Παιδί μου, σου γράφω από το παρελθόν. Είναι Δεκέμβρης του 2008 και ότι το χάνω το βρίσκω, μα για τώρα θέλω να σου πω κάτι άλλο. Σε αυτό το μήνα έχουμε πολλούς διαγωνισμούς να τρέχουν ταυτόχρονα, ενώ νικητές και κριτές είναι συνήθως το ένα και το αυτό (περίεργο έτσι;), και μου είναι δύσκολο να τους παρακολουθώ όλους. Για παράδειγμα ζωές ή βιτρίνες; Σε ρωτώ παιδί μου, στις πόσες σπασμένες βιτρίνες να σε αφήσω να πεθάνεις χρόνια από τώρα, και σε ρωτώ στις πόσες σπασμένες βιτρίνες οικειοποιούμαι κάτι τραγικό; Άλλος εφετζίδικος διαγωνισμός που τρέχει αυτές τις ημέρες είναι με ή χωρίς κουκούλα, με ή χωρίς μάσκα; Οι στιλιστικές απόψεις διίστανται, αδερφές και παλικάρια γίνανε αντίδραση και μπαχάλια, και όλοι προσπαθούν να συγκινήσουν τον Κωστέτσο για την εαρινή κολεξιόν. Μη το γελάς καθόλου παιδί μου, και οι κοινωνικοί αγώνες σαν το σεξ είναι και χρειάζονται προφύλαξη, αλλά όπως και ο έρωτας, θέλουν αρετή και τόλμη, το ‘χε πει και ο Κάλβος θεός σχωρές τον, δηλαδή να πετάς τα στήθια μπροστά στις σφαίρες όπως στον πίνακα του Goya, ή να κάθεσαι πάνω από τα σημάδια του δακρυγόνου και να το σνιφάρεις όπως οι αμερικάνοι παίχτες του baseball που βάζουν κόκα πάνω στις γραμμές του γηπέδου τους που έλεγε και ο Richard Pryor. Όσους καλλιτέχνες κι αν βάλω σε μια πρόταση μην ξεχνάς παιδί μου, πως όπως κι εσύ, έτσι και οι περισσότεροι βγαίνουν με το πολύ ένα φουλάρι, κλαίνε και προχωράνε, φωνάζουνε και αντιστέκονται, αφυπνίζουνε με το σθένος τους, ξεπλέκουν τον μίτο της υποκρισίας.
Πολλοί οι διαγωνισμοί και δεν πολύ-σκαμπάζω καμάρι μου, διλλήματα και προβληματισμοί ανούσιοι οι περισσότεροι. Άλλο παράδειγμα είναι οι αστυνομικοί, οι μπάτσοι, τα γουρουνόπουλα, οι υπηρέτες του νόμου. Γερμανικό ή ισραηλίτικο δακρυγόνο; Προσαγωγή ή ξύλο; Είναι όλοι οι αστυνομικοί μαλάκες και βίαια καθικόμουτρα, γνήσια τέκνα της επαρχιακής αιμομιξίας ή πολλοί από αυτούς είναι παιδιά που μπρος στο τέρας της ανεργίας και της κοπροσκυλοσύνης, έβαλαν το θείο του κουμπάρου του ανιψιού της μάνας τους να μιλήσει στον βουλευτή για να βολευτεί στο δημόσιο; Δεν ξέρω παιδί μου, σίγουρα δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι, αλλά casting στην αστική τρομοκρατία δεν έχω κάνει ποτέ, μα είναι πολλοί και δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τούτους, το πολύ κράνος και η σφιχτή μάσκα μάλλον δεν τους αφήνει να σκεφτούν, πόσο μάλλον βέβαια οι γαλονάδες και οι γραβατάδες από πάνω τους. Γουρούνια αυτοί, μα και πρόβατα εμείς, όλοι στο ίδιο μαντρί και με τον ίδιο σαρδανάπαλο κτηνοβάτη βοσκό. Και να φανταστείς πως η ‘Φάρμα των Ζώων’ την είχε γράψει ο μακαρίτης ο Orwell για να κάνει κριτική στον κουμμουνισμό.
