Από 16/5 - Άκυρα πολιτικά ερωτήματα

Ανάθεμα στη θητεία μου στο εξωτερικό, για πολλούς λόγους, αλλά ένας εξ αυτών είναι ιδιαίτερα επίκαιρος ελέω εκλογικών αναμετρήσεων, είτε υπό τη μορφή των πεοφιλικών εκλογών (ευρω-εκλογές) είτε υπό τη μορφή μουνοδουλικών (εθνικές). Όλες κι όλες, δύο είναι οι εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες έχω συμμετάσχει ενεργά, μια στις τελευταίες εθνικές στις οποίες χάρισα το ασταύρωτό μου στο ΣΥΡΙΖΑ (φτου φτου φτου) και άλλη μια στις δημοτικές – νομαρχιακές όπου εφάρμοσα τη σολομώντεια λύση με ΚΚ το κόμμα σου μαλάκα στις δημοτικές και ΣΥΡΙΖΑ στις νομαρχιακές . Όντως, ψήφισα το δούρειο ίππο της αστικής τάξης, τον Πανούση, δείχνοντας τα πραγματικά μου χρώματα που λένε και οι αγγλοσάξωνες αναλυτές. Όπως βλέπεις εσύ άγνωστε και ανύπαρκτε αναγνώστη, ο εκλογικός μου οπορτουνισμός δεν έχει όρια, αλλά εφέτος βλέπεις έχω ήδη μπουχτίσει και δεν άντεχω άλλο ο ανένταχτος. Όχι, θα περίμενα να φτάσω στα 93 μου σαν τη γιαγιά μου που επιτέλους αποτίναξε το πασοκικό της αίμα.

Πάντοτε θεωρούσα πως μια εξωκοινοβουλευτική ψήφος είναι χαμένη ψήφος, αφού ουσιαστικά προσμετράται στη πλειοψηφούσα ολιγαρχία και ουδεμία συμμετοχή αντικειμενική έχει στο κοινοβουλευτικό έργο που ακολουθεί της εκλογικής μάχης. Με τρόπο ίδιο και χειρότερο κατακεραύνωνα το λευκό και το άκυρο, αφού θεωρούσα την ενεργητική αποχή ως εκνευριστική και ανούσια. Έλα όμως που ο καιρός έχει γυρίσματα και εγώ ακόμη περισσότερα – οπορτούνα του κερατά γαρ.

Έτσι αυτόν τον Ιούνη αντιμετωπίζω ένα σύνολο επιλογών που με προβληματίζουν ουσιαστικά, αφού τζόγο δεν παίζω, γκόμενα δεν έχω, επαγγελματίας δεν είμαι, εξετάσεις δεν έχω και δεν έχω κάτι αληθινό και άξιο να κάνω. Κοινώς, δουλειά δεν είχε ο διάολος, ψήφους εδιάλεγε.

Πρώτα είναι οι Ευρω-εκλογές, οι σίγουρες, οι δωρεάν. Διότι έτσι πιστεύουμε εσφαλμένα τελείως, πως οι ευρωεκλογές δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα μιας και πρόκειται για μια διαδικασία που δεν τη γνωρίζουμε, για ένα σχηματισμένο σώμα του οποίου τις εργασίες φοβόμαστε αλλά και νοιώθουμε τελείως παράταιρες από την καθημερινότητά μας. Βέβαια η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, αφού ιδεολογικά τουλάχιστον οι ευρωεκλογές είναι πολύ πιο σοβαρές και σημαντικές από τις εθνικές. Το τοπικό μας κοινοβούλιο είναι μονάχα ικανό να προστατεύει τα βουτηγμένα στη διαφθορά ποίμνιά του, ενώ αντίθετα, οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται στας Βρυξέλλας με τα ντόπια μινιατουρισμένα λαχανάκια σωταρισμένα στις κατευθυντήριες οδηγίες άλλων λιγότερο εμφανών και σαφώς ορισμένων πόλων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Μέσα από αυτόν τον λεκτικό παροξυσμό το συμπέρασμα είναι ένα: Οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές και πρέπει να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα από τον πολυπρόσωπο εγκεφαλικό μου οργασμό.

