Στο κενό

Κάποτε νόμιζα πως το κενό είναι άδειο. Πόσο λάθος είχα. Το κενό είναι ίσως το ίδιο γεμάτο όσο και το φανταστικό, γιατί από το δεύτερο τρέχουν όλα και καταλήγουν στο πρώτο.

Στο κενό οι προσδοκίες, οι φιλοδοξίες, οι φαντασιώσεις, οι καλές προθέσεις. Στο κενό οι προσπάθειες. Η πρόσπαθεια να τραβήξεις την άγκυρα του χρόνου προς τα πίσω. Η προσπάθεια να συγκρατήσεις ένα άστρο που πέφτει και τον αέρα πυρακτώνει. Όλα στο κενό.

Άμα κλείσεις τα μάτια και προσπαθήσεις να σκεφτείς με το απόλυτα τίποτα, τρομάζεις με το μέγεθός του, είναι μια ειρωνεία που δεν μπορώ να την καταλάβω. Μερικές φορές, λίγες ευτυχώς, όσο κι αν το γεμίζεις, θα υπάρξει κάτι, ένα άκουσμα, μια ανάμνηση, μια γνώριμη φώνη, μια γωνία ή μια πινακίδα σε ένα δρόμο, ένα δυσάρεστο νέο, μια συνειδητοποίηση, κάτι τέλος πάντων που θα τρομάξει και θα εξαφανίσει όλες τις εφήμερες φυσαλλίδες με τις οποίες προσπάθησες να γεμίσεις το κενό. Και τότε μονάχα βλέπεις, όταν τα πολλά λίγα παύουν να κρύβουν τα λίγα μεγάλα. Βλέπεις τον ασβέστη που άπλωσες στην κουτσουρεμένη κλάρα. Βλέπεις και αναρωτιέσαι γιατί, γιατί όσο τους κόμπους του χρόνου μετρούσες άφηνες το τίποτα να μεγαλώνει.

Το αφόρητο τίποτα και ο λευκός του θόρυβος κοιμίζουν τις αισθήσεις και τα αισθήματα, με σκοτώνουν αργά και γλυκά όσο τα πόδια μου πετρώνουν στους τροχούς της αμάξης. Και γύρω-γύρω, ένα αναθεματισμένο καρουσέλ χωρίς τραγούδι.

Τι μαγικός ο ήχος του έτοιμου να σκιστεί φιλμ πάνω στον χαλασμένο προβολέα.

Από 18/5 - In the ghetto

Το ‘In the Ghetto’ του Elvis Presley είναι ένα τραγούδι με το οποίο πάντα διασκεδάζω, όχι γιατί οι στίχοι του είναι αστείοι, αλλά επειδή το χρυσό αγόρι της μεταπολεμικής λευκής Αμερικής τραγουδούσε για κάτι εξωγήινο για αυτόν. Είναι σαν να τραγουδάει ο Σάκης για την ανεργία στο Πέραμα και το ατύχημα στο Μαλλιακό. Δε στέκει.

Ίσως όμως είναι καιρός για τον πολύ-κοιλιακό 37χρονο (έχω μεγαλώσει αναπάντεχα) πατέρα Σάκη να αρχίσει να τραγουδάει για τη πρέζα και τα γκέτο της Αθήνας. Λογικό, άμα αφήνουμε τον κάθε Μαρκογιαννάκη να δημιουργεί ενιαίους φορείς για την αντιμετώπιση της παρακμής και της εγκληματικότητας στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, και άμα γράφω τις αμπελοφιλοσοφίες μου εκ του ασφαλούς, ε τότε είναι καιρός και για τον Σάκη να περιέλθει στην Johnny Cash φάση του.

Λένε τάχα μου πως από τότε που ήρθε ο ΟΚΑΝΑ στη Σοφοκλέους, πλάκωσαν τα πρεζάκια σα τις μυγές, και μαζί τους φέρανε ναρκέμπορους, πουτάνες, τσαντάκηδες και τα λοιπά, χωρίς καν να υπολογίζουμε τη πλειοψηφία των κατοίκων και περιοίκων που είναι λαθρομετανάστες. Μάλιστα. Άμα είναι έτσι, να βάλουμε και ένα ΟΚΑΝΑ στο Κολωνάκι να ησυχάσουμε από πολλούς μαλάκες, ιδίως εκείνους που τους διέπει μια τέτοια απλοϊκή λογική και μια απαίσια αισθητική. Α ρε Νίτσε, που είσαι να καθαρίσεις;

Το ιστορικό κέντρο, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά έχει εξελιχθεί, μεταλλαχθεί και αναβαθμίσει πολύ-διάσταστα, χάρη σε σημαντικό βαθμό στις ιδέες του Α. Τρίτση, αλλά και διάφορες κοινωνικές (ραγδαίες πολλές εξ’ αυτών) αλλαγές, με κυριότερη αυτή της λαθρομετανάστευσης. Εκτός από τα καταστήματα που έχουν ανοίξει, οι παραδοσιακές αγορές έχουν πλαισιωθεί από πολλά νυχτερινά μαγαζιά, και ταυτόχρονα παλαιές βιοτεχνίες έχουν αντικατασταθεί από πρατήρια ρούχων, και καταστήματα μικρεμπορίου, με ιδιοκτήτες κυρίως μετανάστες με έντονο το στοιχείο από την Κίνα, την Αφρική, το Κουρδιστάν και το Πακιστάν. Η αλήθεια είναι πως σε αυτό το πλαίσιο των αλλαγών, συγκεκριμένοι δρόμοι (όπως γύρω από την Πλατεία Θεάτρου) εγκαταλείφθηκαν πλήρως –ελέω μετεγκαταστάσεων δημοσίων υπηρεσιών πολλές φορές, κλείσιμο καταστημάτων κλπ- ενώ άλλοι βίωσαν μια αναγέννηση της εμπορικής τους δραστηριότητας και απέκτησαν νέο χαρακτήρα, χωρίς απαραίτητα να ανέβηκε η αξία της γης. Λόγω θέσης (κοντά στην Ομόνοια), εμπόριο ναρκωτικών και πορνεία υπήρχαν ανέκαθεν στους παρακείμενους δρόμους, αλλά όχι φυσικά στο επίπεδο που βρίσκονται τώρα (με τη Πλατεία Θεάτρου να είναι κάτι αντίστοιχο του Mall για την πρέζα, και τη Δημοσθένους να είναι συναγωνίζεται επάξια γνωστές ευρωπαϊκές γειτονιές ελεγχόμενης πορνείας).