Ψυχούλα μου όμως δες και την άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων, σίγουρα θα την ξέρεις καλύτερα. Εκεί που ήσαντε μερικές εκατοντάδες οι αναρχικοί, ξαφνικά βρεθήκανε χιλιάδες guest stars, ο καθένας με τα χούγια του και τις μόδες του. Από πού να αρχίσω να σου λέω, από τη μια έχεις τους vintage συγκρουσιακούς αναρχικούς, πιο πέρα τους trendy αναρχικούς με i-Pod, Puma παπούτσια και κόκορα κρασάτο στο σπίτι, που όταν είναι ολιγάριθμοι λένε ‘όχι βία ρε παιδιά’ μα όταν είναι σε ικανούς αριθμούς συντροφεύουν τους νέο-μπαχαλάκηδες. Άλλοι και τούτοι, τρελλαμένοι, αγανακτισμένοι, ασυγκράτητοι, μαθημένοι στα κρύα των γηπέδων, δως τους βιτρίνα, δημοσιοκάφρο-συκοφάντη και μπάτσο και πάρε τους την ψυχή, πριν στην πάρουν αυτοί φυσικά. Και φυσικά οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, οι φοιτητές, οι αριστεριστές, αυτοί που κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο, χαβαλέδες, ότι να ‘ναι, μόνο ένας βλάκας άσχετος σαν κι εμένα θα προσπαθούσε να βγάλει άκρη. Και πρόσεξε, ούτε καν θα μιλήσω για τα ανήλικα, δεκαεξάχρονα ελληνόπουλα και δεκάχρονα γυφτάκια μαζί, ένα μπουλούκι. Μπάχαλα, μπάχαλα παντού και τα μυαλά στα οδοφράγματα του αγωνιζόμενου γνωστού, παραφράζοντας και σκοτώνοντας τις ρίμες του χοντρούλη, ο οποίος θυμίζει κάτι από εκείνους τους συνελευσιακούς που ελπίζουν πως όσο πιο αιχμηρή και λεκτικά απόλυτη είναι μια φράση, τόσο πιο πολύ θα κοκκινίσει από τη ντροπή του ένας αστούλης ή θα παραιτηθεί ένας μπάτσος από το σώμα και θα πάει να γίνει εθελοντής στις αποστολές επισιτισμού και μαζικού βιασμού στο Νταρφούρ. Όμως άμα έχεις λίγο χρόνο, διάβασε σε παρακαλώ τα κείμενα από το Στέκι των Αλβανών Μεταναστών και την ερμηνεία της τεστοστερόνης στις μέρες μας γραμμένο από τα ‘κορίτσια στην εξέγερση’, αυτά είναι όντως καλά κείμενα. Βέβαια παιδάκι μου, δεν θέλω να σου λέω και ψέματα, διαγωνισμοί εδώ δεν υπάρχουν στα αλήθεια, εγώ δυστυχώς έχω μάθει να συνθέτω τα σύνολα με τις διαφορές τους και να αγνοώ τις συνδέσεις.
