Δεν έχω ζωή και θέλω παιχταράδες

Ο καιρός δεν είναι ούτε βάσανο, ούτε η ρουλέτα της φύσης. Είναι περισσότερο ένας διανοητικός βασανιστής σμιλεμένος από τις σκοτεινές και απαίδευτες πτυχές του μυαλού μας αλλά προφανώς και από τα φυσικά φαινόμενα των οποίων τα αίτια και τις διεργασίες δεν έχουμε καταφέρει να καταλάβουμε, να επεξηγήσουμε και να αναπαράγουμε με ακρίβεια και σαφήνεια. Για παράδειγμα πολύς κόσμος αυτές τις μέρες έχει φοβερές δυσκολίες στο να συγκεντρωθεί και να σκεφτεί λόγω της ζέστης και της υγρασίας. Λες και είναι η πρώτη φορά που το ανθρώπινο είδος έχει συναντήσει τέτοιες καιρικές συνθήκες. Η αλήθεια βέβαια είναι πως αυτά τα μετεωρολογικά φαινόμενα στο αστικό περιβάλλον είναι κάπως απίθανα, αλλά φυσικά ποτέ δεν πρόκειται να ξεκινήσω μια πρόταση με κάτι που θέλω να πω, αλλά συνήθως ούτε την τελειώνω με αυτό που θέλω να πω. Όχι βέβαια πως αυτό που θέλω να πω είναι στη μέση βέβαια.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, πάντα πιο κυνική και κοφτερή από οτιδήποτε άλλο, υπαγορεύει την αδυναμία μας να τιθασεύσουμε τα προγραμματισμένα από τη φύση νεύρα μας, αλλά και υπενθυμίζει τη φαιδρότητα του πολιτισμού μας, την ελάχιστη πνευματική μας διαύγεια και αυτοσυγκράτηση, όπως φυσικά και την παντελής απουσία ντροπής και συναίσθησης. Πως γίνεται εμείς, που μπορούμε και στέλνουμε σκυλιά στο διάστημα, ανθρώπους στη Σελήνη, αργοκίνητα ρομπότ στον Άρη και επίμονα κυκλώματα στις άκρες του ηλιακού μας συστήματος, πως είναι δυνατόν οι ορέξεις μας, οι διαθέσεις μας και οι ενέργειες μας να καθορίζονται από κάτι τόσο ασήμαντο όσο ο καιρός; Δεν ξέρω. Αλλά για αυτό το θέμα δεν θα ασχοληθώ τώρα, χρειάζομαι πραγματικά πολύ χρόνο για να ξεδιπλώσω το μένος μου απέναντι στα πολλαπλά ολισθήματα της ανθρωπότητας και της ελλειπτικά καταρρέουσας πνευματικής μου υπόστασης.

Όπως και να έχει, τέτοιες εποχές το μυαλό πολλών ζαλίζεται και στριφογυρίζει γύρω από φαντασιώσεις και ανέλπιδα όνειρα για πάντα χαμένους όμορφους τόπους και γαλήνιων μελωδιών. Το δικό μου σκέφτεται συστήματα ποδοσφαίρου. Ψέματα. Πάντα σκέφτομαι συστήματα ποδοσφαίρου. Ψέματα. Δεν σκέφτομαι συστήματα. Περισσότερο σκέπτομαι φάσεις, ντρίπλες, σέντρες, σουτ, τέτοια πράματα. Το κάνω κάθε φορά που βαριέμαι ή όταν η πραγματικότητά γύρω μου είναι πέραν του δεόντως, ρεαλιστική και υπαρκτή. Άλλες φορές βέβαια σκέφτομαι βυζάκια και κωλαράκια, αλλά τώρα τελευταία σκέφτομαι ποδοσφαιρικές φάσεις. Ίσως να φταίει το Euro που δεν παρακολούθησα με πίστη και αφοσίωση. Πάλι καλά που φέτος δεν είχαμε το αναθεματισμένο το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Ασχέτως των πολτοποιημένων σκέψεων μου, φέτος έχω μια ελαφρά ψύχωση με τις μεταγραφικές περιπέτειες της ομαδάρας.

