σε τρεις δεκαετίες, εμείς το πετύχαμε σε ένα καλοκαίρι. Άπαιχτος ο Έλληνας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στις αναδασώσεις, στους μπλε κάδους των δήμων, τις διαδηλώσεις για τα καμένα (αχ, αυτός ο βουβός κινηματογράφος) και την όποια ευαισθητοποίηση των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης, αλλά στην ίδια μας την καθημερινότητα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι απεργίες αδέλφια.

Ναι, οι απεργίες. Με τόσες διακοπές ρεύματος, ξέρετε πόσο ρεύμα έχει εξοικονομήσει το έθνος; Ξέρετε πόσες μεγαβατώρες γλύτωσαν το μοιραίο τους θερμοδυναμικό τέλος; Άσε που είναι σαν πολιτισμικό και κοινωνικό χάπενινγκ. Πέφτει το ρεύμα και πας δύο αιώνες πίσω. Πως οι ισπανόφωνες χώρες έχουν τη σιέστα, ε εμείς έχουμε τις διακοπές ρεύματος. Ξεσκονίζεις το σπίτι, γυαλίζεις τα ασημικά, διαβάζεις κανά βιβλιαράκι με το κεράκι, τακτοποιείς τα ντουλάπια, πας για μια βολτούλα, διάφορα μικροπράματα μιας καθημερινότητας που αντικαταστάθηκε από τον Λαζόπουλο και το facebook. Άσε που κιόλας, κόβεται το ρεύμα, πας σε κανά φίλο σου που έχει ρεύμα, να σου φτιάξει ένα ζεστό καφέ, να σε φιλέψει ένα λουκουμάκι, κάτι ρε παιδί μου. Με τις διακοπές ρεύματος κάνεις και καμάκι άμα θες. 'Εσείς έχετε ρεύμα, γιατί εγώ δεν έχω' ή 'Σε είδα και κάηκαν οι ασφάλειες μου' ή άμα έχει ψηθεί το πράμα φυσικά, προχωράμε στο 'Έλα γεννήτριά μου να σου ανεβάσω τον γενικό' κι άλλα τέτοια κακόγουστα πού μόνο στην επιτομή του σύγχρονου ελληνικού συγγραφικού πολιτισμού (βλέπε Safe Sex) μπορεί να ακούσεις. Και περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένες και κοινωνικές οι διακοπέςρεύματος. Αμέ, πως;

Το καλύτερο όμως με αυτές τις απεργίες είναι τα σκουπίδια φυσικά. Πρόσφατα βέβαια μας τα χάλασε ο προδότης ο Νικήτας (ακόμα να μαζέψετε από Εξάρχεια ε; καλά....), αλλά τα σκουπίδια είναι η καλύτερή μου. Γουστάρω σκουπίδι ρε παιδί μου! Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, κι εγώ λέω πως τα σκουπίδια είναι ο καθρέφτης όχι μόνο του νοικοκυριού μας αλλά και της κοινωνίας μας (τι είπα ο άπαιχτος πάλι). Ψαχουλεύοντας τα σκουπίδια του άλλου μπορείς να μάθεις πολλά πράματα. Τι τρώει, πως το τρώει, άμα είναι άρρωστος. Πηδάει; Πίνει; Είναι έγκυος ή μήπως μόλις γέννησε; Τι περιοδικά και εφημερίδες αγοράζει, τις πολιτικές του απόψεις. Με άλλα λόγια τα σκουπίδια που αφήνουμε στους κάδους είναι κάτι σαν τα blogs. Ή αλλιώς κάποτε πετάγαμε τα σκουπίδια στο δρόμο, και τώρα τα postάρουμε. 'Η παραφράζοντας ελαφρά τις Τρύπες, τα σκουπίδια είναι κάτι σαν την Ασφάλεια. Τα ξέρουν όλα για τον καθένα, κι άμα ξέρεις να τα διαβάζεις, τότε τα μαθαίνεις κι εσύ άμα σε τρώει η περιέργεια γιατί δεν σου μιλάει πλέον η τροφαντή γειτόνισσά σου (βρήκε γκόμενο αλλά τη παράτησε για τον Μιχάλη από το Γκάζι και έχει και περίοδο κρετίνε).