Αγνοώντας το πρόσφατο παρελθόν των γειτονιών αυτών, πολλοί κατηγορούν τη δημιουργία κέντρου ΟΚΑΝΑ για την έξαρση στα αντικοινωνικά στοιχεία και τις εγκληματικές δραστηριότητες. Βέβαια υπάρχει ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτό αλλά για διαφορετικούς λόγους. Είναι εμφανές και λογικό, πως όποτε συστήνεται ένα κέντρο απεξάρτησης σε μια γειτονιά πρέπει να χαίρει της προστασίας όχι μόνο του οργανωμένου κράτους (γελάστε ελεύθερα) αλλά και των κατοίκων και εμπόρων της περιοχής, ώστε οι τοξικομανείς να μην πέφτουν θύματα των εμπόρων ναρκωτικών που βλέπουν την ευκαιρία για νέα θύματα. Επιπλέον, υπάρχει αυξημένος κίνδυνος ένα κέντρο του ΟΚΑΝΑ να αποτύχει σε περιοχές που είναι ήδη υποβαθμισμένες και διέπονται από ανισότητες. Στη περίπτωση όμως της Σοφοκλέους, όλοι αδιαφορήσανε, και το μόνο που ήξερε να κάνει η Αστυνομία ήταν μερικές επιχειρήσεις ‘σκούπα’ οι οποίες σχεδόν ποτέ δεν κατέληγαν σε σχηματισμό δικογραφίας για εμπορία, και αντιθέτως ήταν στοχοποιημένες κατά των χρηστών. Περίπου τα ίδια γινόντουσαν και με τους παρακείμενους δρόμους της πορνείας, με τους αστυνομικούς να κάνουν καλλιστεία με τις μαύρες καλλονές, όσο οι προαγωγοί παρέμεναν άφαντοι.

Στη καρδιά φυσικά του προβλήματος όμως είναι ο ενδογενής ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας και η παντελής έλλειψη κοινωνικής παιδείας στα θέματα της λαθρομετανάστευσης. Μπορεί φυσικά η πλειοψηφία ημών των Ελλήνων να αντιμετωπίζουμε γενικά και αόριστα έναν αλλοδαπό ως ισότιμο άνθρωπο ανεξαρτήτου προελεύσεως, αλλά στην πραγματικότητα τόσο το κράτος, τόσο η τοπική αυτοδίοικηση, όσο και η κοινωνία σαν σύνολο εθελοτυφλούμε μπροστά στην πολυπλοκότητα από την οποία διακατέχεται το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Και η εθελοτυφλία, όσο και τα αποτελέσματα της, είναι ρατσισμός. Και είμαστε όλοι συμμέτοχοι σε αυτόν.

Οι αδύναμες κοινωνικές υπηρεσίες, ο καταδιωκτικός χαρακτήρας της Αστυνομίας, το σαθρό νομικό πλαίσιο και το συμφέρον της παραοικονομίας έχουν αφήσει ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, και συνεπώς ολόκληρες γειτονιές, στο έλεος της τύχης τους να προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς να έχουν καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία και στο κράτος αφού ουδέποτε δεν έχουν σταθεί αρωγοί στην προσπάθειά τους αυτή. Αυτόματα έχουν καταταγεί ως πολίτες και συνάνθρωποι της χαμηλότερης στάθμης χωρίς να απολαμβάνουν τις ίδιες ευκαιρίες και προοπτικές των ημεδαπών, και έτσι είναι αδύναμοι στο να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους και τις ιδιαιτερότητες της διαβίωσης τους. Λογικό είναι λοιπόν η κάθε ομάδα να βασίζεται στις παραδόσεις, κανόνες και τους κοινωνικούς δεσμούς της πατρίδας τους, λογικό είναι η κάθε ομάδα να απομονώνεται κοινωνικά, λογικό και δυσάρεστο να υπάρχουν βίαιες συμπλοκές, λογικό είναι να καταφέρνουμε να δημιουργούμε ένα γκέτο στο κέντρο της Αθήνας.

Φυσικά, όπως έχει αποδειχθεί σε όλες τις χώρες του κόσμου, ένα τέτοιο φαινόμενο δεν αντιμετωπίζεται με εντατικοποιημένη αστυνόμευση προς καθησύχαση των νοικοκυραίων (γυναικών στην εμμηνόπαυση που βγαίνουν με τα ψώνια τους από τα Notos Galleries και ψάχνουν για ταξί να πάνε στην Αργυρούπολη και το Χολαργό). Αντιμετωπίζεται αναγνωρίζοντας τη ρίζα του και εξαλείφοντας την κοινωνική περιθωριοποίηση. Αντιμετωπίζεται με την αναγνώριση του λαθρομετανάστη ως ανθρώπου με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, με την είσοδο του και την αποδοχή του σε όλα τα κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες (εργασία, ασφάλιση, σχολεία, υγεία) ασχέτως άμα μπορεί να μείνει στην χώρα ή όχι. Αντιμετωπίζεται με την αναγνώριση του τοξοκιμανή ως ασθενή και την αντίστοιχη φροντίδα του. Αντιμετωπίζεται με την προστασία των κοινωνικά αδύναμων απομακρύνοντας από το κοινωνικό σύνολο εκείνα τα ολιγάριθμα στοιχεία (έμποροι ναρκωτικών και μαστροποί) και όχι με την καταδίωξη των θυμάτων τους (πόρνες, πρεζάκια και βαποράκια). Αντιμετωπίζεται με την εκπαίδευση και την ορθολογική χρήση της αστυνόμευσης, αντιμετωπίζεται με μια ξεκάθαρη εθνική πολιτική στο θέμα της μετανάστευσης. Αντιμετωπίζεται με υπομονή και εμπιστοσύνη, με τη δημιουργία κοινωνικών δεσμών και οικονομικών ευκαιριών. Αντιμετωπίζεται με ειλικρίνεια, ρεαλισμό και ευελιξία, αλλά και αδιαπραγμάτευτο σεβασμό απέναντι σε βασικές ανθρώπινες αξίες. Αντιμετωπίζεται με μια εκ βάθρων αλλαγή της παιδείας μας, μια σταδιακή και μεθοδική εξόντωση του ‘εγώ’ και ανάδειξη του ‘εμείς, όλοι μας’.

Από την άλλη βέβαια, μπορούμε να στείλουμε τους μπάτσους, να συστήσουμε φορείς με καρεκλοκένταυρους, να αλλάξουμε θέμα στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, και να πείσουμε ο ένας τον άλλο πως το ‘πρόβλημα λύθηκε’ όσο ο Σάκης θα προετοιμάζεται για την επόμενη γιουροβίζιτα με το θρυλικό πια ‘In the Ghetto’.

Επιπλέον από 26/5

Ελπίζω να είναι καθαρή σύμπτωση, αλλά υπήρξε δεύτερος γύρος επεισοδίων, αυτή τη φορά με αφορμή περιστατικό σε έλεγχο, όπου ένας αστυνομικός φέρεται να προσέβαλε και να έσκισε σελίδες από το Κοράνι. Όταν πρωτο-άκουσα το περιστατικό νόμιζα πως έγινε σε κάποια χώρα της κεντρικής Ευρώπης και όχι στην Ελλάδα.

