Στη δουλειά μου ψάχνουμε για μια νέα (ή πιο σωστά μια επιπλέον) υπάλληλο. Λογικά λοιπόν ετοίμασα αγγελίες για τον ηλεκτρονικό και χάρτινο τύπο τις οποίες και έστειλα. Αργότερα μου έκοψε λίγο (απίθανο βέβαια, αλλά συμβαίνει) και συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να στείλω την αγγελία και σε σχολές αντίστοιχες του κλάδου για σπουδαστές που θα ήθελαν να κάνουν τη πρακτική τους μαζί μας. Άνετα και αθώα λοιπόν διάλεξα μια περιώνυμη σχολή και τους έστειλα το σύντομο κειμενάκι μου εξηγώντας τους τι ακριβώς θέλαμε. Αφελής όπως είμαι, φαντάστηκα πως η γραμματεία θα εκτύπωνε την αγγελία και θα την κόλλαγε σε κανένα πίνακα ανακοινώσεων ή θα την προωθούσε κατευθείαν στους σπουδαστές. Αμ δε.Αντιθέτως έλαβα μια τυποποιημένη απάντηση που λίγο ή πολύ μου προωθούσε υπαλλήλους-σπουδαστές για πρακτική εξάσκηση εισαγόμενους από Ρωσία και Ουκρανία για τη φιλική τιμή εφ' άπαξ των 350 Ευρώ. Έτσι απλά. Και ούτε λόγος για τους ημεδαπούς σπουδαστές. Πάλι καλά δηλαδή που δεν θέλουν και μίζα από το μισθό των νεοσκλάβων του 21ου αιώνα. Το χειρότερο φυσικά είναι πως αυτό κανονίζεται από ένα εκπαιδευτικό σύλλογο. Υπάρχει φυσικά και η θετική ερμηνεία: 'Εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν'.
Μακάρι να έχω παρεξηγήσει. Αν και δε νομίζω.
3 comments:
Αν αυτοί που σου απάντησαν με αυτόν τον τρόπο είναι στελέχη κρατικής σχολής πρόκειται για σκάνδαλο. Αν όμως απευθύνθηκες σε ιδιωτική σχολή/επιχείρηση τότε καλώς σου απάντησαν αφού πρωταρχικός στόχος τους είναι να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους και μάλιστα βραχυπρόθεσμα. Στους χαλεπούς καιρούς στους οποίους ζούμε το χρήμα κυβερνά τα πάντα και ειδικότερα στην ιδιωτική εκπαίδευση τα επίπεδα αυθαιρεσίας εξαιτίας αυτής της κατάστασης είναι αυξημένα.
Πάντως για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι καθόλου παράνομο οι ιδιωτικοί φορείς να λειτουργούν σαν εργοδοτικοί διαμεσολαβητές και να παρέχουν recruitment services, αρκεί να φορολογούνται για τη δράση τους. Αν σου προτείνουν αλλοδαπούς πολύ φοβάμαι δεν είναι μόνο το χαμηλότερο εργατικό κόστος ο λόγος. Πολλές φορές δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες των ημεδαπών, ειδικά αυτών που καταφεύγουν στην ιδιωτική εκπαίδευση. Κάποιοι πολλές φορές πιστεύουν πως μπορούν να αγοράσουν ένα πτυχίο και να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Η ελεύθερη αγορά όμως είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική και δε συγχωρεί τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές. Η αντίληψη του εύκολου βολέματος, που ατυχώς έχουν κάποιοι κακομαθημένοι ημεδαποί έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη φιλοδοξία και τη δίψα για δουλεία και διάκριση που έχουν οι σκληραγωγημένοι αλλοδαποί.
Ειδικά στην ελληνική αγορά που και ανώριμη είναι και σε ύφεση βρίσκεται το κόστος εργασίας είναι συχνά ρυθμιστικός παράγοντας στις προσλήψεις ειδικά των μικρών επιχειρήσεων. Για τις τελευταίες η μισθοδοσία του προσωπικού τους είναι στις περισσότερες το μεγαλύτερο έξοδο, που έχουν να αντιμετωπίσουν, ακόμη και αν το ανθρώπινο δυναμικό τους είναι ανειδίκευτο και χαμηλόμισθο.
Ο ημεδαπός εργαζόμενος, που έχει συνηθίσει σε έναν πιο άνετο και συνεπώς πιο δαπανηρό τρόπο ζωής δεν μπορεί να συναγωνιστεί μισθολογικά τον αλλοδαπό που επιχειρεί μια νέα αρχή. Ο αλλοδαπός έχει επίσης την ευκαιρία να προμηθευτεί κάποια από τα αγαθά του από την πατρίδα του όπου η αγορά δεν είναι τόσο υπερτιμημένη όπως στη χώρα μας και συνεπώς οι οικονομικές απαιτήσεις του είναι συχνά χαμηλότερες. Παράλληλα ο αλλοδαπός πολλές φορές αγωνίζεται να κερδίσει την εμπιστοσύνη της εργοδοσίας στην οποία βασίζει πολλές φορές αποκλειστικά την επιβίωση του και συνεπώς είναι πιο παραγωγικός και συνεργάσιμος. Ο ημεδαπός έχει ορισμένες φορές το περιθώριο να συγκρουστεί ή να παραμελήσει τα καθήκοντα του χωρίς να φοβάται πως αν χάσει τη θέση εργασίας του θα αντιμετωπίσει άμεσο πρόβλημα επιβίωσης.