Ερχόμαστε τώρα φυσικά στο τι κάνει μια ψήφος. Από τη μια, αν τελικά καταφέρει και περάσει το οποιοδήποτε πρόκριμα, συμμετέχει στον καθορισμό της σύνθεσης του σώματος το οποίο εκλέγει. Για παράδειγμα, αν θέλω να τιγκάρει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ντεμί αριστερούς οι οποίοι θα απενεχοποιήσουν τον εδραιωμένο αστύφιλο καπιταλισμό μου, πρέπει να ψηφίσω το κόμμα εκείνο το οποίο με σχετική σιγουριά θα αναδείξει τον ελάχιστον αριθμό ευρωβουλευτών, εν προκειμένω δηλαδή το ρημάδι το ΣΥΡΙΖΑ. Α ρε πουστάκι Αλέξη, πάλι με κέρδισες χωρίς τίποτα να κάνεις παρόλο τις γελοίες αφίσες σου. Από την άλλη όμως υπάρχει και η ιδεολογικά προκλητική ψήφος (δηλαδή ψήφο σε κομματικό συνασπισμό ο οποίος με εκπροσωπεί καλύτερα ιδεολογικά αλλά δεν έχει ελπίδες να συμμετέχει στην σύνθεση) η οποία ναι μεν είναι πρακτικά χαμένη (1), από την άλλη όμως αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον αφού εν είδη γκάλοπ μπορεί να σηκώσει αρκετό από το βάρος που κουβαλάνε όσοι ψηφίζουν με το πρώτο σκεπτικό και να αποδείξει πως το μόνο που χρειάζονται πολλοί από τους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς για να κάνουν τη διαφορά είναι μια ειλικρινής ιδεολογική συσπείρωση και όχι η ταπείνωση της ψήφου στον εκβιασμό του συστήματος. Αδέρφια μου, η υποχρεωτική ψήφος δεν καταργήθηκε τυχαία.

Υπάρχει όμως και η τρίτη εκδοχή της αποτελεσματικότητας της ψήφου και σχετίζεται με τις περίφημες συσπειρώσεις και χαλαρώσεις του εκλογικού σώματος. Για παράδειγμα, έχω το δικαίωμα να πιστεύω πως άμα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, η Χ. Τρικούπη (ή μήπως Ιπποκράτους πρέπει να λέμε τώρα;) θα το πιστέψει πως θα πάει με άνεση στις εθνικές, αλλά εγώ θα ψηφίσω ΝΔ σε εκείνες και τότε είναι που θα φάνε το μεγάλο στραπάτσο. Λέμε τώρα. Το ίδιο σενάριο μπορεί να παιχτεί και αντίστροφα βέβαια.

Εν συνεχεία όμως σκέφτομαι και την μη-ψήφο. Δηλαδή λευκό, αποχή και άκυρο. Την αποχή την απορρίπτω αμέσως, όχι για τίποτα σοβαρούς φιλοσοφημένους (τρομάρα μου) λόγους, αλλά γιατί γουστάρω εκλογές, ψηφοδέλτια, καφεδάκι, τσιγαράκι, πανελάκια, bar charts και τα λοιπά, ενώ συν τοις άλλοις η αποχή ευνοεί συγκεκριμένα κόματα. Το άκυρο όμως με εξιτάρει φοβερά αφού είναι εκπληκτικά δημιουργικό και διασκεδαστικό. Για παράδειγμα μπορώ να χαρίσω ένα ποίημα μου (γραμμένο πάνω σε ψηφοδέλτιο της ΝΔ φυσικά) σε ένα τυχερό ή σε μια τυχερή της εφορευτικής επιτροπής ή μπορώ να κάνω ένα κολλάζ με τα σκάνδαλα των τελευταίων ετών, ή μπορώ να βάλω σαρδέλες (old time golden vintage classic), ή να γεμίσω το ψηφοδέλτιο με κόλα UHU για να φρικάρουν οι έφοροι, ή να βάλω διαφημιστικά φυλλάδια του ξενοδοχείου (αλλοτρίωση της διαδικασίας από το κεφάλαιο και έτσι φάση) ή να βάλω λίγο αλάτι σε στυλ anthrax για να φρικάρει όλη η χώρα. Βέβαια όμως ντρέπομαι γιατί είναι πιθανό με κάποιους από τους παραπάνω τρόπους να ακυρώσω τις ψήφους άλλων, και τρέμω την στιγμή εκείνη όπου σε μια κρίση ενοχής θα κατηγορώ τον εαυτό μου για σαμποτάζ της διαδικασίας. Αλλά το σκέφτομαι, το σκέφτομαι…

Τώρα το λευκό. Το λευκό. Το λευκό είναι λευκό. Μπανάλ, βαρετό, κουρασμένο, ιδεολογικά και πρακτικά γερασμένο σαν την Καθολική Εκκλησία. Το λευκό. Αυτά.

Το τελικό συμπέρασμα όμως ποιο είναι; Κανένα φυσικά. Έτσι πολιτειακά αφελής και δειλός που είμαι, για μια ακόμη φορά θα συγκεράσω ιδεολογίες, συνειδήσεις, ταξικές ενοχές και ανάγκη εκλογικής αποτελεσματικότητας και θα δωρίσω την ψήφο μου στην μιντιακή επιστήμη.

(1) Κι ακόμη περισσότερο στις εθνικές, όπου ενισχύει δυσανάλογα το πρώτο κόμμα.

Επιπλέον από 20/5

Ακόμη δεν ξέρω τι θα ψηφίσω.

Επιπλέον από 26/5

Ακόμη δεν ξέρω τι θα ψηφίσω

Επιπλέον από 4/6

Ακόμη δεν ξέρω τι θα ψηφίσω. Αλλά σκαρφίστηκα έναν τρόπο.