Ντίαρ Σάντα Κλάους

Σκατόψυχε υπηρέτη του κεφαλαίου Άγιε Βασίλη,

Καταρχήν να σου θυμίσω πως ακόμη μου χρωστάς εκείνα τα 40 ευρώ από εκείνη τη βραδιά που πήγαμε στο μέρος, ξέρεις εσύ που, αυτό που συμφωνήσαμε να μην το πούμε ποτέ σε κανένα, και μετά σε μάζευα από ξέρεις εσύ που και πήγαμε και βρήκαμε ξέρεις ποιόν και τον άλλον τον μυστήριο. Τέλος πάντων, σε παρακαλώ επέστρεψε τα μου λίγο γρήγορα γιατί μπαίνουν τα Χριστούγεννα και πρέπει πάλι να πάρω δώρα και δεν βγαίνω.

Εν συνεχεία θέλω κι εγώ να σου ζητήσω μερικά δωράκια, εντάξει έχω μεγαλώσει και είναι λίγο αναχρονιστικό εκ μέρους μου, αλλά με έχει κυριεύσει μια θανάσιμη αγωνία (κλισέ) για ένα ευτυχέστερο και καλύτερο νέο έτος, την οποία μπορώ μονάχα να ικανοποιήσω με φαιδρές απαιτήσεις προς τα εσέ. Κοίτα, είμαστε φιλαράκια χρόνια τώρα κι άμα δεν ήταν εκείνο το θέμα με εκείνο το πρόσωπο σε κείνη την πόλη εκείνη τη βραδιά, ακόμη θα στήναμε καρέ και θα γδύναμε αθώους αγίους όσο θα διασκεδάζαμε με τις ιστορίες μας. Όπως και να ‘χει, αυτό που θέλω να πω, αυτό που σου ζητώ είναι να με ακούσεις. Άκουσε με μόνο. Listen to me man.

Δηλαδή διάβασε με. Τα έχω σε λίστα.

1. Αυξημένες πωλήσεις της coca-cola. Αγιοβασιλάκο μου το brand image σου έχει αρχίζει να ξεθωριάζει και να κατρακυλάει σαν την παλιά εθνική Αθηνών – Κορίνθου με τη πρώτη βροχούλα, και τα μικρά τα κωλόπαιδα έχουν αρχίσει να γίνονται κυνικά, αδιάφορα φρικιά από τα πέντε τους με κινέζικο mp3 gadget και μολότωφ. Δε θέλω να φανώ συντηρητικός αλλά πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το επαίσχυντο φαινόμενο, για αυτό σου λέω κάνε οι πωλήσεις της Coca-Cola να αυξηθούν δραματικά μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα εμείς οι παλιομοδίτες. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σε δέκα χρονάκια, δεν θα σε θυμούνται καν και σε βλέπω σε ταμείο ανεργίας και τόσα χρόνια δεν έχεις κολλήσει ούτε ένα ένσυμο κορόιδο.
2. Σε παρακαλώ, μη σε παρακαλώ, μη σου λέω, μη σταματήσεις τους πολέμους. Άμα κάνεις τέτοια κουταμάρα θα βραχυκυκλώσεις εντελώς τις μοντέλες που εύχονται για παγκόσμια ειρήνη, θα εκραγούν τα κρανία τους και θα έχουμε ιστορίες Άσε τους πολέμους σε αυτούς που ξέρουν καλύτερα και εσύ ασχολήσου με τίποτα άλλο. Ροδάκινα ας πούμε. Ναι, θέλω περισσότερα ροδάκινα για το 2009.
   
3. Σε βλέπω κοινωνικά μπερδεμένο για αυτό θα σου πω να μην τολμήσεις να αγγίξεις τη φτώχια. Η φτώχια ήταν και θα είναι πάντα η μεγαλύτερη φάμπρικα τέχνης προς τέρψιν των μεσοαστών (η πλουταρχική ολιγαρχία ως γνωστόν είναι κακόγουστη και δεν ξέρει να εκτιμά την πραγματική τέχνη). Και μιας και πιάσαμε το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, σου ζητώ φίλε Μπιλάρα, να δώσεις πίσω το δίπλωμα οδήγησης στον Καρβέλα. Η πιθανότητα να σκοτώσει κάποιον βλάκα στον δρόμο είναι πιο μεγάλη από το να σκοτώσει κάποιον χρήσιμο.
4. Εκλογές. Το συντομότερο. Θέλω τα email μου να πλημμυρίσουνε με μηνύματα βουλευτάδων, το κινητό μου να δονείται με κάθε νέο προεκλογικό SMS, ο Συνασπισμός να κάνει φεστιβάλ που θα ζήλευε και το Cosmos FM, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ανταγωνίζονται για το όσκαρ σκηνοθεσίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βεβηλωμένες αφίσες, κλεισμένους δρόμους, μπαρουτιασμένες νεολαίες, δημοσκοπήσεις στατιστικά, ντελιβεράδες να ταΐζουν τα παιδάκια στα exit poll, θέλω ιδρώτες, πανηγύρια, φωνές και συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. Ναι Βασιλάκο μου όντως, δεν έχω ζωή και θέλω να διασκεδάσω με εκλογές. Εθνικές πάντα ε, όχι τίποτα ξενέρωτες.
5. Έναν πίνακα του Modigliani. Έστω και εκείνους τους αμφισβητούμενους. Δεν θα τον κρατήσω για πολύ, μονάχα 24 ώρες και ύστερα θα τον πάω σε καμιά εθνική πινακοθήκη.
6. Ένα doner-kebap-chilly-sauce-only-mate-two-pounds-twenty-please-here-you-are-my-friend από το South Woodford. Ζεστό. Και μια Worthington’s.
7. Λεμονιές που κάνουν πορτοκάλια και πορτοκαλιές που κάνουν λεμόνια.
8. Καλά κι αν νομίζεις πως οι ευχές μου είναι λίγο φαιδρές ή αδύνατες, απίθανο μεν αλλά λέμε τώρα, τότε σε παρακαλώ πέτα το δικό μου το γράμμα (στην ανακύκλωση φυσικά), και άνοιξε και με προσοχή διάβασε τα γράμματα των φίλων μου, ε; Αυτοί ξέρουν καλύτερα κι αυτούς να προσέχεις.