Άμα όντως αληθεύει η καταγγελία, τότε τα πράματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού πέραν της ξενοφοβίας και του αδρανούς ρατσισμού, φαίνεται πως υπάρχει και ένα διευρυμένο μαίνος απένατι σε συγκεκριμένη μερίδα μεταναστών. Ακόμα χειρότερα, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, οξύνεται σε μια πολύ αιχμηρή του διάσταση, αυτήν της θρησκείας με ότι αυτό συνεπάγεται. Ανασύρθηκε και το περίφημο θέμα του τζαμιού και του κοιμητηρίου (γιατί έπρεπε να περιμένουμε για επεισόδια για να το θυμηθούμε;) το οποίο αν και δρομολογημένο δεν φαίνεται να λύνεται συντόμως, ενώ από την άλλη η μουσουλμανική κοινότητα περιμένει την ελληνική αστυνομία να ζητήσει συγνώμη όταν δεν το έχει κάνει για δολοφονίες πολιτών. Βέβαια, ο ίδιος ο εκπρόσωπος της πακιστανικής κοινότητας δήλωσε πως είναι πιο σημαντικό ένα τέτοιο συμβάν παρά άμα ένα μέλος της κοινότητάς του δολοφονείται, και αυτή είναι μια ανησυχία που ολόκληρη και η κοινωνία και το κράτος πρέπει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί, αλλά όχι και απαραίτητα να την ενστερνιστεί.

Ασχέτως όμως αυτού, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν δύναται η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος να δίνει κι άλλα ερείσματα ώστε να δημιουργούνται γκέτο. Άλλο η κοινότητα, κι άλλο το γκέτο, κι όσο επιμένουμε στη σαθρή λογική της απομόνωσης, όσο διασπάμε την όποια υποτυπώδη κοινωνική συνοχή με δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων (βλέπε εμπρησμό ‘παράνομου’ τεμένους στις 23/5) και με το ‘αυτοί’ κι το ‘εμείς’, τόσο η κοινωνία θα φαντάζει σαν ένα διασκορπισμένο παζλ που τα κομμάτια του αντιπαλεύονται το ένα το άλλο. Από την άλλη όμως, άμα είσαι από εκείνους που απολαμβάνουν τα ευεγερτικά αγαθά του ‘διαιρεί και βασίλευε’, τότε μάλλον το σχέδιο λειτουργεί στην εντέλεια.

Επιπλέον από 27/5

Φαίνεται πως έχω υποτιμήσει το δίδυμο Παυλόπουλου και Μαρκογιαννάκη. Το ΥΠΕΣ σχεδιάζει συνδυαστικές επιχειρήσεις σκούπα στο κέντρο της Αθήνας (σε μεγαλύτερη κλίμακα από αυτές που πραγματοποιεί σε εβδομαδιαία βάση), τα προγράμματα μεθαδόνης μεταγκαθίσταται στα νοσοκομεία Γεννηματάς και Σωτηρία, ενώ παράλληλα μετατρέπει την πρώην βάση του ΝΑΤΟ στον Ασπρόπυργο σε κέντρο προσωρινής διαμονής λαθρο-μεταναστών ωσότου αυτοί προωθηθούν με αεροπλάνα στις πατρίδες τους. Κάποιοι θα το πουν ως μια λογική και ανθρωπιστική αντιμετώπιση του ζητήματος αφού ακόμη και μονάχα για λόγους υγιεινής οι καταλήψεις λαθρομεταναστών πρέπει να διακοπούν. Εγώ πάντως θα το πω στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ανεξάρτητα όμως, είναι σαφές πως το ΥΠΕΣ επιθυμεί η ελληνική αστυνομία να ανακτήσει το επιχειρησιακό της φόβητρο (προβλέπονται και σπασίματα διαφόρων αντιεξουσιαστικών και αναρχικών καταλήψεων) και να επιβάλει την τάξη και την νομιμότητα όπως αυτό είναι δυνατόν. Δηλαδή προσαγωγές, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις τοξικομανών και λαθρομεταναστών, κακομοίρηδων και ρυπαρών. Από την άλλη όμως, οι διαρροές μιλάνε για εκτέλεση του σχεδίου μετά τις ευρωεκλογές προδίδοντας μια ανασφάλεια για το επιτυχές και το επικοινωνιακό αντίκτυπο του εγχειρήματος, ενώ ταυτόχρονα φυσικά ουδείς επιθυμεί τα ΜΜΕ να ασχοληθούν με βασικά κοινωνικά θέματα την στιγμή που υπάρχει το διαφημιστικό πάρτυ των εκλογών. Ίσως φυσικά να περιμένουν πρώτα φασιστικά στοιχεία να κάνουν κάποιες πρώιμες ενέργειες (οι οποίες πραγματοποιούνται σε τακτικό βαθμό) ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος κατάλληλα, ποιός ξέρει;

Κάτι άλλο που υποτίμησα ήταν όταν πριν μερικές ημέρες ο Μαρκογιαννάκης συνδίασε de facto την απουσία εγγράφων νόμιμης παραμονής στη χώρα με την εγκληματικότητα. Αν και φυσικά υπάρχουν σχετικοί δεσμοί, η τυφλή αυτή εξίσωση ανοίγει το δρόμο για πολιτικές αντίστοιχες του Σαρκοζί στη Γαλλία με την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας. Στη καρδιά του ζητήματος, βλέπετε είναι η κοινωνική συμμετοχή στη λαθρομετανάστευση μέσω της οικονομικής δραστηριοποίησης και της πληθωροποίησης της (φθηνής) εργατικής τάξης από αλλοδαπούς, και ο εν συνεχεία δημογραφικός κορεσμός της χώρας λόγω των οικονομικών συγκυριών αλλά και της αδύναμης γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας. Ακόμα και άνθρωποι οι οποίοι τοποθετούν τον ανθρωποκεντρικό φιλελευθερισμό ως τον κυρίαρχο ιδεολογικό τους άξονα, καλούνται να αντιληφθούν τον εμπαιγμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν σφουγγάρι απορρόφησης του εξ' ανατολάς μεταναστευτικού κινήματος. Εν ολίγοις, κάποτε το μεταναστευτικό κίνημα συνέφερε. Τώρα όμως, αντικειμενικά, οι πόροι, τόσο κρατικοί όσο και κοινωνικοί φαίνεται πως έχουν εξαντληθεί, με τις αποδείξεις να είναι έμπρακτες και βαμμένες ακόμη και με αίμα. Παράλληλα φυσικά ισχύει πάντα το απο το παρελθόν εδραιωθέν εκκρεμές μεταξύ νομιμότητας και ανεκτής παραβατικότητας στο οποίο διοχετεύονταν και διοχετεύονται ακόμη οι λαθρομετανάστες.

