Γεωπονικοί προβληματισμοί και τοξικομανία

Έχω κάνει τα φυτά μου αλκοολικά.

Τώρα που θα φύγω από το κέντρο για να κατηφορίσω για μια ακόμη φορά προς Βάρκιζα, τα σκέφτομαι τα έρημα. Καλά εντάξει, για να έχει και μια δόση ειλικρίνειας αυτό το blog δεν τα σκέφτομαι και τόσο πολύ. Γενικά οποιαδήποτε μορφή ζωής έχει περιέλθει στην ευθύνη μου είχε άσχημη κατάληξη, με εξαίρεση τις γάτες μου, με τη μια να με εγκαταλείπει στο άσχετο (πάντα ατίθαση αυτή) και την Άρτεμις να έχει συμβιβαστεί με ανευθυνότητα μου και την παλαβομάρα της από πάνω να τη ταΐζει μακαρόνια. Είμαι τόσο ανίκανος που μέχρι και τα αγριόχορτα ξεραίνονται στη παρουσία μου.

Πριν λίγο καιρό πήρα από τη κυρά Λούλα τρεις από ‘κείνες τις κρεμαστές τις γλάστρες με ένα ωραίο φυτό (μη με ρωτάτε όνομα, θα σας γελάσω), οι οποίες μέχρι στιγμής πάνε καλά. Το ‘καλά’ για εμένα φυσικά είναι μια σχετική και πάντα προσωπική έννοια η οποία εν προκειμένω σημαίνει πως τα φύλλα έχουν αρχίσει να ξεραίνονται αλλά ακόμα δεν έχουν πέσει. Πραγματικά έχω αρχίσει να φοβάμαι πως η κυρά Λούλα τα ντοπάρει μέχρι να τα πουλήσει σε ανυποψίαστους σαν κι εμένα. Παίρνω φυτά πρεζάκια και τα κάνω αλκοολικά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένα πλατύφυλλο που διέσωσα (έκλεψα να λέμε καλύτερα) από ένα διαμέρισμα που φτιάχνουμε στον τέταρτο. Έχει σημασία να καταλάβετε πως τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα κανείς δεν το πότιζε και ήταν μια χαρά το χρυσό μου. Έτσι λοιπόν κι εγώ συνέχισα την ίδια τακτική, μέχρι που άρχιζε να κιτρινιάζουν στις άκρες τα φύλλα του, οπότε περάσαμε στο σχέδιο βου (Β), το οποίο βασικά εμπεριέχει την ταπεινή μου ύπαρξη να χύνει οτιδήποτε άχρηστο υγρό στη γλάστρα του. Αυτά είναι σπανίως κάποιος τελειωμένος χυμός, ή ένας μουχλιασμένος καφές, αλλά πολύ πιο συχνά είναι ξεχασμένα southern comfort, ξινά κρασιά και μισοτελειωμένες μπύρες.

Κατά μια σατανική σχεδόν συνωμοσία όμως, το σχέδιο αυτό όχι μόνο απέτυχε, αλλά αντιθέτως έχει επιταχύνει τον κατά τα άλλα βασανιστικά ποιητικό θάνατο του φυτού μου το οποίο μάλλον δεν συμμερίζεται τη δική μου οπτική γωνία για τη ζωή και τις λεπτομέρειες της. Με διασκεδάζει η ιδέα πως μπορεί να είναι αλκοολικό, αλλά άμα έκανα το σύνηθες σφάλμα μου και έβαζα το κυνικό μου προσωπείο θα συνειδητοποιούσα πως μάλλον το δηλητηριάζω μέχρι την τελική του εξόντωση. Άμα είχε φωνή θα με έκραζε σε όλη τη γειτονιά, και άμα είχε πόδια θα έτρεχε να κρυφτεί. Σημάδι μοναδικό της ανεξήγητης μα συγχρόνως αναπόφευκτης αποτυχίας μου τα κιτρινιασμένα και ξεραμένα φύλλα του. Η μεταξύ μας σχέση είναι τόσο οκνηρά αργή και στατική, που μήτε μια τύψη δε με καταδιώκει, ούτε στα όνειρα μου το βλέπω να με καταδιώκει ζητώντας μου εξηγήσεις για την προδιαγραφόμενη μοίρα του. Άραγε, όλα αυτά τα φυτά που έχω σκοτώσει θα με εκδικηθούν σε μιαν άλλη πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος θα είναι λιγότερο έξυπνος από τον φίκο;