Συνήθως λέμε το Μάρτη γδάρτη για τις περίεργες, μετεωρολογικά, μέρες που κάνει. Δυστυχώς, όμως οι κλιματικές αλλαγές απειλούν αυτό το χαρακτηρισμό, με την υποψία μιας μονότονης λειψυδρίας να μας απειλεί. Για μερικούς όμως, αυτός ο Μάρτης θα είναι γδάρτης.
Η κυβέρνηση της Πρωήν Οθωμανικής Γαμάτης Ανεξάρτητης Λαϊκίστικης Ολιγαρχίας του Γιουνανιστάν - Αυνανιστάν έχει μαζέψει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη της και ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί των 151 συν 1 βουλευτών. Ασφαλιστικό, λιμάνια (ιδιωτικοποίηση ΟΛΘ και ΟΛΠ), απεργίες ΔΕΗ, απεργία της Τράπεζας της Ελλάδος, σκάνδαλο Ζαχόπουλου και φυσικά το ζήτημα της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ. είναι μεταξύ των θεμάτων που σκιαγραφούν ένα πολιτικό ναρκοπέδιο για την κυβερηντική παράταξη αλλά και ένα ψειδωτό καθρέφτη για τους όλους μας. Ειδικότερα το τελευταίο, αν και δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές στη διαχείριση του, αποτελεί κερκόπορτα για την εικόνα του κράτους και της εσωτερικής ακυβέρνητης κατάστασης προς τα έξω, υποβαθμίζοντας το κύρος και το ρόλο της χώρας, αν βέβαια υπήρξαν ποτέ αυτά. Αυτό το οποίο μπορεί να είναι άξιο αναφοράς είναι πως, ανεξαρτήτως της ορθότητας και της αξιοπιστίας της ευρύτερης πολιτικής τακτικής που ακολουθεί, ο πρωθυπουργός της χώρας μάλλον έχει ήδηδώσει απάντηση στο δίλλημα υποχώρηση ή τυφλή (και κουφή) επιμονή.
Οι κινδυνολόγοι εύκολα θα χαρακτηρίσουν το εσωτερικό κλίμα σαν μια κατάσταση κρίσης με αποκορύφωμα το κλείσιμο του χρηματιστηρίου, αλλά φυσικά η κρίση προϋπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Είναι υπαρκτή, χρόνια και βαθειά. Μονάχα οι σεισμοί (οι κανονικοί, όχι αυτά τα γλυκανάλατα με τα οποία μας έχουν ζαλίσει τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης) μας λείπουνε για να δέσει το γλυκό. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τωρινή συμπτωματολογία, αλλά αντιθέτως η γενεσιουργός αιτία που μας έχει οδηγήσει εδώ. Για λόγους μυστήριους κι ανεξήγητους (ή μηπως όχι;), δεν εκλέγουμε ηγέτες ούτε εκπροσώπους, αλλά καθεστωτικούς τυρράνους (όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται) που υποκαθιστούν τη κοινωνική αλληλεγγύη και το δημοκρατικό διάλογο με 'κοινωνικά συμβόλαια τιμής' και διμοιρίες των ΜΑΤ. Είναι φοβερό πως το πολιτικό ήθος του Κ. Καραμανλή υπαγορεύει την ορθολογική επιμονή στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις (και την αποσιώπηση άλλων τροπολογιών και ενεργειών για να μην μπλεχτούμε ακόμη περισσότερο) και όχι τον διασυρμό σε συντεχνιακά και πολιτικά παζάρια, αλλά από την άλλη είναι άσχετη σε κάθε είδος συμμετοχής και διάλογο. Δεν είναι τυχαίο που τόσα πολλά συνδικάτα έχουν εντατικοποιήσει τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις με αποτέλεσμα τη μερική παράλυση της χώρας. Δεν είναι επειδή μονάχα μυρίζουν τον πεθαμένο (την κυβέρνηση) από χιλιόμετρα, αλλά επειδή τόσο καιρό ο ρόλος τους έχει περιορισθεί, πολύ αποτελεσματικά, σε εκείνον που θέλει να ουρλιάξει, αλλά δεν έχει φωνή. Φυσιολογικά η διαρκής αδιαφορία και αδιαλλαξία της κυβέρνησης απέναντι στους κοινωνικούς εταίρους (όλους εμάς δηλαδή) δεν πληρώνεται μονάχα στα χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας, και στις διαρκείς και έντονες απεργίες. αλλά και από ένα γενικότερο κλιμα απέχθειας προς τους κυβερνητικούς μηχανισμούς που μέχρι στιγμής δεν έχει οδηγήσει (ακόμη) σε γκρίνια κατά των συνδικαλιστών. Ανεξαρτήτως αριθμού βουλευτών, αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μονάχη και αποκομμένη από τις πραγματικές επιθυμίες της κοινωνίας, ξένη και ανεπιθύμητη. Είναι μια κυβέρνηση ελάχιστης μειοψηφίας.