Φυσικά, το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, τα σκουπίδια έχουν και μια μορφολογική ομορφιά στην οποία όμως θα αποφύγω να επεκταθώ. Εν τω μεταξύ η όλη φάση μου θυμίζει ένα αξέχαστο επεισόδιο από 'Απαράδεκτους', όπου υπάρχει μια ανάλογη απεργία και ο μακαρίτης ο Τρίτσης παροτρύνει τους πολίτες για λόγους υγιεινής να μην πετάνε τα σκουπίδια στους κάδους. Κατά σατανικό τρόπο (να είναι καλά το τότε ταλέντο της Δήμητρας Παπαδοπούλου) αναρίθμητες μαύρες σακούλες μαζεύονται εν ριπή οφθαλμού (και ατάκας) στον εξωτερικό διάδρομο με τον επικό Χαλακατεβάκη να πιστεύει πως θα πάρει παράσημο από τον δήμαρχο αν μαζέψει όλα τα σκουπίδια της πολυκατοικίας του και τα πάει ο ίδιος στη χωματερή (ποια ΧΥΤΑ και μαλακίες που λέτε τώρα). Μάλλον άσχετα όλα αυτά μεταξύ τους, αλλά εκεί που ήθελα να καταλήξω τεχνηέντως (και δεν κατάφερα) είναι πως ο διαβόητος μέσος Έλληνας κοιτάει το βουνό σκουπιδιών που έχει πνίξει τους κάδους από κάτω, και αντιμετωπίζει ένα καθημερινό νέο δίλημμα: 'Να τη πετάξω τη σακούλα ή όχι; ' Κοιτάει δεξιά-αριστερά συνωμοτικά, φοβάται, νιώθει ενοχές που συνεισφέρει στο διαφαινόμενο πρόβλημα υγιεινής. Το ερώτημα μεταφέρεται και πιο πριν όταν η δόλια η σακούλα είναι ακόμα στο σπίτι σου (δίπλα στη κούτα για την ανακύκλωση βεβαίως βεβαίως), και (επιτέλους!) αποφασίζεις να συμπιέσεις τους διάφορους περιέκτες (κουτάκια, μπουκάλια, διάφορες μαλακίες), άσε δε που αρχίζεις και ξεσκαρτάρεις καλύτερα τα σκουπίδια. Αυτό στη μαύρη σακούλα, αυτό στη μπλε, αυτό στο σκύλο, και αυτό... ούτε καν ξέρεις τι είναι αυτό, ο σκύλος δε το τρώει, βάλτο στη μαύρη!

Βέβαια, ένα παράπονο που έχω, και ελπίζω κι άλλοι, είναι πως αν και ο Έλληνας, αυτό το αγνό και τροφαντό κοινωνικό ζώο, αν και προβληματίστηκε, δεν εξέπληξε με τις λύσεις που επέλεξε. Οι πρώτοι που την πληρώσανε ήταν οι κάδοι ανακύκλωσης. Κάπου στη τρίτη μέρα της απεργίας, το τι σάπια ντομάτα, λασπωμένα ζυμαρικά και βρωμιάρες πάνες μαζευτήκαν στους εν λόγω κάδους δεν λέγεται. Εδώ που τα λέμε οι κάδοι ανακύκλωσης είχαν και ένα μεταμοντέρνο ταξικό τουπέ, του στυλ 'εμείς είμαστε καθαροί και οικολογικοί, εσείς οι άλλοι κάδοι είστε για τον πούτσο', αλλά τώρα νιώθουν και αυτοί τη γλύκα της τούρτας σοκολάτα-πορτοκάλι του μικρού Γιαννάκη η οποία πήγε στα σκουπίδια σχεδόν αμαχητί, γιατί ποιος κάτω από την ηλικία των 50 τρώει σοκολάτα-πορτοκάλι γαμώτη μου; Η επόμενη λύση απέναντι στη αδιαλλαξία των κακομαθημένων εργαζόμενων της καθαριότητας που σκέφθηκε ο περιβοήτος ελληνικός νους, ήταν μια παλιά καλή συνταγή. Η καύση. Ειδικά εδώ στο κέντρο που το κατέχουμε το άθλημα (δεν είναι απλά τα πράματα παιδιά, δεν πας με ένα zippo και ένα Axe και αρχίζεις τις μαλακίες...) η καύση φορέθηκε πολύ αυτές τις αγωνιστικές μέρες με τα αντίστοιχα αρωματικά αποτελέσματα. Φήμες που θέλουν τις καύσεις να ξεκινάνε από ανθοπώλεις για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους κρίνονται ως αναληθείς και άρα δημοσιογραφικά αξιοποιήσιμες. Άλλες λύσεις στη Σκουπιδιάδα 2008 είναι φυσικά τα εγκατελειμένα σπίτια, οι κάδοι για τα μπάζα (all time favorite) και μόλις προσφάτως ακούω πως οι γύρω του Κολωνακίου συνοικίες συνδιάζουν το shopping στην πανάκριβη αυτή γειτονιά με την απόρριψη των σκουπιδιών τους στους ταξικά ευνοημένους κάδους. Άλλα hotspots για την απόρριψη των σκουπιδιών είναι οι μεγάλες λεωφόροι και γενικά κάδοι μπροστά από σημαντικά κτίρια (βλέπε Χ. Τρικούπη, Ρηγίλλης, Σύνταγμα, Ερμού κι άλλα τουριστικά και μή μέρη).