Τώρα που το σκέφτομαι δεν φταίω εγώ. Είμαι ένας από τους πολλούς που επιβιώσαν την οχλογενή (νομίζω πως δικαιούμαι 10 Ευρώ για τη νέα λέξη) διοικητική οδύσσεια που σαν σίφουνας παρέσυρε την ομάδα την αγωνιστική σαιζόν που πέρασε. Φυσικά δεν πολυασχολήθηκα. Περισσότερο με ενδιέφεραν οι παίχτες. Αν μπορεί ο Ιβ να παίξει πίσω από τους επιθετικούς και όχι στα άκρα, πόσο ακόμα θα ξεφτιλίζει το ταλέντο του ο Έκι ή πότε ο Παπαδόπουλος θα βρει τον καλό του εαυτό. Ήταν φυσικά κι άλλοι.

Είδα να ντύνονται στα πράσινα μια πρώην παιχτούρα (Postiga, aka πουτίνγκα ή πουστίγκα ή thumbs up but no goals guy), μια δανεική πιθανή παιχτούρα (Μανούτσο, aka Μαπούτσο), διάφορα μαύρα διαμάντια (Σιμάο άνευ σχολίου και N’Nτόι με του οποίου το όνομα δεν μπορείς να κάνεις κανένα σύνθημα). Είδα ακόμη το Ρομέρο με κοντό μαλλί (αποκάλυψη), τον Νίλσον με κοντό μαλλί (ο οποίος φημολογείται πως θα κυκλοφορήσει βιβλίο με τον τίτλο 'Πως από δεξί χαφ να γίνεται αριστερό μπακ στην εθνική σας ομάδα χάρη σε μια τρελή ελληνική ομάδα), τον Μάλαρτζ με μοϊκάνα και την σχεδόν μεταφυσική του πίστη πως θα τον καλέσουν στην εθνική Πολωνίας και τον Δημούτσο να ξεχνιέται … από όλους. Είδα φυσικά και τον τυπάρα, τον natural born leader της ομαδάρας να βασανίζει την μπάλα, τους διαιτητές, τη μεσαία γραμμή και κυρίως τον εαυτό του σε κορυφαίες στιγμές μαζοχισμού, όπως και τον Μόρις, που αν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο θα ήταν πρωταθλητής στο άλμα είς μήκος, καθώς φυσικά και τον τρελλό πεπαλαίουρα πλέον της ομάδας Λουκά Βύντρα να κρατά με νύχια, δόντια και μπεκατσο-σέντρες την αγάπη μου για αυτή την ομάδα.

Όμως, από φέτος τα πράματα υποτίθεται πως αλλάζουν. Ο looser σωφερίνος έχει πλέον παραγκωνιστεί διοικητικά, ο νέος coach είναι οξύθυμος και έμπειρος, ενώ με βαριά καρδιά ο Αντωνίου εγκατέλειψε τα τηλεοπτικά πλατώ για να γίνει τεχνικός διευθυντής, δηλαδή αρχι-σκάουτερ. Το αρχι- ερμηνεύστε το όπως θέλετε. Η ουσία είναι πως με νέα πρόσωπα και πλούσιο budget οι ποδοσφαιρικές ονειρώξεις αυξήθηκαν εκθετικά.

Η αρχή έγινε με το νέο προπονητή. Όλοι οι απανταχού βάζελοι με μια φωνή ξεστόμισαν τον όνομα του πρίγκιπα και το φλέρτ ξεκίνησε με τα συνήθη, για τρίτη φορά, αποτελέσματα. Ο έρωτας έμεινε άκαρπος, μονάχα για να φύγει ο Ντούσαν από τον Άρη ένα μήνα μετά. Καταραμένο timing, και όχι τίποτα άλλο, αλλά και αυτό για το τίποτα έγινε. Αλλά θα φτάσουμε εκεί λίγο πιο μετά. Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως για μια ακόμη φορά ο Μπάγεβιτς δεν κατέληξε να είναι προπονητής του Παναθηναϊκού, και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος γύρος ονομάτων, των προπονητών. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την εποχή, αλλά θυμάμαι που ακούστηκε το όνομα του Ράϊκαρντ, και ένιωθα τον κρύο ιδρώτα στο μέτωπό μου. Κάποια στιγμή ακούστηκε και το όνομα του Τεν Κάτε, χωρίς όμως να δείχνω ιδιαίτερη προτίμηση. Προϊστορία σε μεγάλους συλλόγους, πολύ μικρή όμως θητεία σαν πρώτος coach, πολλά νεύρα. Η ομαδάρα θα είναι το στοιχημά του και δεν με αρέσει να χρησιμοποιούν την ομαδάρα μου για πειράματα. Όπως και να έχει είναι άλλου επιπέδου, αλλά του ίδιου επιπέδου με τον Πεσέϊρο εδώ που τα λέμε.
Αφού οριστικοποιήθηκε το θέμα του προπονητή, μπήκαμε στο ψητό.

