Περιχαρακώσεις και G700

Όπως σε κάθε καλή κινηματική διαδικασία (επανάσταση, εξέγερση, μειοψηφική αντίδραση και εγώ δεν ξέρω τι άλλο), έτσι και στο πρόσφατο κοινωνικό ζύμωμα των Αθηνών οι αστικές δυνάμεις με την πάροδο του χρόνου-γιατρού συντάσσονται και δημιουργούν περιχαρακωμένα σχήματα αιτημάτων και διεκδικήσεων διαβλέποντας αυτονόητα στην φυσιολογική εξέλιξη των πραμάτων. Το μεγάλο αστείο, η τραγική ειρωνεία, το απόσταγμα της απολιτικής σκέψης και του οπορτουνισμού, οι κινήσεις πρωτοβουλιών υπό τον γενικό τίτλο ‘της γενιάς των 700’ ή αλλιώς G700, ζητάνε την δεδομένη στιγμή μια σειρά μέτρων για τη θεσμική, κι άρα συμβολική, διασφάλιση του μέλλοντός τους από το κράτος-πατερούλη.

Φαίνεται πως το βράδυ του Σαββάτου, και πιθανόν και τα υπόλοιπα, τα παιδιά αυτά πίνανε τα ντακίρι τους και αντάλλασαν προτάσεις για φθηνά χριστουγεννιάτικα δώρα και δωρεάν συναυλίες, ενώ αργότερα κάποιοι από αυτούς σίγουρα συμμετείχαν και στα πλιάτσικα, δοκιμάζοντας γυαλιά και διαλέγοντας το πιο γυαλιστερό laptop κάνοντας υπερήφανους τους φιλελεύθερους εγκληματίες και προαγωγούς του καταναλωτισμού και της ζούγκλας της αγοράς αγνοώντας πλήρως την δυναμική μετουσίωση αναγκών και επιθυμιών άλλων ανθρώπων σε δράση και αντίσταση. Απ’ την άλλη όμως, κι αποχωρώντας όσο μπορώ από την ειρωνική και κριτική διάθεση, μπορεί όντως κάποιος να πει πως είναι ευτύχημα τρόπο τινά που οι κινητοποιήσεις και οι αντιδράσεις είναι πολύπλευρες και αντιφατικές ακόμη, ειδικά όσο μπορούν στο μέτρο το δυνατό να μην είναι διχαστικές και διασπαστικές. Με άλλα λόγια ακόμη και αυτή η μετριοπαθής και καιροσκοπική παρέμβαση των G700 μπορεί να ενταχθεί στο γενικότερο πλαίσιο μιας παθογενούς κοινωνικής σύνθεσης η οποία αναζητά την ίαση της.

Βέβαια, δεν γίνεται κι από την άλλη να ξεχνάμε πως ο κατακερματισμός πάντα εξυπηρετεί το εκ άνωθεν οργανωμένο συμφέρον, και πως υπάρχει κι ένα όριο στη στηλίτευση και εκμετάλλευση των αγώνων βάσης, υπάρχουν άμα θέλετε κανόνες αλληλεγγύης και σεβασμού οι οποίοι πρέπει να τηρούνται, ένα fair play στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Καλώς ή κακώς, η πρωτοβουλία των G700, πέρα από τις ερμηνείες μικροαστικών φιλοδοξιών, ουδεμία σχέση έχει με το μαθητικό κίνημα, με την κρατική καταστολή, με την γκετοποίηση των Εξαρχείων, με τη διαχειριστική ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού τόσο σαν έννοια όσο και σαν πράξη, και φυσικά καμία σχέση με τους εξεγερμένους εκείνους οι οποίοι υπό το έναυσμα της δολοφονίας βάρεσαν μαζικά τα κοινωνικά ξυπνητήρια. Όσο βιώσιμα κι αν είναι τα αιτήματά των G700 σε ένα κοινωνικό διάλογο, όπως μπορεί αυτός να εκφράζεται, εγείρονται ζητήματα ηθικής τάξης όταν υπάρχουν απόπειρες καπήλευσης και στρέβλωσης των διαφόρων κινηματικών διαδικασιών που έχουν προκύψει σε κάτι πιο media-friendly και συμβιβασμένο με τις ρίζες του κάκου. Με άλλα λόγια, οι εκτός τόπου και χρόνου πρωτοβουλίες των G700 όπως η επιθυμητή βίζιτα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πατάνε στις στάχτες και τις προσαγωγές των παιδιών της γενιάς των τετρακοσίων, διακοσίων ακόμη και μηδέν ευρώ για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα, εντείνοντας άθελά τους μάλλον, τις ιδεολογικές και ταξικές περιχαρακώσεις που μονάχα το συστημικό κράτος και παρακράτος εξυπηρετούν.

Δυστυχώς, εισερχόμενοι στη δεύτερη εβδομάδα των κινητοποιήσεων, πολύς κόσμος δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει την υπαρκτά αιχμηρή και σκληρή πραγματικότητα ενός φόνου, την γενικευμένη όσο κι ετερόκλητη αντίδραση, τα σημεία επαφής και τις υπάρχουσες αποστάσεις, τις σκοτεινές δυνάμεις και τα κινηματικά καύσιμα που ακόμη αντέχουν. Είναι κρίμα, διότι παιδιά από την G700 που σίγουρα έχουν όλες τις καλές προθέσεις, ενώ γνωρίζουν πως οι δράσεις που είχαν στο παρελθόν ήταν πλήρως αποτυχημένες ως προς τους σκοπούς τους, τώρα υποκλέπτουν τις όποιες κοινωνικές και πολιτικές ερμηνείες των γεγονότων, ανοίγουν νέα ρήγματα στην λαϊκή αλληλεγγύη και ρίχνουν περισσότερο σκοτάδι στον κοινωνικό αλλά και στον προσωπικό προβληματισμό. Μακάρι να είχα την αισιοδοξία, και την αφέλεια ακόμη, να πιστεύω πως όταν κινητοποιούνται οι προνομιούχοι της γενιάς των 700 ευρώ, τότε οι εξεγέρσεις και οι καταλήψεις από πλευράς ανασφάλιστων, χαμηλόμισθων και ανέργων δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται στα μάτια της ευρύτερης αστικής μας κοινωνίας. Δυστυχώς όμως δεν την έχω, και ανησυχώ πως το επικρατών πληροφοριακό σύστημα θα χρησιμοποιεί τέτοιες κινήσεις κι ανάλογες για να υποβαθμίσει την ένταση και την αξία των υπολοίπων κοινωνικών αξιώσεων όσο δίκαιες ή άδικες είναι αυτές.