Κατά ειρωνική σύμπτωση όμως, η στάση του πρωθυπουργού της χώρας φαντάζει αξιοπρεπής, σε έναν άσχετο παρατηρητή βέβαια. Ο χαρακτήρας του κινηματογραφικός. Δεν αναλώνεται σε μικροπολιτική, δεν λυγίζει στις αντιπολιτευτικές πιέσεις, ούτε αφήνει τη σκανδαλογία να επηρεάσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα παρόλο που οι εκλογές μοιάζουν αναπόφευκτες μετά την όποια εξέλιξη στο θέμα της Π.Γ.Δ.Μ. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Για μια ακόμη φορά ο πρωθυπουργός της χώρας διατηρεί το επικοινωνιακό άφθαρτο προφίλ του μαχητή προστάτη, του καλού δασκάλου-γονέα που υπομένει τις αχάριστες γκρίνιες των παιδιών του. Θυσιάζεται, ρίχνει το κορμί του στη φωτιά, δήθεν θύμα της ηθικής και της ειλικρίνειάς του, παλεύει με τα θηρία που επιθυμούν την πολιτική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, τα εκτελεστικά του όργανα (υπουργοί, σύμβουλοι και άλλοι παρατρεχάμενοι) απολαμβάνουν την προσωρινή ηρεμία που τους προσφέρει η ανύπαρκτη αξιωματική αντιπολίτευση και η μακεδονομάχος υπουργός εξωτερικών, ενώ παράλληλα μαζεύουν σκόρδα για να γλυτώσουν από τα σκανδαλό-φαντάσματα που θα τους επισκεφθούν σε ένα καθεστώς ανομίας και διαπλοκής. Και φυσικά, τα γνώριμα και πραγματικά θύματα αυτής της μουχλιασμένης πλέον κατάστασης είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών των οποίων τα οικονομικά δυσχεραίνουν, τα δικαιώματά τους περιορίζονται και το κρατός τους σχηματοποιείται ολοένα σε ένα προδοτικό και καταπιεστικό μηχανισμό.
Αυτός ο Μάρτης μπορεί να φανεί καθοριστικός, ή μπορεί απλά να είναι ένας ακόμη δύσκολος μήνας. Παραδόξως είναι σχεδόν αδύνατο να λυγίσει αυτή η κυβέρνηση παρά τους επικίνδυνους ελιγμούς της και τον εγκληματικό της λήθαργο, εκτός κι αν την προλάβουν τα γεγονότα και οι εξελίξεις. Το σίγουρο είναι πως η επόμενη εκλογική δυναμική ανήκει πλέον (ευκαιριακή ή μή) στον πολιτικό χώρο της αριστεράς η οποία και θα παίξει το ρόλο του ρυθμιστή. Το ερώτημα όμως το οποίο πλάναται είναι πόσο ακόμα μπορούμε να υπομείνουμε μια ανάπηρη, μουδιασμένη και άβουλη κυβέρνηση. Όσο θα περνάνε οι μέρες του Μάρτη, το μακεδονικό σωσίβιο θα ξεφουσκώνει, και οι αντιδράσεις του κόσμου για το ασφαλιστικό και τη γενικευμένη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης θα γιγαντώνεται. Μακάρι αυτή τη φορά να μην κατευναστεί η οργή από επικοινωνιακά τρικ και εφέ.
Η κυβέρνηση της Πρωήν Οθωμανικής Γαμάτης Ανεξάρτητης Λαϊκίστικης Ολιγαρχίας του Γιουνανιστάν - Αυνανιστάν έχει μαζέψει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη της και ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί των 151 συν 1 βουλευτών. Ασφαλιστικό, λιμάνια (ιδιωτικοποίηση ΟΛΘ και ΟΛΠ), απεργίες ΔΕΗ, απεργία της Τράπεζας της Ελλάδος, σκάνδαλο Ζαχόπουλου και φυσικά το ζήτημα της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ. είναι μεταξύ των θεμάτων που σκιαγραφούν ένα πολιτικό ναρκοπέδιο για την κυβερηντική παράταξη αλλά και ένα ψειδωτό καθρέφτη για τους όλους μας. Ειδικότερα το τελευταίο, αν και δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές στη διαχείριση του, αποτελεί κερκόπορτα για την εικόνα του κράτους και της εσωτερικής ακυβέρνητης κατάστασης προς τα έξω, υποβαθμίζοντας το κύρος και το ρόλο της χώρας, αν βέβαια υπήρξαν ποτέ αυτά. Αυτό το οποίο μπορεί να είναι άξιο αναφοράς είναι πως, ανεξαρτήτως της ορθότητας και της αξιοπιστίας της ευρύτερης πολιτικής τακτικής που ακολουθεί, ο πρωθυπουργός της χώρας μάλλον έχει ήδηδώσει απάντηση στο δίλλημα υποχώρηση ή τυφλή (και κουφή) επιμονή.