Τέλος πάντων, για να καταλήξουμε και κάπου. Εγώ προτείνω να ανοίξουμε τεράστιες τρύπες στον Υμηττό και στο όρος Αιγάλεω, να δημιουργηθεί ένα ρεύμα, να εγκαταστήσουμε και τεράστιες ανεμογεννήτριες, και ότι χώμα θα έχουμε τραβήξει να το πάρουμε να μπαζώσουμε τις χωματερές να τις κάνουμε μητροπολιτικά πάρκα να ησυχάσουν οι χίπηδες μπας και κανονίσουμε να κάνουμε καμία 'ήπια ανάπτυξη' στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τώρα για τα σκουπίδια δεν έχω λύση, αλλά το επεξεργάζομαι. Αλήθεια σας λέω. Αλλά μεταξύ μας τώρα και μη βγει παραέξω, χέστηκα για τα σκουπίδια. Το θέμα δεν είναι τα σκουπίδια αγαπητά μου παιδάκια, όχι μην ψαρώνετε. Το θέμα δεν είναι καν το καταστροφικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, ούτε καν κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Το θέμα πάντα ήταν, είναι και θα είναι οι επιλογές μας. Από το πως πετάμε τα σκουπίδια μας μέχρι το πως επιλέγουμε τους εκπροσώπους και τους άρχοντές μας. Κι από το πως διαχειριζόμαστε τα λάθη μας και πως τα διορθώνουμε.

Υ.Γ. Πέρα από τις μαλακίες, να λέμε και ένα ευχαριστώ στους μάγκες που δουλεύουν στη καθαριότητα ε;

Ανήθικες Πολιτικές Προτάσεις

Η εξουσία είναι πουτάνα. Αξίωμα. Όχι απαραίτητα σωστό, μάλλον θα αναθεωρηθεί αυτή η αυθαίρετη προσέγγιση στη πορεία. Προς το παρόν ας υποθέσουμε πως όντως η εξουσία είναι πουτάνα. Κι όπως είναι φυσικό, η πουτάνα η εξουσία έχει μνηστήρες. Εν Ελλάδι, σαν το παριζάκι του ΝΙΚΑΣ δηλαδή, έχει, ή είχε τουλάχιστον, δύο μνηστήρες. Τον Κώστα και τον Γιώργο. Τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη. Το χοντρό και τον ψηλό. Τον Σερραίο και τον Σουηδό.