Θυμάμαι μια μέρα που έψαχνα με μανία μια εφημερίδα για να δω ονόματα. Δεν ξέρω γιατί εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα με χτύπησε ο μεταγραφικός πυρετός, αλλά ήθελα οπωσδήποτε μια εφημερίδα. Βέβαια μου τη βάρεσε το μεσημέρι και τελικά αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με την Εξέδρα η οποία είχε λίγα πράματα. Την ίδια μέρα, ένας φίλος μου ανέφερε το όνομα του Αϊμάρ. Δεν με πολυ-έψηνε η ιδέα, αφού αν και τεράστιο ταλέντο και ποιοτικός, έχει εξαφανιστεί στη μαύρη τρύπα της ποδοσφαιρικής καθημερινότητας της Primera Division, ενώ και τα λεφτά που κόστιζε ήταν καταδικαστικά για τις υπόλοιπες μεταγραφικές κινήσεις. Όπως ήταν λογικό, εμείς, αν και τον εξασφαλίσαμε, τελικά τον απορρίψαμε για τεχνικούς λόγους ότι διάολο κι αν σημαίνει αυτό. Εγώ την ίδια μέρα είχα άλλες ιδέες, ονόματα που είχα ψαρέψει από το manager. Πρώτο και καλύτερο τον Vanden Borre της Anderlecht, βέλγικο δεξί μπακ με τα όλα του. Έπειτα είχα κατά νου και τον Cavenaghi, έναν Αργεντίνο επιθετικό, ο οποίος όμως με απογοήτευσε στα video που είδα στο youtube. Βέβαια δεν σταμάτησα εκεί, αφού για το κέντρο της άμυνας είχα μεγάλες ιδέες με τον Αβράαμ Παπαδόπουλο και τον Στάθη Ταυλαρίδη για τρελούς τσαμπουκάδες. Ναι, τον Ταυλαρίδη ρε! Ψηλό παιδί, δυνατό και με εμπειρία σε πολύ καλό πρωτάθλημα. Τέλος πάντων. Μια φορά, για το κέντρο δεν είχα και πολλές καλές ιδέες, αλλά τι τα θες; Εδώ κοτζάμ υπεύθυνοι ποδοσφαιρικού τμήματος και δεν έχουν βρει τίποτα για το κέντρο.

Μέχρι τη πρώτη συγκέντρωση και στην μετά-Αϊμάρ εποχή παρέλασαν πολλά ονόματα με αυτά του Παπαδόπουλου και του Πεγεράνο να γεμίζουν στήλες ολόκληρες στις αθλητικές εφημερίδες, ενώ πολύ γρήγορα ο Κλέϊτον (διακαής πόθος του ιδίου φίλου) και ο διαστημικός (λόγω απαιτήσεων του ΠΑΟΚ) Χριστοδουλόπουλος (διακαής πόθος δικός μου) ντύθηκαν στα πράσινα (classic φράση). Με αυτά και με αυτά ήταν λογικό αρκετοί από τη περσινή περίοδο άρχισαν να ανησυχούν και δικαίως.