Οι κινδυνολόγοι εύκολα θα χαρακτηρίσουν το εσωτερικό κλίμα σαν μια κατάσταση κρίσης με αποκορύφωμα το κλείσιμο του χρηματιστηρίου, αλλά φυσικά η κρίση προϋπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Είναι υπαρκτή, χρόνια και βαθειά. Μονάχα οι σεισμοί (οι κανονικοί, όχι αυτά τα γλυκανάλατα με τα οποία μας έχουν ζαλίσει τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης) μας λείπουνε για να δέσει το γλυκό. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τωρινή συμπτωματολογία, αλλά αντιθέτως η γενεσιουργός αιτία που μας έχει οδηγήσει εδώ. Για λόγους μυστήριους κι ανεξήγητους (ή μηπως όχι;), δεν εκλέγουμε ηγέτες ούτε εκπροσώπους, αλλά καθεστωτικούς τυρράνους (όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται) που υποκαθιστούν τη κοινωνική αλληλεγγύη και το δημοκρατικό διάλογο με 'κοινωνικά συμβόλαια τιμής' και διμοιρίες των ΜΑΤ. Είναι φοβερό πως το πολιτικό ήθος του Κ. Καραμανλή υπαγορεύει την ορθολογική επιμονή στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις (και την αποσιώπηση άλλων τροπολογιών και ενεργειών για να μην μπλεχτούμε ακόμη περισσότερο) και όχι τον διασυρμό σε συντεχνιακά και πολιτικά παζάρια, αλλά από την άλλη είναι άσχετη σε κάθε είδος συμμετοχής και διάλογο. Δεν είναι τυχαίο που τόσα πολλά συνδικάτα έχουν εντατικοποιήσει τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις με αποτέλεσμα τη μερική παράλυση της χώρας. Δεν είναι επειδή μονάχα μυρίζουν τον πεθαμένο (την κυβέρνηση) από χιλιόμετρα, αλλά επειδή τόσο καιρό ο ρόλος τους έχει περιορισθεί, πολύ αποτελεσματικά, σε εκείνον που θέλει να ουρλιάξει, αλλά δεν έχει φωνή. Φυσιολογικά η διαρκής αδιαφορία και αδιαλλαξία της κυβέρνησης απέναντι στους κοινωνικούς εταίρους (όλους εμάς δηλαδή) δεν πληρώνεται μονάχα στα χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας, και στις διαρκείς και έντονες απεργίες. αλλά και από ένα γενικότερο κλιμα απέχθειας προς τους κυβερνητικούς μηχανισμούς που μέχρι στιγμής δεν έχει οδηγήσει (ακόμη) σε γκρίνια κατά των συνδικαλιστών. Ανεξαρτήτως αριθμού βουλευτών, αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μονάχη και αποκομμένη από τις πραγματικές επιθυμίες της κοινωνίας, ξένη και ανεπιθύμητη. Είναι μια κυβέρνηση ελάχιστης μειοψηφίας.Κατά ειρωνική σύμπτωση όμως, η στάση του πρωθυπουργού της χώρας φαντάζει αξιοπρεπής, σε έναν άσχετο παρατηρητή βέβαια. Ο χαρακτήρας του κινηματογραφικός. Δεν αναλώνεται σε μικροπολιτική, δεν λυγίζει στις αντιπολιτευτικές πιέσεις, ούτε αφήνει τη σκανδαλογία να επηρεάσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα παρόλο που οι εκλογές μοιάζουν αναπόφευκτες μετά την όποια εξέλιξη στο θέμα της Π.Γ.Δ.Μ. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Για μια ακόμη φορά ο πρωθυπουργός της χώρας διατηρεί το επικοινωνιακό άφθαρτο προφίλ του μαχητή προστάτη, του καλού δασκάλου-γονέα που υπομένει τις αχάριστες γκρίνιες των παιδιών του. Θυσιάζεται, ρίχνει το κορμί του στη φωτιά, δήθεν θύμα της ηθικής και της ειλικρίνειάς του, παλεύει με τα θηρία που επιθυμούν την πολιτική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, τα εκτελεστικά του όργανα (υπουργοί, σύμβουλοι και άλλοι παρατρεχάμενοι) απολαμβάνουν την προσωρινή ηρεμία που τους προσφέρει η ανύπαρκτη αξιωματική αντιπολίτευση και η μακεδονομάχος υπουργός εξωτερικών, ενώ παράλληλα μαζεύουν σκόρδα για να γλυτώσουν από τα σκανδαλό-φαντάσματα που θα τους επισκεφθούν σε ένα καθεστώς ανομίας και διαπλοκής. Και φυσικά, τα γνώριμα και πραγματικά θύματα αυτής της μουχλιασμένης πλέον κατάστασης είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών των οποίων τα οικονομικά δυσχεραίνουν, τα δικαιώματά τους περιορίζονται και το κρατός τους σχηματοποιείται ολοένα σε ένα προδοτικό και καταπιεστικό μηχανισμό.
