Ποιός είσαι;

Όσο περνάνε οι μέρες, βλέπω τις πορείες και τις διαδηλώσεις να γεμίζουν με όλο και περισσότερα παιδιά, μαθητές, ανήλικους τέλος πάντων, οι αριθμοί των οποίων υπερτερούν πολλές φορές των υπολοίπων. Είναι λίγο περίεργο να βλέπεις κάτι τέτοιο, γιατί τους διέπει μια τελείως διαφορετική νοοτροπία από αυτή που έχουν ας πούμε οι φοιτητές στις καταλήψεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κι ας υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ τους. Είναι υπερκινητικοί, δραστήριοι, ανήσυχοι, νευρικοί και αυθόρμητοι. Δεν εμπιστεύονται κανένα. Τυπικοί έφηβοι λοιπόν, κι εγώ ήδη έχω προλάβει κι έχω γίνει σκατόγερος που δεν μπορώ να καταλάβω τους μικρότερούς μου.

Τα μέσα τηλεοπτικής καταστολής θυμήθηκαν πως υπάρχουν κι τα παιδιά, άλλη μια βουβή μειοψηφία, και τα καλούν σε παράθυρα και σε τραπέζια, αλλά οι μικροί δεν ψαρώνουν, ξέρουν πως εκείνοι τη στιγμή τους εκμεταλλεύονται, πως γίνονται εμπορεύσιμο προϊόν όπως έγιναν οι φωτιές, τα σπασίματα και φυσικά η δολοφονία. Από την άλλη πλευρά το χρυσό αγόρι της πολιτικής, ο Τσίπρας χαϊδεύει αυτιά και προτείνει την ψήφο στα δεκάξι, δηλαδή τον ακρωτηριασμό της παιδικής ηλικίας και του ακαταλόγιστου κατά δύο χρόνια. Ιδεολογικοί κηδεμόνες και καλοθελητές ξεπηδούν από παντού σαν αρρωστημένα μανιτάρια και όλοι με θαυμασμό υμνούν τις κινητοποιήσεις και τα όνειρα των παιδιών, συζητούν για τους φόβους και τις ανάγκες τους. Τα παιδιά, τα παιδιά αυτοί οι άγνωστοι.

Πρώτη φορά, και δικαίως, στην πορεία της Παρασκευής ένοιωσα πως είμαι στην απ’ έξω, πως πέρα από τα αιτήματα, την αγανάκτηση και την αντίδραση μιας πολύπλευρης μερίδας κόσμου, η δολοφονία του περασμένου Σαββάτου, άναψε το φυτίλι για τους μαθητές που ούτε από κόμματα σκαμπάζουν, ούτε από θεσμούς, ούτε από σκοπιμότητες, ούτε από Μπακούνιν, ούτε από τίποτα. Προτιμώ να μου κοπεί το χέρι παρά να υποκριθώ πως τα καταλαβαίνω τα παιδιά αυτά, έχουν περάσει αρκετά χρόνια, πολλά λάθη και αρκετές αποτυχίες για να θυμηθώ πως ήμουν εγώ σε εκείνη την ηλικία. Το μόνο όμως που θυμάμαι όμως ήταν πως οι απόψεις μου ήταν σίγουρες και πάντα ένοιωθα το δίκιο μαζί μου.

Αυτή η έλλειψη καθαρής σκέψης, οι λεπτομερειακές αμφισβητήσεις, οι υποθέσεις και οι καθυστερήσεις διακρίνουν των κόσμο των Ελλήνων ενηλίκων. Ο ξένος τύπος μιλάει για ‘διεφθαρμένη κυβέρνηση’ αλλά εμείς ακόμη να το πάρουμε πρέφα και να χρησιμοποιήσουμε μια τόση ξεκάθαρη φράση. Δεν έχουμε επιδείξει ανοχή μονάχα στην αστυνομική βία, αλλά σε κάθε έκφραση του δημόσιου βίου έχουμε συνηθίσει και θεωρούμε φυσιολογική, και πολλές φορές απαραίτητη, την μίζα, την εξυπηρέτηση συμφερόντων, την προνομιούχα αντιμετώπιση ορισμένων ανθρώπων, την ανισότητα, την διαφθορά, το ακατάστατο και ομιχλώδες τοπίο το οποίο συντηρείται από τον ωχαδερφισμό και το ένστικτο της προσωπικής επιβίωσης και ανέλιξης. Κι όμως τα παιδιά -ή τουλάχιστον αυτό εισπράττω δηλαδή γιατί επαναλαμβάνω δεν μπορώ να τα καταλάβω- με την καθαρή τους σκέψη και την ενεργητικότητα που αυτή έχει, δεν μπορούν να διανοηθούν πως σε λίγα χρόνια θα έχουν συμβιβαστεί, πως θα έχουν γίνει μίζεροι, ανθρωπάκια που θα πρέπει να ξεπουλάνε σε δόσεις την προσωπική τους αξιοπρέπεια και ελευθερία, πως θα λοβοτομηθούν επειδή οι μεγαλύτεροι τους έχουν αποτύχει.

Η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι. Όχι μόνο για την ταξική μου προέλευση η οποία στρουθοκαμηλίζει και αγκιστρώνεται από υλικά αγαθά και οικονομικούς δείκτες, αλλά και γιατί έχω προλάβει κι έχω γίνει Έλληνας, έχω προλάβει κι έχω γίνει το αρνητικό πρότυπο, το άσχημο είδωλο, έχω γίνει αντιπαθητικός, βραδύνους, άσχημος, εμπόδιο, μια συντηρητική και εγκλωβισμένη μονάδα μέσα στις πολλές. Ανάμεσα μας υψώνονται κάστρα φτιαγμένα με φόβο και καχυποψία, γυάλινα κελιά που ζητάνε να σπάσουν. Χαζομάρες. Όσο περίεργο κι αν μου φαίνεται, ας κάνουν τα παιδιά ότι θέλουνε, δεν τα καταλαβαίνω αλλά τα σέβομαι και δεν θέλω να είμαι εμπόδιο τους. Τα δικά μου τα περίεργα, με τα συμβολικά τοπία και τις ποιητικές αηδίες, είναι κούφια γράμματα, ξεπερασμένες φανφάρες που κουράζουν τον οποιοδήποτε.