Σκουπίδια μαϊ λωβ

Τελικά η περιβαλλοντική συνείδηση του Έλληνα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ότι χρειάστηκε η κεντρική Ευρώπη να καταφέρει σε τρεις δεκαετίες, εμείς το πετύχαμε σε ένα καλοκαίρι. Άπαιχτος ο Έλληνας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στις αναδασώσεις, στους μπλε κάδους των δήμων, τις διαδηλώσεις για τα καμένα (αχ, αυτός ο βουβός κινηματογράφος) και την όποια ευαισθητοποίηση των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης, αλλά στην ίδια μας την καθημερινότητα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι απεργίες αδέλφια.

Ναι, οι απεργίες. Με τόσες διακοπές ρεύματος, ξέρετε πόσο ρεύμα έχει εξοικονομήσει το έθνος; Ξέρετε πόσες μεγαβατώρες γλύτωσαν το μοιραίο τους θερμοδυναμικό τέλος; Άσε που είναι σαν πολιτισμικό και κοινωνικό χάπενινγκ. Πέφτει το ρεύμα και πας δύο αιώνες πίσω. Πως οι ισπανόφωνες χώρες έχουν τη σιέστα, ε εμείς έχουμε τις διακοπές ρεύματος. Ξεσκονίζεις το σπίτι, γυαλίζεις τα ασημικά, διαβάζεις κανά βιβλιαράκι με το κεράκι, τακτοποιείς τα ντουλάπια, πας για μια βολτούλα, διάφορα μικροπράματα μιας καθημερινότητας που αντικαταστάθηκε από τον Λαζόπουλο και το facebook. Άσε που κιόλας, κόβεται το ρεύμα, πας σε κανά φίλο σου που έχει ρεύμα, να σου φτιάξει ένα ζεστό καφέ, να σε φιλέψει ένα λουκουμάκι, κάτι ρε παιδί μου. Με τις διακοπές ρεύματος κάνεις και καμάκι άμα θες. 'Εσείς έχετε ρεύμα, γιατί εγώ δεν έχω' ή 'Σε είδα και κάηκαν οι ασφάλειες μου' ή άμα έχει ψηθεί το πράμα φυσικά, προχωράμε στο 'Έλα γεννήτριά μου να σου ανεβάσω τον γενικό' κι άλλα τέτοια κακόγουστα πού μόνο στην επιτομή του σύγχρονου ελληνικού συγγραφικού πολιτισμού (βλέπε Safe Sex) μπορεί να ακούσεις. Και περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένες και κοινωνικές οι διακοπέςρεύματος. Αμέ, πως;

Το καλύτερο όμως με αυτές τις απεργίες είναι τα σκουπίδια φυσικά. Πρόσφατα βέβαια μας τα χάλασε ο προδότης ο Νικήτας (ακόμα να μαζέψετε από Εξάρχεια ε; καλά....), αλλά τα σκουπίδια είναι η καλύτερή μου. Γουστάρω σκουπίδι ρε παιδί μου! Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, κι εγώ λέω πως τα σκουπίδια είναι ο καθρέφτης όχι μόνο του νοικοκυριού μας αλλά και της κοινωνίας μας (τι είπα ο άπαιχτος πάλι). Ψαχουλεύοντας τα σκουπίδια του άλλου μπορείς να μάθεις πολλά πράματα. Τι τρώει, πως το τρώει, άμα είναι άρρωστος. Πηδάει; Πίνει; Είναι έγκυος ή μήπως μόλις γέννησε; Τι περιοδικά και εφημερίδες αγοράζει, τις πολιτικές του απόψεις. Με άλλα λόγια τα σκουπίδια που αφήνουμε στους κάδους είναι κάτι σαν τα blogs. Ή αλλιώς κάποτε πετάγαμε τα σκουπίδια στο δρόμο, και τώρα τα postάρουμε. 'Η παραφράζοντας ελαφρά τις Τρύπες, τα σκουπίδια είναι κάτι σαν την Ασφάλεια. Τα ξέρουν όλα για τον καθένα, κι άμα ξέρεις να τα διαβάζεις, τότε τα μαθαίνεις κι εσύ άμα σε τρώει η περιέργεια γιατί δεν σου μιλάει πλέον η τροφαντή γειτόνισσά σου (βρήκε γκόμενο αλλά τη παράτησε για τον Μιχάλη από το Γκάζι και έχει και περίοδο κρετίνε).

Φυσικά, το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, τα σκουπίδια έχουν και μια μορφολογική ομορφιά στην οποία όμως θα αποφύγω να επεκταθώ. Εν τω μεταξύ η όλη φάση μου θυμίζει ένα αξέχαστο επεισόδιο από 'Απαράδεκτους', όπου υπάρχει μια ανάλογη απεργία και ο μακαρίτης ο Τρίτσης παροτρύνει τους πολίτες για λόγους υγιεινής να μην πετάνε τα σκουπίδια στους κάδους. Κατά σατανικό τρόπο (να είναι καλά το τότε ταλέντο της Δήμητρας Παπαδοπούλου) αναρίθμητες μαύρες σακούλες μαζεύονται εν ριπή οφθαλμού (και ατάκας) στον εξωτερικό διάδρομο με τον επικό Χαλακατεβάκη να πιστεύει πως θα πάρει παράσημο από τον δήμαρχο αν μαζέψει όλα τα σκουπίδια της πολυκατοικίας του και τα πάει ο ίδιος στη χωματερή (ποια ΧΥΤΑ και μαλακίες που λέτε τώρα). Μάλλον άσχετα όλα αυτά μεταξύ τους, αλλά εκεί που ήθελα να καταλήξω τεχνηέντως (και δεν κατάφερα) είναι πως ο διαβόητος μέσος Έλληνας κοιτάει το βουνό σκουπιδιών που έχει πνίξει τους κάδους από κάτω, και αντιμετωπίζει ένα καθημερινό νέο δίλημμα: 'Να τη πετάξω τη σακούλα ή όχι; ' Κοιτάει δεξιά-αριστερά συνωμοτικά, φοβάται, νιώθει ενοχές που συνεισφέρει στο διαφαινόμενο πρόβλημα υγιεινής. Το ερώτημα μεταφέρεται και πιο πριν όταν η δόλια η σακούλα είναι ακόμα στο σπίτι σου (δίπλα στη κούτα για την ανακύκλωση βεβαίως βεβαίως), και (επιτέλους!) αποφασίζεις να συμπιέσεις τους διάφορους περιέκτες (κουτάκια, μπουκάλια, διάφορες μαλακίες), άσε δε που αρχίζεις και ξεσκαρτάρεις καλύτερα τα σκουπίδια. Αυτό στη μαύρη σακούλα, αυτό στη μπλε, αυτό στο σκύλο, και αυτό... ούτε καν ξέρεις τι είναι αυτό, ο σκύλος δε το τρώει, βάλτο στη μαύρη!