Στη πρώτη συγκέντρωση τα μαντάτα έσκασαν σαν κεραυνός. Καλά όχι ακριβώς, αλλά ο Παπαδόπουλος (ο Δημήτρης) και ο Νασίφ Μόρις ενημερώθηκαν πως πρέπει να βρουν νέα ομάδα (λες και δεν το ήξεραν νωρίτερα, αλλά τέλος πάντων), κίνηση η οποία προσωπικά μου γεννά ερωτηματικά. Ο Μόρις εν συνεχεία έκανε και δεν έκανε κάποιες δηλώσεις, με τα μέτωπα Πεγεράνο και Παπαδόπουλου να είναι ακόμα θολά και την ομάδα να έχει στο κέντρο της άμυνας ... κανένα (ο Σαριέγκι δε μετράει γιατί πάντα φοράει σορτσάκι δύο φορές μεγαλύτερο)! Μερικές μέρες μετά η σούπερ ομάδα έκανε τα απαραίτητα για να καλύψει αυτό το κενό και προχώρησε στην επόμενη μεταγραφή της, αυτή του Γκούμα, η οποία αν και εσωτερική μάλλον προσμετράται στο πακτωλό budget, όπως και οι υπόλοιπες ανανεώσεις. Όσο η ομαδάρα δεν έκλεινε παίχτες τόσο αυξάνονταν τα ονόματα με μόνη διαφορά πως το ενδιαφέρον μετακόμισε από την Αργεντινή στη διπλανή και πιο εξωτική Βραζιλία, αφού είδαν και απόειδαν με τις συστάσεις του Ρότσα. Νέι και Γκάμπριελ τα νέα παιχτάκια για την άμυνα χωρίς κάτι το σίγουρο, ενώ λίγο αργότερα κορυφώνεται το θρίλερ Παπαδόπουλου και ολοκληρώνεται με την χειρότερη δυνατή εξέλιξη, δηλαδή την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό. Την ίδια στιγμή ο Πεγεράνο έχει, δεν έχει υπογράψει με την υπερ-ομάδα ίσα και με τρεις φορές. Ο Μουν (νοτιοαφρικάνος που δεν τον ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του) δοκιμάζεται στις προπονήσεις, η Ρόμα θέλει κι αυτή τον Ζιλμπέρτο, και συγχρόνως εξετάζεται η περίπτωση του πολυτάλαντου Ααρόν Νίγκεθ ο οποίος μονάχα ως δανεικός μπορεί να δοθεί από τη Βαλένθια. Το τεχνικό team βλέποντας την κατάσταση να ολισθαίνει και την άμυνα να απουσιάζει, οριστικοποιεί και κλείνει ... τον Ρουκάβινα, προτείνοντας τις πολλαπλές επιλογές στην επίθεση ως την καλύτερη ίαση στις τρύπες στα μετόπισθεν. Τα τελευταία νέα αναφέρουν την παραμονή του Ίβανσιτς και την επέκταση συμβολαίου του Σιμάο. Αντιγράφοντας από το contra.gr η αποστολή για τη προετοιμασία στην Αυστρία:

Γκαλίνοβιτς, Μάλαρτζ, Καρνέζης, Σαριέγκι, Μόρις, Δάρλας, Γκούμας, Σιόντης, Σιμάο, Βύντρα, Σπυρόπουλος, Παντίδος, Μάτος, Ρομέρο, Λεοντίου, Καραγκούνης, Τζιόλης, Ν'Ντόι, Ίβανσιτς, Νίλσον, Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλος, Δημούτσος, Παπαδόπουλος, Σαλπιγγίδης, Μάντζιος, Πετρόπουλος, Σάμιος, Βλάχος, Μουν και Ζουνίνιο. Νίνης και Μπούτζικος είναι με την Εθνική Νέων.

Από αυτούς, Ρομέρο, Παπαδόπουλος, και Μόρις δεν θα πρέπει να υπολογίζονται καθόλου. Επίσης οι Παντίδος, Δάρλας, Σιόντης, Βλάχος και Σάμιος δύσκολα θα φτάσουν τα 100 λεπτά συμμετοχών (αν και τον Σιόντη τον πιστεύω), παρόλο τα γούστα του Τεν Κάτε για τους μπόμπιρες, ο Λεοντίου άγνωστο σε τι κατάσταση βρίσκεται, ενώ μην με ρωτάτε καν για τους υπο δοκιμή και για τον Μάντζιο. Άρα μέχρι στιγμής η πιο λογική ενδεκάδα είναι η ακόλουθη:

4-4-2 με 2 αμυντικά χαφ:

Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Γκούμας, Σπυρόπουλος, Νίλσον, Μάτος, Τζιόλης, Καραγκούνης, Ίβανσιτς, Κλέιτον και Σαλπιγγίδης. Αναπληρωματικοί: Μάλαρτζ, Ν'Ντόι, Νίνης, Βύντρα, Σιμάο και Χριστοδουλόπουλος.