Καταλήγω με τη θέση πως είναι ανήθικο να εμπορευματοποιούμε την ελπίδα των νέων για δουλεία αλλά είναι εξίσου ανήθικο να κλείνουμε τις πόρτες στους αλλοδαπούς προφασιζόμενοι το αφελές επιχείρημα πως είναι υπεύθυνοι για το σύγχρονο δουλεμπόριο το οποίο συντελείται.
Καλή επιτυχία στην ανεύρεση του κατάλληλου ανθρώπου!!!
Λυπάμαι, αλλά αυτό είναι απίστευτα υποκριτικό. Σε πληροφορώ πως η εν λόγω σχολή στο μήνυμά της είχε και attachment τροπολογία-εξπρες η οποία ξεκινούσε 'Με την επιφύλαξη των κείμενων διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας'.
Καταλαβαίνεις πως η ισχΰσουσα νομολογία δεν καλύπτει πλήρως τέτοιες περιπτώσεις, και ένας θέος ξέρει πόσο μπορεί να εκμεταλλευθεί ένας εργοδότης τέτοιες περιπτώσεις (ανασφάλιστη εργασία, κλπ.). Ακόμη, σκοπός μιας σχολής είναι να εκπαιδεύει και όχι να κάνει εισαγωγές εργαζομένων λες και είναι μπανάνες. Τώρα αυτά τα περί φλώρων ημεδαπών και σκληραγωγημένων αλλοδαπών, καλύτερα να μη τα σχολιάσω, γιατί μάλλον πέφτεις στη παγίδα ενός λανθάνων ρατσισμού.
Το χειρότερο όμως είναι η άνεση με την οποία αποδεχόμαστε μια τέτοια εκμετάλλευση και τη γενικότερη φιλοσοφία της ελεύθερης κερδοσκοπίας. Κρίμα.
Δεν χρειάζεται να λυπάσαι για τίποτα! Πιστεύω πως έχεις παρεξηγήσει μερικά πράγματα.
Η φύση της μετανάστευσης είναι τέτοια που κάνει τον αλλοδαπό πιο σκληραγωγημένο και πιο αποφασισμένο από τον ημεδαπό και αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες. Ο αλλοδαπός εγκαταλείπει τη χώρα του προς αναζήτηση καλύτερης ζωής, άρα εφόσον η χώρα στην οποία μεταναστεύει έχει υψηλότερο βιοτικό επίπεδο είναι φυσικό οι κάτοικοι της να έχουν μεγαλώσει πιο άνετα. Αυτή η διαπίστωση δεν κρύβει τίποτα το ρατσιστικό, είναι μια αλήθεια της ζωής. Οι μετακινήσεις πληθυσμών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα γίνονται προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής από βασανισμένους κυρίως ανθρώπους που έχουν την αποφασιστικότητα και το θάρρος να τολμήσουν αυτήν τη δοκιμασία. Ίσως αυτή η εσωτερική τους δύναμη να φοβίζει τους «βολεμένους» ιθαγενείς στις χώρες υποδοχής τους.
Μου κάνει εντύπωση πως δεν αναφέρεσαι αν η σχολή είναι ιδιωτική ή δημόσια. Αν οι ενέργειες της είναι νομότυπες δεν είμαι σίγουρος? Δεν έχω διαβάσει τις σχετικές διατάξεις ούτε έχω τις απαραίτητες νομικές γνώσεις για να τις ερμηνεύσω. Αν πάντως η σχολή ήταν περήφανη για το επίπεδο των φοιτητών της δεν νομίζω πως θα κατέφευγε σε τέτοιες μεθόδους για μερικές εκατοντάδες ευρώ, ρισκάροντας τη δυσφήμιση της. Ακόμη και αν οι ενέργειες της είναι νόμιμες, είναι κάπως άκομψες και προσβλητικές για τους σπουδαστές της και δεν είμαι σίγουρος πως είναι και επωφελείς για τους επιχειρηματίες που αποδέχονται τέτοιες υπηρεσίες διαμεσολάβησης. Άλλωστε ο καλός επιχειρηματίας επιζητά τον περιορισμό του κόστους αποφεύγοντας δαπάνες για αυτόκλητους μεσάζοντες.