Ο ένας καταφέρνει και συνδυάζει τη βαρβατίλα του Married With Children με τις ικανότητες ενός αρσιβαρίστα σε πισίνα και τη λαιμαργία αιχμάλωτου πολέμου. Η γοητεία του είναι ανεξήγητη. Τον βλέπεις να κορδώνεται περίχαρος με την εύνοια που του έχει δείξει η εξουσία, ενώ την ίδια ώρα το σακάκι του εύχεται να ήταν από καουτσούκ, όση ώρα το μεσαίο κουμπί ετοιμάζεται ψυχολογικά να μεταλλαχθεί σε ρουκέτα κοιλιάς-αέρος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το κράτος δεν πολεμάει το πρόβλημα της παχυσαρκίας τώρα τελευταία. Καθόλου τυχαίο σας λέω. Εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των πολυεθνικών της βιομηχανίας μαζικής εστίασης ενώ τα ταξικώς αδικημένα και διαιτητικά ραπανάκια σαπίζουν στους πάγκους της λαϊκής.
Από την άλλη, ο ψηλός είναι ο μοιραίος, ο αδικημένος. Η εξουσία του κάνει όλο νάζια και του τραβάει τη μια χυλόπιτα μετά την άλλη, μα αυτός εκεί, επιμένει, keep walking μέχρι να μείνει τελείως μονάχος του σε μια έρημο από τύψεις, μετάνοιες και χαμένες ευκαιρίες. Της γράφει ποιήματα ρομαντικά και της τραγουδά καντάδες των αδερφών Κατσάμπα (που χαθήκαν αυτά τα παιδιά, αλήθεια;), της αναλύει για ώρες ατελείωτες το σκανδιναβικό σύστημα, τη σκέφτεται ολημερίς και οληβραδίς. Της στέλνει δώρα και γεμίζει τη κάμαρά της με χιλιάδες τριαντάφυλλα και προκυρήξεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δωροδοκεί τα αισθήματά της. Κάθε πρωί γυμνάζεται μπας και τον προτιμήσει έστω για το κορμί του, κι ας μην νοιάζεται για τα βασανισμένα του αισθήματα. Κι όταν τον πιάνουν οι μαύρες του, καθαρίζει ύπουλα τους εσωκομματικούς του αντίζηλους μπας και ηρεμήσει και μπορέσει να τη φανταστεί λίγο παραπάνω. Πολύ emo o Γιώργος παιδιά. Μάλλον για αυτό τον φτύνει βέβαια, αφού τον έχει για σίγουρο, γιατί να ασχοληθεί; Ενώ ο χοντρός από την άλλη, άνετος, κάγκουρας με τα όλα του. Αυτή του λέει να πάρει καμιά ευθύνη στις πλάτες του, αλλά αυτός αγέρωχος κοπανάει 3 διπλόπιτα και πετάει και κανά δυο μαλακίες για να περνάει η ώρα. Είναι θέμα στυλ φιλαράκο.
Όμως σαν κάθε καλή πουτανίτσα που σέβεται τη πουτανιά της, και τα χρόνια της βεβαίως βεβαίως, η εξουσία γουστάρει και λίγο 'νέο αίμα', ανάβουν τα αίματά της με την ανανέωση. Και η εξουσία θέλει το πίπινι της ρε παιδί μου, πως το λένε! Τον Αλέξη της. Ο Αλέξης. Αχ, ο Αλέξης, που δεν είναι πίσω από τις λέξεις. Δεν έχει ανάγκη το παιδί. Λέει, λέει αλλά κανείς δεν ξέρει τι λέει. Δεν έχει σημασία. Είναι αυτό που λένε 'όλο έλεγε, δεν κατάλαβα τι μαλακίες έλεγε, αλλά ένα πρόσωπο....θεός!'. Ρίχνει μια ματιά το trendy το αγόρι το τσαχπίνικο, δεν θέλει και πολύ, τρελλαίνεται η εξουσία, και τρέχει να βαρέσει τίποτα botox (εκεί στο Star στο Nip Tuck, ο στρεβλός καταναλωτισμός της ομορφιάς) μπας και συγκινηθεί το υπερσυνδικαλιστικό μωρό. Φοράει και εκείνα τα στενά τα τζην, έχει και το επιμελώς ατημέλητο look, με τις γραβάτες του να κάνουν παρέα στις άλλες γραβάτες, του πολιτικού του νονού, του περήφανου ιδεολογικού πατερούλη του (για τον Αλαβάνο λέω ντε!). Και αναρωτιέται κανείς. Στους δύο, τρίτος χωρεί; Στην εξουσία, βεβαίως και χωρεί! Πουτάνα δεν είναι; Θα τους πάρει όλους συντρόφια! Καλά όλους δεν θα τους πάρει, αλλά τη παρτούζα δεν τη γλυτώνουμε. Σίγουρα πράματα. Συγκυβέρνηση με σπόνσορα Durex.
Βέβαια μια διαφορετική προσέγγιση (τρίτου, τέταρτου Gestalt, δεν ξέρω, θα σας γελάσω) τοποθετεί την εξουσία, όχι σαν πουτάνα αλλά σαν τσατσά. Ενίοτε και σαν νταβάς. Δηλαδή όλες οι διάφορες προσφερόμενες καρέκλες, οι θέσεις, οι θώκοι, όλα αυτά είναι οι πουτάνες που σπρώχνει η εξουσία (η καθεμία με τη δικιά της τιμή βέβαια). Όμως η εξουσία είναι μυστήρια τσατσά, διότι παραδόξως δεν τη βλέπεις ποτέ. Ίσως, η πιο λογική θεώρηση είναι πως η εξουσία είναι η αρχιπουτάνα, ή καλύτερα, η αρχικαργιόλα διότι εσύ δεν την πηδάς, αλλά είναι κολλημένο στο μυαλό σου πως σίγουρα την πηδάει κάποιος άλλος. Δεν ξέρεις ποιος, αλλά σίγουρα κάποιος θα υπάρχει, δεν μπορεί! Αναλογισθείτε λοιπόν πόσο μόνος νιώθει ο Γιώργος. Τόσα χρόνια την φλερτάρει αυτή τη femme fatale, μόνο και μόνο για να έρθει ο άλλος ο αδιάφορος, ο φαιδρός, ο καταληψίας Λυκειών και προστάτης διατηρητέων της Αρεοπαγίτου. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θα είχα εξαφανισθεί σε cult σκυλάδικα της εθνικής και θα έπινα μπόμπες μέχρι να μου κάνουν πλύση στομάχου. Την άλλη, του εγκεφάλου δηλαδή μου την έχουν ήδη κάνει.
Τελικά αυτή η εξουσία, μυστήριο πράμα. Βγάζω τσιγάρο τώρα εγώ, το ανάβω και το σκέφτομαι λίγο το θέμα, διότι τόσοι και τόσοι πριν από εμένα έχουν ασχοληθεί με αυτήν, τόσο θεωρητικά, όσο και πρακτικά. Μετά από τελείως ανώριμη σκέψη, θα κλέψω μια σοφή κουβέντα ενός πολύ μοναχικού αλλά και υπερφιλόδοξου σκιτσαρισμένου μυρμηγκιού το οποίο ευτυχώς γρήγορα διαπίστωσε πως: 'Βαράει πολύ άγρια η εξουσία΄.