Πιο πέρα φυσικά είναι οι σιωπηρές μειοψηφίες, οι φιλήσυχοι πολίτες, τα αθώα θύματα, οι νοικοκυραίοι, οι αναλυτές και οι σχολιαστές, το μεγαλύτερο και πιο απροσδιόριστο μπουλούκι. Το φάσμα είναι πλούσιο σε απόψεις, από τους μετόπισθεν trendy υποστηρικτές των επεισοδίων και των δυναμικών συγκρούσεων , τους επαναστάτες των καναπέδων, μέχρι τους φιλελεύθερους που με το άλλοθι των χριστουγεννιάτικών δώρων (με τις λεφτά;), της νομιμότητας και της ηρεμίας, σαν άλλες πλανεύτρες Σειρήνες μας καλούν σε νέο γύρο βατοπαιδίων, πυρκαγιών, προμηθειών, υποκλοπών κι άλλων υπέροχων καλουδιών των φιλελεύθερων μεταρρυθμιστών. Λόγια, διαφωνίες, διαξιφισμοί ένα σούργελο, τηλεοπτικό και καφενειακό μαζί, από τα έδρανα της βουλής μέχρι τα φιλικά τραπέζια, ένα σούργελο τρομερό που μόλις για λίγες μέρες είχε σωπάσει, μα γρήγορα βρήκε τους τρόπους να εντάξει τις νέες αυτές τις εμπειρίες στον νεοελληνικό πολιτισμό του φαίνεσθαι και ουρλιάζειν, και φυσικά του κωφαίνειν. Παιδί μου, όσες λιγότερες κουβέντες λες, τόσο το καλύτερο κι ακούσε εμένα που δεν το εφαρμόζω.
Σίγουρα όμως ο πιο μπερδεμένος ιδεολογικά και τηλεοπτικά διαγωνισμός είναι αυτός της βίας. Αχ αυτή η βία, το νόθο τέκνο της ανοχής και της υπερβολής. Παιδί μου εύχομαι να τα έχετε λύσει αυτά στην εποχή σας, διότι εδώ δεν ξέρουμε καν τι είναι βία, δηλαδή τίθενται διλλήματα του στυλ, από πόσα κυβικά και πάνω ένα αμάξι κάνει για φλεγόμενο οδόφραγμα, τι συνιστά μικρομάγαζο και τι εκτελεστικός εκφραστής του καταπιεστικού κεφαλαίου, τράπεζα ή McDonalds, σούπερ μάρκετ ή αντιπροσωπεία αυτοκινήτων; Την ίδια στιγμή ο Περισσός προσθέτει μια νότα παιδικής χαράς, με την Αλέκα να υπόσχεται πως όταν με το καλό θα έρθει η επανάσταση θα αναμετρηθεί βίαια το κόμμα, αλλά όταν έρχεται η εξέγερση, θα μιλάει για είκοσι χιλιάδες προβακάτορες του παρακράτους. Από ‘κάπα-κάπα-ε το κόμμα σου λαέ’ έγινε το ‘κάπα-κάπα το κόμμα σου μαλάκα’, και τώρα ‘κάπα-κάπα-ε το κόμμα σου χαφιέ’. Διασπάσεις και διαχωρισμοί παντού, τόσο στις πραγματικές συνθήκες όσο και στην ερμηνεία, κι ας η θεωρία παιγνίων επιβάλλει άλλη τακτική απέναντι στον κοινό εχθρό. Αγόρι μου (γιατί αγόρι θα ‘σαι σίγουρα, τώρα μιλάει το DNA) ελπίζω να μην έχετε κουμμουνισμό στις μέρες σου, διότι πέρα από την επικράτηση του ‘κάπα-κάπα-ε το κόμμα σου αρχηγέ’, θα πρέπει να υπομένετε και γιγαντιαία κακόγουστα πορτρέτα της Αλέκας, που όσο να ‘χει σίγουρα θα την αδικούν και θα αφαιρούν αυτό το αριστερο-τσιτσιολίνικο που έχει πάνω της. Ο κρατισμός είναι παντού ίδιος, κι από πίσω κι από μπρος, απ’ τα αριστερά και τα δεξιά.
