Το εγώ, ο εσύ, και οι άλλοι

Νησιά, καράβια, θάλασσες και μονοπάτια, καντήλια στο σκοτάδι. Παραλληλισμοί και συμβολισμοί που θέλουν να πουν κάτι, που ψάχνουν να γκρεμίσουν την αηδία και την αναγκαστική υποκρισία, τους καλούς τρόπους, άψυχες λέξεις που ψάχνουν να τραβήξουν γραμμές, άλλες διαχωριστικές, με φανταστικούς φράχτες που να κρατάνε τους κακούς απ’ έξω, και άλλες ενωτικές που μας φέρνουν πιο κοντά, σαν γεφύρια που κόβουνε δρόμο μέσα από παγωμένα ρυάκια και θάμνους. Οι φανταστικές εικόνες, υπάρχουν στιγμές, πολλές στιγμές, που είναι καλύτερες από τις πραγματικές.

Εμείς όμως έχουμε άλλα σύμβολα, άλλες εικόνες, άλλες παραστάσεις, έτσι όπως σερνόμαστε επιδερμικοί, επιφανειακοί, άδεια κελύφη, τραγικές υπενθυμίσεις της φύσης μας, σαν μούμιες υπάρχουμε. Γύρω μας για σαβάνα τυλίγουμε ιδέες δανεικές, φαντασιώσεις εξαργυρωμένες, ανάγκες ποδοπατημένες, ψυχές σακατεμένες, στόματα σφραγισμένα. Τα πράματα δεν είναι απλά, δεν θα μπορούσαν να είναι απλά, ίσως δε θα έπρεπε να είναι απλά. Και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μάλλον. Μπορούν να προσπαθήσουν, αλλά μάλλον δεν αλλάζουν. Ίσως για αυτό να γίνονται όλα τόσα περίπλοκα, έτσι όπως χαράσσουμε και σχεδιάζουμε τη γεωγραφία του εαυτού μας, προσπαθώντας να προσαρμοστούμε, να ανοιχθούμε, να μπούμε στο σύνολο, να καταπνίξουμε ότι δε συμβαδίζει, ότι δε ταιριάζει, ότι δε κολλάει, ότι δε συμφωνεί, προσπαθώντας να κρύψουμε την ασχήμια. Όταν υπάρχει λόγος είναι μάταιο, μα όταν δεν υπάρχει, όταν οι υπέροχοι παρασύρονται και μας λυπούνται, τότε γαμώτο, είναι αμαρτία, είναι άλλη μια νική για εμάς τους άσχημους.

Τα κομμάτια του πάζλ όμως δεν ενώνονται, πεισματικά συγκρούονται, περιστρέφονται, ξαναδοκιμάζουν, άλλα εγκαταλείπουν, κι άλλα επιμένουν, κι άλλα δεν προσπαθούν καν. Είναι αναρίθμητα και μοναδικά, κανένα δε ταιριάζει με κανένα εκτός κι αν το πιστέψουν. Για αυτό τα πιο πολλά μεταλλάσσονται, αλλάζουν τις ακμές και τις εσοχές τους, τα σχέδια και τα χρώματά τους, κοιτάνε γύρω τους, ψάχνουν για σύνολα και υποσύνολα, έστω και παρηγοριά. Λένε ψέματα, πρώτα στον εαυτό τους, και μετά στους άλλους. Λένε ψέματα αληθινά. Μπορεί και όμορφα. Συμπαθάτε τον ψεύτη και τον κλέφτη. Πληγώνουν, μα συμπαθάτε τους.

