Παρέα με διάσημους

Χθες συνάντησα τον Αντισθένη. Έγινε λέει διευθυντής ροής σε ένα ειδησεογραφικό κανάλι και ετοιμάζει μάλιστα το δικό του free press. Πηδάει και τη γραμματέα του. Όσο μιλούσε, το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στο μεσαίο κουμπί του σακακιού του, με τρόμο νόμιζα πως κάποια στιγμή θα εκτιναχτεί και θα μου καρφωθεί στο μάτι. Δεν θα φαίνεται αυτός μου λέει, αλλά ο γιός του για να πάρει επιδότηση στα πλαίσια της νεανικής επιχειρηματικότητας. Το παλικάρι είναι δεν είναι είκοσι χρονών, πηδάει κι αυτός τη γραμματέα, και έτσι του πρότεινα κι εγώ όλες οι σελίδες να είναι πράσινες. Όταν αναρωτήθηκε γιατί, του εξήγησα πως θα περνιέται σαν οικολογική η φυλλάδα του και ας ξοδεύει περισσότερο μελάνι. Άλλωστε αλλάζουν οι καιροί και το πράσινο θα γίνει πάλι της μόδας. Ο Αντισθένης γελούσε χύνοντας το ποτό του και πετώντας τη στάχτη του από εδώ κι από εκεί ενώ η χυδαία του φωνή ούρλιαζε ‘το φαίνεσθαι!’, ‘το φαίνεσθαι!’. Πόσο άλλαξε όμως ο μπαγάσας, δεν ήταν έτσι πάντα.

Πιο πέρα με πρόλαβε ο Ακίνδυνος. Νευρικός όπως συνήθως, με ρωτούσε επίμονα για την οικονομική κρίση. Το χέρι του έτρεμε και τα σκονισμένα από την ξηροδερμία ρούχα του κρεμόντουσαν πάνω του πιο πολύ από ποτέ με την πάντα τσαλακωμένη γραβάτα να συμπληρώνει το θλιβερό σύνολο. ‘Πως τα βλέπεις τα πράματα, ε;’ μου έλεγε και συνεχώς εγώ του έδινα την ίδια απάντηση: ‘Με τα γυαλιά μου’. Φυσικά ο Ακίνδυνος δεν εκτιμούσε το αποτρεπτικό μου χιούμορ, αλλά συνέχιζε τις άτοπες προσπάθειές του να αποκτήσει ένα γερό πάτημα στη ταραχή της άγνοιάς του. Μου είπε πως νοίκιασε την ψυχή του σε ένα κατάδικο που την είχε μεγάλη ανάγκη και έτσι έπιασε καλή τιμή. Πάντα ήταν ενοχλητικός και αδιάφορος, ένα πουστράκι κανονικό, αλλά είχε την ικανότητα αντί να είναι σαν τη μύγα μες το γάλα, να ‘ναι η μύγα γύρω από τα σκατά. Φυσιολογική και σχεδόν απαραίτητη, συνηθισμένη και αναμενομένη. Φυσικά, δεν ξέρω τι λέει αυτό για τους υπόλοιπους απ’ εμάς.

Εξαντλημένος από τον γουρουνίσιο ιδρώτα τους και τις βαριές αναπνοές τους, έψαξα να βρω μια γωνιά να κάνω ένα τσιγάρο, να τους φτύσω και να τους βρίσω από μέσα μου όπως τους ταίριαζε. Όσο πλησίαζα την καρέκλα που είχα διαλέξει για αυτό το όπως ήλπιζα ψυχαγωγικό δεκάλεπτο, είχα ήδη αρχίσει να εξοπλίζω την επίπλαστη με κορεάτικα splatter φαντασία μου με κουζινομάχαιρα, τανάλιες, σιδεροπρίονα και καρυοθραύστες. Έτσι όμως τα φέρνει η τύχη, και με το που έκατσα ήρθε η τρελή η Σαπφώ να μου πει τα δικά της. Δικαιώματα, ισότητες, ελευθερίες, αγώνες, με πυροβολούσε αδιάκοπα με τις βλακείες της, σε τέτοιο βαθμό που φοβόμουν μήπως είχαν τον ίδιο αντίκτυπο σε εμένα αυτές οι ηλιθιότητες όπως και σε ‘κείνη. Την κοίταξα για λίγο με ντροπή για το γένος μας, γιατί είχε καταφέρει μέσα σε δέκα χρόνια να χοντρύνει σε όλα τα πιθανά σημεία και ταυτόχρονα να ζαρώσει στα πιο απίθαν. Υπήρχε μια εποχή που μ’ άρεσε, το ομολογώ, αλλά τώρα μονάχα αηδία μου φέρνει. Κάποιο κομμάτι του κάποτε κοφτερού μυαλού της σίγουρα το γνώριζε αυτό, αλλά δεν έδινε σημασία, όπως κι εγώ άλλωστε. Της αρκούσε που καθόμουν σιωπηλός και ελαφρώς προσηλωμένος στο εμετικό της λογύδριο, χωρίς να τη βρίζω ή να τη σπρώχνω μακριά όπως κάνανε μερικοί άλλοι. Αυτό λοιπόν ήταν το καταραμένο ζώο που με κράτησε μακριά από την ψυχολογική μου ανάταση και θα κάνω καιρό να της το συγχωρήσω.

Μετά από αυτό δε θυμάμαι και πολλά. Κάποια στιγμή τραγουδούσαμε όλοι μαζί μια θλιβερή σονάτα και πετάχτηκε η Mairilyn να σολάρει αλλά αμέσως τη γιουχάρανε και αυτή έβαλε τα κλάματα. Γρήγορα βέβαια βρέθηκαν καλοθελητές να την παρηγορήσουν, όσο εγώ ψηλάφιζα και μύριζα τους τοίχους αφήνοντας τη μούχλα να πνίξει τα ρουθούνια μου. Δεν υπήρχαν ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα, πως βρεθήκαμε εδώ μέσα; Το τελευταίο πράμα που θυμάμαι είναι τον Σωκράτη να κάθεται σε ένα μικρό τραπεζάκι και να παίζει μόνος του σκάκι, με εκείνο το σετ που είναι σφηνακοπότηρα. Δεν ξέρω αν έχανε ή κέρδιζε.

Καλό μήνα.