Τόσο νωρίς

Υπάρχουν εκείνα τα όνειρα, τα αγχώδη και αγωνιώδη, αυτά που έχουν ακόμη την απόσταση από τον τρόμο του εφιάλτη, αυτά που τρέχεις να σωθείς, να ξεφύγεις από κάτι, ή προσπαθείς να πλησιάσεις, να ακουμπήσεις κάτι, κάποιον, να νοιώσεις και συνήθως πέφτεις ή ξυπνάς χωρίς ποτέ να προλάβεις αυτό που κυνηγούσες. Από την άλλη τα αντίθετά τους, οι φαντασιώσεις, οι εκπληρωμένοι πόθοι και το καταφύγιο κρυφών επιθυμιών που πραγματώνονται σε χρόνο αόριστο. Ο κόσμος των ονείρων, ο τόσο γνώριμος και συνήθης μα και τόσο άγνωστος, ένας κόσμος απατηλός.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να τον σκεφτείς, να τον φανταστείς, να τον επεξεργαστείς, αυτό το περίεργο βασίλειο, από τους ονειροκρίτες και τις χαρτορίχτρες, υστερικά ή ψύχραιμα, μέχρι την ψυχολογία και τη νευρολογία κι άλλες επιστήμες που ψάχνουν να βάλουν δομή σε κάτι τέτοιο. Δεν γνωρίζω, απλά επιλέγω κάποια πράματα να μη τα ξέρω, είναι καλύτερα μάλλον. Η άγνοια είναι τόσες φορές ένα ικανοποιητικό, ένα αρκετό βάλσαμο. Έτσι δεν έχω ιδέα τι υπάρχει στα όνειρα μου και γιατί, δεν ξέρω γιατί με επισκέπτονται, πως γεννιούνται και τι ρόλο παίζουνε, δεν γνωρίζω, απλά δεν γνωρίζω. Έχω υποθέσεις, ιδέες, μα ποτέ τίποτα κάτι σταθερό, κάτι σίγουρο, δεν χρειάζεται έτσι κι αλλιώς. Δε με προβληματίζουν τόσο οι ιστορίες που συμβαίνουν στα όνειρά μου, αλλά πάντα αναρωτιέμαι με τα πρόσωπα, άλλες φορές χαίρομαι, άλλες φορές παραξενεύομαι κι άλλες φορές θυμάμαι κι ας μη θέλω. Δεν είναι τυχαία, κάπου θα έχουν την εξήγησή τους, αλλά μερικές φορές καλύτερα να τα βλέπεις έτσι.

Συνήθως τα όνειρά τα θυμάμαι για λίγο, μπορεί και παραπάνω, ειδικά άμα κάτι μου έκανε εντύπωση ή ήταν έντονο, μα δεν έχω κάτσει ποτέ να τα καταγράψω όπως κάνουν μερικοί. Μ’ αρέσει όμως να ακούω για τα όνειρα των άλλων, είναι πάντα καλύτερα από οποιαδήποτε ταινία. Δεν βρίσκω τον λόγο για να τα θυμάμαι, τα όνειρα τελειώνουν μόλις ξυπνάς, δεν θα ‘πρεπε να ‘χουν σχέση με τη πραγματικότητα, δεν θα έπρεπε να επιβιώνουν στη καθημερινότητα. Μπορεί και να αποφεύγω κάτι, ποιος ξέρει, τι σημασία έχει. Ίσως κάποιος να έλεγε ότι η ημέρα, αυτό που ζούμε, οι συγκρούσεις, ο φόβος, οι ανησυχίες, η προκατάληψη και ο συμβιβασμός, η πραγματικότητα, είναι όλα μια ξεθωριασμένη εκδοχή των ονείρων μας. Δε με απασχολούν τώρα αυτά. Δε τα γνωρίζω αλλά ούτε με απασχολούν. Μέρα και νύχτα.

Τρέξε να φύγεις μακριά, σε μέρη ξένα, καινούρια, άγνωστα, σε ανθρώπους νέους, με τραίνα παλιά και σκαριά χτυπημένα. Ξύπνα, όσο είναι νωρίς ακόμη, γιατί μερικές φορές και τα όνειρα φτιάχνουν δεσμά αραχνοΰφαντα, υπάρχουν φορές πολλές που σε κρατάνε εκεί που θα ‘θελες αλλά δεν θα έπρεπε, σε μια λήθη απόμακρη, πλανεύτρα, ξεχασμένη από τους υπολοίπους. Αυτή η λήθη, σε κρατά μακριά από τον πόνο, την λύπη, την δυσκολία, την κούραση, την εξάντληση, σε καρτερεί και σε προσέχει κάτω από το πέπλο μιας θερμής νοσταλγίας, σε ακρωτηριάζει, σε ακρωτηριάζει.

Πως, με ρωτάς, να αντιδράσεις όταν νοιώθεις άχρηστος, ανήμπορος, όταν όλα είναι στη θέση τους όπως κάποτε το ‘ξερες, πως όταν πλέον δεν έχεις πια μέλη να παρουσιάσεις, πώς να αντιδράσεις όταν τα λόγια σου χάνονται σαν πνοή σε μια τρικυμία. Πώς να αντιδράσεις και να προχωρήσεις όταν πλέον κενό γράμμα έγινες; Πριν το τέλος, δεν υπάρχουν απαντήσεις, κι ας έχει δει το όνειρο τόσες φορές, κι ας έχει ζήσει την κάθε μέρα σαν τη προηγούμενη, κι ας σε έχει επισκεφθεί ο θίασος τόσες φορές να σου αναπαραστήσει μια κακόγουστα γραμμένη ιστορία. Υποθέσεις και πιθανότητες. Ίσως θα πρέπει να περιμένεις, επιτέλους, μια μέρα να ξημερώσει αλλιώς. Τόσο απλά.

Μη μιλάς άλλο σε παρακαλώ. Τόσο νωρίς.