Ανήθικες Πολιτικές Προτάσεις

Η εξουσία είναι πουτάνα. Αξίωμα. Όχι απαραίτητα σωστό, μάλλον θα αναθεωρηθεί αυτή η αυθαίρετη προσέγγιση στη πορεία. Προς το παρόν ας υποθέσουμε πως όντως η εξουσία είναι πουτάνα. Κι όπως είναι φυσικό, η πουτάνα η εξουσία έχει μνηστήρες. Εν Ελλάδι, σαν το παριζάκι του ΝΙΚΑΣ δηλαδή, έχει, ή είχε τουλάχιστον, δύο μνηστήρες. Τον Κώστα και τον Γιώργο. Τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη. Το χοντρό και τον ψηλό. Τον Σερραίο και τον Σουηδό.

Ο ένας καταφέρνει και συνδυάζει τη βαρβατίλα του Married With Children με τις ικανότητες ενός αρσιβαρίστα σε πισίνα και τη λαιμαργία αιχμάλωτου πολέμου. Η γοητεία του είναι ανεξήγητη. Τον βλέπεις να κορδώνεται περίχαρος με την εύνοια που του έχει δείξει η εξουσία, ενώ την ίδια ώρα το σακάκι του εύχεται να ήταν από καουτσούκ, όση ώρα το μεσαίο κουμπί ετοιμάζεται ψυχολογικά να μεταλλαχθεί σε ρουκέτα κοιλιάς-αέρος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το κράτος δεν πολεμάει το πρόβλημα της παχυσαρκίας τώρα τελευταία. Καθόλου τυχαίο σας λέω. Εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των πολυεθνικών της βιομηχανίας μαζικής εστίασης ενώ τα ταξικώς αδικημένα και διαιτητικά ραπανάκια σαπίζουν στους πάγκους της λαϊκής.
Από την άλλη, ο ψηλός είναι ο μοιραίος, ο αδικημένος. Η εξουσία του κάνει όλο νάζια και του τραβάει τη μια χυλόπιτα μετά την άλλη, μα αυτός εκεί, επιμένει, keep walking μέχρι να μείνει τελείως μονάχος του σε μια έρημο από τύψεις, μετάνοιες και χαμένες ευκαιρίες. Της γράφει ποιήματα ρομαντικά και της τραγουδά καντάδες των αδερφών Κατσάμπα (που χαθήκαν αυτά τα παιδιά, αλήθεια;), της αναλύει για ώρες ατελείωτες το σκανδιναβικό σύστημα, τη σκέφτεται ολημερίς και οληβραδίς. Της στέλνει δώρα και γεμίζει τη κάμαρά της με χιλιάδες τριαντάφυλλα και προκυρήξεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δωροδοκεί τα αισθήματά της. Κάθε πρωί γυμνάζεται μπας και τον προτιμήσει έστω για το κορμί του, κι ας μην νοιάζεται για τα βασανισμένα του αισθήματα. Κι όταν τον πιάνουν οι μαύρες του, καθαρίζει ύπουλα τους εσωκομματικούς του αντίζηλους μπας και ηρεμήσει και μπορέσει να τη φανταστεί λίγο παραπάνω. Πολύ emo o Γιώργος παιδιά. Μάλλον για αυτό τον φτύνει βέβαια, αφού τον έχει για σίγουρο, γιατί να ασχοληθεί; Ενώ ο χοντρός από την άλλη, άνετος, κάγκουρας με τα όλα του. Αυτή του λέει να πάρει καμιά ευθύνη στις πλάτες του, αλλά αυτός αγέρωχος κοπανάει 3 διπλόπιτα και πετάει και κανά δυο μαλακίες για να περνάει η ώρα. Είναι θέμα στυλ φιλαράκο.