Αρκετά όμως με τα κουμουνιστικά, τώρα παιδί μου σου μιλάω για εξέγερση, για ενέργεια ζωτική, απεριόριστη, ζωώδη, κτηνώδη πολλές φορές, δίκαια και πέρα από τα κουτάκια και τα μαγαζάκια της πολιτικής, σου μιλάω για πράματα που δεν καταλαβαίνω. Ούλος ο κόσμος φωνάζει ‘Αρκετά!’, ακόμη και από την τουαλέτα του που διαβάζει από συνήθειο την εφημερίδα του Τσε, μπαρντόν του Τράγκα ήθελα να πω. Βέβαια, άμα ψάξεις σε όποιο πληροφοριακό σύστημα έχεις στην εποχή σου (εμείς τώρα το λέμε ευρυζωνικές λεωφόρους του διαδικτύου) μην πιστέψεις τις μαλακίες περί καταστροφών, όλα αυτά σταμάτησαν από την πρώτη εβδομάδα, τώρα μονάχα έχουμε σπασίματα πορειών και προβοκάτσιες ασφαλιτών. Αλλά βλέπεις και ο Χατζηνικολάου και ο φον Πρεντετέριους κάπως πρέπει να ζήσουν και η καναπεδίστικη ηθική των αστούληδων (μέσα κι εγώ) είναι ένα τεράστιο με σκατένιο λίπασμα πεδίο που το ψέμα, η στρέβλωση και παραπληροφόρηση ανθίζουν έντονα και κερδοφόρα. Άσε που ότι έχει καεί τις τελευταίες μέρες είναι μονάχα για το δεκαχίλιαρο, ναι, ότι καίγεται εδώ σπλάχνο μου αποζημιώνεται με δεκαχίλιαρο, είτε είναι η μανούλα σου κάτω στην Αρκαδία, είτε το περίπτερο που πούλαγε ληγμένες καπότες. Αφού σκέφτομαι να πάω κι εγώ στον Νικήτα και να του δείξω το σημάδι που έχω στην πλάτη από την Τήνο από πριν 15 χρόνια και να ρεφάρω την οικονομική κρίση.
Παιδί μου, ελπίζω στα χρόνια σου η Γραικυλεία να λέγεται και πάλι Ελλάδα και να μην έχεις μια φαρμακοσυνταγή 2 σελίδες μόνο και μόνο για να μπορείς να αντέχεις να ξυπνάς στη φρίκη που μάλλον θα σου κληροδοτήσω. Από την άλλη όμως πρέπει να σε ευχαριστήσω γιατί έχεις έρθει από το μέλλον και είσαι εκεί έξω –σε έχω δει άραγε;- και με κάθε μέσο βάζεις οδοφράγματα στην υποκρισία μου και φωτιές στη συνείδησή μου. Έχεις έρθει από το μέλλον και απορώ πως ακόμη θες να υπερασπίζεσαι εμάς τους ανέραστους, απέλπιδους νεκρούς ζωντανούς, αλλά ακόμη και έτσι, χάρη σ’ εσένα ελπίζω.
ΥΓ: Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους φιλελεύθερους δημοκράτες συντρόφους της Καθημερινής που ανακαλύπτει καταλύσεις της δημοκρατίας κι άλλους φιλήσυχους πολίτες που απαιτούν συλλήψεις, νομιμότητα, καταστολή και κανονικότητα. Οι αστικές συνειδήσεις, όσο φαιδρές κι αν είναι, ακόμη αντικατοπτρίζουν το δίκαιο των διαδηλώσεων.
3 comments:
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι σχέση έχουν οι σπασμένες βιτρίνες με τη βία της αστυνομίας. Συγνώμη αλλά με το ζόρι δεν μπορεί να γίνει επανάσταση, ούτε να βαπτιστεί η οργή σε λαϊκό κίνημα. Επιτέλους δέξου πως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων καταπιέζεται από τις συνεχόμενες διαδηλώσεις που δεν φαίνεται να καταλήγουν πουθενά. Κάποιοι αγωνιούν να γίνουν επαναστάτες και να ξεπεράσουν τη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτό αν γίνεται γιατί θέλουν ένα καλύτερό κόσμο δεν είναι επιλήψιμο, αν το κάνουν όμως για να ικανοποιήσουν την προσωπική τους ματαιοδοξία τότε είναι προκλητικό και επικίνδυνο.