Σε περίπτωση που δεν το έχει προσέξει κανένας, άμυνα και κέντρο δεν έχουν αλλάξει! Βέβαια αυτή είναι η δική μου ενδεκάδα, και δεν έχω υπολογίσει τον Ρουκάβινα, οπότε εναλλακτικά:

4-4-2 με 2 αμυντικά χαφ:

Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Γκούμας, Σπυρόπουλος, Νίλσον, Μάτος, Τζιόλης, Καραγκούνης, Ίβανσιτς, Κλέιτον και Ρουκάβινα. Αναπληρωματικοί: Μάλαρτζ, Ν'Ντόι, Νίνης, Βύντρα, Σιμάο και Σαλπγγίδης.

Και πάλι η ενδεκάδα αλλάζει μονάχα σε δύο θέσεις. Μάλλον φταίει το σύστημα. Δύσκολα θα παίξει ο Τεν Κάτε 4-4-2 με δύο αμυντικά χαφ. Βαριέμαι να ψάξω το στυλ παιχνιδιού του Τεν Κάτε οπότε θα ποντάρω στο 4-4-2 με ρόμβο, 3-4-3 με 2 αμυντικά χαφ, το πολυδιαφημιζόμενο από του δημοσιογράφους και για εμένα δυσνόητο 4-3-3, και φυσικά το εν ελλάδι αγαπημένο 4-4-1-1 με ένα καθαρό και αξιόπιστο φορ.

4-4-2 σε ρόμβο:

Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Γκούμας, Σπυρόπουλος, Νίλσον, Μάτος, Νίνης και Ίβανσιτς στα άκρα (τολμηρό το ξέρω), Καραγκούνης στην κορυφή, Κλέιτον και Ρουκάβινα. Αναπληρωματικοί: Μάλαρτζ, Χριστοδουλόπουλος, Δημούτσος, Βύντρα, Τζιόλης και Σαλπγγίδης.

3-4-3 με 2 αμυντικά χαφ:

Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Σπυρόπουλος, Νίλσον, Μάτος, Τζιόλης, Καραγκούνης, Ίβαντσις, Κλέιτον, Ρουκάβινα και Σαλπιγγίδης. Αναπληρωματικοί: Μάλαρτζ, Ν'Ντόι, Νίνης, Βύντρα, Σιμάο και Χριστοδουλόπουλος

4-3-3:

Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Γκούμας, Σπυρόπουλος, Νίλσον, Μάτος, Τζιόλης, Καραγκούνης, Σαλπιγγίδης, Κλέιτον, Ρουκαβίνα. Αναπληρωματικοί: Μάλαρτζ, Ν'Ντόι, Νίνης, Βύντρα, Σιμάο, Ίβανσιτς

4-4-1-1:

Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Γκούμας, Σπυρόπουλος, Νίλσον, Μάτος, Τζιόλης, Καραγκούνης, Ίβανσιτς, Νίνης ελεύθερος μπροστά από τη περιοχή και Κλέιτον στη κορυφή. Αναπληρωματικοί: Μάλαρτζ, Ν'Ντόι, Νίνης, Βύντρα, Σιμάο και Σαλπγγίδης.

Δοκίμασα τα πάντα, αλλά δε γίνεται τίποτα. Η ομαδάρα προετοιμάζεται με παίχτες που δεν θα πάρουν λεπτά συμμετοχής και με τον ίδιο δοκιμασμένο (και άκαρπο;) κορμό στην άμυνα και το κέντρο, ενώ σε λίγες μέρες έχει τα προκριματικά για το Champions League. Παρόλο τη διαφαινόμενη ανατολή της νέας εποχής στον επόμενο αιώνα λειτουργίας της ομαδάρας, τα πρώτα σημάδια είναι ιδιαιτέρως αρνητικά τουλάχιστον για μένα, με το σφιγμένο πορτοφόλι να είναι πανταχού παρών την ίδια στιγμή που τα διαρκείας για το ΟΑΚΑ φεύγουν σαν κουτσουλιές σε δημόσιο πάρκο.