Όμως σαν κάθε καλή πουτανίτσα που σέβεται τη πουτανιά της, και τα χρόνια της βεβαίως βεβαίως, η εξουσία γουστάρει και λίγο 'νέο αίμα', ανάβουν τα αίματά της με την ανανέωση. Και η εξουσία θέλει το πίπινι της ρε παιδί μου, πως το λένε! Τον Αλέξη της. Ο Αλέξης. Αχ, ο Αλέξης, που δεν είναι πίσω από τις λέξεις. Δεν έχει ανάγκη το παιδί. Λέει, λέει αλλά κανείς δεν ξέρει τι λέει. Δεν έχει σημασία. Είναι αυτό που λένε 'όλο έλεγε, δεν κατάλαβα τι μαλακίες έλεγε, αλλά ένα πρόσωπο....θεός!'. Ρίχνει μια ματιά το trendy το αγόρι το τσαχπίνικο, δεν θέλει και πολύ, τρελλαίνεται η εξουσία, και τρέχει να βαρέσει τίποτα botox (εκεί στο Star στο Nip Tuck, ο στρεβλός καταναλωτισμός της ομορφιάς) μπας και συγκινηθεί το υπερσυνδικαλιστικό μωρό. Φοράει και εκείνα τα στενά τα τζην, έχει και το επιμελώς ατημέλητο look, με τις γραβάτες του να κάνουν παρέα στις άλλες γραβάτες, του πολιτικού του νονού, του περήφανου ιδεολογικού πατερούλη του (για τον Αλαβάνο λέω ντε!). Και αναρωτιέται κανείς. Στους δύο, τρίτος χωρεί; Στην εξουσία, βεβαίως και χωρεί! Πουτάνα δεν είναι; Θα τους πάρει όλους συντρόφια! Καλά όλους δεν θα τους πάρει, αλλά τη παρτούζα δεν τη γλυτώνουμε. Σίγουρα πράματα. Συγκυβέρνηση με σπόνσορα Durex.
Βέβαια μια διαφορετική προσέγγιση (τρίτου, τέταρτου Gestalt, δεν ξέρω, θα σας γελάσω) τοποθετεί την εξουσία, όχι σαν πουτάνα αλλά σαν τσατσά. Ενίοτε και σαν νταβάς. Δηλαδή όλες οι διάφορες προσφερόμενες καρέκλες, οι θέσεις, οι θώκοι, όλα αυτά είναι οι πουτάνες που σπρώχνει η εξουσία (η καθεμία με τη δικιά της τιμή βέβαια). Όμως η εξουσία είναι μυστήρια τσατσά, διότι παραδόξως δεν τη βλέπεις ποτέ. Ίσως, η πιο λογική θεώρηση είναι πως η εξουσία είναι η αρχιπουτάνα, ή καλύτερα, η αρχικαργιόλα διότι εσύ δεν την πηδάς, αλλά είναι κολλημένο στο μυαλό σου πως σίγουρα την πηδάει κάποιος άλλος. Δεν ξέρεις ποιος, αλλά σίγουρα κάποιος θα υπάρχει, δεν μπορεί! Αναλογισθείτε λοιπόν πόσο μόνος νιώθει ο Γιώργος. Τόσα χρόνια την φλερτάρει αυτή τη femme fatale, μόνο και μόνο για να έρθει ο άλλος ο αδιάφορος, ο φαιδρός, ο καταληψίας Λυκειών και προστάτης διατηρητέων της Αρεοπαγίτου. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θα είχα εξαφανισθεί σε cult σκυλάδικα της εθνικής και θα έπινα μπόμπες μέχρι να μου κάνουν πλύση στομάχου. Την άλλη, του εγκεφάλου δηλαδή μου την έχουν ήδη κάνει.
Τελικά αυτή η εξουσία, μυστήριο πράμα. Βγάζω τσιγάρο τώρα εγώ, το ανάβω και το σκέφτομαι λίγο το θέμα, διότι τόσοι και τόσοι πριν από εμένα έχουν ασχοληθεί με αυτήν, τόσο θεωρητικά, όσο και πρακτικά. Μετά από τελείως ανώριμη σκέψη, θα κλέψω μια σοφή κουβέντα ενός πολύ μοναχικού αλλά και υπερφιλόδοξου σκιτσαρισμένου μυρμηγκιού το οποίο ευτυχώς γρήγορα διαπίστωσε πως: 'Βαράει πολύ άγρια η εξουσία΄.

Υ.Γ.1 Για εσάς τους αντιδραστικούς, υπόψιν πως την εξουσία δεν τη γαμάει κανείς. Η εξουσία τους γαμά όλους. Συννενοηθήκαμε;

Υ.Γ.2 Και μιας και το φέραμε το θέμα. Από πότε η μηχανάρα BMW είναι αντισυμβατική ρε παιδιά; Για μισό λεπτό ρε μαλάκες. Δε πήγε με κανένα σκουριασμένο παπάκι το αγόρι το τρελλό. Με trendy καπιταλοσκυλίσια μηχανή πήγε. Αχ, Βύρωνα που έχεις χαθεί εσύ, μεγάλε καβαλάρη, easy rider και ποιητή μαζί της πολιτικής....

Υ.Γ.3 Ζητώ ταπεινά (μη σας πω και σεμνά) για το χυδαίο περιεχόμενο των παραπάνω, αλλά όταν έβριζε ο Πετρόπουλος ήταν τέχνη ε; Κρετίνοι υποκριτές!!!