Ο Mitch Hedberg είναι από εκείνες τις λίγες περιπτώσεις που ακόμη κι αν δεν είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών, πάλι θα ήταν ένας ενδιαφέρον τύπος, πάλι θα ήταν ένα κάλο παιδί που όλοι θα θέλαμε να γελάσουμε με τα αστεία του και να τον κεράσουμε μια μπύρα, πάλι θα ήταν από εκείνους που στα δυσμάς της ηλικίας μας θα τον θυμόμαστε με ένα πονηρό χαμόγελο. Βέβαια άμα ζούσε ακόμη, μπορεί πια να μην ήταν ο Mitch Hedberg αλλά ένα κακέκτυπο του Robin Williams.
Αυτό που τον χαρακτήριζε στην σύντομη καριέρα του ήταν η προφανής αμηχανία του μπροστά στο κοινό του που είχε σαν αποτέλεσμα να υποβιβάδιζει τα αστεία του πριν καν καλά καλά τα τελειώσει ή ακόμα και να τα ξεχνάει. Όσο και αν προσπαθούσε με τα σκούρα του γυαλιά να κρυφτεί, ο τρόπος που χασκογελούσε και προσπαθούσε να κερδίσει την φιλία του κοινού του, έλεγε μονάχα ένα πράμα. Ο Mitch ήταν πολύ κακός ψεύτης, και αμφίβολη στην κριτική της σιγουριά μου λέει πως σε ανακυκλωμένα κωλόχαρτα, ματωμένα χαρτομάντηλα, ακόμα σε λογαριασμούς ξενοδοχείων, έχει γράψει εκπληκτικά αστεία που ποτέ του δεν είπε, γιατί φοβόταν μην και τον καταλάβουν πως λέει ψέματα. Ένας σύγχρονος Πινόκιο. Τέτοιος τύπος ήταν ο Mitch, ή δηλαδή έτσι τον φαντάζομαι γιατί μονάχα από τα ηχογραφημένα show του τον ξέρω.
Πάρα πολλά βράδια προσπαθώ να ξενυχτήσω αλλά πάντα χωρίς επιτυχία, κι έτσι είναι μονάχα λογικό να προσπαθήσω και να αποτύχω κι απόψε. Βέβαια ίσως η προσεκτικά απαισιόδοξη πρόβλεψη μου μπορεί να μην είναι τίποτε παραπάνω από ένα μηχανισμό άμυνας, ένας σπόρος που είτε μπορεί να ανθίσει σαν επιτυχία είτα να ποτίσει το ξερό μα πολλά υποσχόμενο χέρσο της προσμονής. Κάποιος ας με σκοτώσει τώρα. Επιστρέφοντας σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο, ίσως κιόλας να ακούσω και λίγο από Hedberg, αφού τίποτα δεν σε κρατά πιο ξύπνιο από το να προσπαθείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου όταν είσαι μόνος σου στο γραφείο σου, αργά μετά τα μεσάνυχτα. Εντάξει, ίσως κι ένας καλός espresso. Ή μια γυμνή φωτογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όχι, λάθος, αυτό είναι για τη πλύση στομάχου.
Είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος έλεγε στον Mitch πόσο καλά είναι τα αστεία του και πως πρέπει να 'ναι πιο χαλαρός, και να προσπαθεί όσο το δυνατόν να τα ολοκληρώνει και να μην τα σταματάει στη μέση και να γελάει σπασμωδικά προβάλλοντας την αμηχανία του στους φιλότιμους θεατές του. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν του ταίριαζε κανένα άλλο στυλ, με τα απαίσια σακάκιά του, τα λαδωμένα του μαλλιά και τα κίτρινα του μαλλιά, ήταν ο τέλειος άκακος looser που ποτέ δε θα σου φάει τη γκόμενα αλλά θα τη διασκεδάσει αρκετά ώστε να σε ευχαριστήσει αργότερα που την πήγες για φθηνά ποτά σε ένα hip comedy club. Τέτοιος ήταν ο Mitch Hedberg, ψυχούλα ολκής, και όσο κι αν είναι κλισέ, το OD του ταίριαζε απόλυτα κι όχι επειδή ήταν διασημότητα, αλλά ακριβώς για τον αντρίστροφο λόγο. Ακριβώς επειδή ήταν φθηνός, βρώμικος, ασήμαντος, μια ζωή ζαλισμένος από τα ναρκωτικά (PCP, τζίνα και φυσικά πρέζα), ακριβώς επειδή θα ήθελες να είναι γνωστός σου, μα ποτέ κολλητός σου.
Τελικά άμα θες να κρατήσεις κάτι άπο εκείνο το παλιόπαιδο τον Mitch είναι πως δεν 'βγήκε' από κάποιο κατάλογο ή κάποιος χαζοκούτι κατόπιν συνταγής κάποιου βλαμμένου ατάλαντου με ακριβό κουστούμι. Μαλακίες, ποιός ξέρει από που βγήκε ο Mitch και όλοι οι Mitch Hedberg αυτού του κόσμου. Μονάχα κάτι λίγο παραπάνω ξέρουμε για το που καταλήγουν, σε κάτι κουρασμένες από το ξενέρωτο ξενύχτι χωροχρονικά απομακρυσμένων θαυμαστών μνήμες, να μας κάνουν να γελάμε και να κλαίμε που και που, για να ξεχνιόμαστε από τους πραγματικούς λόγους που κλαίμε και γελάμε.
