Ο Στέλιος κάτι ήξερε

Και τώρα τι, αναρωτιέται ο καθένας μας. Η πόλη έχει βρει περίπου τους φυσιολογικούς της ρυθμούς, τα περισσότερα μαγαζιά είναι πάλι ανοιχτά, οι καταλήψεις αυτοπεριορίζονται και συσπειρώνονται γύρω από τους ακαδημαϊκούς χώρους, οι δρόμοι είναι προσβάσιμοι παρόλο την πυκνότητα και την συχνότητα των πορειών. Μέχρι και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια επιστρέφουν ντροπαλά και αθόρυβα χωρίς να θέλουν να προσβάλλουν το μένος κανενός, ενώ ακόμη και το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα άναψε και πάλι μετά πυροτεχνημάτων και μουσικών.

Και τώρα τι λοιπόν; Μήπως ο θυμός έσβησε, η αδικία ισοφαρίστηκε, άραγε οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις καθησύχασαν συνειδήσεις, είναι οι αντίστοιχες καταδίκες και βολές ενάντια στους δολοφόνους και τους υπερασπιστές τους τα απαραίτητα εχέγγυα για επιστροφή στη συνηθισμένη μας πραγματικότητα, τη διαολεμένη καθημερινότητά μας;

Σίγουρα όχι.

Όταν φθάνουμε οι ίδιοι ή οδηγούμε άλλους στην εξαθλίωση και στην φυσιολογική εξέγερση, αυτό είναι τεκμήριο αποτυχίας ενός πολιτισμού και μιας κοινωνίας την οποία εμείς απαρτίζουμε και στελεχώνουμε. Όμως θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη και τραγικότερη αποτυχία, αν έστω και την ύστατη στιγμή δεν σκύψουμε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά που έχει ανάψει και δεν ακούσουμε και αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλο.

Ο καθένας μπορεί να έχει στο μυαλό του συγκεκριμένες προτάσεις, κατευθύνσεις, μέτρα, αλλαγές, άλλες πιθανές και βιώσιμες, άλλες παράλογες και ανεφάρμοστες, όπως αφοπλισμός της αστυνομίας, δημιουργία τοπικών κουμούνων στα πρότυπα των ελεύθερων και ανοιχτών καταλήψεων, ψήφος στα δεκάξι, κρατικοποίηση βασικών κεφαλαιοκρατικών πόρων και υπηρεσιών, αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης των αστυνομικών, περισσότερα κονδύλια για υγεία και παιδεία, διατήρηση και προστασία του ασύλου κι άλλα πολλά. Δυστυχώς όμως δεν μιλάμε για την συναρμολόγηση ενός οικοδομήματος του οποίου τα κομμάτια πρέπει να μαζέψουμε και να ταιριάξουμε σε νέα κοινωνικά συμβόλαια, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς με έτοιμα σχέδια και προδιαγραφές.

Όσο κι αν απαιτεί κόπο και προσωπική στον καθένα ενδοσκόπηση, είναι καιρός ευθυνών και πρωτοβουλιών. Το θέμα δεν λύνεται με νόμους, ΦΕΚ, υπουργικές αποφάσεις, εγκυκλίους και έωλες υποσχέσεις. Αντίθετα, τα ζητήματα που προτάσσονται μπροστά μας είναι θέματα τρόπου σκέψης, διαδικασιών, δημοκρατίας και αξιοπρέπειας στις σχέσεις μας και τις ενέργειες μας. Μιλάμε για αξίες βασικές, ανθρώπινες και υπερβατικές ιδεολογιών και πολιτικής. Γαμώτο, είμαστε όλοι συνέχοι, πουτάνες, τσατσάδες και πελάτες μαζί σε ένα αφύσικο ηθικό και ψυχολογικό μπουρδέλο. Έχουμε καταπιεστεί, δασκαλευτεί και προγραμματιστεί σε τέτοιο βαθμό που πρώτοι εμείς (οι αστούληδες) θα σκεφτούμε μια σειρά δικαιολογιών και αιτιάσεων για την πολιτειακή μας πραγματικότητα προτείνοντας ουσιαστικά την εξωτερικά οριζόμενη κανονικότητα και την στασιμότητα. Την υποταγή και τον οπορτουνίστικο συμβιβασμό.

Κι όμως, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή! Το κράτος είναι εχθρός της κοινωνίας, και η επιλεγμένη μας δημοκρατία είναι ελλειμματική τόσο θεσμικά-ιδεολογικά όσο και πρακτικά από την πιο μαζική έκφραση όπως είναι μια εκλογική διαδικασία έως το πιο ειδικό όπως η παιδεία και συμπεριφορά του καθενός. Έχουμε απομονωθεί, ο καθένας είναι μια καταναλωτική και αναλώσιμη μονάδα η οποία ασυνείδητα και μη, ανταγωνίζεται μέχρι θανάτου τις υπόλοιπες, μια κοινωνία άγνωστων και άβουλων, μια μισάνθρωπη κοινωνία. Αυτό είναι το πραγματικό κτήνος, το άσχημο τέρας που μας καταδιώκει είναι το βαβυλώνιο άθροισμα ανάπηρων μυαλών και σιωπηρών καρδιών.

Και τώρα τι; Και τώρα ο καθένας μας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του, να ανοίξει τα μάτια του μέχρι να πονέσουνε, να στυλώσει τα αυτιά του μέχρι να ματώσουνε, να μετανιώσει και να αναλογισθεί, να πορευτεί μόνος του ή με συνοδοιπόρους στη διαδρομή που προκαλεί και πονάει. Όταν πρώτα επιτευχθεί το προσωπικό διακύβευμα, τότε μονάχα θα μπορέσουμε με συναίνεση, σύνθεση, δημιουργία και ναι, αγάπη, να αλλάξουμε τα υπόλοιπα.

‘Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γύαλινε και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε’

Στέλιος Καζαντζίδης