Το εγώ, η εσύ, το άλλοι. Σαν πυγολαμπίδες είναι γύρω μας, ειδικά όσους δεν γνωρίσαμε, όσους είδαμε τυχαία για λίγο και ποτέ δε μάθαμε νέα τους ή όσους χρόνια τους έχουμε ξεχάσει, παίζουν φευγαλέα γύρω από τα μάτια μας μια κουρασμένη και σκοτεινή νύχτα, σε κάποιο μπαλκόνι, σε κάποια καρέκλα έτσι ακουμπισμένοι που είμαστε. Κάθε μέρα, μια νέα ερμηνεία, μπορεί κουραστική, μπορεί εκπληκτική γεμάτη δώρα, μπορεί θλιβερή με αναμνήσεις θολές ή παρεξηγήσεις αναπόφευκτες, μια σειρά συμβιβασμών, συνεχών συμβιβασμών. Παρεξηγήσεις επειδή δε μιλάμε, συμβιβασμοί επειδή δε νοιώθουμε πια. Υλισμός και συναισθηματισμός. Σκοπός. Μέσο. Βρωμιά. Κάθαρση. Δικαιοσύνη. Καλοσύνη. Ιδανικά. Ατέλειες. Επιβίωση. Λέξεις, όλο λέξεις, βαρίδια παρακαταθήκη μας σε άλλους, δήθεν νοήματα, κατασκευάσματα του νου, ναρκωτικά του χρόνου. Ψέματα είναι και τούτα. Καραμέλες για βασανισμένα μυαλά σε αδύναμα σώματα, για μέτριες ψυχές.

Μια νέα αρχή. Πολλοί το λένε αυτό, να είχανε μια ‘νέα αρχή’. Μια νέα πρόσπαθεια, όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, να αποφύγουμε τα ίδια λάθη, να μην μετανοιώσουμε στα ίδια σημεία. Δεν υπάρχουν τέτοιες πιθανότητες, τέτοιες φαντασίες. Ίσως άμα ρωτάγαμε, ίσως να μαθαίναμε, ίσως να είμαστε πιο έτοιμοι για την επόμενη μέρα. Την επόμενη μέρα. Κάθε πρωινό, κάθε μέρα είναι μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα, αρκεί να μην σκεφθείς την προηγούμενη μέρα, μήτε την επόμενη. Αρκεί να μην σκέφτεσαι, μονάχα να νοιώθεις ίσως; Αρκεί να ξέρεις, αλλά να νοιώθεις και να μην σκέφτεσαι; Υπνωτισμένος, καθοδηγούμενος από ένα αόρατο χέρι, το δικό σου χέρι. Αστείο; Ειρωνεία; Η κάθε μέρα, καινούρια, δικιά μας, αόριστη μα πάντα δική μας. Το πιο πιθανό είναι να επαναληφθεί η ημέρα όπως και πριν, ναι, είναι το πιο πιθανό, αλλά όχι σίγουρο.

Οι εγώ, το εσύ, οι άλλοι. Είμαστε μοναχοί μας, δεν το ξέρεις; Ο μεγαλύτερος μας εχθρός και η εντονότερή μας αγάπη είμαστε εμείς. Σε ότι έχουμε ιερό, μακάρι οι παρέες μας, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας να το ξέρουνε καλά αυτό, να μας καταλαβαίνουν, να μας πιστεύουν όταν λέμε την αλήθεια και να μας συγχωρούν όταν λέμε ψέματα. Νησιά και προβλήτες είμαστε όλοι μας, ή τάχα έτσι λέμε, περιμένουμε πλοία να μας επισκεφθούνε, κι άλλα να φύγουμε μαζί τους. Έβγαλες εισητήριο; Δεν χρειάζεται. Ακόμα προλαβαίνουμε να στήσουμε μια φωτιά, με μερικά ξερά κλαριά, σε μια αμμουδιά και να κάψουμε τις λέξεις, να αφήσουμε τις στάχτες να τις παρασύρει η φλόγα και το αγέρι, να σηκωθούνε για λίγο λαμπερές σαν πυγολαμπίδες, και λίγο πιο μετά να της αφήσουμε να σβήσουνε σε ετούτη τη φανταστική βραδιά.

Χθες έβρεχε, ήταν ωραία. Καληνύχτα. Καλημέρα. Φωτάκια. Μετάσταση. Δεν θυμάμαι άλλο.