Πόσο πια;

Τώρα που συμβιβάζομαι με την ιδέα πως πλησιάζει το νέο κι αυτό καταραμένο έτος, αναλογίζομαι πως τελικά εμείς οι Έλληνες είμαστε περίεργη φάρα, όχι απαραίτητα κακή αν και πολλές φορές το πιστεύω κι αυτό, αλλά σίγουρα περίεργη. Πως αλλιώς πετυχαίνεις να έχεις τόσα μετάλλια αλλά τα παιδιά σου να είναι τα πιο παχύσαρκα στην Ευρώπη; Α, οι ντόπες, σωστά, το είχα ξεχάσει αυτό. Όπως και να έχει, τελειότερες αποδείξεις για την μπασταρδοποίηση και την πρόσμιξη των φυλών στο φουαγιέ της Ευρώπης (τον ελλαδικό χώρο) είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν, αλλά όπως και να έχει, η απώλεια της αρχαιο-κλασσικής λογικής και του πολιτειακού εξορθολογισμού είναι ένα καλό δείγμα.

Μόλις λίγο παραπάνω από ένα έτος –προσπαθήστε να αναλογισθείτε το χρονικό διάστημα για λίγο- μετά το παραδικαστικό σκάνδαλο με την αδρά συμμετοχή κληρικών, έρχεται η αποκάλυψη ενός νέου σκανδάλου. Πάλι πρωταγωνιστές φυσικά είναι λογής ρασοφόροι, οι οποίοι προφανώς μεθυσμένοι από τον αέρα του Αγίου Όρους -ο οποίος από ότι έχω ακούσει είναι υπέροχος- εξακολουθούν να ψεύδονται και να κουρελιάζουν το δημοκρατικό αίσθημα της χώρας χωρίς καμία αιδώ.. Η εκπόρνευση της ελληνικής γης από κουφές, τυφλές και μουγγές πολιτικές τσατσάδες δεν έγινε φυσικά πριν από ένα χρόνο, αλλά εξελισσόταν παράλληλα με το παραδικαστικό κύκλωμα και τις αποκαλύψεις του, όμως η σημασία του είναι πολύ μεγαλύτερη σε διαστάσεις.

Είναι πλέον επίσημο και προκλητικά φανερό πως αυτή η αδίστακτη λέσχη ανθρώπων που ονομάζεται κλήρος δεν έχει απλώσει τα πλοκάμια της στο τερατώδες δίκτυο που λέγεται κράτος, αλλά από σύστασης της εταιρείας που λέγεται Ελλάδα, είχε φροντίσει να είναι μέσα και πίσω από τα πράματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον δύο υπουργοί, ένας υφυπουργός, μια δικαστικός, ένας νομάρχης, ένας αντινομάρχης, και η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου έχουν τη φωλιά τους χωμένη στα σκατά, όσο μοναστήρια αρπάζουν κυριολεκτικά γη και ύδωρ με χρυσόβουλα και φιρμάνια και η κεφαλή της εκκλησίας της Ελλάδας και το Πατριαρχείο νίπτουν τας χείρας τους εν αναμονή των εξελίξεων.

Βλέπετε, δε με ενοχλεί τόσο η διαφθορά και η λαιμαργία των κρατικών λειτουργών, αιρετών και μη, άλλωστε οι περισσότεροι εισήλθαν στο δημόσιο βίο για την εξουσία και τα χρήματα και καλά κάνανε. Ούτε με ενοχλεί η υποκρισία των κληρικών, στο κάτω κάτω είναι σαν να κατηγορείς έναν ηθοποιό πως είναι υποκριτής. Αυτό που με αηδιάζει και με ανησυχεί όμως είναι ο στείρος δημόσιος διάλογος, ο οποίος για λόγους που δεν μπορώ να διευκρινίσω, φοβάται να αρθρώσει το πάγιο συμπέρασμα που προκύπτει από τη χρόνια δυσλειτουργική σχέση κράτους και εκκλησίας. Τι άλλο δηλαδή παρά τον πλήρη διαχωρισμό τους.

Να απαλειφθεί ο θρησκευτικός όρκος, να βγουν οι θρησκευτικές εικόνες από τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, να καταργηθούν οι νόμοι και η συνταγματική αναφορά περί προσηλυτισμού, να σταματήσουν να εισπράττουν οι κληρικοί μισθό από το κράτος, να καταργηθεί η πρωινή προσευχή και το μάθημα των θρησκευτικών, να αναθεωρηθεί ο ρόλος της εκκλησίας στην επίσημη ελληνική ιστορία, και να πάψει το κράτος να είναι ο νούμερο ένα κατηχητής αυτής της επαίσχυντης λέσχης. Η κατάσταση δεν έχει φτάσει στο απροχώρητο, είναι τελματική και βρωμερή εδώ και δεκαετίες, και είναι απορίας άξιων πως η γενιά του Πολυτεχνείου (η πραγματική) επέτρεψε σε αυτό το φίδι να επιβιώσει και να ανθίσει στην μεταπολίτευση. Όντως, αυτοί ήταν λίγοι θα μου πείτε, το μεγάλο διακύβευμα εκείνη την εποχή ήταν πολιτικό, κι ας υπήρχε αυτός ο καρκίνος από πίσω. Αλλά και πάλι.

Παραδόξως όμως δεν πιστεύω πως μας αξίζει, όσο ελλιπής και ανίκανοι κι αν είμαστε, όσο υποκριτές και φαύλοι, όσο αμέτοχοι και πολιτειακά αδιάφοροι, δεν μας αξίζει αυτή η σκιώδης χούντα που λέγεται κλήρος. Είμαστε λίγο καλύτεροι από αυτό, και δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο αμήν για να ενεργήσουμε. Ειρωνικά, ο λόγος για αυτό είναι μια από τις βασικές κολώνες του εξουσιαστικού οικοδομήματος της εκκλησίας, και δεν είναι άλλος από το γεγονός πως είμαστε θεοφοβούμενοι. Όσο κι αν φαίνεται απίθανο, η μαζική πλειοψηφία του ελληνικού λαού γνωρίζει πολύ καλύτερα την Βίβλο από οποιοδήποτε κοιλαρά χαραμοφάη κληρικό, και στερείται της ανηθικότητας και της απληστίας για να διαπράξει ότι έχει διαπράξει στο σύνολό του το εκκλησιαστικό έκτρωμα. Ο απλός ο κόσμος, οι κοσμικοί, στη πλειοψηφία τους έχουν λίγο παραπάνω τσίπα, λίγη παραπάνω ντροπή. Ίσως όμως όχι αρκετή για να αποτινάξουν αυτές τις βδέλες από πάνω τους.

Πολλοί θα αντιτείνουν το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας και θα τραυλίσουν για την πολιτισμική της προσφορά στην παράδοσή μας, θα υποστηρίξουν πως το ζήτημα του διαχωρισμού είναι ήσσονος σημασίας και πως το ανεγείρουν μονάχα άθεοι και αντίχριστοι. Ας είναι. Τουλάχιστον όμως να πάρουν μια θέση και να πουν στους υπολοίπους τι ακριβώς θέλουνε να κάνει η εκκλησία μέσα στο κράτος. Άμα θέλουνε να γίνουμε σαν το συμπαθές Ιράν, από το οποίο δεν απέχουμε και πολύ, ας μας το πούνε να το γνωρίζουμε μια και καλή. Είναι καλό να ξέρεις τους εχθρούς σου, έτσι μπορείς και γνωρίζεις τους φίλους σου.