Βέβαια, ένα παράπονο που έχω, και ελπίζω κι άλλοι, είναι πως αν και ο Έλληνας, αυτό το αγνό και τροφαντό κοινωνικό ζώο, αν και προβληματίστηκε, δεν εξέπληξε με τις λύσεις που επέλεξε. Οι πρώτοι που την πληρώσανε ήταν οι κάδοι ανακύκλωσης. Κάπου στη τρίτη μέρα της απεργίας, το τι σάπια ντομάτα, λασπωμένα ζυμαρικά και βρωμιάρες πάνες μαζευτήκαν στους εν λόγω κάδους δεν λέγεται. Εδώ που τα λέμε οι κάδοι ανακύκλωσης είχαν και ένα μεταμοντέρνο ταξικό τουπέ, του στυλ 'εμείς είμαστε καθαροί και οικολογικοί, εσείς οι άλλοι κάδοι είστε για τον πούτσο', αλλά τώρα νιώθουν και αυτοί τη γλύκα της τούρτας σοκολάτα-πορτοκάλι του μικρού Γιαννάκη η οποία πήγε στα σκουπίδια σχεδόν αμαχητί, γιατί ποιος κάτω από την ηλικία των 50 τρώει σοκολάτα-πορτοκάλι γαμώτη μου; Η επόμενη λύση απέναντι στη αδιαλλαξία των κακομαθημένων εργαζόμενων της καθαριότητας που σκέφθηκε ο περιβοήτος ελληνικός νους, ήταν μια παλιά καλή συνταγή. Η καύση. Ειδικά εδώ στο κέντρο που το κατέχουμε το άθλημα (δεν είναι απλά τα πράματα παιδιά, δεν πας με ένα zippo και ένα Axe και αρχίζεις τις μαλακίες...) η καύση φορέθηκε πολύ αυτές τις αγωνιστικές μέρες με τα αντίστοιχα αρωματικά αποτελέσματα. Φήμες που θέλουν τις καύσεις να ξεκινάνε από ανθοπώλεις για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους κρίνονται ως αναληθείς και άρα δημοσιογραφικά αξιοποιήσιμες. Άλλες λύσεις στη Σκουπιδιάδα 2008 είναι φυσικά τα εγκατελειμένα σπίτια, οι κάδοι για τα μπάζα (all time favorite) και μόλις προσφάτως ακούω πως οι γύρω του Κολωνακίου συνοικίες συνδιάζουν το shopping στην πανάκριβη αυτή γειτονιά με την απόρριψη των σκουπιδιών τους στους ταξικά ευνοημένους κάδους. Άλλα hotspots για την απόρριψη των σκουπιδιών είναι οι μεγάλες λεωφόροι και γενικά κάδοι μπροστά από σημαντικά κτίρια (βλέπε Χ. Τρικούπη, Ρηγίλλης, Σύνταγμα, Ερμού κι άλλα τουριστικά και μή μέρη).

Τέλος πάντων, για να καταλήξουμε και κάπου. Εγώ προτείνω να ανοίξουμε τεράστιες τρύπες στον Υμηττό και στο όρος Αιγάλεω, να δημιουργηθεί ένα ρεύμα, να εγκαταστήσουμε και τεράστιες ανεμογεννήτριες, και ότι χώμα θα έχουμε τραβήξει να το πάρουμε να μπαζώσουμε τις χωματερές να τις κάνουμε μητροπολιτικά πάρκα να ησυχάσουν οι χίπηδες μπας και κανονίσουμε να κάνουμε καμία 'ήπια ανάπτυξη' στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τώρα για τα σκουπίδια δεν έχω λύση, αλλά το επεξεργάζομαι. Αλήθεια σας λέω. Αλλά μεταξύ μας τώρα και μη βγει παραέξω, χέστηκα για τα σκουπίδια. Το θέμα δεν είναι τα σκουπίδια αγαπητά μου παιδάκια, όχι μην ψαρώνετε. Το θέμα δεν είναι καν το καταστροφικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, ούτε καν κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Το θέμα πάντα ήταν, είναι και θα είναι οι επιλογές μας. Από το πως πετάμε τα σκουπίδια μας μέχρι το πως επιλέγουμε τους εκπροσώπους και τους άρχοντές μας. Κι από το πως διαχειριζόμαστε τα λάθη μας και πως τα διορθώνουμε.

Υ.Γ. Πέρα από τις μαλακίες, να λέμε και ένα ευχαριστώ στους μάγκες που δουλεύουν στη καθαριότητα ε;