Υ.Γ.1 Για εσάς τους αντιδραστικούς, υπόψιν πως την εξουσία δεν τη γαμάει κανείς. Η εξουσία τους γαμά όλους. Συννενοηθήκαμε;

Υ.Γ.2 Και μιας και το φέραμε το θέμα. Από πότε η μηχανάρα BMW είναι αντισυμβατική ρε παιδιά; Για μισό λεπτό ρε μαλάκες. Δε πήγε με κανένα σκουριασμένο παπάκι το αγόρι το τρελλό. Με trendy καπιταλοσκυλίσια μηχανή πήγε. Αχ, Βύρωνα που έχεις χαθεί εσύ, μεγάλε καβαλάρη, easy rider και ποιητή μαζί της πολιτικής....

Υ.Γ.3 Ζητώ ταπεινά (μη σας πω και σεμνά) για το χυδαίο περιεχόμενο των παραπάνω, αλλά όταν έβριζε ο Πετρόπουλος ήταν τέχνη ε; Κρετίνοι υποκριτές!!!

Εθνική Συγκυρία;

Συνήθως λέμε το Μάρτη γδάρτη για τις περίεργες, μετεωρολογικά, μέρες που κάνει. Δυστυχώς, όμως οι κλιματικές αλλαγές απειλούν αυτό το χαρακτηρισμό, με την υποψία μιας μονότονης λειψυδρίας να μας απειλεί. Για μερικούς όμως, αυτός ο Μάρτης θα είναι γδάρτης.
Η κυβέρνηση της Πρωήν Οθωμανικής Γαμάτης Ανεξάρτητης Λαϊκίστικης Ολιγαρχίας του Γιουνανιστάν - Αυνανιστάν έχει μαζέψει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη της και ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί των 151 συν 1 βουλευτών. Ασφαλιστικό, λιμάνια (ιδιωτικοποίηση ΟΛΘ και ΟΛΠ), απεργίες ΔΕΗ, απεργία της Τράπεζας της Ελλάδος, σκάνδαλο Ζαχόπουλου και φυσικά το ζήτημα της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ. είναι μεταξύ των θεμάτων που σκιαγραφούν ένα πολιτικό ναρκοπέδιο για την κυβερηντική παράταξη αλλά και ένα ψειδωτό καθρέφτη για τους όλους μας. Ειδικότερα το τελευταίο, αν και δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές στη διαχείριση του, αποτελεί κερκόπορτα για την εικόνα του κράτους και της εσωτερικής ακυβέρνητης κατάστασης προς τα έξω, υποβαθμίζοντας το κύρος και το ρόλο της χώρας, αν βέβαια υπήρξαν ποτέ αυτά. Αυτό το οποίο μπορεί να είναι άξιο αναφοράς είναι πως, ανεξαρτήτως της ορθότητας και της αξιοπιστίας της ευρύτερης πολιτικής τακτικής που ακολουθεί, ο πρωθυπουργός της χώρας μάλλον έχει ήδηδώσει απάντηση στο δίλλημα υποχώρηση ή τυφλή (και κουφή) επιμονή.
Οι κινδυνολόγοι εύκολα θα χαρακτηρίσουν το εσωτερικό κλίμα σαν μια κατάσταση κρίσης με αποκορύφωμα το κλείσιμο του χρηματιστηρίου, αλλά φυσικά η κρίση προϋπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Είναι υπαρκτή, χρόνια και βαθειά. Μονάχα οι σεισμοί (οι κανονικοί, όχι αυτά τα γλυκανάλατα με τα οποία μας έχουν ζαλίσει τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης) μας λείπουνε για να δέσει το γλυκό. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τωρινή συμπτωματολογία, αλλά αντιθέτως η γενεσιουργός αιτία που μας έχει οδηγήσει εδώ. Για λόγους μυστήριους κι ανεξήγητους (ή μηπως όχι;), δεν εκλέγουμε ηγέτες ούτε εκπροσώπους, αλλά καθεστωτικούς τυρράνους (όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται) που υποκαθιστούν τη κοινωνική αλληλεγγύη και το δημοκρατικό διάλογο με 'κοινωνικά συμβόλαια τιμής' και διμοιρίες των ΜΑΤ. Είναι φοβερό πως το πολιτικό ήθος του Κ. Καραμανλή υπαγορεύει την ορθολογική επιμονή στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις (και την αποσιώπηση άλλων τροπολογιών και ενεργειών για να μην μπλεχτούμε ακόμη περισσότερο) και όχι τον διασυρμό σε συντεχνιακά και πολιτικά παζάρια, αλλά από την άλλη είναι άσχετη σε κάθε είδος συμμετοχής και διάλογο. Δεν είναι τυχαίο που τόσα πολλά συνδικάτα