When below average is just not good enough anymore

Νομίζω πως με ευκολία πλέον μπορώ να παραδεχθώ πως θέλω να μάθω πατινάζ. Όπου ευκολία σκεφθείτε βούτυρο και μέλι. Δεν υπάρχει καμιά ντροπή. Θυμάστε παλιά που η πόλη ήταν με γεμάτη με roller (skates); Ήταν παρανοϊκό, μια νέα μόδα είχε δημιουργηθεί από το πουθενά και χωρίς τη βοήθεια κάποιας ταινίας, με τους απανταχού οπαδούς οπλισμένους μέχρι τα νύχια με επιγονατίδες και επιστραγγαλίδες και άλλα επιθέματα κι άλλα άρθρα του λόγου. Τελικά όμως φαίνεται πως η εκθετική αύξηση των πληγωμένων αστραγάλων και γονάτων ικανοποιούσε μονάχα τους ορθοπεδικούς, τους ακτινολόγους και κανέναν άλλον, πόσο μάλλον τα ασφαλιστικά ταμεία. Όσο για μένα, το έβρισκα χαζό, όπως και πολλά άλλα, άσε που είμαι και ψηλός. οπότε ο κίνδυνος τραυματισμού θα ήταν ακόμη ψηλότερος. Όπως και να έχει, όταν γύρισα από την Αγγλία, τα μόνα rollers που είχαν απομένει ήταν από εκείνα που έμπαιναν στα μαλλιά, ενώ τα άλλα είχαν εξαφανιστεί βλέπετε, όπως και τόσα άλλα.

Τώρα, αυτό τον καιρό, εξακολουθώ να πιστεύω πως τα roller - τόσο αυτά που φοράς στα πόδια όσο και τα άλλα που βάζεις στα μαλλιά για να εντυπωσιάζεις - είναι αστεία, αλλά θα ήθελα πράγματι να δοκιμάσω να κάνω πατινάζ. Δεν είναι μονάχα η πιθανότητα κωμικών και διασκεδαστικών πτώσεων στο πάγο, τον οποίων ο προεξοφλημένος πόνος θα κάνει την εμφάνισή του ώρες μετά, ή η πληθώρα μελανιών που θα με συνοδεύουν για μέρες, επιτομή της αποτυχίας και της γελοιότητάς μου, αλλά περισσότερο η ιδέα να προσπαθήσω να κάνω κύκλους και οχτάρια, και σιγά σιγά να αρχίσω να χαράσσω ευδιάκριτες γραμμές πάνω στον πάγο, περισσότερο αδέξια σχέδια, μάρτυρες των μάταιων προσπαθειών μου. Το φαντάζομαι σαν μια απλοποιημένη εκδοχή της καθημερινότητάς μου, έτσι όπως θα ξετυλίγονται οι διάφορες διαδρομές, ανούσιες, υπερβάλλουσες, σπασμωδικές, χωρίς αρχή μα με απότομο τέλος. Συνάμα, το διεσθάνομαι, πως παρόλο το αρχικό άγχος και τις νευρώδεις κινήσεις, από ένα σημείο και πέρα θα υπάρχει ένα είδος ηρεμίας, μιας λογικά και προσεκτικά σχεδιασμένης γαλήνης με το χρατς-χρουτς των χαρακιών στον πάγο να λειτουργεί σαν φράχτης απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους ήχους των οποίων η ύπαρξη αντανακλά τη μετριοπάθειά μου.

Ίσως να φταίει ο πάγος ο ίδιος. Όταν πολύ σπάνια είναι καθαρός, σου χαρίζει δελεαστικά το είδωλό σου, μα γρήγορα χαράσσεται, πληγώνεται, τροχιές αναπτύσσονται και εναλλάσσονται, και ένα νέφος αρχίζει και τον καλύπτει, μπερδεύει τους χρησμούς του, αλλάζει τις προφητείες του. Όλα αυτά στο νου μου φυσικά. Στη πραγματικότητα δε ξέρω, δεν έχω κάνει ποτέ πατινάζ, αλλά κάτι μέσα μου λέει πως θα έχει πλάκα κι ας ξέρω πως θα είμαι τελείως χάλιας. Φαντάζομαι πως θα ήταν χρήσιμο πάντως όταν κι αν κάνω πατινάζ, θα ήταν σοφό να μην κοιτάω τον πάγο. Στο κάτω κάτω ευτυχώς πάντα υπάρχει και η βροχή και το φθινόπωρο, προς ευχαρίστησή μου, μόλις άρχισε να μπαίνει.

Ίσως όμως το πιο διασκεδαστικό από όλα είναι, πως από όσο φαίνεται, δεν υπάρχει πλέον κανένα ανοιχτό παγοδρόμιο στην Αθήνα. Το μόνο το οποίο έχει κάποιες πιθανότητες να λειτουργήσει είναι ένα κοντά στο ΟΑΚΑ το οποίο έκλεισε για το καλοκαίρι και έκτοτε δεν έχει ξανανοίξει. Από όσο πληροφορήθηκα από την Ελληνικό Ομοσπονδία Παγοδρομιών 'το ερευνούν' και καλύτερα να τους τηλεφωνήσω στα μέσα Οκτωβρίου. Με άλλα λόγια όλα τα παραπάνω είναι τελείως αδιάφορα και φευγαλέα. Χωρίς παγοδρόμιο δεν μπορείς να κάνεις πατινάζ, και έτσι όλες οι φαιδρές αναλογίες καταρρέουν θλιβερά, εξ’ αρχής, χωρίς καμία προσπάθεια. Και αυτό φυσικά στην αυθεντικά νοητικά μικρή του ύπαρξη είναι μια αναλογία. Και τα οχτάρια συνεχίζουν.