Όσο για τους μετανάστες που μιλάν για τον Γαλλικό Νοέμβρη του 2005, αναφέρομαι στην ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα στην οποία μας παρέπεμψες, εγώ θα σου πω τη φράση που μου είπε προσωπικά τις προάλλες ένας, που είναι και φοιτητής σε ελληνικό πανεπιστήμιο, «Τι έγινε ψηλέ, βαρεθήκατε την Ελλάδα και την καίτε». Όπως αντιλαμβάνεσαι ακόμη και μεταξύ των μεταναστών διίστανται οι απόψεις. Αλίμονο μας αν οδηγηθούμε σε γεγονότα σαν αυτά που έγιναν το 2005 στη Γαλλία, τα οποία μπορεί να ανέδειξαν τα τρομερά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες εκεί αλλά παράλληλα επέτειναν τις διαιρέσεις, την ξενοφοβία και τη συντηρητικότητα στη Γαλλική κοινωνία. Χαίρομαι πάντως που επιτέλους ασχολήθηκες και με τους μετανάστες, άλλωστε είναι η πλειοψηφία του μόνιμου πληθυσμού στα Εξάρχεια και στυλοβάτες πολλές φορές της πολύπαθης αυτής περιοχής.
Θα ήθελα να σου επισημάνω πως οι μαθητές, μετανάστες δεύτερης γενιάς, δεν βιώνουν ρατσισμό μόνο από την αστυνομία, την οποία συνήθως αντιμετωπίζουν ως ενήλικοι. Στην καθημερινότητα βιώνουν ρατσισμό συχνά από τους ίδιους τους Έλληνες συμμαθητές τους με τους οποίους σήμερα βρίσκονται μαζί στους δρόμους. Η οργή τους ενώνει, τα αιτήματα όμως και οι φιλοδοξίες τους διαφοροποιούν. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πολύς κόσμος στο δρόμο, όμως μη γελιέσαι, δεν έχουν όλοι τα ίδια αιτήματα, την ίδια αντίληψη για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το μέλλον της κοινωνίας. Η αστυνομία με τα οδυνηρά λάθη της προς το παρόν είναι ο εύκολος στόχος, αργότερα όταν θα κληθούν να αντιμετωπίσουν άλλους φορείς της κρατικής εξουσίας οι μολότοφ, οι πέτρες, η υβριστική συνθηματολογία, τα νεράντζια, ακόμη και τα λουλούδια και τα κεριά θα τους είναι άχρηστα.
Κάποιοι ακραίοι μίλησαν ακόμη και για αντάρτικο πόλης, μα αυτό είναι στρατιωτική λύση… όπως κάθε μαζική μορφή βίας, υπέρ ή κατά του κράτους, από όπου και αν προέρχεται. Βλέπω και ανθρώπους που είναι αντίθετοι στην στρατιωτική θητεία για λόγους συνείδησης, που σέβομαι απόλυτα, να βλέπουν με συμπάθεια, ή έστω ανοχή, τη βία που ασκούν κάποιοι ανεγκέφαλοι διαδηλωτές.
Κλείνω με την παρατήρηση πως αυτό που φοβίζει περισσότερο δεν είναι οι πέτρες και οι καταστροφές αλλά η σκληρή γλώσσα, η υπερβολή και η επιμονή σε μια αμφισβήτηση κάθε έννοιας οργανωμένου κράτους. Το χάος και οι κοινωνικές συρράξεις δεν βοηθούν, ειδικά σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται σε βαθειά παρακμή. Ναι πρέπει να ξυπνήσουμε και να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλά πρώτα πρέπει να γίνουμε πιο άνθρωποι .
Καλές γιορτές εύχομαι σε όλους, με ειρήνη και αγάπη!
