Όχι άλλο επιφάνεια

Όχι άλλο επιφάνεια, όχι άλλες κλεφτές αναπνοές, Δεν μπορώ κι άλλους ήρεμους τυφλούς αντικατοπτρισμούς, όχι άλλες φαιδρές μάζες αέρα να κυματίζουν αναπαίσθητα ένα υδάτινο πέπλο. Διαρκώς χρειάζομαι βάρη να με τραβήξουν σε έναν άγνωστο μαύρο πυθμένα για να γλυτώσω από αυτή την αδιάφορη μετριότητα. Μια θάλασσα γεμάτη μικρές κόκκινες σημαδούρες, ένα λεπτό ακανόνιστο και ήρεμο πλέγμα τεμαχίζει αυτό το υδάτινο τέλμα σε ακόμα πιο γελοία δέματα και εγώ είμαι εκεί, κούφιος, άδειος, επιπλέω γεμάτος αέρα, ένα τσουβάλι γεμάτο κλεφτές αναπνοές, χωρίς ούτε μια εκπνοή. Ένα κιβώτιο αδειανό, ξεχασμένο από κάποιο ταξίδι λαμπρό.

Αυτό με κρατά σε αυτή την ηλίθια μίζερη επιφάνεια, αέρας γεμάτος ψέματα και υποκρισία, 'ίσως' και 'μπορεί'. Έτσι κρατιέμαι, δεν πνίγομαι, δεν πρόκειται να πνιγώ ποτέ, όσο τυχαία, ή άτυχα πρόσωπα αντικαθιστούν το ένα το άλλο. Ο πολιτισμός της προσωπικής μου μιζέριας είναι αυτός που με ταΐζει με φτηνά λικέρ, σκονισμένα αδιάβαστα βιβλία, φαντασιόπληκτες μαθηματικές εξισώσεις, ειρωνεία και σαρκασμό σε μαγνητοσκοπημένα μπουκαλάκια εφήμερης ξεγνοιασιάς και σκοτεινές φωτογραφίες, πάντα σκοτεινές φωτογρφαφίες, πρόχειρες εμφανίσεις της φωτογραφικής μηχανής του μνημονικού μου. Η καθημερινότητα μου, μια συλλογή από ξεχασμένες στιγμές που βυθίζονται σε ένα ναυάγιο τσέπης με εμένα τον μοναδικό πάντα επιζώντα. Αυτά βυθίζονται κι εγώ αναπνέω σε μια θάλασσα τόσο ήρεμη που θα αρρώσταινε ακόμη και τον πιο φοβισμένο ναυτικό. Ούτε τα χέρια μου δεν απλώνω να πιαστώ από εκείνα, όλα αυτά που με το βάρος τους το αληθινό ταξιδεύουν στον σκοτεινό πυθμένα των ονείρων μου.

Εκεί είμαι λοιπόν, στην επιφάνεια. Μερικές φορές όμως, μερικές φορές είμαι αρκετά τυχερός, και οι μικροί θησαυροί μου αρχίζουν να λαμπηρίζουν από το βάθος, δημιουργούν μικρές δέσμες φωτός που αναδύονται, σκίζουν τα ήρεμα νερά μου και ψάχνουν ταίρια στον νυχτερινό ουρανό. Ή μήπως είναι το αντίστροφο; Διακρίνω πολύ λίγο πια.