Γιορτές και πανηγύρια

Τα μικρά μαρτύρια συνεχίζονται, αυτή τη φορά η πολυκοσμία στους δρόμους και στα καταστήματα και στο μυαλό μου η ηχώ από τα κάλαντα που δεν ακούνε τα αυτιά μου. Περίεργο, μήπως μπαίνει το γιορτινό κλίμα την ύστατη στιγμή στο κεφάλι μου; Αδύνατον, όπως κάθε χρόνο, έτσι και τώρα δεν θέλω με τίποτα να τελειώσει το έτος, το βρίσκω απαράδεκτο, συμβατικότερο κι από τα πιο συμβατικά, μια καταδίκη προμελετημένη, το αναπόφευκτο της υποθέσεως είναι τουλάχιστον εκνευριστικό.

Ούτε ένα μελομακάρονο δεν έχω φάει ακόμη κι ας μ’ αρέσουν, κι για κάλαντα μια φορά με έχουν ενοχλήσει - δεν άνοιξα φυσικά. Βέβαια δε ξέρω και πότε βγαίνουν για κάλαντα, είναι κι αυτό ένα θέμα, παραμονή ή ανήμερα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ή στο ενδιάμεσο, ή μέχρι των Φώτων ή και εγώ δεν ξέρω πότε. Μουσική παραοικονομία και ανήλικη εργασία στη συσκευασία του ενός. Καταραμένες γιορτές, γεμάτο παρεξηγήσεις, άγχος, τρέξιμο για δώρα –αυτό το έλυσα με τις εκπτώσεις του Γενάρη και την χρονομηχανή μου- , στολίδια, γλυκίσματα και δεν συμμαζεύεται. Ποιος είναι αυτός ο μηχανισμός που μας υποχρεώνει να τα κάνουμε όλα αυτά, είναι περασμένο μήπως στο DNA μας, μια πολιτισμική μετάλλαξη χωρίς προηγούμενο; Ποιοι είμαστε;

Αντίδραση. Εκτός λοιπόν από το να λέω κάθε μέρα ‘χρόνια πολλά’ σε όλους μέσα στο 2009 έτσι για το σπάσιμο, αποφάσισα πως θα θεσμοθετήσω τουλάχιστον 2 άσχετες γιορτές μέσα στο χρόνο. Πρώτα θα ψάξω να βρω στο ημερολόγιο τις πιο ‘νεκρές ζώνες’, δηλαδή τις ημερομηνίες που δεν παίζει καμία από τις άλλες τις θεσμοθετημένες κρατικοδίαιτες γιορτές. Ύστερα φυσικά έρχεται το δύσκολο κομμάτι, η θεματική υπόσταση δηλαδή των εορτών αυτών, τι ακριβώς θα γιορτάζουμε με άλλα λόγια. Μήπως θα είναι η μπακουριά, μήπως η λογοτεχνία, μήπως η αποτυχία, δεν το ξέρω καθόλου αυτή τη στιγμή και χρειάζομαι τη συμμετοχή όλων σε αυτό το κομμάτι. Χρειάζομαι ονόματα και ιδέες. Το τρίτο στάδιο θα είναι η καθιέρωση των διαφόρων ηθών και εθίμων, τι θα πρέπει να τρώμε και να πίνουμε, τι θα πρέπει να φοράμε, τι τραγούδια να λέμε, τέτοιες τεχνικές λεπτομέρειες που κάνουν όλη τη διαφορά. Καλά και ωραία όλα αυτά, αλλά πολλοί θα προβληματιστούν με την καθιέρωση των εν λόγω εορτών αφού πάντα υπάρχει το ζήτημα των εργάσιμων ημερών. Αν και τέτοια ζητήματα δεν θα έπρεπε κανονικά να μας απασχολούν, πάντα υπάρχει και ο πατροπαράδοτος τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων όπως οι καθιστικές διαμαρτυρίες, οι πορείες και τα διεθνή διαβήματα προς καθιέρωση των εορτών ως επίσημες και την θεσμοθέτηση των αντίστοιχων αργιών.

Μα τι κάθομαι και λέω; Είναι βέβαιο πως τέτοιες προσπάθειες θα πνιγούν στην αποτυχία, και σαν κάθε καλός νεοέλληνας ίσως θα ήταν καλύτερο να εισάγω μια άλλη γιορτή από το εξωτερικό. Στο κάτω-κάτω Χριστούγεννα, απόκριες και Αγίου Βαλεντίνου, όλες εξ’ εξωτερικού εισηγμένες στο χρηματιστήριου του μπασταρδεμένου μας ψυχισμού. Και εντάξει τα Χριστούγεννα και οι απόκριες, αλλά καλύτερα να καταργήσουμε το όλο καραγκιοζιλίκι με τον βλάκα τον Βαλεντίνο και να το αντικαταστήσουμε με την Μέρα των Νεκρών από το Μεξικό. Η μετάβαση θα είναι σχετικά εύκολα, αφού η γιορτή – αφιερωμένη στους νεκρούς, φίλους και συγγενείς που γίνεται παράλληλα με τους Αγίους Πάντες την 1^η και 2^η Νοέμβρη και έχει τις ρίζες της στις παραδόσεις των Αζτέκων – είναι ευρέως γνωστή από ταινίες και μυθιστορήματα και οι δικοί μας οι Πόντιοι έχουν κάτι αντίστοιχο που πάνε και τρώνε πάνω από τους τάφους των δικών τους. Από την άλλη φυσικά και η Μέρα των Ευχαριστιών είναι διαδεδομένη από την ποπ κουλτούρα, αλλά τέτοιες γιορτές εθνικών εκκαθαρίσεων επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να επιτραπούν στην παράδοσή μας.

Εν κατακλείδι πρόβλημα οι γιορτές, η υποχρεωτικά και δια νόμου και ροπάλου κοινωνικότητα μπορεί να είναι βάσανο, χωρίς να αποκλείεται φυσικά μερικές φορές να είναι και βάλσαμο. Εν προκειμένω όμως … όχι, όχι δεν βαριέσαι, χρόνια πολλά σε όλους μας, αλλά να ‘στε έτοιμοι, τουλάχιστον δύο νέες γιορτές είναι καθ’ οδών για το νέο έτος. Κι αυτό δεν είναι δέσμευση, αλλά ελπίδα.