Αλλού οι βολές

Του μπάτσου η ασπίδα είναι από πλαστικό, κι ο ίδιος είναι ασπίδα στον κάθε πολιτικό.

Ο συλλαβισμός δεν είναι καλός, το γνωρίζω, αλλά είναι καιρός τόσο στην ποίηση όσο και στα πολιτειακά μας ζητήματα μας να αφήσουμε το στυλ και τις συντεταγμένες φόρμες, και να πιάσουμε το ζουμί. Η αλήθεια είναι πως αυτές τις μέρες διαμαρτυρίας που ζήσαμε, πολύ φθηνά την γλυτώσανε οι πολιτικοί, ακόμη και στο χαμηλότερο επίπεδο, αυτό των συνθημάτων. Αντιθέτως, οι αστυνομικοί με τις όποιες απόψεις και προκαταλήψεις που υπάρχουν απέναντί τους, λούστηκαν νυχθημερόν με ύβρεις, νεράντζια, μπογιές, πετράδια και μολότωφ, τις περισσότερες φορές δικαίως μεν, αλλά και δυσανάλογα δε. Με άλλα λόγια, οι διάφορες αλλογενείς αντιδράσεις, σχεδόν ομοιογενώς διοχετεύθηκαν στα χαμηλότερα των εκτελεστικών οργάνων της εκφυλισμένης εξουσίας, στους μισθωτούς σκλάβους με τα κλομπ, τις ασπίδες και τα δακρυγόνα εθελοτυφλώντας σχεδόν μπροστά στους επί χρόνια ενόχους, ηθικούς αυτουργούς και συνεργούς του εγκλήματος που λέγεται ελληνική κοινωνία και δημοκρατία. Από τεχνικής απόψεως φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η ουσία είναι πως πιο επικίνδυνος είναι εκείνος που αποφάσισε να μην εφαρμόζονται τα ψυχολογικά τεστ στην αστυνομία, παρά από τον ανώμαλο που πυροβολεί στο ψαχνό. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που ζητά την κατάργηση του ασύλου παρά τον μπάτσο που πετάει πέτρες μέσα στην πρυτανεία. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που μοιράζει αυξήσεις χαμηλότερες του πληθωρισμού από εκείνον που σπάει μια βιτρίνα. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που καίει τη μισή Ελλάδα και χαρίζει την άλλη μισή, από εκείνον που καίει το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που προβάλλει τον φιλελεύθερο φασισμό με μειωμένα ωράρια παρά εκείνον που απεργεί. Όπως φυσικά, πιο επικίνδυνοι είμαστε όλοι εμείς που η ένοχη σιωπή και η ανοχή μας είναι τα πολεμοφόδια στη φαρέτρα των καρεκλοκένταυρων πολιτικών και αφεντάδων.

Κάποιοι θα πουν ευτυχώς, άλλοι δυστυχώς κι εγώ λέω αναμενόμενα, πως τις τελευταίες μέρες οι περισσότεροι πολιτικοί του τόπου δεν αφυπνίστηκαν το ίδιο όσο και οι καταραμένοι ψηφοφόροι τους. Δεν προβληματίστηκαν, δεν αναρωτήθηκαν καθόλου ούτε για τις αντιδράσεις, ούτε για τα συμπτώματα, ούτε για τα αίτια, μονάχα τα επικοινωνιακά τους ένστικτα, μουδιασμένα στην αρχή, πήραν μπρος όταν βρήκαν την ευκαιρία, όταν πλέον είχαν σε κάτι να προσβλέπουν. Σαν πεινασμένα σκυλιά με τις γλώσσες τους σαλιαρές να κρέμονται από τα βρώμικα στόματά τους, τρέχουν πίσω από τα γκάλοπ, μετράνε ψήφους πιθανές και εξαγοράσιμες, μοιράζουν υπουργεία, μετασχηματίζουν αναρχικές προκηρύξεις σε προεκλογικά ‘θα’, και μιλάνε για συγκυβερνήσεις και εθνικές ενότητες. Συνοδοιπόροι στο βαλτωμένο τους πανηγύρι φυσικά οι δημοσιογράφοι με τα γραφεία τύπου και τους offshore τραπεζικούς λογαριασμούς που πουλάνε τρομοκρατία και παραπληροφόρηση προς τέρψιν των εργολάβων αφεντικών τους. Νέες παπάρες στις ίδιες παλιές πολιτικές συσκευασίες του εμπορίου συνειδήσεων.

Βέβαια όμως, όσο κι αν το αυτί τους δεν ιδρώνει, το 2008 των καταστροφών και των σκανδάλων, φεύγει με μια νότα άγρια αλλά και ελπιδοφόρα. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι πρόσκαιρο, ή της μόδας, άλλο ένα εφήμερο στη σειριακή τηλεοπτική μας κουλτούρα, ελπίζω πως όχι. Όμως πολύς κόσμος, ασχέτως των προηγούμενων πολιτικών του πεποιθήσεων αρχίζει και αναγνωρίζει την πραγματικότητα, να αναχωρεί από την εγκληματική αφέλεια της κοινής γνώμης και να βλέπει πως όλο το υπάρχων πολιτικό σύστημα - μέχρι την κάθαρσή του - δεν πρέπει στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του λαού, αλλά να εξετάζεται και να δοκιμάζεται διαρκώς, να νοιώθει την απειλή της δίκαιης αγανάκτησης, να αμφισβητείται όχι με όρους επικοινωνιακούς, αλλά ουσιαστικούς. Πολλοί πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων όλων των πολιτικών αρχηγών, αυτή τη στιγμή είναι με ημερομηνία λήξης, και καλό θα ήταν να αποσυρθούν όσο προλαβαίνουν να διατηρήσουν ψήγματα της υστεροφημίας τους.

Μάλλον όμως είμαι πολύ αισιόδοξος, στο κάτω-κάτω η μεταπολίτευση είναι ορισμένη από δύο διαφορετικές γενεές, η μια χειρότερη από την άλλη, ενώ από τον εμφύλιο και μετά ουσιαστικά δύο οικογένειες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κυβερνάνε αυτόν τον τόπο κι ακόμα να τους βαρεθούμε. Στο κάτω-κάτω άμα δεν υπήρχε το έναυσμα μιας δολοφονίας, για μια ακόμη χρονιά θα κάναμε αστειάκια με τα χριστουγεννιάτικα σκουφάκια μας και θα ψάχναμε για μαλλί της γριάς. Πόσοι από εμάς πράγματι μάθαμε κι αλλάξαμε; Και άραγε τώρα που πρέπει και καλά να γιορτάσουμε, να φάμε τα γλυκάκια μας και να ανταλλάξουμε δώρα, προλαβαίνουμε να αλλάξουμε, να σκεφτούμε και να αναλογισθούμε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουμε παραπάνω κύριοι του εαυτού μας και της ελευθερίας μας; Μπορούνε για μια φορά οι γιορτές να μας κάνουν πιο καλούς, πιο ανθρώπους; Δεν το γνωρίζω, μα προσδοκώ σε εκείνη τη μέρα που οι μπάτσοι θα μας γυρίσουν τη πλάτη και θα πορευθούμε προς τους υποκινητές και τους ηθικούς αυτουργούς της εξαθλίωσής μας να τους δείξουμε επιτέλους την πόρτα της εξόδου.