Είμαστε όλοι παιδιά ενός καλού θεούλη

Χρόνια με έπληττε η άγνοια, η απορία και η αμφισβήτηση, η απιστία για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους. Ευτυχώς όμως, σαν θαύμα θαρρώ, βρήκα το φως το αληθινό, το καθάριο, το λαμπρό και αγνό, αυτό του θεούλη. Ποτέ δεν τον απαρνιόμουνα για λόγους και αίτια κοινά, πεζά, εφήμερα. Ποτέ δε με προβλημάτισαν στην υπερφυσική μου απιστία θέματα όπως οι πόλεμοι, η αδικία, ο φανατισμός, η φτώχεια, ο σκοταδισμός, οι αρρώστιες και οι λιμοί, η εξουσιομανία και η λαγνεία των κληρικών, ο σκοταδισμός και η παραδοπιστία, η υποκρισία και η κλεψιά, η κοσμική αλαζονεία, η διαπλοκή και ο ιδεολογικός φασισμός, η δυστυχία, όλα αυτά ουδέποτε με επηρέασαν. Και ακόμη πιο πέρα αν προχωρήσω τη φτωχή μου σκέψη, ποτέ δεν ζήτησα από τον καλό μου θεούλη σκοπό να δώσει σε τούτη τη ζωή που ζούμε, ούτε τα πάντα να μου εξηγήσει, να μου απαντήσει με καρτερικότητα γιατί και πως, τέτοιες βλέψεις δεν είχα ποτέ. Τώρα όμως ξέρω.

Γνωρίζω πολύ καλά πια πως ο καλός μου ο θεούλης δεν είναι δημιουργός, ποτέ του δεν κούνησε το δακτυλάκι του έστω ένα τσάι να φτιάξει, αλλά αντιθέτως είναι διαχειριστής, ή ακόμη καλύτερα ο κοσμικός λογιστής του σύμπαντος που στους άπειρους άβακές του με την υπομονή και σοφία ενός golden boy επιμερίζει τον ηθικό μου ισολογισμό. Έχει δύο σειρές ο καλός μου ο θεούλης, μια για τα λάθη και τις αμαρτίες μου, και μια για τις καλές και ενάρετες μου πράξεις. Προθέσεις και σκέψεις δεν μετράνε έμαθα τώρα τελευταία. Όμως ο καλός μου ο θεούλης με προσέχει και με παρατηρεί και τα ακούραστα χέρια του προσμετράνε από γεννήσεως μου όλα μου τα πεπραγμένα. Απώτερος σκοπός φυσικά είναι η προεγγραφή μου στον παράδεισο, στον οποίο εγώ δεν πιστεύω βέβαια.

Του λέω, ‘καλέ μου θεούλη, εγώ είμαι υλιστής και κυνικός, διάολου κάλτσα, καθίκι κανονικό, δεν πιστεύω σε αυτά τα μεταθανάτια’, αλλά αυτός μέσα στην απύθμενη του γνώση και σοφία, μου λέει, ‘άσε με να ξέρω καλύτερα’. Τι να κάνω κι εγώ, τον αφήνω κι ας μην θέλω να κουράζεται τόσο. Μάλιστα, μια φορά του ‘χα προτείνει να εκσυγχρονιστεί, να κάνει ένα διαγωνισμό σαν κι αυτούς του δημοσίου και να εγκαταστήσει ένα πλήρως αυτοματοποιημένο digital σύστημα καταγραφής των αμαρτιών και τα λοιπά, αλλά μου είπε πως το είχε δοκιμάσει κάποτε κοντά στον μεσαίωνα, με περιορισμένη επιτυχία λόγω εντονότατων διαμαρτυριών. Έτσι λοιπόν, τα δάκτυλα του καλού μου θεούλη έχουν σκάσει να πηγαίνουν τις χάντρες από τη μεριά στην άλλη πάντα με επιμέλεια και προσοχή.

Να λέμε όμως και την μαύρη αλήθεια, ο καλός μου ο θεούλης δεν τα κάνει όλα αυτά τσάμπα. Από τότε που συνειδητοποίησα πως υπάρχει, ένα μήνα μετά μου έφερε τον λογαριασμό. Του λέω πως είχε γράψει λάθος την διεύθυνσή μου, αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως μου ζητούσε ανταλλάγματα, και πιο συγκεκριμένα να διαδώσω λέει τον καλό του λόγο και να κάνω κι άλλους να πιστέψουν. Εκεί είναι που τσακωθήκαμε, διότι εντάξει, μπορεί να πίστεψα, αλλά δεν έγινα και κορόιδο δα. Έτσι με μια απλή συμβολαιογραφική πράξη τον απάλλαξα από τις ευθύνες του και του έγραψα ένα πέτσινο τσεκ για την αποζημίωσή του. Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, θυμάμαι, με κοιτούσε όλο με παράπονο ο καλός μου ο θεούλης, και με ρώτησε σχεδόν με λυγμούς, ‘γιατί με απολύεις τέκνον μου’, και του είπα κι εγώ, ‘καλέ μου θεούλη λυπάμαι, δηλαδή όχι τόσο, αλλά πρέπει να σε διώξω, διότι η τι-βι μου λέει πως οι καιροί είναι χαλεποί, και ήμουνα που ήμουνα πάντα τσιγγούνης, ε, ήρθε κι έδεσε το γλυκό’. Έτσι κι αλλιώς, σκέφτηκα μέσα μου, όσο και να μετράει ο καλός μου ο θεούλης, όλοι ξέρουμε που θα βρεθώ.