έχουν εντατικοποιήσει τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις με αποτέλεσμα τη μερική παράλυση της χώρας. Δεν είναι επειδή μονάχα μυρίζουν τον πεθαμένο (την κυβέρνηση) από χιλιόμετρα, αλλά επειδή τόσο καιρό ο ρόλος τους έχει περιορισθεί, πολύ αποτελεσματικά, σε εκείνον που θέλει να ουρλιάξει, αλλά δεν έχει φωνή. Φυσιολογικά η διαρκής αδιαφορία και αδιαλλαξία της κυβέρνησης απέναντι στους κοινωνικούς εταίρους (όλους εμάς δηλαδή) δεν πληρώνεται μονάχα στα χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας, και στις διαρκείς και έντονες απεργίες. αλλά και από ένα γενικότερο κλιμα απέχθειας προς τους κυβερνητικούς μηχανισμούς που μέχρι στιγμής δεν έχει οδηγήσει (ακόμη) σε γκρίνια κατά των συνδικαλιστών. Ανεξαρτήτως αριθμού βουλευτών, αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μονάχη και αποκομμένη από τις πραγματικές επιθυμίες της κοινωνίας, ξένη και ανεπιθύμητη. Είναι μια κυβέρνηση ελάχιστης μειοψηφίας.
Κατά ειρωνική σύμπτωση όμως, η στάση του πρωθυπουργού της χώρας φαντάζει αξιοπρεπής, σε έναν άσχετο παρατηρητή βέβαια. Ο χαρακτήρας του κινηματογραφικός. Δεν αναλώνεται σε μικροπολιτική, δεν λυγίζει στις αντιπολιτευτικές πιέσεις, ούτε αφήνει τη σκανδαλογία να επηρεάσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα παρόλο που οι εκλογές μοιάζουν αναπόφευκτες μετά την όποια εξέλιξη στο θέμα της Π.Γ.Δ.Μ. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Για μια ακόμη φορά ο πρωθυπουργός της χώρας διατηρεί το επικοινωνιακό άφθαρτο προφίλ του μαχητή προστάτη, του καλού δασκάλου-γονέα που υπομένει τις αχάριστες γκρίνιες των παιδιών του. Θυσιάζεται, ρίχνει το κορμί του στη φωτιά, δήθεν θύμα της ηθικής και της ειλικρίνειάς του, παλεύει με τα θηρία που επιθυμούν την πολιτική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, τα εκτελεστικά του όργανα (υπουργοί, σύμβουλοι και άλλοι παρατρεχάμενοι) απολαμβάνουν την προσωρινή ηρεμία που τους προσφέρει η ανύπαρκτη αξιωματική αντιπολίτευση και η μακεδονομάχος υπουργός εξωτερικών, ενώ παράλληλα μαζεύουν σκόρδα για να γλυτώσουν από τα σκανδαλό-φαντάσματα που θα τους επισκεφθούν σε ένα καθεστώς ανομίας και διαπλοκής. Και φυσικά, τα γνώριμα και πραγματικά θύματα αυτής της μουχλιασμένης πλέον κατάστασης είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών των οποίων τα οικονομικά δυσχεραίνουν, τα δικαιώματά τους περιορίζονται και το κρατός τους σχηματοποιείται ολοένα σε ένα προδοτικό και καταπιεστικό μηχανισμό.
Αυτός ο Μάρτης μπορεί να φανεί καθοριστικός, ή μπορεί απλά να είναι ένας ακόμη δύσκολος μήνας. Παραδόξως είναι σχεδόν αδύνατο να λυγίσει αυτή η κυβέρνηση παρά τους επικίνδυνους ελιγμούς της και τον εγκληματικό της λήθαργο, εκτός κι αν την προλάβουν τα γεγονότα και οι εξελίξεις. Το σίγουρο είναι πως η επόμενη εκλογική δυναμική ανήκει πλέον (ευκαιριακή ή μή) στον πολιτικό χώρο της αριστεράς η οποία και θα παίξει το ρόλο του ρυθμιστή. Το ερώτημα όμως το οποίο πλάναται είναι πόσο ακόμα μπορούμε να υπομείνουμε μια ανάπηρη, μουδιασμένη και άβουλη κυβέρνηση. Όσο θα περνάνε οι μέρες του Μάρτη, το μακεδονικό σωσίβιο θα ξεφουσκώνει, και οι αντιδράσεις του κόσμου για το ασφαλιστικό και τη γενικευμένη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης θα γιγαντώνεται. Μακάρι αυτή τη φορά να μην κατευναστεί η οργή από επικοινωνιακά τρικ και εφέ.