Αυτό δε σημαίνει πως η απέλαση λαθρομεταναστών με αεροπλάνα και πλοία ή η δημιουργία μιας αντι-μεταναστευτικής κουλτούρας αποτελεί λύση. Του εναντίον, οποιαδήποτε πρόταση είναι μονοδιάστατη ή προϊόν αργών αντανακλαστικών είναι καταδικασμένη στην αποτυχία και στην διαιώνιση των προβλημάτων. Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως χάρη στην άγνοια, την προς όλες τις κατευθύνσεις εγκληματική και ευκαιριακή κρατική μεταναστευτική πολιτική, την επικοινωνιακή τρομοκρατία και την εξασθένηση των κοινωνικών υπηρεσιών, η Αθήνα αρχίζει και μοιράζεται σε γειτονιές, βάφεται με χρώματα, διχάζεται, αγωνιά και βυθίζεται στη μιζέρια.

Το νερό έχει μπει στο αυλάκι, και δυστυχώς θα υπάρξει κι άλλη βία, κι άλλη καταστολή, κι άλλη εξαθλίωση αφού αγνοώντας πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις, ο νόμος της τρομοκρατίας είναι ο μόνος που γνωρίζει το ΥΠΕΣ να εφαρμόζει, και το χειρότερο, η κοινωνία έχει μάθει να τον ζητά.

Πέρα όμως από την καναπεδίστικη κριτική και μοιρολατρία, ποιές όμως είναι οι προτάσεις που έχω εγώ θα μου πει κανείς. Κάνοντας λοιπόν χρήση μονάχα της αφέλειάς μου θα πω τα εξής:

• Καμπάνια ενημέρωσης του κόσμου για τα διεθνή δεδομένα της λαθρομετανάστευσης.
  
• Καταγραφή των λαθρομεταναστών και έκδοση άνευ όρων (με την εξαίρεση διεθνών ενταλμάτων σύλληψης) προσωρινής άδειας παραμονής η οποία με το πέρας μιας τετραετίας θα μετατρέπεται σε αμετάκλητη και θα δίνονται πλήρη πολιτικά δικαιώματα (τα οποία συνεπάγουν ελευθερίες, δικαιώματα και ευθύνες).
• Αυτόματη παροχή ιθαγένειας σε όσα παιδιά γεννιούνται στην Ελλάδα ανεξαρτήτου του καθεστώτος νομιμότητας των γονέων τους.
  
• Κατά τη διάρκεια της τετραετίας, σοβαρές ποινικές πράξεις κι άλλες κατηγορίες αδικημάτων, επισύρουν τη διαδικασία επαναπατρισμού.
• Αναγνώριση των εκπροσώπων των διαφόρων εθνικών κοινοτήτων και δημιουργία ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας, ιδιαίτερα για τις άμεσες ανάγκες σε ιματισμό, σίτιση και στέγαση.
• Επίτρεψη έκδοσης ΑΦΜ χωρίς σταθερή κατοικία.
• Εξίσωση των λαθρομεταναστών με τους ημεδαπούς απέναντι σε όλες κρατικές κοινωνικές παροχές (ΟΑΕΔ, ΙΚΑ, ΕΣΥ, Παιδεία, κλπ.).
• Εκ βάθρων ανασχεδιασμός των στρατηγικών στόχων της Αστυνομίας με επικέντρωση τόσο στα εγλήματα βίας, όσο και στους κύριους εκμεταλλευτές των τοξικομανών και των εκδιδόμενων γυναικών.
• Αύξηση των πόρων (τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε κονδύλια) άμεσα σχετιζόμενων κοινωνικών υπηρεσιών.
• Διεθνή διαβούλευση για την εδραίωση μιας παγιωμένης μεταναστευτικής πολιτικής η οποία με κεντρική αφετηρία των ανθρωπισμό και τα ατομικά δικαιώματα θα λαμβάνει υπόψιν και τις υπόλοιπες υπαρκτές διαστάσεις του ζητήματος.
• Δημιουργία σε δήμους και νομαρχίες (όπου είναι απαραίτητο) υπηρεσιών υποδοχής (σε αντίθεση με τα μαντριά που δρομολογούνται) όπου θα παρέχονται οι πρώτες υπηρεσίες ανάγκης (ιατρικές εξετάσεις, καταγραφή λαθρομεταναστών, έκδοση ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, και προσωρινής άδειας παραμονής), και θα δραστηριοποιούνται σχολές εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας και της βασικής νομοθεσίας της χώρας, ενώ παράλληλα θα παρέχονται κι άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες.
• Δημιουργία ομάδας εργασίας του ΥΠΕΞ που θα βρίσκεται σε διαρκή διάλογο και συννενόηση με τις κύριες χώρες πηγές (Μπαγκλαντές, Πακιστάν, κλπ.) και διαύλους (Τουρκία κυρίως) της λαθρομετανάστευσης.
• Επιχορήγηση ενοικίου μέχρι ένα ποσοστό (υπολογιζόμενο σαν συνάρτηση της επιφανείας και των αντικειμενικών αξιών), μέτρο το οποίο μπορεί και θα έπρεπε να ισχύσει και για ημεδαπούς άεργους, χαμηλόμισθους και άστεγους.
• Πλήρης διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, κατάργηση των συνταγματικών και νομικών πλαισίων που πριμοδοτούν την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών (ή ακόμη καλύτερα διεύρυνσή του σε όλο το φάσμα των κύριων παγκόσμιων θρησκευμάτων σε κάθε σχολικό έτος) αλλαγή των νόμων περί προσυλητισμού και ιερών ναών. Αυτή η σχετική με τα θρησκεύματα πρόταση δεν θα έπρεπε να ερμηνευτεί ως μια προσέγγιση αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος, αλλά ως μια μεταρύθμιση η οποία θα έπρεπε να είχε εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες προς το συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας.
• Αστικά προγράμματα αναβάθμισης συγκεκριμένων γειτονιών, είτε με οικονομικά κίνητρα, είτε με απαλλοτροιώσεις και αναπλάσεις.

Φυσιολογικά όλα τα παραπάνω χρήζουν κονδυλίων, τα οποία δεν φυτρώνουν δια μαγείας (τα αντίστοιχα κονδύλια από την Ε.Ε. είναι αστεία μπροστά στις διαστάσεις του θέματος), ενώ φυσικά μπορούν να προταθούν πολλά άλλα ζητήμα τα οποία έχουν προτεραιότητα και μάλιστα είναι συγγενικά με αυτό της μετανάστευσης (Παιδεία, δημόσια υγεία, ασφαλιστικό). Για παράδειγμα οποιαδήποτε κοινωνική ένταξη των λαθρομεταναστών είναι ουτοπική και αδύνατη, άμα η ανεργία διατηρηθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα, ή δεν υπάρξει ραγδαία καταστολή της εισφοροδιαφυγής. Πως γίνεται να αφιερώσουμε το περιβόητο 5% για την παιδεία, να εξορθολογήσουμε την δημόσια υγεία, και να πολεμήσουμε την αδύναμη οικονομική κατάσταση της μεσαίας και αστικής τάξης; Ακόμη και μια ανέλπιδη τυφλή οικονομική ανάπτυξη (ποιά άραγε;) η οποία θα αγκαλιάσει τους λαθρομετανάστες, είναι μια προοπτική ψευδής αφού θα δημιουργήσει νέες ανισότητες και θα διευρύνει ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Με άλλα λόγια, χρειάζονται πολιτικές σε διάφορα ζητήματα οι οποίες όχι μόνο θα συνεργάζονται και θα συνδιάζονται αρμονικά μεταξύ τους, αλλά θα αντιπροσωπεύουν και έναν συνεπή ιδεολογικό πυρήνα.

