Γέφυρες

Η κουβέντα μας ξεκινάει από τη μπάλα, και μου λέει πως παλιά ήταν Παναθηναϊκός αλλά στεναχωρήθηκε με την φυγή του Δομάζου και έπαψε να ασχολείται για χρόνια. Περίεργος λόγος δεν είναι; Αργότερα, χάρη στους φίλους του, έγινε Πανιώνιος, και αμέσως εν χορώ και συμφωνία αρχίζουμε να υμνούμε Ρεκόμπα και Εστογιάνοφ. Μετά όμως, με αφορμή ένα φευγαλέο σχόλιο για τους μοναχικούς ανθρώπους και το Ανεμολόγιο, κλείνει το ραδιόφωνο και απροειδοποίητα αρχίζει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι σπάνιο, με νήμα λεπτό αλλά σίγουρο, ένα νήμα που ξεκίνησε από Εξάρχεια για να φτάσει Βάρκιζα.

Φτάνουμε στις γυναίκες γρήγορα, αναπόφευκτα, και μου εμπιστεύεται τις εντυπώσεις του από μια γνωριμία του πρόσφατη. Χωρίς ίχνος χυδαιότητας, αμέσως μου ξεκαθαρίζει πως είναι ‘περιορισμένων δυνατοτήτων’ όπως χαρακτηριστικά μου λέει, θέλοντας ίσως να ξεχωρίσει από την όποια προκατάληψη που θα μπορούσα να είχα απέναντι σε ένα πενηντάρη ταρίφα, και συνεχίζει λέγοντας πως στάθηκε πολύ τυχερός με αυτή τη γυναίκα. Μου λέει την σύντομη ιστορία – του έδωσε το τηλέφωνό της αλλά δεν της τηλεφώνησε αυτός – και καθώς περνάμε από το Salem εξομολογείται περισσότερο στον εαυτό του παρά σε έμενα, πως 'πολλά χρόνια είχα να περάσω τόσο ωραία', είναι γαλήνιος, ευτυχής, σε πελάγη ευφορίας που λέμε.

Με μια μονάχα περιέργεια η οποία γρήγορα σβήνει, η κουβέντα περνάει και από τα ζώδια, ανακαλύπτουμε πως στο δυτικό είμαστε το ίδιο ζώδιο, αλλά στο κινέζικο διαφέρουμε, είμαι σκύλος και είναι γουρούνι και μου εξηγεί τις διαφορές όσο με σύντομες ερωτήσεις τον τσιγκλάω για να μου λέει κι άλλα. Εγώ πιστός και αυτός επιρρεπής, κάπως έτσι μου τα είπε όσο ξετύλιγε το προσωπικό του Zeitgeist. Η γλώσσα του ροδάνι με πλούσιο λεξιλόγιο και ευφράδεια λόγου, δε χάνει ποτέ την αναπνοή του στις μεγάλες του επεξηγηματικές προτάσεις, αλλά ούτε και την ηρεμία του. Όσο πλησιάζουμε τον προορισμό μου, το σύμπαν του αποκαλύπτεται και δεν έχει την μικρή παράνοια του συνωμοσιολόγου ή του παραδόπιστου, αλλά πιο σοφά και από γεράκο πολύπειρο, αυτός ο παραγκωνισμένος λαϊκός φιλόσοφος των δρόμων και του τιμονιού μου αναλύει με σιγουριά τις απόψεις του.

Μου λέει για τα ημισφαίρια του εγκεφάλου, πως το δεξί είναι πιο συναισθηματικό και το αριστερό πιο λογικό, πως συγκρούονται και δένονται, πως αυτές τις διαφορές τις συναντάς παντού, στη φιλοσοφία, στην θρησκεία, στην επιστήμη. Μέχρι και στους κοσμικούς κανόνες επεκτάθηκε η διάλεξή του, ώσπου πλέον σταματημένοι στο δρόμο μου, και όσο τον πληρώνω την κούρσα, μου λέει με σιγουρία πως ‘η αγάπη είναι συμπαντικός νόμος, πως χωρίς αγάπη δεν θα μπορούσε να υπάρχει τίποτα’. Μπορεί να ‘φταιγε η σούρα μου, αλλά για κάτι λιγότερο από μισή ώρα είχα για παρέα έναν πολύ όμορφο άνθρωπο, από τους λίγους. Και όλα αυτά χάρη στην κυρία Άννα φυσικά, τη γυναίκα που τον κράτησε τόσες ώρες στο Salem, και την ψυχή του εύφρανε και γέφυρες μεταξύ μας έριξε.