Εκπαιδευόμενοι Σκλάβοι

Στη δουλειά μου ψάχνουμε για μια νέα (ή πιο σωστά μια επιπλέον) υπάλληλο. Λογικά λοιπόν ετοίμασα αγγελίες για τον ηλεκτρονικό και χάρτινο τύπο τις οποίες και έστειλα. Αργότερα μου έκοψε λίγο (απίθανο βέβαια, αλλά συμβαίνει) και συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να στείλω την αγγελία και σε σχολές αντίστοιχες του κλάδου για σπουδαστές που θα ήθελαν να κάνουν τη πρακτική τους μαζί μας. Άνετα και αθώα λοιπόν διάλεξα μια περιώνυμη σχολή και τους έστειλα το σύντομο κειμενάκι μου εξηγώντας τους τι ακριβώς θέλαμε. Αφελής όπως είμαι, φαντάστηκα πως η γραμματεία θα εκτύπωνε την αγγελία και θα την κόλλαγε σε κανένα πίνακα ανακοινώσεων ή θα την προωθούσε κατευθείαν στους σπουδαστές. Αμ δε.
Αντιθέτως έλαβα μια τυποποιημένη απάντηση που λίγο ή πολύ μου προωθούσε υπαλλήλους-σπουδαστές για πρακτική εξάσκηση εισαγόμενους από Ρωσία και Ουκρανία για τη φιλική τιμή εφ' άπαξ των 350 Ευρώ. Έτσι απλά. Και ούτε λόγος για τους ημεδαπούς σπουδαστές. Πάλι καλά δηλαδή που δεν θέλουν και μίζα από το μισθό των νεοσκλάβων του 21ου αιώνα. Το χειρότερο φυσικά είναι πως αυτό κανονίζεται από ένα εκπαιδευτικό σύλλογο. Υπάρχει φυσικά και η θετική ερμηνεία: 'Εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν'.

Μακάρι να έχω παρεξηγήσει. Αν και δε νομίζω.

Τι λες τώρα!

Με αφορμή ένα παλαιότερό μου post, άρχισα να σκέφτομαι πως τελικά οι απόψεις είναι τεχνητά κατασκευάσματα. Θέλω να πιστεύω πως πρέπει να υπάρχουν κάποιες αξίες, βασικές αρχές από τις οποίες δεν υποχωρούμε ποτέ, αλλά αρχίζω να καταλαβαίνω πως κάθε άποψη, κάθε γνώμη, κάθε απάντηση σε κάθε ερώτηση, μπορεί να είναι προβλέψιμη αλλά και ευμετάβλητη, αφού προδιαγράφεται από προκαταλήψεις, ένστικτα, κίνητρα, επιθυμίες και φόβους.

Μια τέτοια αιτιοκρατική θεώρηση δεν είναι απαραίτητα και εξελικτή, αλλά αντιθέτως μπορεί να υπονοεί και μια ευκαιριακή παλινδρόμηση των ιδεών μας. Δηλαδή, εκτός από το αντιλαμβάνεσαι τα λάθη στις υποθέσεις σου και να εξελλίσεις τις σκέψεις σου σε απόψεις καλύτερες, σωστότερες, σοφότερες, μπορεί απλά να σημαίνει πως αλλάζεις την τοποθέτηση σου ανάλογα με τις συνθήκες, τη τοπική περιβάλλουσα πραγματικότητα τη δοσμένη χρονική στιγμή.