Εφόσων λοιπόν τα δύο κόμματα εξουσίας ανήκουν στο φάσμα μεταξύ λαϊκής δεξιάς και φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, αναρωτιέται κανείς ποιές είναι οι πιθανότητες εφαρμογής μέτρων τέτοιου είδους. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εθνικών εκλογών (όποτε αυτές κι αν γίνουν), η Ελλάδα σαν χώρα, κοινωνία και πολιτικό σώμα αδυνατεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης με ανθρωπιά, ειλικρίνεια και θάρρος. Έτσι, με απόλυτη λογική και φυσική αποδοχή, οι πολιτικές Παυλόπουλου-Μαρκογιαννάκη θα συνεχιστούν και στο μέλλον όσο οι κοινωνικές δυνάμεις θα αφεθούν να 'αυτορυθμιστούν' κατά το προσφιλές των δήθεν 'φιλελεύθερων' πολιτικών.

Από 16/5 - Άκυρα πολιτικά ερωτήματα

Ανάθεμα στη θητεία μου στο εξωτερικό, για πολλούς λόγους, αλλά ένας εξ αυτών είναι ιδιαίτερα επίκαιρος ελέω εκλογικών αναμετρήσεων, είτε υπό τη μορφή των πεοφιλικών εκλογών (ευρω-εκλογές) είτε υπό τη μορφή μουνοδουλικών (εθνικές). Όλες κι όλες, δύο είναι οι εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες έχω συμμετάσχει ενεργά, μια στις τελευταίες εθνικές στις οποίες χάρισα το ασταύρωτό μου στο ΣΥΡΙΖΑ (φτου φτου φτου) και άλλη μια στις δημοτικές – νομαρχιακές όπου εφάρμοσα τη σολομώντεια λύση με ΚΚ το κόμμα σου μαλάκα στις δημοτικές και ΣΥΡΙΖΑ στις νομαρχιακές . Όντως, ψήφισα το δούρειο ίππο της αστικής τάξης, τον Πανούση, δείχνοντας τα πραγματικά μου χρώματα που λένε και οι αγγλοσάξωνες αναλυτές. Όπως βλέπεις εσύ άγνωστε και ανύπαρκτε αναγνώστη, ο εκλογικός μου οπορτουνισμός δεν έχει όρια, αλλά εφέτος βλέπεις έχω ήδη μπουχτίσει και δεν άντεχω άλλο ο ανένταχτος. Όχι, θα περίμενα να φτάσω στα 93 μου σαν τη γιαγιά μου που επιτέλους αποτίναξε το πασοκικό της αίμα.

Πάντοτε θεωρούσα πως μια εξωκοινοβουλευτική ψήφος είναι χαμένη ψήφος, αφού ουσιαστικά προσμετράται στη πλειοψηφούσα ολιγαρχία και ουδεμία συμμετοχή αντικειμενική έχει στο κοινοβουλευτικό έργο που ακολουθεί της εκλογικής μάχης. Με τρόπο ίδιο και χειρότερο κατακεραύνωνα το λευκό και το άκυρο, αφού θεωρούσα την ενεργητική αποχή ως εκνευριστική και ανούσια. Έλα όμως που ο καιρός έχει γυρίσματα και εγώ ακόμη περισσότερα – οπορτούνα του κερατά γαρ.

Έτσι αυτόν τον Ιούνη αντιμετωπίζω ένα σύνολο επιλογών που με προβληματίζουν ουσιαστικά, αφού τζόγο δεν παίζω, γκόμενα δεν έχω, επαγγελματίας δεν είμαι, εξετάσεις δεν έχω και δεν έχω κάτι αληθινό και άξιο να κάνω. Κοινώς, δουλειά δεν είχε ο διάολος, ψήφους εδιάλεγε.

Πρώτα είναι οι Ευρω-εκλογές, οι σίγουρες, οι δωρεάν. Διότι έτσι πιστεύουμε εσφαλμένα τελείως, πως οι ευρωεκλογές δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα μιας και πρόκειται για μια διαδικασία που δεν τη γνωρίζουμε, για ένα σχηματισμένο σώμα του οποίου τις εργασίες φοβόμαστε αλλά και νοιώθουμε τελείως παράταιρες από την καθημερινότητά μας. Βέβαια η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, αφού ιδεολογικά τουλάχιστον οι ευρωεκλογές είναι πολύ πιο σοβαρές και σημαντικές από τις εθνικές. Το τοπικό μας κοινοβούλιο είναι μονάχα ικανό να προστατεύει τα βουτηγμένα στη διαφθορά ποίμνιά του, ενώ αντίθετα, οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται στας Βρυξέλλας με τα ντόπια μινιατουρισμένα λαχανάκια σωταρισμένα στις κατευθυντήριες οδηγίες άλλων λιγότερο εμφανών και σαφώς ορισμένων πόλων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Μέσα από αυτόν τον λεκτικό παροξυσμό το συμπέρασμα είναι ένα: Οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές και πρέπει να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα από τον πολυπρόσωπο εγκεφαλικό μου οργασμό.

Ερχόμαστε τώρα φυσικά στο τι κάνει μια ψήφος. Από τη μια, αν τελικά καταφέρει και περάσει το οποιοδήποτε πρόκριμα, συμμετέχει στον καθορισμό της σύνθεσης του σώματος το οποίο εκλέγει. Για παράδειγμα, αν θέλω να τιγκάρει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ντεμί αριστερούς οι οποίοι θα απενεχοποιήσουν τον εδραιωμένο αστύφιλο καπιταλισμό μου, πρέπει να ψηφίσω το κόμμα εκείνο το οποίο με σχετική σιγουριά θα αναδείξει τον ελάχιστον αριθμό ευρωβουλευτών, εν προκειμένω δηλαδή το ρημάδι το ΣΥΡΙΖΑ. Α ρε πουστάκι Αλέξη, πάλι με κέρδισες χωρίς τίποτα να κάνεις παρόλο τις γελοίες αφίσες σου. Από την άλλη όμως υπάρχει και η ιδεολογικά προκλητική ψήφος (δηλαδή ψήφο σε κομματικό συνασπισμό ο οποίος με εκπροσωπεί καλύτερα ιδεολογικά αλλά δεν έχει ελπίδες να συμμετέχει στην σύνθεση) η οποία ναι μεν είναι πρακτικά χαμένη (1), από την άλλη όμως αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον αφού εν είδη γκάλοπ μπορεί να σηκώσει αρκετό από το βάρος που κουβαλάνε όσοι ψηφίζουν με το πρώτο σκεπτικό και να αποδείξει πως το μόνο που χρειάζονται πολλοί από τους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς για να κάνουν τη διαφορά είναι μια ειλικρινής ιδεολογική συσπείρωση και όχι η ταπείνωση της ψήφου στον εκβιασμό του συστήματος. Αδέρφια μου, η υποχρεωτική ψήφος δεν καταργήθηκε τυχαία.