Αυτό που τον χαρακτήριζε στην σύντομη καριέρα του ήταν η προφανής αμηχανία του μπροστά στο κοινό του που είχε σαν αποτέλεσμα να υποβιβάδιζει τα αστεία του πριν καν καλά καλά τα τελειώσει ή ακόμα και να τα ξεχνάει. Όσο και αν προσπαθούσε με τα σκούρα του γυαλιά να κρυφτεί, ο τρόπος που χασκογελούσε και προσπαθούσε να κερδίσει την φιλία του κοινού του, έλεγε μονάχα ένα πράμα. Ο Mitch ήταν πολύ κακός ψεύτης, και αμφίβολη στην κριτική της σιγουριά μου λέει πως σε ανακυκλωμένα κωλόχαρτα, ματωμένα χαρτομάντηλα, ακόμα σε λογαριασμούς ξενοδοχείων, έχει γράψει εκπληκτικά αστεία που ποτέ του δεν είπε, γιατί φοβόταν μην και τον καταλάβουν πως λέει ψέματα. Ένας σύγχρονος Πινόκιο. Τέτοιος τύπος ήταν ο Mitch, ή δηλαδή έτσι τον φαντάζομαι γιατί μονάχα από τα ηχογραφημένα show του τον ξέρω.
Πάρα πολλά βράδια προσπαθώ να ξενυχτήσω αλλά πάντα χωρίς επιτυχία, κι έτσι είναι μονάχα λογικό να προσπαθήσω και να αποτύχω κι απόψε. Βέβαια ίσως η προσεκτικά απαισιόδοξη πρόβλεψη μου μπορεί να μην είναι τίποτε παραπάνω από ένα μηχανισμό άμυνας, ένας σπόρος που είτε μπορεί να ανθίσει σαν επιτυχία είτα να ποτίσει το ξερό μα πολλά υποσχόμενο χέρσο της προσμονής. Κάποιος ας με σκοτώσει τώρα. Επιστρέφοντας σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο, ίσως κιόλας να ακούσω και λίγο από Hedberg, αφού τίποτα δεν σε κρατά πιο ξύπνιο από το να προσπαθείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου όταν είσαι μόνος σου στο γραφείο σου, αργά μετά τα μεσάνυχτα. Εντάξει, ίσως κι ένας καλός espresso. Ή μια γυμνή φωτογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όχι, λάθος, αυτό είναι για τη πλύση στομάχου.
Είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος έλεγε στον Mitch πόσο καλά είναι τα αστεία του και πως πρέπει να 'ναι πιο χαλαρός, και να προσπαθεί όσο το δυνατόν να τα ολοκληρώνει και να μην τα σταματάει στη μέση και να γελάει σπασμωδικά προβάλλοντας την αμηχανία του στους φιλότιμους θεατές του. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν του ταίριαζε κανένα άλλο στυλ, με τα απαίσια σακάκιά του, τα λαδωμένα του μαλλιά και τα κίτρινα του μαλλιά, ήταν ο τέλειος άκακος looser που ποτέ δε θα σου φάει τη γκόμενα αλλά θα τη διασκεδάσει αρκετά ώστε να σε ευχαριστήσει αργότερα που την πήγες για φθηνά ποτά σε ένα hip comedy club. Τέτοιος ήταν ο Mitch Hedberg, ψυχούλα ολκής, και όσο κι αν είναι κλισέ, το OD του ταίριαζε απόλυτα κι όχι επειδή ήταν διασημότητα, αλλά ακριβώς για τον αντρίστροφο λόγο. Ακριβώς επειδή ήταν φθηνός, βρώμικος, ασήμαντος, μια ζωή ζαλισμένος από τα ναρκωτικά (PCP, τζίνα και φυσικά πρέζα), ακριβώς επειδή θα ήθελες να είναι γνωστός σου, μα ποτέ κολλητός σου.
Τελικά άμα θες να κρατήσεις κάτι άπο εκείνο το παλιόπαιδο τον Mitch είναι πως δεν 'βγήκε' από κάποιο κατάλογο ή κάποιος χαζοκούτι κατόπιν συνταγής κάποιου βλαμμένου ατάλαντου με ακριβό κουστούμι. Μαλακίες, ποιός ξέρει από που βγήκε ο Mitch και όλοι οι Mitch Hedberg αυτού του κόσμου. Μονάχα κάτι λίγο παραπάνω ξέρουμε για το που καταλήγουν, σε κάτι κουρασμένες από το ξενέρωτο ξενύχτι χωροχρονικά απομακρυσμένων θαυμαστών μνήμες, να μας κάνουν να γελάμε και να κλαίμε που και που, για να ξεχνιόμαστε από τους πραγματικούς λόγους που κλαίμε και γελάμε.
No comments:
Post a Comment