Ας είμαστε πάντως ρεαλιστές, ο πρωταρχικός σκοπός μιας ιδιωτικής σχολής είναι να κερδίζει χρήματα, η εκπαίδευση που παρέχει είναι απλώς ένα από τα μέσα με τα οποία προσελκύει πελάτες, δηλαδή σπουδαστές. Αν τα κέρδη της από αυτή τη δραστηριότητα είναι πενιχρά και οι «παραγόμενοι» απόφοιτοι είναι χαμηλής ποιότητας τότε είναι αναγκασμένη, όπως κάθε ιδιωτική επιχείρηση στην ελεύθερη αγορά, να αναζητήσει νέους τρόπους εξασφάλισης κέρδους. It must diversify its business and explore new areas of income, όπως θα λέγανε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξωνες. Δραστηριοποίησε ενεργά σε μια μικρή επιχείρηση και άρα γνωρίζεις πως αν δεν επεκτείνεις όσο μπορείς τις δραστηριότητες σου ακόμη και σε αμφιλεγόμενα και παρεξηγημένα πεδία ρισκάρεις να καταστραφείς από κάποια αρνητική συγκυρία.
Κανείς δεν αποδέχεται με άνεση την εκμετάλλευση, εκτός και αν κερδίζει κάτι σημαντικό από αυτήν. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες η ελεύθερη κερδοσκοπία είναι ένα αναπόφευκτο φαινόμενο. Άλλωστε σε μια καπιταλιστική κοινωνία ποιος μπορεί να είναι αδέκαστος κριτής για το τι είναι κερδοσκοπία και τι δεν είναι, αφού όλοι λειτουργούν ανταγωνιστικά και έχουν προσωπικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Είναι υποκριτικό να αναζητάς κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη σε ένα τέτοιο σύστημα όπου ο καθένας είναι προσηλωμένος στην προσωπική του ανέλιξη. Το κάθε σύστημα άλλωστε έχει προτερήματα και αδυναμίες, δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας.
Στην κοινωνία μας όλα σχεδόν κρίνονται με βάση την προσφορά και τη ζήτηση, αυτές οι δύο έννοιες μαζί με τις συνεργασίες και την επικοινωνία καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη διατίμηση των προϊόντων. Με τον όρο επικοινωνία εννοώ τη διαφήμιση ή τη δυσφήμιση ενός προϊόντος, ενώ με τον όρο συνεργασία αναφέρομαι στις επιχειρηματικές συμπράξεις, στις συντεχνίες και στα αμαρτωλά καρτέλ. Αλήθεια με ποια αντικειμενικά κριτήρια μπορεί μια συντεχνία να κατηγορήσει μια άλλη ως καρτέλ και πότε μια συνεργασία γίνεται επικίνδυνα «αμαρτωλή»? Πολλοί επιτυχημένοι επαγγελματίες θα σε κατηγορήσουν πως με τον όρο κερδοσκοπία επιχειρείς να ποινικοποιήσεις το κέρδος και την επιτυχία. Είναι εύκολο να κατηγορείς όταν δεν σου δίνεται η ευκαιρία να «κερδίσεις πολλά και γρήγορα».
Είναι επίσης εύκολο και κοινωνικά δημοφιλές να κατηγορεί κανείς την εργοδοσία πως ψάχνει παραθυράκια στους νόμους για να μειώσει το κόστος εργασίας. Σε μια καπιταλιστική κοινωνία όμως για να επιβιώσει μια επιχείρηση σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον δεν έχει πολλές επιλογές. Άλλωστε πολλές φορές και κάποιοι τυχοδιώκτες εργαζόμενοι εκβιάζουν τους εργοδότες με καταγγελίες, χρησιμοποιούν δηλαδή το γραφειοκρατικό και εισπρακτικό νομοθετικό σύστημα για να κερδίσουν προσωπικά οφέλη. Τα ίδια τα συνδικάτα πριμοδοτούν συχνά λαϊκιστές πολιτικούς, που προσπαθούν νομοθετικά να χειραγωγήσουν τις επιχειρήσεις. Δεν μπορεί συνεπώς κανείς να επικαλείται τους νόμους μόνο όταν τον συμφέρει, ούτε μπορούμε να περιμένουμε ο νομοθέτης να προβλέπει όλες τις περιπτώσεις. Η σχέση εργοδοσίας και εργαζόμενου είναι πάντα ευαίσθητη. Αν βασίζεται απλώς σε νόμους και διατάξεις τότε είναι άρρωστη και αντιπαραγωγική. Πρέπει να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και συνεργασία στα βασικά αλλιώς ο οργανισμός που λέγεται επιχείρηση αποσυντίθεται.
Καταλήγω με τη θέση πως η επιτυχία μιας επιχείρησης και η ευημερία του εργαζόμενου δεν είναι αντικείμενο αποκλειστικά της νομοθεσίας και πως είναι πολύ εύκολο να στιγματίζουμε κάποιες επιχειρηματικές πρακτικές αλλά πολύ δύσκολο να αποσαφηνίσουμε και κατόπιν να αντιμετωπίσουμε τα αίτια των πρακτικών αυτών.
Post a Comment