Υπάρχει όμως και η τρίτη εκδοχή της αποτελεσματικότητας της ψήφου και σχετίζεται με τις περίφημες συσπειρώσεις και χαλαρώσεις του εκλογικού σώματος. Για παράδειγμα, έχω το δικαίωμα να πιστεύω πως άμα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, η Χ. Τρικούπη (ή μήπως Ιπποκράτους πρέπει να λέμε τώρα;) θα το πιστέψει πως θα πάει με άνεση στις εθνικές, αλλά εγώ θα ψηφίσω ΝΔ σε εκείνες και τότε είναι που θα φάνε το μεγάλο στραπάτσο. Λέμε τώρα. Το ίδιο σενάριο μπορεί να παιχτεί και αντίστροφα βέβαια.

Εν συνεχεία όμως σκέφτομαι και την μη-ψήφο. Δηλαδή λευκό, αποχή και άκυρο. Την αποχή την απορρίπτω αμέσως, όχι για τίποτα σοβαρούς φιλοσοφημένους (τρομάρα μου) λόγους, αλλά γιατί γουστάρω εκλογές, ψηφοδέλτια, καφεδάκι, τσιγαράκι, πανελάκια, bar charts και τα λοιπά, ενώ συν τοις άλλοις η αποχή ευνοεί συγκεκριμένα κόματα. Το άκυρο όμως με εξιτάρει φοβερά αφού είναι εκπληκτικά δημιουργικό και διασκεδαστικό. Για παράδειγμα μπορώ να χαρίσω ένα ποίημα μου (γραμμένο πάνω σε ψηφοδέλτιο της ΝΔ φυσικά) σε ένα τυχερό ή σε μια τυχερή της εφορευτικής επιτροπής ή μπορώ να κάνω ένα κολλάζ με τα σκάνδαλα των τελευταίων ετών, ή μπορώ να βάλω σαρδέλες (old time golden vintage classic), ή να γεμίσω το ψηφοδέλτιο με κόλα UHU για να φρικάρουν οι έφοροι, ή να βάλω διαφημιστικά φυλλάδια του ξενοδοχείου (αλλοτρίωση της διαδικασίας από το κεφάλαιο και έτσι φάση) ή να βάλω λίγο αλάτι σε στυλ anthrax για να φρικάρει όλη η χώρα. Βέβαια όμως ντρέπομαι γιατί είναι πιθανό με κάποιους από τους παραπάνω τρόπους να ακυρώσω τις ψήφους άλλων, και τρέμω την στιγμή εκείνη όπου σε μια κρίση ενοχής θα κατηγορώ τον εαυτό μου για σαμποτάζ της διαδικασίας. Αλλά το σκέφτομαι, το σκέφτομαι…

Τώρα το λευκό. Το λευκό. Το λευκό είναι λευκό. Μπανάλ, βαρετό, κουρασμένο, ιδεολογικά και πρακτικά γερασμένο σαν την Καθολική Εκκλησία. Το λευκό. Αυτά.

Το τελικό συμπέρασμα όμως ποιο είναι; Κανένα φυσικά. Έτσι πολιτειακά αφελής και δειλός που είμαι, για μια ακόμη φορά θα συγκεράσω ιδεολογίες, συνειδήσεις, ταξικές ενοχές και ανάγκη εκλογικής αποτελεσματικότητας και θα δωρίσω την ψήφο μου στην μιντιακή επιστήμη.

(1) Κι ακόμη περισσότερο στις εθνικές, όπου ενισχύει δυσανάλογα το πρώτο κόμμα.

Επιπλέον από 20/5

Ακόμη δεν ξέρω τι θα ψηφίσω.

Επιπλέον από 26/5

Ακόμη δεν ξέρω τι θα ψηφίσω

Επιπλέον από 4/6

Ακόμη δεν ξέρω τι θα ψηφίσω. Αλλά σκαρφίστηκα έναν τρόπο.

Από 15/5 - Πολλά τσιγάρα ακόμη

Την 1η Ιουλίου κάνουμε ένα ακόμη θαραλλέο βήμα προς τον εξευρωπαϊσμό μας απαγορεύοντας το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, εστιατόρια, μπαρ και τα λοιπά. Οι πιο πολιτισμένοι εξ υμών αδημονούν να δουν πως θα είναι τα διάφορα αγαπημένα μας στέκια και καταγώγια χωρίς την αποπνικτική και αντικοινωνική καπνίλα, ενώ οι πιο πονηρεμένοι εξ ημών περιμένουν να δουν πως ο τσίφτης ο Έλληνας μπαρόβιος ή κάπελας θα βρουν παραθυράκια ώστε ο πάντα γοητευτικός καπνός να γλύφει τους περιβάλλοντες τοίχους όσο τον παράδεισο των αιθέριων στιγμών μας πλησιάζουν.

Το κάπνισμα δεν σκοτώνει. Μπορεί να σκοτώσει αλλά άμα το γνωρίσεις καλά μπορεί και να σε λυπηθεί. Και το αλκοόλ σκοτώνει, αλλά δεν το’ μολογάμε. Φυσικά το πιο αναμενόμενο είναι το κάπνισμα είναι να σου φάει ένα πνεύμονα ή να σε φιλοδωρήσει και με ένα καρκινάκι, έτσι για να γουστάρεις να το παίζεις σκληρός και μυστηριώδης. Ευτυχώς όμως για εμάς τους αδύναμους στην ψυχή, υπάρχουν τα λαμπρά πνεύματα της ευρωπαϊκής διανόησης και της παγκόσμιας επιστήμης τα οποία όρισαν το σχετικό φιρμάνι. Για το καλό μας βέβαια, πάντα για το καλό μας. Όχι για το καλό των παθητικών καπνιστών όμως, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε το παθητικό κάπνισμα είναι ένας μύθος που εφευρέθηκε από αντικαπνιστές επειδή δεν είχαν άλλα μέσα για να πολεμήσουν τις καπνοβιομηχανίες. Ψάξτε το.