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων:
1. Ξεκολλάτε με την καραμέλλα της βιτρίνας. Στις 7/12/08 όλη η Αθήνα όντως ήταν σε αναβρασμό και έζησε βίαιες καταστάσεις από την Αλεξάνδρας μέχρι το Μοναστηράκι. Τώρα όποια επεισόδια γίνονται αυτό το καιρό είναι περιορισμένα σε συγκεκριμένα σημεία (συνήθως από Πατησίων μέχρι Τζώρτζ στη Στουρνάρα και από πλατεία Κοραή μέχρι Σόλωνος με επίκεντρο τη Νομική), με ελάχιστες αν όχι μηδενικές υλικές ζημιές, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως δεν δημιουργείται ένα κλίμα φόβου και ανησυχίας. Με άλλα λόγια, η Αθήνα δεν καίγεται.
2. Σίγουρα οι διαδηλώσεις ενοχλούν κόσμο, με τον ίδιο τρόπο που προσελκύουν κόσμο στη συμμετοχή. Μη νομίζεις όμως πως η χαμηλή κίνηση στην αγορά οφείλεται στα επεισόδια. Είναι απλό, δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν χρήματα. Συνήθως όμως οι πιο ενοχλημένοι είναι αυτοί που βλέπουν τις πορείες από την τηλεόραση και όχι ο κόσμος που την επιδοκιμάζει και γιουχάρει τους αστυνομικούς. Και αναρωτήσου τι σε ενοχλεί πιο πολύ: μια διαδήλωση για την Παιδεία ή τα χάλια της Παιδείας, μια διαδήλωση για το ασφαλιστικό ή το πάρτυ που έγινε στα ταμεία, μια διαδήλωση για τον προϋπολογισμό ή ο ίδιος ο προϋπολογισμός;
3. Προφανώς και οι απόψεις διίστανται, αυτό έλειπε. Οι αντιδράσεις και οι κινητοποιήσεις είναι πολυσυλλεκτικές και προέρχονται από διάφορα κοινωνικά στρώματα κι έχουν πολλές και διαφορετικές αιτίες, αλλά και κοινά χαρακτηριστικά. Όμως πίστεψε με, δεν υπάρχει μια και μοναδική μαγική λύση για να κατευναστούν τα πνεύματα, αλλά προσωπικά πιστεύω πως οι διαδηλώσεις είναι ενέργειες προς την σωστή κατεύθυνση.
4. '...πρέπει να γίνουμε πιο άνθρωποι' και '...οι κοινωνικές συρράξεις δεν βοηθούν'. Έρχεσαι στα λόγια μου και χαίρομαι. Είδες τι ωραία που είναι να ακουμπάμε στα κοινά και να μην οξύνουμε τις διαφορές σε ένα ανταγωνιστικό κλίμα;
1. Αν ήταν η δική σου βιτρίνα θα σε πονούσε και θα σε έτσουζε, όταν είναι των άλλων είναι παράπλευρη απώλεια ή μεμονομένο περιστατικό.
Καλά ο περιορισμός των καταστροφών και των επεισοδίων δεν αλλάζει το γεγονός πως η σύγκρουση συνεχίζεται. Τα σχολεία μάλλον θα ανοίξουν την Άνοιξη... καλό καλοκαίρι δηλαδή.
2. Ναι ο κόσμος δεν έχει χρήμα και δεν αγοράζει, δεν έχει όμως και χρήμα να φτιάχνει αυτά που καταστρέφονται, επιτέλους θέλει να χαρεί λίγο τις γιορτές, ας δείξουν ορισμένοι αιώνιοι επαναστάτες λίγη κατανόηση, δε βλάπτει, έλεος.
3. Αφού υπάρχει τόση ποικηλία απόψεων γιατί όλη η ανάλυση σου περιστρέφεται γύρω από τον αστικό μικρόκοσμο σου και τις αριστερές σου ανησυχίες. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν άρα ας αφήσουμε τις κραυγές και τις πορείες και ας πιάσουμε δουλειά.
4. Ανθρωποι πάντως σίγουρα δεν γινόμαστε με νεράντζια και αυγά, ούτε καίγοντας πλαστικούς κάδους ανακύκλωσης. Αφήσαμε τα πάθη και την οργή να μας κυριεύσουν...
Post a Comment