Διακόπτες

Κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη, κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη. Μην σκέφτεσαι και πολλά, εξυπηρέτησε τη ρουτίνα που δημιούργησες μοναχός σου ακριβώς για να μπορείς να είσαι οκνηρός, για να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να μην τρέχεις να κρυφτείς με φόβο και έκπληξη. Η περίπτωσή σου δεν είναι μοναδική, μοιράζεσαι την ίδια αρρώστια με τα κτήνη που μισείς και τους αγγέλους που θαυμάζεις, την ίδια λύσσα να χαράξεις το πρόσωπο σου με ψεύδη, μικρές διαστρεβλώσεις, ψίθυρους, παραδοχές, ενοχές για να κρύψεις τους φόβους σου, τα λάθη σου. Κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη, κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη.

Οι μέρες φεύγουν αδιάφορα σαν ένα διάστημα νεκρού χρόνου σε μια μακρόσυρτη αφήγησης μιας μέτριας κινηματογραφικής παραγωγής. Μέχρι να τις μετρήσεις, έχουν πληθύνει παραπάνω, μέχρι να τις αντιστρέψεις, έχεις χάσει κι άλλες. Η αγωνία σου δεν είναι αυτή της επιβίωσης, της δίψας, της πείνας, είναι περισσότερο το σύγχρονο και αδιάφορο angst, η γη που πατάς μα ποτέ δεν έσπειρες, ο αέρας που δεν σου ανήκει, το νερό που τρέχει από απύθμενες πηγές, οι άλλοι σαν κι εσένα γύρω σου, οι περαστικοί, οι φίλοι σου, άλλοι αξεσουάρ, άλλοι υπαρκτοί -ανύπαρκτοι, οι συγγενείς σου. Είναι τα κτίρια γύρω σου, οι δρόμοι, φλέβες μολυσμένες μα πίσσα, πληγωμένες σε κάθε σημείο, είναι τα γρήγορα και αδιάφορα αμάξια, είναι οι διάφορες ταχύτητες γύρω. Θέλεις να σταθείς ακίνητος και να ανιχνεύσεις τα πάντα γύρω σου σε αργή κίνηση, σαν σε ταινία, ξανά, αλλά η ζωή δεν είναι ταινία, ξανά. Όσο και να ήθελες εσύ να έχεις την πένα και να γράφεις την ιστορία σου, δεν υπάρχει ούτε πένα ούτε χαρτί.

Σκέφτεσαι λοιπόν παράξενα και αναλογίζεσαι τι δεν είπες στον άνθρωπο που έχεις να του μιλήσεις ένα λεπτό, στον άλλον που έχεις να του μιλήσεις μια ώρα, σε κάποιον που έχεις να του μιλήσεις μια μέρα, σε άλλον που έχεις να τους ακούσεις μια εβδομάδα, και πιο παραπέρα, ένα χρόνο, δέκα χρόνια, τι λέξεις, φράσεις, σκέψεις, αισθήματα έχουνε μείνει αγκιστρωμένα στο κεφάλι του σαν αναμνήσεις, χαμένες ευκαιρίες και απογοητευτικές μετάνοιες. Έτσι έχεις ένα θλιβερό κολάζ, ένα άλμπουμ αναμνησιακό να σου θυμίζει τη μετριότητά σου. Όχι πως δεν υπάρχουν και στιγμές που δεν χαμογελάς, όχι πως τα στήθια σου δεν ζεσταίνονται σε κάποιες παλιές ιστορίες και φωτογραφίες, αλλά το ξέρεις, όταν βγαίνεις το πρωί από τη πόρτα σου, όταν μπαίνεις σε ένα ασανσέρ, όταν ανεβαίνεις κάποια σκαλιά, όταν παραγγέλνεις το ποτό σου, όταν κάθεσαι και ανοίγεις την τηλεόραση, όταν περιμένεις το λεωφορείο στη στάση, το ξέρεις, απλά το ξέρεις.

Κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη, κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη. Η ρουτίνα, με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της σε έχει κάνει καλό μαθητή, από εκείνους που δε ρωτάνε, από εκείνους που γράφουν στα Stag τετραδιάκια ότι τους λέει ο πίνακας. Γυρνάς σελίδα και γράφεις νέα πράματα, πάντα όμως με τον ίδιο γνώριμο τρόπο, με τον ασφαλή τρόπο, με τα ίδια σχεδόν καλλιγραφικά γράμματα. Ένας κόσμος όχι γυάλινος, μα χάρτινος, αποτυπωμένος, ισοπεδωμένος, μουτζουρωμένος. Ένας κόσμος δικός σου, μα και ξένος, ένας κόσμος που σε έχει αφομοιώσει, που σου έχει χαρίσει όσα χρειάζεσαι για να αγαπάς τον εαυτό σου και τα πολλαπλά είδωλά σου και για να ανέχεσαι τις υπόλοιπες και ελαττωματικές κόπιες γύρω σου. Έχεις ανάγκη από ανθρώπους γύρω σου, στον κόσμο σου, γύρω από το φωτεινό σου άξονα να περιστρέφονται σαν πλανήτες, σαν τον Κρόνο, τον Ερμή, την Αφροδίτη, να περιστρέφονται γύρω σου ανά περιόδους και σταθερά, να τους φωτίζεις και να σε αναζητούν, να τους ελκύεις και να σε ελκύουν. Βλέπεις περίεργα ανησυχητικά όνειρα, βλέπεις τους πλανήτες να αλλάζουν τροχιές ή μακρινά αστέρια να πέφτουν, βλέπεις τον ήλιο σου να δύει και να ανατέλλει και τον εαυτό σου να σηκώνεται ράθυμα, ταπεινωτικά. Νιώθεις τον εαυτό σου να γερνά κι ας μην είναι αλήθεια.

Κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη, κλείσε το διακόπτη, άναψε το διακόπτη. Σταμάτα.