Όμως καταλαβαίνετε όμως, οποιαδήποτε απαγόρευση επιβάλλεται στον χρήστη-καταναλωτή είναι φασιστική εκ φύσεως, και εγώ όχι μόνο είμαι αντιδραστικός από τη δική μου τη φύση, αλλά κι από κάτι μυθολογικές φιγούρες σαν αυτήν της Λερναίας Ύδρας παραδειγματίζομαι. Με λίγα λόγια προτιμώ να μου κόψουν τον πνεύμονα παρά να δεχτώ την απαγόρευση του τσιγάρου σε ένα δημόσιο χώρο αν και τελικά σίγουρα θα συμμορφορθώ κι εγώ. Το ξέρω, στο εξωτερικό το μέτρο έχει δουλέψει με άριστα αποτελέσματα, όλοι οι καπνιστές εκεί έχουν εκπολιτιστεί, αλλά τη πεισματάρα τη γνώμη μου δεν μου την αλλάζει κανένα μεντιακό success story. Και οι δρόμοι της χούντας καλοί ήταν, αλλά η χούντα ήτο χούντα. Ή μήπως είναι;

Για τέλος αναφέρω και μερικές ανυπόστατες φήμες που θέλουν χριστιανούς μοναχούς και καλόγερους να συντάσουν κοινοτικές οδηγίες για την απαγόρευση του sex, χορτοφάγους να χρηματοδοτούν πανευρωπαϊκή καμπάνια κατά του κρέατος, κουμουνιστικό think tank να εκδίδει ανακοίνωση η οποία θα προτρέπει τους πιστούς σε καύση των κειμένων του Αριστοφάνη και ανέραστους Βίκινγκ λογιστές να επιτίθονται εναντίον των υπόλοιπων παθών μας όπως ο τζόγος, το αλκόολ και τα πατατάκια Τσακίρης ή Tsakiris όπως τα λένε τώρα.

Από 14/5/09 - Τα άκρα

Eίναι επικίνδυνο όταν τα άκρα έχουν δίκιο. Είναι το ίδιο όταν χάνεις τον έλεγχο του νου σου και αφήνεις τα πιο αφελή και τα πιο επικίνδυνα ένστικτα του εαυτού και της φύσης σου να σε εκφράσουν. Γίνεσαι απάνθρωπος, κτήνος.

Δυστυχώς όμως, οι πολιτικές αρχι-μαριονέτες του πολιτικού παραλόγου της χώρας έχουν πλέον φτάσει στη ναπολεόντεια φάση τους, δίχως να κοκκινίζουν από τη θρασυδειλία και την ξεδιάντροπη κατάχρηση των εξουσιών τους. Το πρόωρο κλείσιμο του πολύ-στελεχωμένου θεάτρου της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας που μας κυβερνά εξυπηρετεί τόσο την ιδεολογικά ρυτιδωμένη ΝΔ και το πολιτικά κούφιο ΠΑΣΟΚ. Με μια πρωτοφανής έλλειψη τακτ και σεβασμού απέναντι στην ανοχή του εκλογικού και μη σώματος, οι αρχισυμμορίτες της σοβαροφάνειας του ασύστολου ψεύδους και της νόμιμης κλοπής, όχι μόνο αδιαφόρησαν για το νομοθετικό τους έργο, αλλά απεγνωσμένα άφησαν μια επικοινωνιακή πορδή ώστε το βάρος να μεταφερθεί από τα σκάνδαλα στον ντόρο των ευροεκλογών.

Μπορεί κάποτε κάποιοι από εμάς να ήμαστε πολιτισμένοι, και αποδεχόμενοι τους πολιτικούς και κοινωνικούς συμβιβασμούς που εμπεριέχει μια σύγχρονη δημοκρατία, να κάναμε τα στραβά μάτια, να δικαιολογούσαμε τις εκτροπές εφόσον δεν εξελίσσονταν σε τερατουργήματα, εφόσον διαφαίνονταν δίοδοι εξέλιξης και προόδου. Πλέον όμως δεν είμαστε πολιτισμένοι, και σίγουρα δεν είμαστε εναρμονισμένοι, γιατί απλά ποτέ δεν ήμασταν. Μονάχα ανεχόμασταν. Τώρα όμως η πολιτειακή κριτική των άκρων, από όπου κι αν προέρχονται αυτά, δυστυχώς είναι σωστή ή αν όχι σωστή, τουλάχιστον έγκυρη ουσιαστική, και ευθύνη για αυτό έχει μονάχα εκείνη η τάξη ανθρώπων, το σύνολο εκείνο, το οποίο τόσα χρόνια εξουσιάζει ασύδοτα με νόμους, βία, και ιδιοτελές συμφέρον.

Τώρα όμως ο βασιλιάς είναι πραγματικά γυμνός, τώρα όμως η απειλή του ψεύτικου εκβιασμού της πολιτικής αστάθειας δεν ευσταθεί, δεν φέρει κανένα ειδικό βάρος. Η καρδάρα έχει σπάσει και η ανοχή που χύνεται γρήγορα μετατρέπεται σε οργή. Υπάρχει άραγε ειλικρινής και πολιτισμένη διέξοδος στο φαύλο πολιτικό μας στίβο; Υπάρχει τρόπος να γίνουμε καλύτεροι πολίτες;

Από 12/5 - Κάνε κι εσύ κόμμα, μπορείς

Δράση, Δημοκρατικοί και Φιλελεύθεροι είναι οι τρεις νεοφώτιστοι στον στίβο των πολιτικών κομπάρσων, με πολλά κοινά (έμφαση στην πολιτειακή εγρήγορση του πολίτη, facebookάκια και Web 2.0 σήματα) αλλά και αρκετές διαφορές. Ναι, λέμε τώρα, αλλά πέρα από τις χαριτωμενιές ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για την φερεγγυότητα των εν λόγω προσώπων.

Δράση:

Γενικά: Όταν είδα τον Βερέμη και τον Μπουτάρη μαζί, δεν ξέρω, αλλά με έπιασε μια συγκίνηση κοσμική και έτρεξα με τις σαγιονάρες να βρώ το original Θύρα 21 κείμενο του Νοστράδαμου. Μέχρι να γυρίσω το youtube έδειχνε ένα pixel-αρισμένο Δήμου να μιλάει το ίδιο βαρετά όπως γράφει ενώ ο πανμέγιστος κομματοφτιάχτης Μάνος προσπαθούσε να ισορροπήσει τα μάγουλα του που κάπως σαν να φουσκώσανε από την εποχή των Ταύρων. Δράση λοιπόν, ένα κόμμα έτοιμο για όλα. Με το που ιδρύθηκε, δήλωσε πως θα συνεργαστεί με οποιοδήποτε κόμμα βγει πρώτο, καθιστώντας τα ιδρυτικά του μέλη ως τις πρώτες πουτάνες παγκοσμίως που διαλαλούν την πραμάτια τους πριν καλά καλά πιάσουν δουλειά. Όμορφε, θες παρεούλα;

Ιδεολογία: Ένα αόριστο αμάγαλμα νέο-δεξιών, παλαιο-φιλελεύθερων, μετα-κουμουνιστικών ιδεών. Οι ιδεολογίες πεθάνανε, ζήτω η αντιμετώπιση των ζητημάτων a la carte.