Κάτι τέτοιο είναι λογικό βέβαια. Κάθε ερώτηση είναι μια αφετηρία, αλλά οι απαντήσεις μπορούν να είναι πολλές, και τα μονοπάτια ακόμα περισσότερα. Άραγε πόσοι έχουν την ικανότητα να συνθέτουν μια λογική και ξεκάθαρη σκέψη, να απογυμνώνονται από συναισθηματισμούς και μόδες, και να σχηματοποιούν έναν άκαμπτο ιδεολογικό κόσμο ανεξαρτήτως κόστους; Μήπως οι περισσότεροι από εμάς δεν πηγαίνουν με το ρεύμα; Βαρετά σχεδόν, υπάρχουν εξηγήσεις για τα περισσότερα από αυτά στις θεωρητικές επιστήμες, όπως την κοινωνική ψυχολογία. Θυμάμαι ένα σκετς της Candid Camera, που το θύμα έμπαινε σε ένα ασανσέρ και οι υπόλοιποι μέσα έκαναν διάφορες συγχρονισμένες κινήσεις (έβγαζαν το καπέλο τους, ή κοιτούσαν το ρολόι τους, ή άλλαζαν τη μεριά προς τα που κοιτούσαν). Πολύ γρήγορα, αμήχανα και φοβισμένα, το θύμα συγχρονιζόταν με την ομάδα. Είναι το ερώτημα της μαζικοποίησης, της απώλειας της ταυτότητας, της ανεξαρτησίας. Κατά πόσο έχουμε τα εφόδια να αυτορισθούμε σαν ξεχωριστό κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου, αντί να πολτοποιούμαστε και να ομογενοποιούμαστε κάτω από μια σκεπή, είτε ιδεολογική, είτε εργασιακή ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Άμα ένας άνθρωπος είναι προβλέψιμος, τότε πολλοί άνθρωποι μαζί είναι ακόμα πιο προβλέψιμοι. Ίσως αυτό να με ενοχλεί. Η ευκολία με την οποία διαβλέπω κάποια πράματα και όντως, αντί αυτά να με εκπλήξουν, εκτυλίσσονται σχεδόν ακριβώς τα περιμένω. Πρόσφατα για παράδειγμα υπήρξε μια δημοσκόπηση που έδειχνε το ΣΥΡΙΖΑ να μεσουρανεί στα διψήφια ποσοστά, με προφανής αιτιολογία την προεδρική εκλογή του Τσίπρα. Ψείρες σαν κι εμένα θα προσπαθήσουν να προτείνουν άλλες παραμέτρους φυσικά, όπως η αυτιστική κατάσταση του δικομματισμού, η ακέφαλη χάβρα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η ευρύτερη απενοχοποίηση της αριστεράς, καθώς και η ανέλκυση στην πολιτική επιφάνεια της 'κρυφής και βουβής αριστεράς'. Όμως η ουσία παραμένει, πως το Τσιπράκι ήταν ο καταλυτικός παράγοντας που τα ποσοστά ανεβήκαν ραγδαία, και κατά διαβολική ειρωνεία, με τη μαζικοποίησης της νεολαίας για την οποία θα ήλπιζε κανείς στην αδογματική της διαφορετικότητα και στο ανεξάρτητο πνεύμα της. Κι όμως αυτή η στροφή δεν οφείλεται σε ρηξικέλευθες προσωπικές ιδεολογικές κρίσεις και προβληματισμούς, αλλά σε ένα όμορφο πρόσωπο. Σε ένα τηλεοπτικό χάπι. Μπορεί να είμαι αυστηρός και να διακατέχομαι από ένα στείρο αρνητισμό. Άλλωστε δεν διαφωνώ πως το Τσιπράκι είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τη κατάλληλη στιγμή. Αυτό όμως το οποίο με προβληματίζει βαθύτερα είναι πως πέρα από όποια ανάλυση ή λογική αντιπαράθεση, πέρα από τη μονότονη προβλεψιμότητα της ελληνικής κοινωνίας και των ιστών της, εξακολουθώ και απορώ. Σχεδόν απογοητεύομαι με τη γνώση αλλά όχι κατανόηση της καθημερινής και βαρετής πραγματικότητας. Οι εξελίξεις για μένα είναι σαν να βλέπεις ένα επεισόδιο σε επανάληψη κάθε φορά, και μάλιστα ένα επεισόδιο το οποίο δεν σου άρεσε ούτε τη πρώτη φορά. Για αυτό δεν διαβάζω εφημερίδες ή δεν παρακολουθώ ειδήσεις. Πέρα από το κονσερβοποιημένο και χυδαίο δημοσιογραφικό προϊόν, φυσικά υπάρχουν γεγονότα και αλλαγές, άλλες θετικές κι άλλες αρνητικές, αλλά τουλάχιστον στο ελληνικό μικρόκοσμο δείχνουν τόσο απομονωμένες και ασήμαντες. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα μπορεί να είναι το πρωτοσέλιδο του Έθνους της Τετάρτης (27/2), με τις πρωτότυπες ομολογουμένως δηλώσεις του προέδρου της ΔΕΗ. Αχταρμάς. Τελείως άσχετα με τα προηγούμενα, αλλά άμα κάποιος θέλει να ντυθεί γυναίκα στις αποκριές, που μπορεί να βρει νούμερο 44 τακούνι; Ή αλλιώς, από που ψωνίζουν τακούνια οι τραβεστί;

.