Ο άνθρωπος με τα πέντε μπλε Bic

Ο άνθρωπος με τα πέντε μπλε Bic κάθεται απέναντι μου διαγώνια στο λεωφορείο. Είναι μανιακός σίγουρα, δυστυχής πέρα από κάθε φαντασία, που και που μιλάει μόνος του ή με τα φαντάσματά του αλλά δεν τον πολύ-ακούω, προτιμώ την Beth να μου θυμίζει την dark kimono αισθητική του Dummy. Στην φυσούνα μπροστά του έχει μια μεγάλη πορτοκαλί σακούλα για φύλλα κι άλλα υποπροϊόντα κηπουρικής του δήμου Γλυφάδας. Πάνω γράφει 'biodegradable'. Το βρίσκω αστείο, τον σκέφτομαι μια μέρα να περπατά και σε μια σπάνια στιγμής ιδιοφυούς λάμψης της οργανικής χημείας η σακούλα να σκίζεται και να αδειάζει στο δρόμο ότι είναι αυτά που σέρνει μαζί του στις λοξές διαδρομές του. Είναι φρεσκοκουρεμένος, καθαρός, φορά μπεζ γιλεκάκι, έχει και ψιλή φωνή, εκείνη που ξέρεις ότι δεν ταιριάζει στο σωματότυπό του. Στα σταυρωμένα του πόδια στηρίζει δύο ή τρία τσαλακωμένα, τίμια σημειωματάρια, Α5 και Α4, βρώμικα και ταλαιπωρημένα .Γράφει με το δεξί και στο αριστερό κρατά τέσσερα μπλε Bic, ετοιμοπόλεμα όταν το άλλο στο δεξί του τον προδώσει. Γράφει, γράφει, και η τρέλα του σταματημό δεν έχει.


Το λεωφορείο αρχίζει και γεμίζει, και ένας χοντρούλης με κατσαρά μαλλιά και παχιά στρογγυλά γυαλιά κάθεται βλέπει του. Υπάρχει ένας μικρός παρανοϊκός διάλογος που δεν τον παρακολουθώ, τα salon blues noir των Portishead με απασχολούν περισσότερο, ή ίσως κάνουν ένα πιθανά ταιριαστό accompaniento στο σκηνικό. Έτσι όμως όπως τους βλέπω τους δύο καθισμένους μαζί, ο τρελλός με τα πέντε μπλε Bic να γράφει μέσα στην μέθη της ψυχής του, και τον χοντρούλη να προσπαθεί όσο πιο αμήχανα γίνεται να βολευτεί στην καρέκλα δίπλα του, αναρωτιέμαι γιατί να μην έχω λίγο παραπάνω θάρρος, να τους βγάλω φωτογραφία. Μαζί συνθέτουν ένα τέλειο σύγχρονο πορτραίτο -ίσως με τον χοντρούλη λίγο στο φλου- μια πρόσκληση στη Δαρβινική τελειότητα να δείξει λίγο οίκτο και κατανόηση.



Τώρα μια βλαμμένη με κόκκινα ράστα μαλλιά , κόκκινα δήθεν γυαλιά και κοιλιά 3 ημερών χωρίς όμως να είναι έγκυος μου κόβει την αρωωστημένη μου θέα προς τον παράφωνο συγγραφέα. Μου θυμίζει τα λοκάλια και τις chavs γκόμενες της Αγγλίας αλλά στο πιο Ικαρία φάση. Η μισανθρωπία μου αναπνοές παίρνει στη λίμνη του τώρα, παιδί μικρών παρεκκλίσεων και ανεπιθύμητων παρενεργειών που ακόμα δεν έχουν αναδυθεί.


Θέλω να τον βαπτίσω και να του πλάσω μια ιστορία, ένα παιχνίδι που κάνω στις γκόμενες για να με περνάνε για ψαγμένο, όσο εγώ τις γδύνω με τα μάτια μου. Θέλω να τον πω Ορέστη (ή Πρέσιξ άμα δεν προσέχω πως δακτυλογραφώ), μα δεν είναι αρκετά ωραίος. Μιχάλης, καλύτερα αυτό αλλά δεν ταιριάζει στην τρέλλα του. Ποτέ κάποιος Μιχάλης δεν έπεσε θύμα χαλασμένων φεγγαριών. Παναγιώτης λοιπόν, ταιριάζει με το καπελωτό κούρεμα, το γιλεκάκι και τις βαθιές κόγχες των ματιών του. Το ερώτημα όμως το βασικό το αποφεύγω συστηματικά, ίσως δε με απασχολεί τόσο. Γιατί τρελάθηκε; Τι είναι αυτό που τον κάνει στο χαρτί παραλογισμούς και υστερίες να βάζει. Ίσως είναι γενετικό, κάτι από πάντα, αλλά δε το νομίζω. To crooney sample του Biscuit μου κλείνει το μάτι τραγουδώντας 'I 'll never fall in love again...'. Γυναίκα λοιπόν; Ή μήπως κάποια απώλεια; Ο έρωτας και ο θάνατος, τα δύο καλύτερα κίνητρα για να τρελλαθεί κάποιος.



Η φυσούνα είναι γεμάτη κόσμο, ίσα που διακρίνω την τεράστια βιοδιασπώμενη σακούλα του Παναγιώτη να ισορροπεί στο πάτωμα του λεωφορείου με αδιαφορία. Από την χαραμάδα των ανθρωπίνων σωμάτων καταλαβαίνω πως γράφει ακόμη τις ασυναρτησίες του με συστηματικότητα που χαρακτηρίζει έναν ψυχαναγκαστικό. Μάλλον είναι άνεργος ή δουλεύει στη καθαριότητα κάποιου δήμου, και κάθε μέρα γυρνάει με το λεωφορείο γράφοντας συνεχώς, γράφοντας και κουράζοντας το μυαλό του με τον ίδιο τρόπο που εξαντλεί τα μπλέ Bic του. Έχει τέσσερα επιπλέον στυλό, γιατί μια μέρα, που είχε μόνο ένα Bic του χάλασε και δεν είχε με τι να γράψει. Ο εκνευρισμός και η αγωνία του πρέπει να τον είχαν κυριεύσει άρρωστα, ένα σύνδρομο στέρησης απότομο και βαθύ. Οι σκέψεις του να βράζουν και να φουσκώνουν το κεφάλι του, να το διαστέλλουν στα όρια του, να γεμίζουν κάθε νεκρή γωνιά του, να μην τον αφήσουν να ηρεμήσει, να αναπνεύσει. Πρέπει να ήταν τρομερό.


Τα λεωφορεία παρόλο τη βρωμιά και τη κακεντρεχειά τους είναι ωραία μέρη. Μια φορά είχα συναντήσει έναν άγγελο στο 550.