Κάρμα: Τις πουτάνες πολύ αγαπήσανε, αλλά την πουτανιά ουδείς. Πρέπει να συγχαρούμε τον Μάνο διότι με Δαρβινική ακρίβεια προσπαθεί να δημιουργήσει το τέλειο light ορθολογικό και γραφειοκρατικό in the good way κόμμα και στο διάβα του θα συμπαρασύρει κάθε λογής πικραμένο. Αυτή η μανία όμως με τις συνεργασίες εκ του ασφαλούς καθόλου δεν αρέσει στην Morder, την παρακείμενη του γραφείου μου γάτα.

Συμπέρασμα: Η Δράση είναι ένα κόμμα από το παρελθόν που θα το δούμε και στο μέλλον. Μετά τη δημιουργική περιοδεία στο ΥΠΕΧΩΔΕ, ο Μάνος είναι καταδικασμένος σε κάτι μεταξύ γραφικής αποτυχίας και ιδεολογικού ευτελισμού, όσα κόμματα κι αν φτιάξει. Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ εκλογική αναμέτρηση χωρίς την χαζομουτσούνα του. Μαρκουλάκης εξαιρετικός spokeperson, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Σπηλιωτόπουλος.

Φιλελεύθερη Συμμαχία:

Γενικά: Υπάρχουν από την εποχή των Ταύρων του Μάνου τους οποίους αμέσως είχαν ουσιαστικά αποκηρύξει. Παρόλο την ‘είμαστε αστοί με laptop και ο μόνος Marx που ξέρουμε είναι ο Groucho’ στάση τους η οποία είναι απογοητευτική στα όρια του εκνευριστικού, τουλάχιστον είναι ότι λένε στη συσκευασία. Φιλελεύθεροι. Με χαμηλά λιπαρά και μπόλικες αμερικανολάγνες βιταμίνες.

Ιδεολογία: Ελαχιστοποίηση του κράτους, ιδιωτικά πανεπιστήμια, μισθοφορικός στρατός, ελεύθερη αγορά, αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, απλή αναλογική, κατάργηση κατώτερου μισθού, διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας, ενιαίος φορολογικός συντελεστής, πουλάτε γιατί χανόμαστε, αραχτοί και κουλ στη Βούλα με freddo. Μαζί με το ΚΚΕ, το πιο ταξικό κόμμα εβερ(est) αλλά από την ανάποδη.

Κάρμα: Η Morder σαν γάτα που είναι δεν γουστάρει τα διπρόσωπα καθίκια, για αυτό και σέβεται τους @ιλελεύθερους. Σε σύγκριση με κάτι χριστιανοδεξιούς της ΝΔ που με σκονάκια και απαρχαιωμένα τεύχη του New Yorker προσπαθούν να γίνουν μοντέρνοι, χίλιες φορές αυτά τα σικάτα παλικαριά που έχουν και μερικές καλές ιδέες.

Συμπέρασμα: Πας αριστερός καλύτερα να γυρίσει στην εξορία με τους αστακούς του Πατακού παρά να προσπαθήσει να ανοίξει πολιτική κουβέντα με τους Φιλελεύθερους. Όμως είναι απαραίτητα τα ατιμούλικα, γιατί πολύς κόσμος είναι φιλελεύθερος, απλά δεν το ξέρει ακόμη.

Δημοκρατικοί:

Γενικά: Ρεπουμπλικάνοι με την old fashioned αλα Thomas Jefferson έννοια με ολίγη από Σόλωνα. Νομίζω.

Ιδεολογία: Πολιτειακή παρέμβαση στο βουλευτικό αξίωμα, πλήρης διαχωρισμός των τριών εξουσιών (δικαστική, εκτελεστικής και νομοθετικής για τους πολιτικά χίππηδες) και με σανδάλια στον Άρειο Πάγο (τον παλιό, όχι τον καινούριο). Τα υπόλοιπα είναι ψιλό-άγνωστα και γενικά. Άμα τα κόμματα είναι αμάξια, οι Δημοκρατικοί θα ήταν κάτι σαν τον συνταγματικό σασμάν.

Κάρμα: Η Morder είναι σαν τη μάνα τους. Δεν τους ξέρει και έχει έγνοια για το πότε θα νοικοκυρευτούνε. Αλλά και πάλι ένα πιάτο γιουβαρλάκια θα τους το φτιάξει.

Συμπέρασμα: Στη μακρά σειρά των σπορο-κομμάτων με όμορφα λογότυπα, οι δημοκρατικοί προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο για τους φυσιοδίφες του πολιτικού σκηνικού. Ο βασικός άξονάς τους είναι σωστός, και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρεθούν κι άλλοι Δημοκρατικοί ανάμεσά μας. Για πόσο καιρό θα υπάρχουν βέβαια, ένας Σιούφας ξέρει.

Bonus:

Οικολόγοι – Πράσινοι:

Γενικά: Δεν είναι καινούριο κόμμα, αλλά μονάχα το τελευταίο χρόνο φλερτάρουν με το πολυπόθητο 3% σύμφωνα με τα γκλομπο-γκάλοπ. Τη τρέχουσα χρονική συγκυρία έχουν το γνώριμο υφάκι τύπου που έλεγε κάτι και κανένας δεν τον άκουγε αλλά τώρα τον παραδέχονται, το κλασσικό ‘εγώ σας τα έλεγα’.

Ιδεολογία: Καμία. Η οικολογία δεν είναι ιδεολογία και μια υπεύθυνη περιβαλλοντική πολιτική μπορεί να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο θεσμικό, πολιτικό, πολιτειακό, ιδεολογικό, ακόμα και σεξουαλικό άμα λάχει πλαίσιο.

Κάρμα: Καλή η οικολογία, ωραία και τα κλοπο-γκάλοπ, αλλά στα δύσκολα φαίνεται ο καπετάνιος. Η Morder δεν τους βλέπει να ορκίζονται μπροστά από τον Jeronimo καβάλα στα γαμω-ποδήλατά τους παρά το επικείμενο σουξέ τους στις Ευρωεκλογές. Καλύτερα να συνεργαστούνε όσο προλαβαίνουνε με κάποιο από τα κόμματα εξουσίας ώστε νε επιτευχθεί η μεγάλη πράσινη στροφή και στο Ελλαδιστάν και να σταματήσει η αφαίμαξη ψήφων από την αριστερά. Άντε τώρα!

Υ.Γ. Πάντως στα σοβαρά τώρα, ποιος μπορεί να δει το κλασσικό βιντεάκι με Λεβέντη που βρίζει θεούς και δαίμονες τότε που το κλείνανε το κανάλι, και να διαφωνήσει με αυτά που λέει;