Αυτός ο Μάρτης μπορεί να φανεί καθοριστικός, ή μπορεί απλά να είναι ένας ακόμη δύσκολος μήνας. Παραδόξως είναι σχεδόν αδύνατο να λυγίσει αυτή η κυβέρνηση παρά τους επικίνδυνους ελιγμούς της και τον εγκληματικό της λήθαργο, εκτός κι αν την προλάβουν τα γεγονότα και οι εξελίξεις. Το σίγουρο είναι πως η επόμενη εκλογική δυναμική ανήκει πλέον (ευκαιριακή ή μή) στον πολιτικό χώρο της αριστεράς η οποία και θα παίξει το ρόλο του ρυθμιστή. Το ερώτημα όμως το οποίο πλάναται είναι πόσο ακόμα μπορούμε να υπομείνουμε μια ανάπηρη, μουδιασμένη και άβουλη κυβέρνηση. Όσο θα περνάνε οι μέρες του Μάρτη, το μακεδονικό σωσίβιο θα ξεφουσκώνει, και οι αντιδράσεις του κόσμου για το ασφαλιστικό και τη γενικευμένη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης θα γιγαντώνεται. Μακάρι αυτή τη φορά να μην κατευναστεί η οργή από επικοινωνιακά τρικ και εφέ.
1 comment:
Θα συμφωνήσω πως διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο ακυβερνησίας και κοινωνικών συγκρούσεων. Αποτέλεσμα του πρώτου είναι να έχει φουντώσει η διαφθορά και η γραφειοκρατία, αποτέλεσμα του δεύτερου είναι να βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Οι απεργίες έχουν παραλύσει την οικονομική ζωή της χώρας, και φυσικά δε στέκομαι στο κλείσιμο του ναού του τζόγου, του χρηματιστηρίου. Δυστυχώς όμως μέσα από αυτές τις δυναμικές διαμαρτυρίες δεν έχουν προκύψει βιώσιμες λύσεις ούτε συγκεκριμένες προτάσεις με στρατηγική και στόχο το κοινό καλό. Η κάθε συντεχνία έχει τις δικές της επιδιώξεις και επιθυμεί με κάθε κόστος να μεταβιβάσει το λογαριασμό στους υπόλοιπους.
Δεν συμφωνώ πως πρέπει να μείνουμε βουβοί και απαθείς με το «Μακεδονικό» ειδικά μετά τις πρόσφατες δυσάρεστες εξελίξεις στα πολύπαθα βαλκάνια. Αλίμονο αν εκχωρήσουμε την εξωτερική μας πολιτική στους εθνικιστές προκειμένου να αφοσιωθούμε αποκλειστικά στα πολυποίκιλα εσωτερικά μας προβλήματα. Όσο έχουμε κάποιο ίχνος υπερηφάνειας και αυτοσεβασμού πρέπει να αντισταθούμε στις ταπεινώσεις, να βρούμε διαύλους επικοινωνίας αν είναι εφικτό με τους αντίπαλους και να τονώσουμε την εθνική και κοινωνική μας συνοχή. Ακόμη και αν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το ζήτημα για μικροπολιτικούς λόγους και συνεχίζει μια αδιέξοδη εξωτερική πολιτική, που κληρονόμησε από την προηγούμενη κυβέρνηση, οφείλουμε να δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία και θάρρος και να μην επιχειρούμε να σπρώξουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί γιατί θα το βρούμε μπροστά μας στο μέλλον.