Όπως όλοι συμφωνούν, η ομάδα χρειάζεται τουλάχιστον 2 κεντρικούς αμυντικούς, ένα ηγετικό χαφ κλάσης (και ηγετικό και κλάσης φυσικά φυσικά), και δύο ακραίους, ένα δεξί μπακ και ένα επιθετικό και ένα εξτρέμ. Βέβαια ο κάθε τυχαίος και άσχετος προπονητής της εξέδρας, του καναπέ, της πολυθρόνας και της τουαλέτας έχει τις απόψεις του, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που το καλύτερο θα ήταν να καταργηθεί ολοκληρωτικά ο ρόλος του προπονητή και να καθιερωθεί ένα σύστημα λαϊκής συμμετοχής με τηλεφωνήματα, internet και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Φυσικά με τον ίδιο τρόπου που ο καθένας έχει τις απόψεις του για τα σχήματα και τους παίχτες, έτσι έχουμε όμως και απόψεις και για το υπεράνω του γηπέδου σχήμα. Με κάθε σεβασμό προς τον Αντωνίου και στους υπολοίπους, κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που χτίζεται αυτή η ομάδα. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος. Μπορεί αύριο να ανακοινωθούν ο Πεγεράνο και ο Γκάμπριελ (τον οποίο μάλλον όντως θα αποκτήσει η ομαδάρα) και μερικοί ακόμη, και στο τέλος να αποδειχθούν όλοι τους παιχταράδες. Ποιός ξέρει; Αλλά και πάλι, είπαμε. Τα πρώτα σημάδια δεν είναι καλά, δεν είναι τυχαίο που η ομαδάρα ανταγωνίζεται ομάδες για παίχτες όπως η Αλμέρια και η υποβιβασμένη στη Secunda Division Μούρθια (πρόσφατη περίπτωση Μεχία).

Βέβαια η αλήθεια είναι πως δε με πολύ-νοιάζει αυτό. Όχι πως δεν θέλω το καλύτερο για την ομάδα μου, αλλά αυτή τη στιγμή προτιμώ να συμμετέχω στην μέθη των ονομάτων, των πιθανοτήτων, να κοιτάω στο wikipedia βιογραφικά και στο youtube στιγμιότυπα πιθανών και απίθανων παιχτών, να ανοίγω το manager και να βλέπω πως έχει εξελιχθεί ο τάδε και ο δείνα παίχτης το 2012 (ναι, το 2012...) και που και που, να κάνω το μοιραίο λάθος και να αγοράζω αθλητική (ω ναι...) μετά από τόσα χρόνια. Για κάποιο λόγο φέτος δεν είναι μονάχα η αιώνια ενδοβαζελική διαμάχη για τις ικανότητες των Λεοντίου, Τζιόλη και Βύντρα ή στα πόσα γρονθοκοπήματα θα φύγει ο Έκι, ούτε στα πόσα παιχνίδια γίνεσαι μανιοκαταθλιπτικός ή αλκοολικός ή καρδιακός (ανάλογα την περίπτωση). Τρελαίνομαι είναι η αλήθεια, όλη αυτή η φαντασιακή πραγματικότητα, όσο την ακολουθείς, τόσο γιγαντώνεται, όσο πέρνανε οι μέρες τόσο περισσότερο αγχώνεσαι γιατί παρόλο που πλησιάζουν τα φιλικά (τα φιλικά, τα φιλικά, ω ναι, τα φιλικά) αυτό το οικοδόμημα θα καταρρεύσει κάποια στιγμή θα καταρρεύσει, κάπου κοντά στην πρώτη ή στην δεύτερη αγωνιστική.

Τέλος πάντων, καλή επιτυχία σε όλους και τρεμπλ στην Πανάθα. Εύκολα.