Η άνοδος της αριστεράς, απελευθερωμένης από αγκυλώσεις και βυζαντινισμούς του παρελθόντος, δίνει ελπίδα αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Με το νέο εκλογικό νόμο η αριστερά και πάλι δυστυχώς δε θα είναι ρυθμιστικός παράγων και άρα η κυβέρνηση έχει ελεύθερο το πεδίο να κάνει ό,τι θέλει, έστω και αν αντιπροσωπεύει την μειοψηφία. Άλλωστε μπροστά στα αντιλαϊκά και κοινωνικά επιζήμια σχέδια της δεν υπάρχει ουσιαστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Πέρα από την εκλογική δύναμη η αριστερά οφείλει να ενισχυθεί σε στελεχικό δυναμικό όχι απλώς με νέους αλλά και με καταρτισμένους έμπειρους ανθρώπους που εκτός από όραμα θα έχουν και τη σοφία να συμβάλουν στη χάραξη κυβερνητικής πολιτικής.
Όσο για το πολύπαθο ασφαλιστικό, η κυβέρνηση αφελώς ή σκόπιμα προσπαθεί να εξασφαλίσει πώρους με μια άνιση φοροεισπρακτική πολιτική, που έχει βαλτώσει την εθνική οικονομία και έχει μεγεθύνει επικίνδυνα την παραοικονομία και την «μαύρη», ανασφάλιστη εργασία. Παράλληλα κακοδιαχειρίζεται συστηματικά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, βλέπε δομημένα ομόλογα, αγνοώντας το κόστος που θα έχει αυτό στις μελλοντικές γενιές. Είναι άμεση ανάγκη το ασφαλιστικό σύστημα να οικοδομηθεί μα βάση μια καθαρή, επιστημονική αναλογιστική μελέτη και να θωρακιστεί με μια συντηρητική αξιοποίηση των αποθεματικών και των ασφαλιστικών εισφορών. Είναι σίγουρο επίσης πως θα απατηθούν θυσίες από τους εργαζομένους, όσο άδικο και αν ακούγεται αυτό, δυστυχώς το ρολόι δεν γυρνά πίσω για να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος. Το ζητούμενο βέβαια είναι να πιάσουν τόπο αυτές οι θυσίες και όχι να γίνουν απλώς για να «μπαλώσει κάποιες τρύπες» η κυβέρνηση ή να πλουτίσει μια ολιγαρχία.
Η κυβέρνηση δυστυχώς πρόχειρα, χωρίς σχεδιασμό και διάλογο με τους απαξιωμένους συνδικαλιστές προχωρά σε δραστικές περικοπές στις συντάξεις και αύξηση των ορίων ηλικίας. Η πολιτική αυτή φαντάζει ακόμη πιο άδικη αν αναλογιστεί κανείς ότι στο πρόσφατο παρελθόν χάριζε συστηματικά με φωτογραφικές διατάξεις τεράστιες οφειλές σε εύρωστους μεγαλοοφειλέτες ενθαρρύνοντας έτσι την εισφοροδιαφυγή. Το ίδιο το κράτος άλλωστε είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης και συχνά όταν παρέλθει ένα ικανό χρονικό διάστημα αρνείται να πληρώσει τις δυσθεώρητες οφειλές του προφασιζόμενο πως αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση του δανεισμού και της φορολογίας.
Θα συμφωνήσω με την κυβέρνηση πως η συγχώνευση των ταμείων είναι αναγκαία για να αμβλυνθούν οι ανισότητες και να μειωθεί η γραφειοκρατία. Δεν πρέπει όμως να αποτελεί όχημα για να λεηλατούνται τα υγιή ταμεία προς όφελος των καταχρεωμένων «αμαρτωλών» ταμείων. Στο όνομα της κοινωνικής αλληλεγγύης δεν μπορεί να υπονομεύονται τα κεκτημένα αυτών που έδρασαν υπεύθυνα υπέρ κάποιων που υπήρξαν θύματα κυβερνητικής και ίσως συνδικαλιστικής κακοδιαχείρισης, η ευθύνη είναι πρωτίστως κυβερνητική και όχι συλλογική. Συνεπώς το κόστος εξυγίανσης των «αμαρτωλών» ταμείων δεν μπορεί να καλυφθεί αποκλειστικά ή κυρίως από τα αποθεματικά των υπόλοιπων ταμείων. Η ευκαιριακή κυβερνητική πολιτική στο θέμα αυτό πολύ φοβάμαι πως θα οδηγήσει σε συντεχνιακό αλληλοσπαραγμό.
Ειλικρινά ελπίζω αυτά που λέω να αποτελούν απαισιόδοξες εκτιμήσεις και υπερβολές, Ίσως να φαίνεται ακόμη πως έχω χάσει την αισιοδοξία μου, ελπίζω και πιστεύω πως αυτό δεν ισχύει, άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Post a Comment